Stefan Buchowiecki
Z Wikipedii
Stefan Buchowiecki (ur. 12 maja 1863 w majątku Sokołowo, w pow. słonimskim, zm. 9 kwietnia 1927 w Olkuszu) - lekarz medycyny, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
Spis treści |
[edytuj] Młodość
Ukończył wydział lekarski Uniwersytetu Warszawskiego, 1890 obronił doktorat nauk medycznych. Pracował jako naczelny lekarz szpitala Św. Błażeja w Olkuszu. Służył w armii carskiej jako oficer-lekarz w czasie wojny rosyjsko-japońskiej. W 1907 przeszedł do rezerwy w stopniu pułkownika.
[edytuj] Działalność niepodległościowa
14 września 1914 wstąpił do Legionów i jako podporucznik zajął się organizacją legionowych szpitali polowych. W latach 1915-1916 był naczelnym lekarzem 6 pułku piechoty Legionów. Został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką w grudniu 1915. 3 lutego 1916 mianowany naczelnym lekarzem w domu ozdrowieńczym w Kamieńsku, organizował szpitale dla legionistów w Kościńcach, Dęblinie i Żyrardowie, był naczelnym lekarzem obozu legionowego w Zegrzu i Ostrowi-Komorowie oraz obozu internowania w Łomży, a później naczelnym lekarzem szkół Polskiej Siły Zbrojnej. 4 listopada 1918 został szefem sanitarnym I Brygady PSZ.
[edytuj] Służba w Wojsku Polskim
W tym samym miesiącu objął obowiązki szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego w Kielcach. 12 lutego 1920 minister spraw wojskowych mianował go komendantem I Szpitala Okręgowego na Mokotowie przy ulicy Nowowiejskiej[1]. Szpitalem Mokotowskim kierował w czasie wojny z bolszewikami. W sierpniu 1921 Główny Szpital Wojskowy (b. Szpital Ujazdowski) przemianowany został na Szpital Okręgowy Nr I, a Szpital Mokotowski przekształcony został w "Zakład Leczniczo-Szkolny dla Inwalidów Wojennych w Warszawie". Kierownictwo zakładu powierzone zostało Stefanowi Buchowieckiemu. Następnie pełnił funkcję przewodniczącego komisji superrewizyjnej przy Szpitalu Okręgowym Nr I. 30 czerwca 1925 w stopniu generała brygady przeszedł w stan spoczynku, ostatnie lata życia spędził w Olkuszu, tam też został pochowany.
25 lipca 1925 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował pułkownika w stanie spoczynku Stefana Buchowieckiego do stopnia tytularnego generała brygady w stanie spoczynku z dniem 31 maja 1925[2].
[edytuj] Ordery i odznaczenia:
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari - (za zasługi w organizowaniu szpitalnictwa polowego oraz za męstwo okazane w walkach o Kamioniuchę w październiku 1915)
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie
[edytuj] Awanse:
- kapitan - 9 sierpnia 1915
- major - XII.1917
- podpułkownik - 3 lutego 1920 (warunkowo, do czasu ułożenia przez Komisję Weryfikacyjną ogólnej listy sztarszeństwa oficerów WP)[3]
- tytularny generał brygady - 25 lipca 1925 z dniem 31 maja 1925
[edytuj] Zobacz:
- Generałowie polscy
- Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
- Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.
- Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka
- Generałowie polscy w niewoli
[edytuj] Źródła:
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 81.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 87-88.
- Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945. Słownik biograficzny, tom II, część 2, Koszalin 1993 (artykuł autorstwa Eligiusza Tomkowiaka)
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 52.
- Historia Samodzielnego Wojewódzkiego Zespołu Publicznych Zakładów Psychiatrycznej Opieki Zdrowotnej w Warszawie
