19 Pułk Piechoty Odsieczy Lwowa

Z Wikipedii

19 Pułk Piechoty Odsieczy Lwowa – pułk piechoty polskiej okresu II RP.

Pułk stacjonował w garnizonie Lwów. Batalion zapasowy w Brzeżanach.

W czasie wojny obronnej 1939 wchodził w skład 5 Dywizji Piechoty walczącej w Armii Warszawa.

Spis treści 1 Formowanie 2 Udział w wojnie polsko-ukraińskiej 3 Udział w wojnie polsko-bolszewickiej 4 Dowódcy 5 Sztandar 6 Przypisy 7 Bibliografia 8 Linki zewnętrzne 9 Zobacz też

[edytuj] Formowanie

Ustępujący zaborcy przekazali Lwów oddziałom ukraińskim, ściągniętym celowo do miasta. Wobec braku „polskich” oddziałów wojskowych, miasto postanawiają wyzwolić jego mieszkańcy: uczniowie, studenci, robotnicy, urzędnicy, rzemieślnicy, kupcy i inne zawody. Wśród nich kilkunastoletni obrońcy, którzy zostaną potem określeni mianem Orlęta Lwowskie.

Utworzony w listopadzie 1918 r Warszawski Komitet Obrony Lwowa pod przewodnictwem Antoniego Osuchowskiego, oprócz niesienia pomocy mieszkańcom, w swoich odezwach nawołuje do zorganizowania odsieczy Lwowa. Realizacji tego hasła podjął się płk Stanisław Skrzyński, który za zgodą Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego ^[1] organizuje Ochotniczy Oddział Odsieczy Lwowa. Z kilkuset ochotników tworzy I Warszawski Batalion Ochotniczego Oddziału Odsieczy Lwowa, na którego czele staje kpt. Antoni Olkowski. Był to zawiązek pułku. Batalion, jeszcze bez broni, zostaje 7 grudnia przeniesiony do Zegrza a dalej do Lublina i Przemyśla, gdzie zostaje uzbrojony. Wobec zagrożenia Lwowa, 23 grudnia, batalion w składzie 27 oficerów i 303 szeregowych, przez Gródek Jagielloński, Lubień Wielki, Zimną Wodę w dniu 28 grudnia dotarł do jego granic, witany owacyjnie przez ludność. Swoim działaniem zrobił wyłom w pierścieniu wojsk ukraińskich otaczających miasto. Przez kolejne kilka dni odpierał ataki nieprzyjaciela, po czym 6 stycznia 1919 r. zdobył Rzęsę Ruską i Kozice oraz dworzec kolejowy w Mszanie. Energicznym uderzeniem 14 stycznia zdobywa wieś Bartatów kluczowy punkt, z którego Ukraińcy prowadzili natarcia. Walki te prowadzone bez wsparcia artylerii przeciw kilkakrotnie silniejszemu nieprzyjacielowi przyniosły batalionowi sławę i przydomek Orlęta. W chwili gdy ważyły się losy Lwowa i wojny polsko-ukraińskiej przyczynił się on bezpośrednio do utrzymania Gródka Jagiellońskiego, na który w marcu Ukraińcy skierowali główne natarcie, jako na filar obrony Lwowa. Za te walki Warszawski Batalion otrzymał w rozkazie Naczelnego Wodza^[2] pochwałę i wyrazy uznania. W tym czasie przybył uformowany w Warszawie II Batalion Ochotniczego Oddziału Odsieczy Lwowa pod dowództwem kpt. Ludwika Szymana, który swój chrzest bojowy przeszedł w walkach w Sądowej Wiszni, Rodatyczach i Dołhomościskach oraz w działaniach w Księżym Moście i Boriatynie. Po złączeniu, 12 kwietnia 1919 r., I i II Batalionu oraz III Batalionu, formującego się w Radomiu, utworzono 19 Pułk Piechoty Odsieczy Lwowa.^[3] W kilka dni po otrzymaniu zaszczytnej nazwy Odsieczy Lwowa pułk stoczył 19 kwietnia zacięty bój o rozległą wieś Stawczany. Walki te stały się pośrednią odsieczą Lwowa, ponieważ ze Stawczan, Czartowskiej Skały i Basiówki operowała dużego kalibru artyleria ukraińska, powodująca dezorganizację życia w mieście.

Na pamiątkę tych walk, święto pułkowe, obchodzone w latach 1919 – 1926 w dniu chrztu bojowego pułku – 28 grudnia (1918), przeniesiono w 1927 r. na dzień 1 czerwca.

[edytuj] Udział w wojnie polsko-ukraińskiej

W toku dalszych działań pododdziały pułku zajmują: Dąbrówkę, Obroszyn i Polankę. Od 16 maja, w pogoni za nieprzyjacielem, po sforsowaniu rzeki Zubrza, zajmują wsie: Nowosiółkę, Rakowiec, Podziemno, Suchodół, Łopuszno i Olchowiec. W dalszym ataku, forsując wezbraną rzekę Gniłą Lipę zdobywają Kleszczównę^[4] i Rudę, najsilniejszą linię oporu nieprzyjaciela. W rozkazie dowódcy grupy operacyjnej napisano:"… najgłębsze uznanie kpt. Żongołłowiczowi oraz wypróbowanym zawsze i śmiałym oddziałom 19-go pułku piechoty za ich niezrównaną brawurę… … oddziałom szturmującym Rohatyn, pomógł znakomicie dzielny, jak zawsze, 19-ty pułk piechoty, przedzierając się szybko przez lasy i opanowując błyskawicznie Gniłą Lipę i jej lewy brzeg…" Dalszy szlak bojowy pułku wiedzie przez: Rohatyn, Brzeżany, Narajów,^[5]i Szybalin, by 31 maja dotrzeć do Kozowej. Stąd już 1 czerwca ruszył na Tarnopol, do którego wkroczył późnym wieczorem tego samego dnia, zdobywając „po drodze” dwa pociągi prowiantowe i biorąc do niewoli 6. brygadę ukraińską a następnego dnia 10. brygadę ukraińską. Razem w ciągu tych dwóch dni pułk wziął do niewoli: 81 oficerów, około 4 000 szeregowych, 69 karabinów maszynowych i ogromne tabory. Pułk ścigał dalej nieprzyjaciela w kierunku na Borki Wielkie i 7 czerwca osiągnął rzekę Zbrucz na odcinku Podwołoczyska – Grzymalów. Płk Władysław Sikorski, dowódca grupy operacyjnej, w rozkazie pochwalnym z 1 lipca napisał: "… 19-ty pułk piechoty zdobył sobie pierwszorzędne laury w majowej ofensywie polskiej i na drodze od Gródka Jagiellońskiego do Podwłoczysk, a przedewszystkim^[6] przy brawurowym wzięciu Tarnopola wespół z II/22 pułkiem piechoty". Pod koniec maja 1919 r. przybył na front III batalion („radomski”) oraz dowódca pułku płk Adolf Dąbrowski, przywożąc ze sobą chorągiew i orkiestrę, ufundowaną przez Helenę Paderewską – żonę ówczesnego premiera Ignacego Jana Paderewskiego. Mimo odniesionego zwycięstwa pod Grzymałowem, na rozkaz dowódcy grupy operacyjnej, pułk wycofał się z nad Zbrucza na linię rzeki Strypy pod Zborowem. W dalszym odwrocie stoczył zaciętą bitwę pod Pomorzanami gdzie, mimo całodziennej walki, musiał ustąpic przeważającej sile nieprzyjaciela.

Ostatecznie zagrodził drogę wojskom ukraińskim na linii rzeki Złota Lipa pod Szczepanówką i Plenikowem. Po 6. dniowych krwawych walkach, z przeważającymi siłami wroga, ostatecznie zajął pozycje nad rzeką 24 czerwca. Po odparciu kolejnych ataków nieprzyjaciela, 28 czerwca, nastąpił przełomowy moment w wojnie. Wojska ukraińskie przystąpiły do zmasowanego uderzenia w celu utorowania sobie drogi do Lwowa. Pułk, działający już w składzie 5. Dywizji Piechoty bierze udział w brawurowym odparciu natarcia. W pogoni za wrogiem zajął Złoczów oraz Serwery i 2 lipca obsadził były kordon austriacki na wschód od Podkamienia. Tu toczył potyczki z nowym wrogiem – luźnymi oddziałami sowieckimi. Następnie został skierowany do Czortkowa i Husiatyna gdzie 18 sierpnia obsadził linię rzeki Zbrucz w tym rejonie. Po dwóch miesiącach przebazował się do Wiśniowca skąd 18 listopada odszedł, jako odwód frontu galicyjskiego, do Tarnopola.

[edytuj] Udział w wojnie polsko-bolszewickiej

Po okresie zimowym 1919 na 1920 spędzonym w Tarnopolu, w czasie którego uzupełniano stan osobowy pułku oraz prowadzono intensywne szkolenie żołnierzy, 18 lutego 1920 r. pułk skierowano do Podwołoczysk a następnie do Płoskirowa. W zwycięskich walkach pod Łysogórą i Latyczowem osiągnął linię rzeki Boh. Kolejne dni to odpieranie ataków nieprzyjaciela na Latyczów oraz Śniłówkę, Czereszenkę i Niżne. Postawa pułku zadecydowała o utrzymaniu linii frontu Nowokonstantynów – Latyczów – Dereźnia. Naczelny Wódz w depeszy L.1493/III z 25 lutego 1920 r. przesłał pułkowi specjalne wyrazy uznania. Jako wyróżnienie za męstwo pułk został wyznaczony do przeprowadzania akcji wypadowych, z zadaniem szerzenia paniki i popłochu na tyłach nieprzyjaciela. Z zadania tego wywiązał się wzorowo, przeprowadzając od 3 marca przez kolejne dni 11 wypadów, wszystkie zakończone sukcesem, wraz z najbardziej spektakularnym pod Wołkowińcami, podczas którego zdobył pociąg pancerny Groza. Punktami wypadowymi pułku były Latyczów i Dereźnia. Akcje te spowodowały popłoch w szeregach wroga i 13 kwietnia cofnął się on na linii działania pułku, co umożliwiło chwilowy odpoczynek żołnierzy. Już 26 kwietnia pododdziały wyruszyły z Latyczowa, zajęły Lityn, pod Mikulińcami rozbroiły II brygadę ukraińskich strzelców siczowych i 3 maja zajęły Niemirów, stając na linii rzeki Boh koło miejscowości Bracław i Hajsyn. Po krótkim odpoczynku, 29 maja, w składzie 5. Dywizji Piechoty odjechał na front północny. Po drodze został zatrzymany w Koziatyniu, skąd podczas akcji na Gajczyce rozbił dwa pułki kawalerii 1. Armii Konnej Budionnego likwidując przerwę w linii frontu. Od 2 czerwca obsadził odcinek frontu: Bystrzyk – Babińce – Nowochwastów^[7] – Śnieżna – Ozierna – Samhorodek. Na tym odcinku o długości 20 km, 5 czerwca, bez odwodów i należytej łączności, przez 10 godzin wstrzymywał całą 1. Armię Konną Budionnego dysponującą samochodami pancernymi i artylerią. W walkach tych zginęło 9. oficerów i 497. szeregowych a pułk był zmuszony do odwrotu. Pomiędzy 25 a 30 czerwca, podczas odwrotu, staczał ciężkie boje nad rzekami Słucz i Horyń koło Zasławia. W końcu czerwca został przydzielony do X Brygady Piechoty, walczącej w składzie 18. Dywizji Piechoty. Od 6 do 26 lipca, na linii Białokrynica (rejon podhajecki) – Krzemieniec skutecznie bronił przed atakami 3. pułków sowieckich zajmowany odcinek. Z powodu przerwania linii frontu na sąsiednim odcinku nastąpił dalszy odwrót pułku w kierunku na Toporów, którą to miejscowość zdobył 30 lipca i w składzie dywizji zagrodził armii sowieckiej drogę na Lwów. W związku z natarcie 2. Armii od północy , pułk uderzył również w kierunku północnym organizując wyprawy na Łopatyn a następnie zajął Monastyrek Brodzki i Stanisławczyk i wespół z oddziałami 18. Dywizji odrzucił dwie dywizje konnicy Budionnego za Styr. Po zaciętych walkach o Brody pomiędzy 3 a 9 sierpnia wycofał się do Podhorzyc. Wobec bezpośredniego zagrożenia Lwowa z północnego wschodu i równocześnie od południa został przetransportowany do miasta. Stąd prowadził wypady w kierunku na Strzeliska Nowe, Sokołówkę a w parę dni później, po przegrupowaniu, w kierunku na Lisko i Nowosiółki. Manewrem od północy, 30 sierpnia, zajął zachodnią część miasta Busk by przez kolejne dni do 9 września zdobyć całe miasto i skutecznie odpierać niezliczone natarcia dwóch dywizji (45 i 47) piechoty sowieckiej i brygady jazdy. Walki w rejonie Buska zadecydowały o losach Lwowa. Po ofensywie 3. Armii, 17 września, pułk ruszył za nieprzyjacielem, zdobył Ożydów i przez Brody, w dniu rozejmu (18 października 1920 r.) wyparł nieprzyjaciela z Chmielnika i stanął na linii rozejmowej.

Po ponad miesięcznym wypoczynku 29 września żołnierze przekroczyli granicę polską w Łanowcach (powiat krzemieniecki) i 3 grudnia przybyli do Wiśniowca a następnie obsadzili kordon etapowy od Zborowa przez Złoczów do Żdżar (na północ od Sokala). W historycznym dla pułku dniu 27 lutego 1921 r. powrócił on do Lwowa i „stanął” w murach Cytadeli.

[edytuj] Dowódcy

• kpt. Eugeniusz Żongołłowicz – 1919 i ponownie w lutym 1920
• płk Adolf Dąbrowski – 1919
• płk Konstanty Oświęcimski – czerwiec 1919
• płk Kawka – czerwiec 1920
• ppłk Juliusz Zulauf – 1923
• ppłk dypl. Stanisław Sadowski – 1939

[edytuj] Sztandar

Pierwszą chorągiew ufundował Warszawski Komitet Obrony Lwowa. Uroczystość wręczenia odbyła się 23 kwietnia 1919 r w Warszawie. W tym czasie pułk przebywał "w polu" a chorągiew, z rąk ministra spraw wojskowych gen. Józefa Leśniewskiego, odebrał dowódca pułku płk Adolf Dąbrowski.

Nowy Sztandar, dar Komitetu Obywatelskiego Lwowa i Małopolski Wschodniej, wręczył pułkowi 1 czerwca 1928 we Lwowie gen. dyw. Edward Śmigły-Rydz.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1990 ISBN-83-211-1104-1
• Kapitan Władysław Hujda – z polecenia Wojskowego Biura Historycznego, "Zarys historii wojennej 19-go Pułku Piechoty Odsieczy Lwowa"; Warszawa 1928;

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Historia i współczesne zdjęcia Cytadeli we Lwowie

[edytuj] Zobacz też

• Garnizon Lwów