Zdzisław Sieczkowski
Z Wikipedii
Zdzisław Sieczkowski (ur. 18 listopada 1897 w Buczaczu, zginął 2 września 1939 pod Świekatowem) - legionista, podpułkownik Wojska Polskiego.
Urodził się w rodzinie Karola i Albiny z d. Raszkiewicz. Do gimnazjum uczęszczał w Stryju, dokąd jego rodzice przeprowadzili się na początku XX. wieku. Rodzina Sieczkowskich miała prawo używać herbu Ogończyk.
Całe swoje dorosłe życie związany z wojskiem, początkowo jako legionista, a później oficer zawodowy Wojska Polskiego II. Rzeczypospolitej. Zginął na polu chwały, śmiercią bohatera w bitwie pod Świekatowem (2 września 1939), dowodząc 3/50. pp. Wraz z nim oddało życie 250. jego podkomendnych (m.in. adiutant por. Ośka).
Spis treści |
[edytuj] sierpień 1914 r. - marzec 1919 r.
Zdzisław Sieczkowski (17) wyjechał do Lwowa, gdzie ze Stryjską Drużyną Strzelecką wszedł do Legionu Wschodniego. Dowódcą formacji został gen. Adam Pietraszkiewicz. 29. sierpnia 1914 r. oddziały Legionu Wschodniego opuściły Lwów z uwagi na niepowodzenia CK armii na pobliskim odcinku frontu i dotarły do Mszany Dolnej. Po odmowie złożenia przysięgi na wierność monarchii austro-węgierskiej Legion Wschodni rozwiązano 21 września 1914 r. Zdzisław Sieczkowski trafił do 3. pp., następnie do 2.p. ułanów Komendy Legionów Polskich, a następnie do 6. p. ułanów II. Korpusu Polskiego. Po klęsce w dniu 11. maja 1918 roku, po zaciętych walkach z niespodziewanie atakującymi wojskami niemieckimi (II. Korpus Polski był wtedy dowodzony przez gen. Józefa Hallera), Zdzisław Sieczkowski przeszedł czasowo do cywila, zostając emisariuszem (tajnym wysłannikiem politycznym) POW na powiat Taraszcza k.Kijowa. Następnie wyjechał na Kubań, gdzie zorganizował oddział kawalerii przy gen. Lucjanie Żeligowskim. Jesienią 1918 r. w oddziale gen. Michała Żymierskiego, jako podporucznik udał się do Odessy, gdzie dostał się do niewoli ukraińskiej (oddziałów atamana Petlury), skąd uciekł w grudniu 1918 i zaciągnął się , jako dawny legionista, do 2. pp. Legionów (24.XII. 1918 r.) z którym wyszedł na front polsko-bolszewicki w marcu 1919 r.
[edytuj] kwiecień 1919 r. - wrzesień 1920 r.
Początkowo w stopniu podporucznika, następnie porucznika i kapitana walczył z bolszewikami dowodząc nieprzeciętnej odwagi i brawury. Szkolił i prowadził do boju oddziały rekrutów; jego charakterystykę oddaje opinia bezpośredniego dowódcy mjr. Emila Czaplińskiego: „Zdolny i pełen energii oficer. Świetny dowódca komp. Na jej czele szedł zwycięsko w ofensywie 1919 r. i w walkach wypadowych brawurowo wykonywał zadania. W defensywie majowej niezwykle dzielnie i upornie utrzymał się na swym odcinku. W jednym z licznych kontrataków został ciężko raniony.” W tym okresie został odznaczony Krzyżem Walecznych (17.II.1920 r.) oraz Krzyżem V klasy Orderu Virtuti Militari (13.IX. 1920 r.). Poważnie ranny 19 maja 1920 r. pod Murową n/Berezyną przez dłuższy okres leczył się (wdała się gangrena) i nie brał osobistego udziału w pogromie bolszewików. W roku 1920 osiadł w Grodnie, gdzie został adiutantem gen. Michała Żymierskiego.
[edytuj] 1920 r. - 1929 r.
Po perypetiach wojennych i żeniaczce z Apolonią z Jodkowskich (z ich związku przyszedł na świat w lutym 1928 r., w Kutnie, syn Jeremi Michał) prowadził „normalne” życie oficera zawodowego: służba nie znająca norm, ćwiczenia polowe, wyjazdy służbowe czy też przenosiny do kolejnych garnizonów.
[edytuj] 1929 r. – 1932 r.
Awans na stopień majora i przeniesienie do Cieszyna , do 4. Pułku Strzelców Podhalańskich.
[edytuj] 1932 r. - 1934 r.
Przeniesiony z Cieszyna do Lwowa, na stanowisko Komendanta Obwodowego Przysposobienia Wojskowego 19. pp. Odsieczy Lwowa.
[edytuj] 1934 r. – 1936 r.
Przeniesiony na stanowisko dowódcy batalionu w 51. pp. w Brzeżanach.
[edytuj] 1936 r. – 1938 r.
Przeniesiony na stanowisko dowódcy batalionu w 71. pp. w Zambrowie.
[edytuj] 1938 r. – 1939 r.
Przeniesiony do Sarn, na Wołyniu, na stanowisko dowódcy III. detaszowanego (przyp.autora: inaczej dołączonego) baonu 50. pp. im. Francesko Nullo, stacjonującego w Kowlu. Tam w marcu 1939 r. otrzymał awans do stopnia podpułkownika. „Pułk ten miał tradycję, która była pielęgnowana i utrwalana w pamięci żołnierzy. Powstał we Włoszech w 1918 r., a następnie został wcielony jako 8. psp do 3. DSP armii polskiej we Francji. Do Polski przybył w połowie 1919 r., wchodząc w skład 13. DP. Walczył na Wołyniu i Podolu; brał udział w wyprawie kijowskiej. Sztandar ufundowany przez społeczeństwo Kowla został wręczony pułkowi w październiku 1925 r. W kampanii wrześniowej 1939 r. pułk walczył na Pomorzu i został rozbity 3. września. Sztandar pułkowy został zakopany na jednym z pól bitewnych w okolicach Świecia n/Wisłą. Odnaleziony w roku 1947, znajduje się obecnie w Muzeum Wojska Polskiego”.
[edytuj] 2. września 1939 r.
„Maszerujący na Świekatowo, jako czołowy, 3/50. pp. natknął się na wysunięte niemieckie ubezpieczenie, które w ostrej walce zniósł i wkroczył do wsi. Wkrótce z południowego zachodu i zachodu (od m. Jania Góra) wzdłuż toru pojawiły się niemieckie czołgi. Aby uniknąć okrążenia, 3/50. pp. szybko wycofał się na północ za tor linii kolejowej Sępólno – Świecie, gdzie zajął obronę. Batalion wycofał się w bezpośrednim kontakcie z niemieckimi czołgami, dlatego poniósł poważne straty, zwłaszcza wśród oficerów, którzy usiłowali opanować zamieszanie w kompaniach spowodowane atakiem czołgów. Zginęli m.in.: ppłk. Zdzisław Sieczkowski, dowódca 3/50. pp. i dowódca 3/27. pal., mjr. Izydor Wilkoński.”
[edytuj] Bibliografia, linki zewnętrzne
- Jeremi Michał Sieczkowski: Słowo o moim Ojcu. Wyd. 1. Wrocław: Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne, 2006. ISBN 83-7125-152-1.
- Jeremi Michał Sieczkowski: http://www.ib.pwr.wroc.pl/pracow/sieczkow/lugowaja/dacza.html (polski). [dostęp 8. lutego 2008 r.].
