Władimir Agapajew
Z Wikipedii
Władimir Piotrowicz Agapajew, ros. Владимир Петрович Агапеев (ur. w 1876 r., zm. 6 maja 1956 r. w Buenos Aires) – rosyjski wojskowy (generał lejtnant), antysowiecki działacz wojskowy, żołnierz Rosyjskiego Korpusu Ochronnego podczas II wojny światowej
Ukończył 1 korpus kadetów, a następnie nikołajewską szkołę kawaleryjską. Służył w lejbgwardii w pułku upaskim. W 1901 r. ukończył nikołajewską akademię sztabu generalnego. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej w latach 1904-1905. W 1905 r. został szefem sztabu 3 zaamurskiej brygady. Od 1907 r. był attache wojskowym w Serbii, zaś od 1909 r. w Belgii, a następnie w Holandii. Awansował do stopnia pułkownika. Po wybuchu I wojny światowej objął funkcję szefa sztabu 10 dywizji kawalerii. W 1915 r. w stopniu generała majora został dowódcą 2 pawłogradzkiego pułku. Od 1916 r. był szefem sztabu VI korpusu kawalerii, zaś od pocz. 1917 r. – XXXV korpusu armijnego. W poł. 1917 r. został szefem sztabu nowo sformowanego I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Po rozbrojeniu przez Niemców Korpusu w maju 1918 r., gen. W. P. Agapajew przyjechał do Charkowa, gdzie wstąpił do armii białych gen. Antona I. Denikina. Pod koniec 1918 r. przybył do sztabu wojsk białych w Jekatinodarze. W styczniu 1919 r. został szefem sztabu II korpusu armijnego. W kwietniu tego roku, kiedy gen. Władimir Z. Maj-Majewski, dotychczasowy dowódca II korpusu, objął dowództwo armii białych, gen. A. I. Denikin nie zgodził się na mianowanie gen. W. P. Agapajewa szefem sztabu. Został on przesunięty do oficerskiej rezerwy, po czym w sierpniu 1919 r. objął funkcję wojskowego przedstawiciela białych przy dowództwie alianckim w Konstantynopolu. Po zwolnieniu go z tej funkcji przez gen. Piotra N. Wrangla w marcu 1920 r., udał się do Królestwa SHS, gdzie zamieszkał w Belgradzie. Działał w IV Oddziale Rosyjskiego Związku Ogólnowojskowego. Jednocześnie pracował w wojskowym instytucie topograficznym. Po ataku wojsk niemieckich na Jugosławię i jej kapitulacji w kwietniu 1941 r., wstąpił do nowo formowanego Rosyjskiego Korpusu Ochronnego jako szeregowy, pomimo 65 lat. Kiedy okazało się, że Korpus nie zostanie wysłany na front wschodni przeciw Armii Czerwonej, przybył jesienią 1942 r. do Austrii, gdzie mieszkał do końca wojny. Po jej zakończeniu wyjechał do Chile. W 1950 r. zamieszkał w Argentynie, gdzie zmarł 6 maja 1956 r.
