Pabianice

Z Wikipedii

Współrzędne: 51°39' N 19°23' E51.65 19.3833333 (Pabianice)

Pabianice
Herb Pabianic Flaga Pabianic
Województwo	łódzkie
Powiat	pabianicki
Założono	X / XI w.
Prawa miejskie	1297?
Prezydent	Zbigniew Dychto
Powierzchnia	32,98 km²
Położenie	51° 39' N 19° 23' E
Wysokość	174 - 203 m n.p.m.
Liczba mieszkańców (2004)  - liczba ludności  - gęstość	70743 2144 os./km²
Strefa numeracyjna (do 2005)	(+48) 42
Kod pocztowy	95-200
Tablice rejestracyjne	EPA
Położenie na mapie Polski Pabianice
TERC10 (TERYT)	1101209021
Miasta partnerskie	Plauen Prato Gusjew Rokiszki
Urząd miejski3 ul.Zamkowa 16 95-200 Pabianice tel. (+48) 42 22-54-600; faks (+48) 42 22-54-669 (e-mail)
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa miasta

Pabianice – miasto i gmina w województwie łódzkim, w powiecie pabianickim. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa łódzkiego. Pabianice należą do Związku Miast Polskich.

Według danych z 2006¹², miasto miało 70 743 mieszkańców.

Spis treści 1 Położenie 2 Struktura powierzchni 3 Demografia 4 Historia 4.1 Początki osady 4.2 Pabianice wsią kościelną 4.3 Powstanie miasta 4.4 Własność kościelna 4.5 Miasto w okresie I Rzeczypospolitej 4.6 Upadek miasta w XVII i XVIII w. 4.7 Apogeum rozwoju przemysłowego Pabianic 5 Miasto trzech nacji 5.1 Niemcy 5.2 Żydzi 5.3 II wojna światowa 5.4 Czasy obecne 6 Zabytki 7 Przemysł 8 Komunikacja 9 Edukacja 10 Media lokalne 11 Sport 12 Honorowi obywatele miasta Pabianic 13 Miasta partnerskie 14 Sąsiednie gminy 15 Zobacz też 16 Linki zewnętrzne

[edytuj] Położenie

Miasto leży w zespole miejskim Łodzi. Obszar miasta wynosi 32,9 km² i charakteryzuje się wydłużeniem w kierunku równoleżnikowym. Pabianice rozciągają się na obszarze równinnym. Najniższy punkt miasta położony jest nad rzeką Dobrzynką, przy północnej granicy Pabianic i wynosi 174 m n.p.m. Natomiast najwyższy punkt w mieście zlokalizowany jest na południe od lasu miejskiego i wynosi 203 m n.p.m. Miasto graniczy z Łodzią oraz gminami Dobroń, Ksawerów, Pabianice i Rzgów. Patronem miasta jest św. Maksymilian Maria Kolbe.

[edytuj] Struktura powierzchni

Według danych z roku 2002⁶, Pabianice ma obszar 32,98 km², w tym:

• użytki rolne: 53%
• użytki leśne: 9%

Miasto stanowi 6,72% powierzchni powiatu.

Na terenie miasta i okolic występują gleby bielicowe (klasa V i VI), a także gleby aluwialne i mułowo-bagienne należąca do klasy IV. W granicach miasta i gminy kilka żwirowisk oraz odkrywek gliny zwałowej.

Miasto jest położone na terenie kredowej niecki łódzkiej, która została wypełniona osadami lodowcowymi i aluwialnymi.

[edytuj] Demografia

Dane z 30 czerwca 2004²:

Opis	Ogółem		Kobiety		Mężczyźni
jednostka	osób	%	osób	%	osób	%
populacja	71 313	100	38 406	53,9	32 907	46,1
gęstość zaludnienia (mieszk./km²)	2162,3		1164,5		997,8

Według danych z roku 2002⁶, średni dochód na mieszkańca wynosił 1005,58 zł.

• Ludność Pabianic

[edytuj] Historia

[edytuj] Początki osady

Pabianice powstały zapewne na przełomie X i XI w. jako niewielka śródleśna osada nad rzeczką Dobrzynką dopływem Neru. Z tego też okresu pochodzi nazwa miejscowości, której założycielem był prawdopodobnie człowiek noszący imię Fabian (Pabian), dość popularne w sąsiednich Czechach. Z czasem zapomniano jednak o prawdziwym znaczeniu nazwy i piszący pod koniec XIX w. miejscowy dziejopisarz Maksymilian Baruch na podstawie miejscowych legend wywnioskował, że pierwotna nazwa brzmiała Pobawianice lub Pobijanice od zabawy w tutejszych lasach książąt i polowaniach (bijania) na dziką zwierzynę. Zupełnie inną wersją było wzięcie miana od skądinąd nieznanej księżnej o imieniu Fabianka, która miała być tak szpetnej urody, że musiano ją ukrywać przed ludźmi. Wedle miejscowej legendy aby ukryć swą brzydotę przed postronnymi miała ona udawać się na modlitwy do kościoła św. Mateusza z odległego o kilkadziesiąt metrów zamku podziemnym przejściem, prowadzącym pod obecną ul. Zamkową.

[edytuj] Pabianice wsią kościelną

Początkowo wieś była własnością księcia. Dopiero w II poł. XII w. stała się posiadłością kościoła krakowskiego. Źródła wiążą to wydarzenie z księżniczką czeską Judytą – pierwszą żoną Władysława Hermana. Powodem darowizny osady Pabianice wraz z okolicą zwaną Chropy (nazwa ta oznacza tereny podmokłe, bagienne), miała być według tradycji chęć złożenia wotum w celu wybłagania narodzin potomka (modły zostały wysłuchane i para książęca mogła się cieszyć 25 sierpnia 1085 lub 1086 r. z narodzin Bolesława III Krzywoustego. Położone w dużej odległości od Krakowa Pabianice przez następne stulecia przeżywały stagnację. Jak napisał w swojej kronice kanonik krakowski Jan Długosz: "częściej (okolice – przyp.) zwierz dziki za legowisko obierał, aniżeli dotykał pług rolnika".

[edytuj] Powstanie miasta

Sytuacja zmieniła się diametralnie na przełomie XIII i XIV w., kiedy siedziba zarządu dóbr kompleksu kapituły w ziemi sieradzkiej została umiejscowiona właśnie w Pabianicach. Wkrótce rozpoczęto też starania o możliwość lokowania tutaj miasta. Kiedy to się dokładnie stało – nie wiadomo, gdyż dokumenty lokacyjne spłonęły jeszcze w XVI w. Wprawdzie zgodę na założenie miasta wydał na ręce biskupa krakowskiego Jana Muskaty jeszcze Władysław Łokietek w 1297 r., jednak cel ten udało się zrealizować prawdopodobnie dopiero w połowie XIV w. Badacze najczęściej przyjmują lata 1342-1354, czyli równolegle z powstaniem tutejszej parafii. Pierwsze wzmianki źródeł o Pabianicach jako mieście pochodzą z końca XIV w. Wiadomo jednak, że Kazimierz Wielki nadał już miastu Pabianice dwa dni targowe – wtorek i piątek, co korzystnie wpłynęło na gospodarkę ówczesnych mieszczan.

[edytuj] Własność kościelna

Pabianice pozostały własnością kościelną kapituły krakowskiej. Do końca XVI w. kompleks ten obejmował dwa miasteczka (także Rzgów) oraz 51 wsi. W celu pomnożenia dochodów kapituła często decydowała się oddawać w zamian za opłaty swoje posiadłości w dzierżawę. Tenutariuszami (dzierżawcami) byli najczęściej duchowni, wywodzący się zresztą na ogół z kapituły krakowskiej, choć ze względu na ich liczne obowiązki zatrzymujące ich w stolicy, ich rolę przejmowali czasami świeccy starostowie. Własność kościelna utrzymała się na ziemi pabianickiej aż do końca istnienia I Rzeczypospolitej. Po 1793 r. zostały sekularyzowane przez Prusaków, stając się ekonomią rządową.

[edytuj] Miasto w okresie I Rzeczypospolitej

Pabianice nie były dużą miejscowością. W okresie najlepszej prosperity polskich miast, na przełomie XVI i XVII w., miasteczko osiągnęło liczbę tylko 1100 mieszkańców. Był to jednak znacznie lepszy rezultat, niż mogła się pochwalić pobliska Łódź. Miasteczko ówczesne posiadało wyłącznie zabudowę drewnianą, zlokalizowaną wzdłuż starego traktu, biegnącego z Krakowa do Łęczycy (jest to obecna ulica Warszawska, dawniej zwana Piotrkowską). Jak to miało miejsce w większości niedużych ośrodków miejskich, ludność zajmowała się głównie uprawą ziemi. Także tutaj dało się jednak zauważyć wiele instytucji typowych dla miasta, jak drewniany ratusz poświadczony źródłowo w 1533 r. Właśnie w II poł. XVI w. zbudowano najcenniejsze pabianickie zabytki w stylu renesansowym – dwór obronny tenutariuszy dóbr pabianickich (wzniesiony w latach 1565-1571) oraz kościół parafialny św. Mateusza (1583-1588). Architektem obu obiektów był najprawdopodobniej Ambroży Włoch natomiast wykonawcą Wawrzyniec Lorek, któremu Kaputuła Krakowska w zamian za budowę przyznała dom na Nowym Mieście w Pabianicach. W mur kościoła od strony północnej wmurowano fragment portalu rozebranej wieży mostowej z pierwotnym Herbem Pabianic.

W mieście istniały cechy rzemieślników m.in. kołodziejów, kowali, piekarzy, rzeźników, sukienników, szewców kuśnierzy i białoskórników (wytwórców zamszu). Przywilej cechowy ww. cechów nadany został 31.08.1553, a potwierdził go dwa lata później Zygmunt August.

[edytuj] Upadek miasta w XVII i XVIII w.

Od końca XVI w. miasto zaczęło powoli tracić na znaczeniu, nawet w skali regionalnej. Przyczyniły się to tego klęski żywiołowe (częste pożary i epidemie) oraz wojny jakie się przez Pabianice przewinęły. We znaki dał się wtedy zwłaszcza fakt braku murów miejskich, przez co Pabianice stanowiły łatwy łup dla przeciągających oddziałów wojskowych, często niestety również nieopłacanych polskich. W I poł. XVIII w. Pabianice zamieszkiwało już tylko 300 mieszkańców. Były więc miastem tylko z nazwy.

[edytuj] Apogeum rozwoju przemysłowego Pabianic

Okres stagnacji, jaką przeżywały Pabianice, minął bezpowrotnie wraz z przyłączeniem miasta do Królestwa Polskiego, stanowiącego część Imperium Rosyjskiego. Nowe władze przeznaczyły okolicę pod rozbudowę przemysłu włókienniczego i sukienniczego w kalisko-mazowieckim okręgu przemysłowym. Sprzyjała temu obfitość lasów, wód i gruntów rządowych. Powstający przemysł ściągnął do Pabianic osadników. Początkowo przybywali głównie mieszkańcy okolicznych miejscowości, po 1825 r. zaczęli się pojawiać osadnicy spoza Królestwa Polskiego. Wykwalifikowanych tkaczy i sukienników zachęcano do przyjazdu darmowymi działkami budowlanymi oraz ulgami podatkowymi. Dzięki temu liczba ludności szybko rosła. W latach 1823-1824 zdecydowano przeprowadzić regulację urbanistyczną Pabianic, tworząc tzw. Nowe Miasto, z osobnym Rynkiem (obecnie stoi tu dom towarowy "Trzy Korony"). Główną arterią komunikacyjną stała się ulica Szosowa (obecnie Zamkowa).

Okazją do błyskawicznego rozwoju Pabianic był kryzys w sukiennictwie, spowodowany wprowadzeniem w 1832 r. granicy celnej między Królestwem Polskim a Rosją. Umożliwiło to dynamiczny rozwój produkcji tkanin bawełnianych. Kolejne ważne daty w rozwoju tutejszego przemysłu to rok 1851, gdy zniesiono bariery celne między Królestwem z Rosją (otwarcie rynków zbytu dla wyrobów bawełnianych) oraz rok 1864, gdy uwłaszczono chłopów (dopływ taniej siły roboczej). Największym zakładem przemysłowym Pabianic była wówczas firma włókiennicza Krusche-Ender. W 1913 r. była ona czwartym co do wielkości zakładem włókienniczym w kraju. Liczba ludności Pabianic rosła nieustannie. Tylko w drugiej połowie XIX w. - ośmiokrotnie. U progu I wojny światowej w 1914 r. miasto zamieszkiwało już 48 000 mieszkańców. Pabianice stały się jednym z większych przemysłowych miast w Królestwie (szóste miejsce pod względem liczby zatrudnionych robotników).

Zobacz też: Niemcy w Pabianicach

[edytuj] Miasto trzech nacji

Pabianice, podobnie jak Łódź, była miastem wielokulturowym. Poniżej przedstawiamy narodowości, które głównie zamieszkiwały Pabianice.

[edytuj] Niemcy

W Pabianicach oprócz żywiołu polskiego od końca XVIII w. zaczęli się pojawiać również osadnicy niemieccy i żydowscy. Przybysze z Niemiec osiedlali się głównie na Nowym Mieście i byli to z reguły specjaliści branży włókienniczej (tkacze, prządkowie, farbiarze). Dała się jednak zauważyć pewna specyfika – w przeciwieństwie do inny ośrodków zagłębia włókienniczego do Pabianic tłumnie przyjeżdżali oprócz luteran z Prus i zaboru pruskiego, czy Saksonii również niemieccy katolicy z Bawarii, Austrii, czy ze Śląska.

W 1848 r. odsetek protestantów (głównie Niemców) w mieście osiągnął największy pułap 34%, następnie w związku z napływem ze wsi do przemysłu ludności polskiej stan ten sukcesywnie malał (spadł do 10% w 1914 r.). Zmiany w proporcjach ludnościowych dokonywały się też na skutek szybkiej polonizacji części przybyszów (np. rodzina św. Maksymiliana Kolbego). Spory procent mieszkańców miasteczka stanowili również wyznawcy innych kościołów reformowanych zwłaszcza kalwini (ich główny zbór znajdował się w pobliskim Zelowie) i bracia morawscy (członkami tego kościoła byli założyciele zakładów przemysłowych – Rudolf Kindler oraz Beniamin Krusche). Nabożeństwa dla miejscowych luteran początkowo odprawiane były w pabianickim zamku.

Dopiero później (w latach 1827-1831) na rogu ulicy Zamkowej i Kilińskiego wybudowano kościół ewangelicko-augsburski (rozbudowany w latach 1875-1876).

Zobacz też: Niemcy w Pabianicach

[edytuj] Żydzi

Trzecim narodem (po Polakach i Niemcach) obecnym w historii miasta byli Żydzi. Pabianice, jako miasteczko należące do kapituły krakowskiej, posiadało przywilej zakazujący osiedlania się starozakonnych w granicach miasta. Stan ten zaczął ulegać zmianie w XIX w. w związku z uprzemysłowieniem miasta, choć formalnie dopiero w 1862 r. zezwolono Żydom zamieszkać w Pabianicach. Pomimo tego osadnictwo w latach trzydziestych XIX w. było już tak liczne, że w 1836 r. zdecydowano się na założenie gminy wyznaniowej żydowskiej. Od 1847 r. Żydzi posiadali już własną bożnicę zlokalizowaną na Starym Mieście.

Została zburzona po wojnie przez władze miasta w celu wybudowania na jej terenie osiedlowego rynku. Żydzi stanowiący w 1849 r. 15% procent mieszkańców Pabianic, a w 1939 r. – 18%, podobnie jak w innych regionach kraju zajmowali się głównie handlem, rzemiosłami i finansami. Nie brakowało też bogatych rodzin przemysłowców, które z powodzeniem konkurowały z chrześcijanami (np. Baruchowie, Poznańscy, Lewiccy).

[edytuj] II wojna światowa

Pierwsze niemieckie bomby spadły na Pabianice 3 września 1939 roku, niszcząc domy na Starym Mieście i Bugaju. Zginęło kilkudziesięciu mieszkańców. Miasta broniły: 72. Pułk Piechoty i 15. Pułk Piechoty "Wilków". Poniosły one ciężkie straty, głównie za sprawą dywersantów i ludności niemieckiej. To oni wskazywali hitlerowcom miejsca zgrupowań polskich żołnierzy, transporty wojskowe i magazyny z zaopatrzeniem dla armii. Miejsca te bombardowały hitlerowskie samoloty. Dywersanci urządzali też zasadzki na mniejsze oddziały polskich żołnierzy. 8 września do Pabianic wkroczyły wojska niemieckie.

Okupacja przyniosła tragedię mieszkającej w Pabianicach ludności żydowskiej. Hitlerowcy pozbawili Żydów wszelkich praw i ograbili. Na początku 1940 r. na Starym Mieście okupant utworzył getto, gdzie w nieludzkich warunkach stłoczył starozakonnych z miasta i okolic. Większość mieszkańców getta, jeśli nie zmarła z głodu i epidemii, została zamordowana w obozie zagłady w Chełmnie nad Nerem. Pozostałych przetransportowano do morderczego obozu pracy przy ulicy Warszawskiej 127 oraz getta łódzkiego. Jedynym dziś śladem bytności ludności żydowskiej w Pabianicach są macewy na cmentarzu na zachodnich rubieżach miasta.

Pabianice zostały wcielone bezpośrednio do III Rzeszy (znalazły się w tzw. Kraju Warty) i przeznaczone do całkowitej germanizacji. Miasto otrzymało nazwę Burgstadt, ulice i place - niemieckich patronów. Zamknięto polskie szkoły i instytucje, w dalszej kolejności planując wysiedlenie całej polskiej ludności na wschód. Władze okupacyjne usunęły Polaków z lepszych domów w centrum miasta. Ludność zmuszano do pracy w zakładach włókienniczych produkujących głównie tkaniny na mundury i bieliznę dla niemieckich żołnierzy. Planowano również gruntowną przebudowę miasta, by odpowiadało ono niemieckim standardom. W 1941 r. w zachodniej części Pabianic Niemcy rozpoczęli budowę dzielnicy mieszkaniowej dla niemieckich kolonistów. Nadano jej nazwę Neue Heimat ("Nowa Ojczyzna"). Projekt ten do końca wojny zrealizowano jedynie częściowo.

Nocą z 19 na 20 stycznia 1945 r. do Pabianic wkroczyły wojska I Frontu Białoruskiego pod dowództwem generała Gieorgija Żukowa. Uciekających Niemców bombardowały radzieckie samoloty, a radzieckich żołnierzy i polską ludność cywilną - niemieckie, zabijając kilkaset osób i obracając w ruiny budynki w centrum miasta. Niemcy zdążyli zniszczyć największe tkalnie i zakłady mechaniczne.

[edytuj] Czasy obecne

Pabianiccy Żydzi zostali wymordowani w okresie Holocaustu, nieliczni ocaleni po wojnie wyemigrowali do Izraela. Niemcy, którzy nie uciekli w 1945 r. przed Armią Czerwoną, musieli kilka lat później przymusowo opuścić swe domy i wrócić do starej ojczyzny. W zbudowanych dla nich blokach mieszkają dziś Polacy. Przejęte przez państwo wielkie fabryki, po wojnie znacznie rozbudowywano, powstawały też nowe, produkcja szła pełną parą. W zachodniej oraz południowej części miasta zbudowane osiedla bloków – Piaski i Bugaj. Obecne Pabianice to ponad 70-tysięczne miasto, w którym dominuje przemysł lekki.

[edytuj] Zabytki

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Zabytki opisane w odrębnym artykule:

1. Renesansowy kościół św. Mateusza

2. Renesansowy dwór obronny kapituły krakowskiej

3. Domy tkaczy

4. Zabudowania fabryczne zakładów bawełnianych "Krusche-Ender"

5. Dawne biuro zakładów "Krusche-Ender" z rzeźbą "prządki"

6. Dawny pałac rodziny Enderów

7. Kościół ewangelicki św. Piotra i św. Pawła

8. Neogotycki kościół Najświętszej Marii Panny

9. Zespół cmentarzy chrześcijańskich

10. Dworzec kolejowy PKP

11. Cmentarz żydowski w Pabianicach

12. Synagoga (zniszczona)

[edytuj] Przemysł

Okres nowego rozwoju gospodarczego po 1989 roku w znacznym stopniu zmienił strukturę własnościową zakładów przemysłowych. Tereny produkcyjne po nacjonalizacji przemysłu w Polsce po II wojnie światowej stały się własnością skarbu państwa lub spółdzielni. Obecnie zdecydowana większość przedsiębiorstw w Pabianicach należy do prywatnych inwestorów.

W 2003 roku niemal cała działalność produkcyjna nadal odbywała się na obszarach powstałych, zorganizowanych i zagospodarowanych w poprzednich okresach kształtowania przemysłu w mieście. Kumulują się one w trzech strefach:

• stara dzielnica przemysłowa
• nowa dzielnica przemysłowa
• obszary przy linii kolejowej

Przejście z gospodarki centralnie planowanej do gospodarki wolnorynkowej spowodowało, że wiele zakładów przemysłowych w Pabianicach podupadło, a liczne przedsiębiorstwa zlikwidowano (zakłady przemysłu bawełnianego Pamotex, fabryka maszyn drogowych Madro, zakłady przemysłu wełnianego Pawelana).

Kryzys wielkich zakładów przemysłowych, a zwłaszcza kombinatów włókienniczych, skutkował kurczeniem się powierzchni terenów przemysłowych, które pod koniec lat 80. XX w. obejmowały 158 ha. W 2003 roku powierzchnia tych terenów zmalała do 136 ha. Znaczny wpływ na to miało przeznaczenie wielohektarowych działek dawnych terenów fabrycznych pod budowę centrów handlowo-usługowych.

Mimo upadku wielu zakładów przemysłowych, nadal dominuje przemysł lekki. Jednak ważne miejsce w strukturze gałęziowej zajmują: przemysł chemiczny (zakłady farmaceutyczne Polfa, fabryka leków Aflofarm), spożywczy (zakłady mięsne Pamso) oraz elektromaszynowy (fabryka żarówek Philips). Różnorodność gałęziowa sprawiła, że przemysł pabianicki nie popadł w stan głębokiego kryzysu.

Radykalne zmiany zaszły w strukturze wielkości zakładów. W 1989 roku w mieście było ok. 180 państwowych i spółdzielczych zakładów przemysłowych, w których pracowało około 30 tys. osób.

W 2003 roku działało ok. 2200 przedsiębiorstw, zatrudniających 12 tys. pracowników.

Struktura gałęziowa przemysłu Pabianic w 2003 r.

• przemysł lekki 27%
• przemysł chemiczny 19%
• przemysł spożywczy 16%
• przemysł elektromaszynowy 13%
• przemysł drzewny 7%
• pozostałe gałęzie 18%

Zobacz też: Niemcy w Pabianicach

[edytuj] Komunikacja

Początki komunikacji miejskiej w Pabianicach sięgają 1901 roku, kiedy otwarto linię tramwajową Pabianice-Łódź. Tramwaj dojeżdżał jedynie do przedmieścia. Linia była przedłużana w latach 1905, 1924 i 1940 aż w końcu biegła całą główną ulicą miasta - do stacji kolejowej. W 1968 roku przedłużono linię tramwajową do pętli Wiejska i wybudowano skrętnię Duży Skręt.

Do 1972 roku ponad 20-kilometrowa linia tramwajowa była jedynym środkiem komunikacji miejskiej. 1 maja 1972 roku MPK Łódź postawił pierwsze przystanki i wprowadził kursy autobusów miejskich linii 1 i 2, obejmujące nowe dzielnice. Od 1983 roku w szybkim tempie powstawały kolejne linie autobusowe, po których kursowały Ikarusy 260 i Jelcze.

W 1992 roku pabianickie linie autobusowe obsługiwane przez MPK Łódź przejęła nowa firma MZK Pabianice, która wprowadziła swoje bilety, wymieniła autobusy na nowocześniejsze Jelcze (do dziś zachował się zaledwie 1 Ikarus). We flocie jest 28 Jelczy, 3 Jelcze M081MB i 4 Many NL 202. Autobusy zmieniły barwy z czerwono-białych na niebiesko-żółte (kolor flagi Pabianic). W 2004 roku linię tramwajową 41 (Pabianice-Łódź: plac Niepodległości) zastąpiono linią 11 - z Pabianic przez Łódź do Zgierza. Linia 11 jest komercyjna. Po eksperymencie polegającym na zatrudnieniu konduktorów, w tramwajach zamontowano automaty sprzedające bilety. W 2007 roku rozpoczęto przebudowę torowiska linii 11 w ramach projektu "Tramwaj Regionalny", współfinansowanego z funduszy Unii Europejskiej. W III etapie remont ma objąć obszar Pabianic.

Zobacz też: Pabianice (stacja kolejowa)

Przez Pabianice przebiegają drogi krajowe oraz droga wojewódzka:

• 71 relacji Stryków - Zgierz - Pabianice - Rzgów
• 14 relacji (Wrocław) – Walichnowy – Złoczew/(Wieluń) - Sieradz - Pabianice - Łódź - Łowicz
• 485 relacji Bełchatów - Wadlew - Pabianice

Wedle rządowych planów ogłoszonych 5.02.2008 Pabianice znajdą się na trasie planowanej drogi szybkiego ruchu S8. Natomiast planowana obwodnica Pabianic od strony północnej będzie nosić symbol S14

[edytuj] Edukacja

• Wyższa Szkoła Humanistyczno-Ekonomiczna w Pabianicach
• Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia
• Gimnazjum nr 1 w Pabianicach im. Jana Pawła II
  • Biblioteka Gimnazjum
• Gimnazjum nr 2 w Pabianicach im. Armii Krajowej
• Gimnazjum nr 3 w Pabianicach im. T. Kościuszki
• Prywatne Gimnazjum im. św. Wincentego A'Paulo
• Szkoła Podstawowa nr 1
• Szkoła Podstawowa nr 2
• Szkoła Podstawowa nr 3 im. Mikołaja Kopernika
• Zespół Szkół Specjalnych nr 5
• Szkoła Podstawowa nr 5
• Szkoła Podstawowa nr 8
• Szkoła Podstawowa nr 9
• Szkoła Podstawowa nr 13 im. Stefanii Sempołowskiej
• Szkoła Podstawowa nr 14 im. Stanisława Staszica
• Szkoła Podstawowa nr 17
• Zespół Szkół nr 1 im. Jana Kilińskiego
• Zespół Szkół nr 2 im. prof. Janusza Groszkowskiego
• Zespół Szkół nr 3 im. Legionistów miasta Pabianic
• I Liceum Ogólnokształcące im. Jędrzeja Śniadeckiego
• II Liceum Ogólnokształcące im. Królowej Jadwigi
• Prywatne Liceum Ogólnokształcące im. św. Wincentego A'Paulo
• "Heureka" Zespół Szkół Prywatnych
• "COSINUS" Zaoczne Liceum Ogólnokształcące i Zaoczne Liceum Ogólnokształcące Uzupełniające

[edytuj] Media lokalne

• Prasa:
  • Życie Pabianic – tygodnik, ukazuje się we wtorki
  • Nowe Życie Pabianic – pismo, ukazuje się we wtorki i piątki
  • Bliżej Ciebie – tygodnik, ukazuje się w soboty jako dodatek do Expressu Ilustrowanego
  • Pabianicki Tygodnik Reklamowy – bezpłatny ogłoszeniowy
• Telewizja:
  • Pro MOK – lokalna, Miejskiego Ośrodka Kultury
  • TOP Telewizja o Pabianicach - prywatna

[edytuj] Sport

Koszykówka:

• Hartmann Pabianice (poprzednio Polfa, MTK, Włókniarz) - mistrzostwo Polski w koszykówce kobiet (1989, 1990, 1991, 1992) ), obecnie gra w I lidze

Piłka ręczna:

• SPR Pabiks Pabianice - Stowarzyszenie Piłki Ręcznej Pabiks Pabianice (III liga)

Piłka nożna:

• MRKS Włókniarz Pabianice (V liga).
• Pabianickie Towarzystwo Cyklistów (V liga).

[edytuj] Honorowi obywatele miasta Pabianic

• Bohdan Bejze
• Jan Berner
• Marian Borkowski
• Jan Paweł II
• Lucjan Jaroszka
• Jan Kaczmarek
• Ryszard Kaczorowski
• Jerzy Kasperski
• Janusz Koziara
• Henryk Langierowicz
• Zygmunt Luboński
• Andrzej Moszura
• Ryszard Olszewski
• Milena Piotrowska
• Jan Szuba
• Jadwiga Wajs-Marcinkiewicz
• Zdzisław Wlazłowicz
• Wojciech Stec

[edytuj] Miasta partnerskie

Miasto partnerskie	Państwo	Data zawarcia porozumienia
Rakiszki	Litwa	19 czerwca 1998
Prato	Włochy	21 lipca 2001
Gusjew	Rosja	14 marca 2002
Plauen	Niemcy	25 kwietnia 2005

Więcej informacji: http://www.um.pabianice.pl/metadot/index.pl?iid=1855&isa=Category

[edytuj] Sąsiednie gminy

gmina Dobroń, gmina Ksawerów, miasto Łódź, gmina Pabianice, gmina Rzgów

[edytuj] Zobacz też

• Niemcy w Pabianicach

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Mapy: Autopilot • Google Maps • Szukacz • Targeo • Zumi

• Zdjęcia satelitarne: Google Maps • Wikimapia • Zumi

• Urząd Miasta Pabianic
• portal miejski: www.zyciepabianic.pl