Traudl Junge

Z Wikipedii

Traudl Junge, właściwie Gertrude Junge, z domu Humps, (ur. 16 marca 1920, Monachium, zm. 10 lutego 2002, Monachium, Niemcy) - sekretarka w Osobistej Adiutanturze Führera od 1942 do 1945.

Spis treści 1 Biografia 1.1 Małżeństwo i wojna 2 Po wojnie 3 Cytaty 4 Film i TV 4.1 Fabularne 4.2 Dokumentalne 5 Literatura

[edytuj] Biografia

[edytuj] Małżeństwo i wojna

Traudl Junge urodziła się w Monachium, (Bawaria) jako córka mistrza browarniczego, porucznika rezerwy Maxa Humpsa i córki generała Hildegardy Humps.

W 1942 przeprowadziła się do Berlina, gdzie dzięki pomocy siostry otrzymała posadę w Kancelarii Rzeszy. Zajmowała się sortowaniem korespondencji Hitlera. W wyniku zorganizowanego konkursu otrzymała szansę, by dołączyć do grupy osobistych sekretarek Hitlera. Traudl, której marzeniem nie była stała posada sekretarki, ale kariera tancerki, w dyktowanych tekstach zrobiła mało błędów. Niespodziewanie dla siebie otrzymała w grudniu 1942 posadę sekretarki Hitlera, u którego boku spędziła trzy lata. Humps pracowała w Kancelarii Rzeszy w Berlinie, prywatnej rezydencji Hitlera Berghof obok Berchtesgaden, a także w FHQ Wolfsschanze (pol. Główna Kwatera Wodza Wilczy Szaniec) obok Rastenburga (pol. Kętrzyn) w Prusach Wschodnich.

Rozkład dnia w tym okresie był całkowicie podporządkowany rozkładowi dnia Hitlera, który wraz z narastającą awersją do generalicji Wehrmachtu spędzał ze swoimi sekretarkami coraz więcej czasu, jadał z nimi posiłki, dzięki czemu zyskały one szansę poznania jego życia osobistego, jego myśli i przeszłości. 23 czerwca 1943 Traudl wyszła za mąż za służącego i ordynansa Hitlera, SS-mana LSSAH Hansa Hermanna Jungego, który latem 1944 zginął na froncie wschodnim.

Z początkiem 1945 Traudl Junge przeprowadziła się wraz z innymi współpracownikami Hitlera do bunkra znajdującego się pod Kancelarią Rzeszy, gdzie spędziła ostatnie tygodnia życia Hiltera. Wprawdzie Hitler chciał ewakuować w nocy z 20 na 21 kwietnia pozostające jeszcze w bunkrze kobiety, te jednak wyraziły chęć pozostania. Wieczorem 28 kwietnia była obecna przy zawarciu małżeństwa Hitlera i Evy Braun oraz zanotowała jego testament. Gdy 30 kwietnia około godziny 15:30 padły strzały, siedziała w pokoju obok i jadła kolację z dziećmi Goebbelsa.

Traudl Junge opuściła bunkier z zamiarem przedarcia się na zachód 1 maja wieczorem, razem z pierwszą zorganizowaną grupą uciekinierów dowodzoną przez Wilhelma Mohnke. Próba zakończyła się fiaskiem, niemal wszyscy żywi zostali pojmani przez sowietów. Junge została wielokrotnie zgwałcona, a przez następnych kilka miesięcy była kimś w rodzaju "prywatnego niewolnika" (w języku rosyjskim nie ma słowa "jeniec") u wyższego rangą, acz niesprecyzowanego z nazwiska oficera sowieckiego kontrwywiadu.

Przez pewien czas używała fałszywych personaliów: "Gerda Alt". W wyniku procesu denazyfikacyjnego została zakwalifikowana, również ze względu na młody wiek, do IV grupy - jako bierny członek ruchu nazistowskiego i nie zostały jej formalnie postawione żadne zarzuty.

[edytuj] Po wojnie

Za namową znajomego spisała w 1947 swoje przeżycia. Zapiski te nie zostały opublikowane, jak sama uzasadniała - "z braku czytelników zainteresowanych taką historią".

W latach powojennych Traudl Junge nie była w żaden sposób przedmiotem zainteresowania szerokiej opinii publicznej. Poza wywiadem udzielonym w 1974 żyła w zapomnieniu, aż do opublikowania w 2002 napisanej z Melissą Müller książki Z Hitlerem do końca i dokumentu w reżyserii Andrégo Hellera.

W wieku 81 lat Traudl Junge zmarła na raka w monachijskim szpitalu.

[edytuj] Cytaty

„	Nauczyłam się przyznawać do tego, że w 1942 r., jako dziewiętnastolatka, młoda i ciekawa życia, byłam zafascynowana Adolfem Hitlerem, że był on sympatycznym zwierzchnikiem i odnosił się do mnie po przyjacielsku a zarazem po ojcowsku, że z całą świadomością, tłumiąc w sobie ostrzegawczy głos niemal do samego gorzkiego końca, chętnie przebywałam u jego boku. Po ujawnieniu zbrodni popełnionych przez tego człowieka do końca życia będzie mi towarzyszyło poczucie, że jestem współwinna. – Z Hitlerem do końca Trzeba wsłuchiwać się w głos sumienia. Nie trzeba, nawet w przybliżeniu, tyle odwagi, ile by się wydawało, do przyznania się do błędów i wyciągnięcia z nich wniosków. Po to się przyszło na świat, żeby zmieniać się ucząc. – Z Hitlerem do końca Oczywiście, że cały horror, o którym usłyszałam, podczas procesu w Norymberdze, o 6 milionach Żydów, dysydentach, czy ludziach innych ras, którzy zostali zabici, wstrząsnął mną głęboko. Ale wtedy jeszcze nie byłam w stanie zobaczyć w tym związku ze swoja przeszłością. Uspokajałam się myślą że nie jestem osobiście za to odpowiedzialna i że nie wiedziałam o skali tego. Ale pewnego dnia, kiedy przechodząc obok tablicy upamiętniającej Sophie Scholl, przy Franz-Josephe-Strasse, zobaczyłam, że ona była moim wieku i że została stracona w roku, w którym zaczęłam pracować dla Hitlera. Wtedy dopiero zrozumiałam, że młodość nie jest żadnym usprawiedliwieniem i że mogłam odkryć prawdę.	”
— T.J., Film Upadek

[edytuj] Film i TV

[edytuj] Fabularne

• Upadek (niem. Der Untergang) reż. Oliver Hirschbiegel prod. 2004, zrobiony z rozmachem, poprzez pryzmat naocznych świadków film, o ludziach i atmosferze w Führerbunker w ostatnich dniach wojny.
• Hitler: Ostatnich 10 dni (ang. Hitler: The Last Ten Days) reż. Ennio De Concini prod. 1973, w roli głównej Alec Guinness, oparta na powieści Hugh Trevor-Ropera kronika ostatnich 10 dni w bunkrze.

[edytuj] Dokumentalne

• W ślepnym zaułku (tytuł oryginału niem. Im toten Winkel) reż. André Heller i Othmar Schmiderer wspomnienia z posady sekretarki Hitlera utrwalone tuż przed śmiercią Traudl Junge.

[edytuj] Literatura

• Z Hitlerem do końca (Bis zur letzten Stunde, 2002), Traudl Junge, Melissa Müller, Dom Wydawniczy Bellona, 2003. ISBN 83-11-09664-3
• Teczka Hitlera; materiały wieloletniego śledztwa utajnionego przez Stalina, (ДЕЛО Но-1-Г-23), pod red. Henrik Eberle & Matthias Uhla, wyd. Świat Książki 2005, ISBN 83-247-0047-1