Walenty Szymański

Z Wikipedii

Walenty Szymański (ur. 13 lutego 1923 w Ostrowie Wielkopolskim, zm. 14 lipca 2003 w Poznaniu) – polski ksiądz katolicki, duchowny chrześcijański, Kościoła katolickiego, proboszcz parafii:

• pw. św. Mikołaja w Wierzenicy i Kobylnicy w latach 1958-1963
• pw. św. Jana Chrzciciela w Owińskach w latach 1963-1973
• pw. Chrystusa Odkupiciela w Poznaniu w latach 1973-1992

Najmłodszy syn Stanisława i Marii. Na początku okupacji został wywieziony do obozu niemieckiego, gdzie miał wypadek. Wrócił do Ostrowa w 1941 roku. Maturę zdał w styczniu 1946 roku, po czym wstąpił do seminarium duchownego w Gnieźnie. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 maja 1951 roku z rąk abp. Walentego Dymka w Farze Poznańskiej. Mszę Prymicyjną odprawił w rodzinnej parafii pw. Św. Stanisława Biskupa w Ostrowie Wielkopolskim. Kilkanaście dni spędził w parafii pw. NMP Wniebowziętej w Obornikach Wielkopolskich. Przez kolejny rok był wikariuszem w parafii św. Małgorzaty w Gostyniu. Kolejnym etapem była praca w parafii pw. Św. Andrzeja Boboli w Czarnkowie. W 1953 roku na trzy lata został przeniesiony do parafii Św. Marcina w Odolanowie. Stamtąd trafił do parafii Św. Floriana na Jeżycach w Poznaniu. Wszędzie gdzie pracował poświęcał się ministrantom i grupom młodzieży. Regularnie organizował rekolekcje, zazwyczaj w Rościnnie, gdzie abp. Antoni Baraniak zlokalizował Centrum Rekolekcyjne Archidiecezji Poznańskiej.

Po raz pierwszy funkcję proboszcza ksiądz Walenty Szymański objął w 1958, kiedy został skierowany do parafii obejmującej miejscowości Wierzenica i Kobylnica, gdzie dostał zadanie przygotowania miejsca pod budowę kościoła i plebanii. Po pięciu latach został przeniesiony do Owińsk, gdzie jako proboszcz przepracował 10 lat remontując kościół, rozbudowując plebanię. Aktywnie rozpoczął działalność w początkującym w Polsce ruchu oazowym i Neokatechumenacie. 2 lutego 1972 roku został proboszczem parafii pw. Chrystusa Odkupiciela na Osiedlu Warszawskim w Poznaniu, gdzie dostał zadanie budowy nowego kościoła. Przepracował tam kolejne 20 lat, prowadząc aktywną działalność duszpasterską, organizując grupy oazowe czy pielgrzymki do m.in. Lourdes, Fátimy czy Rzymu. Zgodnie z zadaniem, wybudował też kościół oraz probostwo. Dodatkowo organizował w stanie wojennym akcje charytatywne - w parafii wydawano obiady, odzież.

W 1992 roku przeszedł na emeryturę. W 1996 roku abp. Juliusz Paetz mianował go Honorowym Kanonikiem Kapituły Poznańskiej. Wciąż mieszkał i pracował na Osiedlu Warszawskim. Codziennie odprawiał mszę św. w kaplicy Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo przy ul. Czekalskie w Poznaniu. Pracował też jako spowiednik w Poznańskiej Farze.

Uroczystości pogrzebowe odbyły się 17 lipca 2003 roku, które odprawił ksiądz abp. Stanisław Gądecki przy koncelebrze Juliusza Paetza, bp Grzegorza Balcerka i wielu innych zgromadzonych kapłanów. Homilię wygłosił Jan Stanisławski. Został pochowany na cmentarzu miłostowskim w Poznaniu.