Valencia CF

Z Wikipedii

Treść tego hasła może nie być zgodna z zasadami neutralnego punktu widzenia.

Valencia
Pełna nazwa	Valencia Club de Fútbol
Przydomek	Los Ches; Blanquinegros
Data założenia	18 marca 1919
Stadion	Estadio Mestalla, Walencja
Liczba miejsc	55 000
Prezes	Agustín Morera
Trener	Unai Emery
Liga	Primera División
2007-08	10. miejsce
Stroje domowe 　 Stroje wyjazdowe

Valencia Club de Fútbol – hiszpański klub piłkarski z miasta Walencja założony w 1919 roku.

Spis treści 1 Historia 1.1 Początki 1.2 Pierwsze sukcesy 1.3 Lata 50. i Antonio Puchades 1.4 Europejskie podboje 1.5 Era Di Stéfano 1.6 Czas finałów 1.7 Liga Campeon 2002 1.8 Historyczny Dublet 2004 2 Sukcesy 3 Skład w sezonie 2007/2008 (stan na dzień 18 stycznia) 2008 4 Transfery przed sezonem 2007/08 5 Transfery 2008 6 Trenerzy 7 Prezydenci 8 Sponsorzy 8.1 Źródło 9 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

Jakość tego artykułu jest obniżona przez użyte w nim próżne wyrażenia. Możesz pomóc, usuwając je z tekstu tego artykułu.

[edytuj] Początki

Historię Valencii rozpoczyna inicjatywa mieszkańców, jaką była Algiros. W roku 1919 w Barze Torino w centrum miasta zebrała się grupa mieszkańców Walencji z chęcią utworzenia klubu piłkarskiego. Głównymi inicjatorami tej akcji byli Gonzalo Medina Pernas i Octavio Augusto Milego. 18 marca tego samego roku obaj panowie spotkali się ponownie, aby już finalnie zarejestrować klub, któremu nadano nazwę Valencia Club Football. Data ta jest oficjalną datą założenia klubu z Walencji.

Pierwszym prezesem VCF mianowany został Octavio Augusto Milego, a jego zastępcą Gonzalo Medina Pernas. Jako barwy klubowe obrano czarny i biały, choć w latach 1924-1996 za barwy hiszpańskiego klubu uznawano tylko kolor biały. Pierwszy mecz Los Ches, bo tak nazywa się klub z Walencji, rozegrano z lokalnym rywalem Gimnastico de Castellon, który to mecz Valencia przegrała 1:0. W 1923 r. kiedy to do użytku został oddany Stadio Mestalla który był w stanie pomieścić 19 000 tys. kibiców, Valencia stała się naprawdę poważnym klubem.

[edytuj] Pierwsze sukcesy

Prawdziwy "złoty wiek" w historii klubu zaczyna się wraz z przyjściem do klubu Luisa Casanovy w 1940 r., który zostaje prezesem Valencii. Jego wizja klubu okazała się zbawienna dla VCF. Casanova prowadził bardzo dobrą politykę, ściągając wybitnych graczy i inwestując w cały klub. W tym czasie drużyna zdobyła trzy mistrzostwa ligi i dwa krajowe puchary. Było to możliwe wyłącznie dzięki osobowości prezesa, oraz takim nazwiskom jak Epi, Amadeo, Asensi i Gorostiza. Niestety koniec lat 40. nie był już tak wspaniały jak się tego spodziewano i drużyna potrzebowała jakiegoś przełomu.

[edytuj] Lata 50. i Antonio Puchades

Lata 50. w historii klubu łączą się nierozerwalnie z jednym z najwybitniejszych zawodników grających dla Los Ches. Był to Antonio Puchades, który był w tym czasie ikoną drużyny. W tym czasie zarząd podjął decyzję o rozbudowie i modernizacji Stadio Mestalla. 10 lipca 1950 r. rozpoczęto prace pod kierownictwem architekta D. Savior Pasquala oraz odpowiadającego za wykonanie D. Chose Tormo. Mestalla stał się wtedy wielkim obiektem, który mógł już pomieścić 45 000 widzów. Mimo, że Valencia w owym czasie posiadała drużynę składającą się z wybitnych graczy, z Puchadesem na czele to wyniki w sezonie 50/51 nie były zadowalające. Valencianistas grali bardzo nieregularnie, zaskakując swoich kibiców porażkami ze słabymi drużynami. W tym czasie Louis Casanova oświadczył że chce odejść z klubu, jednak pod presją współpracowników, zawodników i mieszkańców miasta postanowił zostać aż do 1959 r.

[edytuj] Europejskie podboje

2 lipca 1961 r. w Valencii wciąż wstrząśniętej po tragicznej śmierci Brazylijczyka Waltera, który zginął w wypadku samochodowym, na prezydenta klubu został wybrany Julio Miguel. Z jego osobą wiążą się lata świetności VCF, które dopiero miały nadejść. W tym czasie w Hiszpanii uwidoczniło się wielkie zapotrzebowanie na sukcesy w rozgrywkach międzynarodowych, i pokazanie światu potęgi hiszpańskiej piłki. Jednym z pierwszych osiągnięć nowego prezesa był udział Valencianistas w Pucharze Miast Targowych. Niespodziewanie Valencia zdobyła puchar pokonując 6:2 w pamiętnym finale rywala zza miedzy – Barcelonę. Prezes Miguel stawiał sobie wielkie cele i zaczął sprowadzać wielkich graczy. Pierwszym bardzo dobrym posunięciem było zatrudnienie brazylijskiego supersnajpera Waldo Machado. Była to największa gwiazda klubu z Mestalla, i z nim kibice wiązali nadzieje na przyszłe sukcesy drużyny. Wspaniałą parę wraz z Waldo stworzył Vicente Guillot, którego kariera przebiegała podobnie do kolegi z ataku. Razem strzelili mnóstwo bramek, a Waldo jest do tej pory najlepszym strzelcem Los Ches.

[edytuj] Era Di Stéfano

Alfredo Di Stéfano przybył do klubu w kwietniu 1970 r. w jego złym momencie, zastępując parę trenerską Enrique Boque i Savior Artigas. Pierwszy okres pobytu legendy Realu w Valencii był bardzo intensywny. Di Stéfano stworzył solidną drużynę z dobrze poukładaną obroną z takim nazwiskami jak Sol, Anibal, Jesus Martinez czy Anton, i wszechstronnym Abelardo. Drużynę cechowała również bardzo rozumna gra w środku pola gdzie operowali Pepe i Claramunt, do tego szybki i zwinny atak Forment, Valdez, Sergio i Pellicer czyniły Valencię bardzo groźną. Sezon 1970/71 okazał się szczęśliwym dla Los Ches i Valencia pod wodzą Di Stéfano zdobyła upragniony tytuł mistrza ligi. Wszyscy obserwatorzy byli zgodni, że głównym autorem tego sukcesu był wspaniały Abelardo który czarował swoja grą całą Hiszpanię.

[edytuj] Czas finałów

Rok 1992 to nowa era dla klubu z Valencii. Po latach posuchy nareszcie kierownictwu na czele z prezesem Arturo Tuzonem Gilem udaje się wyjść z kryzysu finansowego i doprowadzają klub do dawnej świetności. Pierwszym krokiem ku temu było zatrudnienie holenderskiego szkoleniowca Guuss Hiddinka. Holender nie doprowadził jednak VCF do upragnionego tytułu i musiał się pożegnać ze stanowiskiem zajmując dwa razy z rzędu 4 miejsce w lidze. W sezonie 1993/94 do drużyny przybyła gwiazda światowego formatu Predrag Mijatovic. Valencia jednak rozczarowywała, a z posadą musieli się kolejno pożegnać Paco Real, Hector Nunez i Jose Manuel Rielo.

Kolejny sezon 1994/95, mimo, że z Mijatovicem w składzie i jeszcze młodym Gaizką Mendietą, był rozczarowaniem, gdyż Valencia zajęła dopiero 10. miejsce w lidze. Do drużyny dołączali tacy piłkarze jak Ilie, Vlaovic, Claudio Lopez a także sam Romario; nie wiązało to się jednak z sukcesami. Wreszcie w sezonie 1998/99 Valencia tryumfuje w Pucharze Hiszpanii pokonując w pamiętnym dwumeczu wielką Barcelonę. Rok 1999 wiąże się z datą przyjścia do klubu argentyńskiego trenera Hectora Raula Cupera, który już w pierwszym swym sezonie zdobywa z Valencianistas Super Puchar Hiszpanii, i doprowadza drużynę do historycznego finału Ligi Mistrzów. Niestety Valencia przegrała w finale z odwiecznym rywalem Realem Madryt 0:3 i musiała zapomnieć o pucharze. Nikt nie przypuszczał jednak, że dokładnie rok później ten sam klub stanie do ponownej walki o Puchar Ligi Mistrzów. I tym razem Los Ches nie wykorzystali szansy na wymarzony tytuł ulegając Bayernowi Monachium w karnych. Niestety po tym wydarzeniu z klubem pożegnał się i Raul Cuper i jego as atutowy Gazika Mendieta.

[edytuj] Liga Campeon 2002

Po odejściu Mendiety i Cupera nikt nie spodziewał się, że Valencia może dalej liczyć się w kraju i na świecie. Jednak naprzeciw wszystkiemu nowy trener Rafa Benitez, stworzył silną, solidną drużynę i Valencianistas po wielu latach oczekiwań zdobyli upragniony tytuł Mistrza Hiszpanii. 5 maja 2002 r. na stadionie La Rosaleda przy pełnej publiczności i około 3000 valencianistas, Valencia pokonała Malagę 2:0 i została mistrzem ligi. W ostatnim już meczu ligowym Valencia, mimo że była już mistrzem, zwyciężyła Betis również 2:0 i cała Walencja oszalała ze szczęścia. Świętowanie nie miało końca, a piłkarze z całą ekipą triumfalnie krążyli po ulicach miasta na wielkim autobusie gdzie szampan lał się strumieniami. W pamiętnej drużynie występowali: Angloma, Ayala, Carboni, Curro Torres, Djukic, Fabio Aurelio, Garrido, Marchena, Navarro, Pellegrino, Aimar, Albelda, Angulo, Baraja, De los Santos, Jandro, KilyGonzalez, Rufete, Serban, Vicente, Carew, Ilie, Juan Sanchez, Mista i Salva.

[edytuj] Historyczny Dublet 2004

Rok 2004 przyniósł Valencii pod wodzą Rafaela Beniteza historyczne sukcesy w postaci zdobycia Mistrzostwa Ligi i Pucharu UEFA. Ten rok będzie zapamiętany na długo w Valencii i całej Hiszpanii. Piłkarze Beniteza zaprezentowali wyśmienitą dyspozycję podczas trwania niemal całego sezonu. W tyle zostawiła tak uznane firmy, jak Real czy Barcelona. To Valencia z idealną wręcz parą środkowych pomocników Davidem Albeldą i Rubenem Barają, fenomenalnym skrzydłowym Vicente, niezwykle skutecznym Miście i wreszcie niezawodnymi strażnikami tylnych szyków drużyny Robertem Ayalą i Santiago Canizaresem, udowodniła, że należy się z nią liczyć nie tylko na arenie krajowej ale także w całej Europie. Ta ekipa w niezwykłym stylu przeszła przez rozgrywki ligowe. Dobrą dyspozycję piłkarze Beniteza prezentowali także w Pucharze UEFA aby ostatecznie wygrać te rozgrywki pokonując w meczu finałowym, na stadionie w Goeteborgu Olympique Marsylia. W roku 2004 kibice Valencii na całym świecie mieli dużo powodów do świętowania, a to za sprawą Rafy Beniteza i jego podopiecznych. O sile tej drużyny stanowili zarówno młodzi zawodnicy, tacy jak Vicente, Aimar czy J. Lopez, ale także piłkarze już ograni jak Canizares, Baraja, Ayala czy weteran Amedeo Carboni. Po tak świetnym sezonie wydawało się, że trener Benitez zapewni sobie spokojną przyszłość w klubie z którym tak wiele osiągnął. Niestety w wyniku różnego rodzaju nieporozumień na linii trener-zarząd, Rafy Beniteza ostatecznie odszedł z klubu przed wygaśnięciem kontraktu. Tak też kończy się jego historia z klubem, który zawdzięcza mu tak wiele.

[edytuj] Sukcesy

• Mistrzostwo Hiszpanii (6)
  • 1941/1942, 1943/1944, 1946/1947, 1970/1971, 2001/2002, 2003/2004
• Puchar Króla Hiszpanii (7)
  • 1941, 1949, 1954, 1967, 1979, 1999, 2008
• Superpuchar Hiszpanii (1)
  • 1999
• Puchar UEFA (3)
  • 1961/1962, 1962/1963, 2003/2004
• Puchar Zdobywców Pucharów (1)
  • 1979/1980
• Superpuchar Europy UEFA (2)
  • 1980/1981, 2003/2004

[edytuj] Skład w sezonie 2007/2008 (stan na dzień 18 stycznia) 2008

Numer	Imię i nazwisko	Data urodzenia	Kraj	Poprzedni klub
Bramkarze
13	Timo Hildebrand	05.04.1979		VfB Stuttgart
25	Juan Luis Mora	12.07.1973		Levante UD
Obrońcy
4	Raúl Albiol	04.09.1985		wychowanek
5	Carlos Marchena	31.07.1979		SL Benfica
12	Marco Caneira	09.02.1979		Sporting CP
15	Iván Helguera	28.03.1975		Real Madryt
20	Alexis Ruano	04.08.1985		Getafe CF
23	Miguel Monteiro	04.01.1980		SL Benfica
24	Emiliano Moretti	11.06.1981		AC Parma
Pomocnicy
2	Stephen Sunday	17.09.1988		Polideportivo Ejido
3	Hedwiges Maduro	13.02.1985		Ajax Amsterdam
6	David Albelda	01.09.1977		wychowanek
8	Rubén Baraja	11.07.1975		Atlético Madryt
11	Éver Banega	29.06.1988		Boca Juniors
14	Vicente	16.07.1981		Levante UD
17	Joaquín Sánchez	21.07.1981		Real Betis
21	David Silva	08.01.1986		wychowanek
22	Edu	15.05.1978		Arsenal F.C.
Napastnicy
7	David Villa	03.12.1981		Real Saragossa
9	Fernando Morientes	05.04.1976		Liverpool FC
10	Miguel Angel Angulo	23.06.1977		wychowanek
16	Juan Mata	28.04.1988		Real Madryt B
18	Nikola Žigić	25.09.1980		Racing Santander
19	Ángel Javier Arizmendi	03.03.1984		Deportivo La Coruña

[edytuj] Transfery przed sezonem 2007/08

Przybyli
	Ángel Javier Arizmendi	Deportivo La Coruña
	Alexis Ruano	Getafe CF
	Timo Hildebrand	VfB Stuttgart
	Marco Caneira	Sporting CP	powrót z wypożyczenia
	Juan Mata	Real Madryt B
	Stephen Sunday	Polideportivo Ejido
	Ivan Helguera	Real Madryt
	Nikola Žigić	Racing Santander
	Manuel Fernandes	SL Benfica
Odeszli
	Roberto Ayala	Real Saragossa
	Jorge Lopez	Racing Santander
	Francesco Tavano	AS Livorno Calcio
	Miguel Pallardó	Getafe CF
	Pablo Hernández	Getafe CF
	Stefano Fiore	AC Mantova
Wypożyczeni
	Fabián Estoyanoff	Real Valladolid		Club Atlético Peñarol
	Ludovic Butelle	Real Valladolid
	Sisi	Real Valladolid
	David Navarro	RCD Mallorca
	Curro Torres	Real Murcia
	Mario Regueiro	Real Murcia
	Hugo Viana	Osasuna Pampeluna
	Asier del Horno	Athletic Bilbao
	Aarón Ñíguez	Xerez CD		Iraklis Saloniki

[edytuj] Transfery 2008

Przybyli
	Éver Banega	Boca Juniors
	Hedwiges Maduro	Ajax Amsterdam
Wypożyczeni
	Jaime Gavilán	Getafe
	Manuel Fernandes	Everton

[edytuj] Trenerzy

Juan Armet Kinké – 1921-1922 Agustín Sancho – 1922-1923 Anton Fivber – 1923-1927 James Herriot – 1927-1929 Anton Fivber – 1929-1931 Rodolfo Galloway – 1931-1933 Jack Greenwell – 1933-1934 Anton Fivber – 1934-1935 Andrés Balsa – 1935-1936 Ramon Encinas – 1939-1942 Leopoldo Costa Rino – 1942-1943 Eduardo Cubells – 1943-1946 Luis Casas Pasarín – 1946-1948 Jacinto Quincoces – 1948-1954 Carlos Iturraspe – 1954-1956 Luis Miró – 1956-1958 Jacinto Quincoces – 1958-1959 Pedro Otto Bumbel – 1959-1960 Domingo Balmanya – 1960-1962 Alejandro Scopelli – 1962-1963 Bernardino Pérez Pasieguito – 1963-1964 Edmundo Suárez Mundo – 1964-1965 Sabino Barinaga – 1965-1966 Edmundo Suárez Mundo – 1966-1968 José Iglesias Joseíto – 1968-1969 Enrique Buqué – 1969-1970 Salvador Artigas – 1969-1970 Alfredo di Stéfano – 1970-1974 Milovan Čirić – 1974-1975 Dragoljub Milosević – 1975 Manuel Mestre – 1975-1976

Heriberto Herrera – 1976-1977 Manuel Mestre – 1977 Marcel Domingo – 1977-1979 Bernardino Pérez Pasieguito – 1979 Alfredo di Stéfano – 1979-1980 Bernardino Pérez Pasieguito – 1980-1982 Manuel Mestre – 1982 Miljan Miljanic – 1982-1983 Koldo Aguirre – 1983 Francisco García Paquito – 1983-1984 Roberto Gil – 1984-1985 Óscar Rubén Valdez – 1985-1986 Alfredo di Stéfano – 1986-1988 Roberto Gil – 1988 Víctor Espárrago – 1988-1991 Guus Hiddink – 1991-1993 Francisco Real – 1993 Héctor Núñez – 1993-1994 José Manuel Rielo – 1994 Guus Hiddink – 1994 Carlos Alberto Parreira – 1994-1995 José Manuel Rielo – 1995 Luis Aragonés – 1995-1997 Jorge Valdano – 1996-1997 José Manuel Rielo – 1997 Claudio Ranieri – 1997-1999 Héctor Raúl Cúper – 1999-2001 Rafael Benítez – 2001 – 2004 Claudio Ranieri – 2004 – 2005 Antonio López – 2005 Quique Flores – 2005 – 2007 Ronald Koeman - 2007 - 2008 Voro -2008 Unai Emery - od 2008

[edytuj] Prezydenci

Octavio Augusto Milego Díaz – 1919-1922 Alfredo Aigües Ponce – 1922 Francisco Vidal Muñoz – 1922 Ramón Leonarte Ribera – 1922-1924 Francisco Romeu Zarandieta – 1924 Pablo Verdeguer Comes – 1924-1925 Facundo Pascual Quilis – 1925-1929 Juan Giménez Cánovas – 1929-1932 Manuel García del Moral – 1932-1933 Adolfo Royo Soriano – 1933-1935 Francisco Almenar Quinzá – 1935-1936 Luis Casanova Giner – 1936 Alfredo Giménez Buesa – 1939-1940 Luis Casanova Giner – 1940-1959 Vicente Iborra Gil – 1959-1961

Julio de Miguel i Martínez de Bujanda – 1961-1973 Francisco Ros Casares – 1973-1975 Alfredo Corral Cervera – 1976 José Ramos Costa – 1976-1983 José Barrachina – 1983 Vicente Tormo Alfonso – 1983-1986 Pedro Cortés García – 1986 Arturo Tuzón Gil – 1986-1993 José Domingo – 1990 Melchor Hoyos Pérez – 1993-1994 Francisco Roig Alfonso – 1994-1997 Pedro Cortés García – 1997-2001 Jaime Ortí Ruiz – 2001 – 2004 Juan Bautista Soler – 2004 – 2008 Agustín Morera – 2008 – ?

[edytuj] Sponsorzy

• Toyota
• Nike
• Coca-Cola
• Mahou
• Compac

[edytuj] Źródło

• http://www.vcf.pl/

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona klubu (es) (en) (ca) (ja)