Reprezentacja Chorwacji w piłce nożnej

Z Wikipedii

Reprezentacja Chorwacji w piłce nożnej

Skrót FIFA

CRO

Przydomek

Vatreni

Związek piłkarski

Hrvatski Nogometni Savez

Rok założenia

1912

Prezes

Vlatko Marković

Trener

Slaven Bilić od 2006

Najwięcej meczów

Dario Šimić (98)

Najwięcej bramek

Davor Šuker (45)

Pierwszy mecz

Chorwacja -

Szwajcaria 4-0
(Zagrzeb, Chorwacja; 02.04.1940)

Chorwacja - Stany Zjednoczone 2-1
(Zagrzeb, Chorwacja; 17.10.1990)

Najwyższe zwycięstwo

Chorwacja -

Australia 7-0
(Zagrzeb, Chorwacja; 06.06.1998)

Chorwacja - Andora 7-0
(Zagrzeb, Chorwacja; 7.10. 2006)

Najwyższa porażka

Niemcy -

Chorwacja 5-1
(Wiedeń, Niemcy; 15.06.1941)

Niemcy - Chorwacja 5-1
(Stuttgart, Niemcy; 01.11.1942)

Włochy - Chorwacja 4-0
(Genewa, Włochy; 05.04.1941)

Po raz pierwszy zasady gry w futbol i sam mecz piłkarski zaprezentowali na terenie dzisiejszej Chorwacji angielscy robotnicy, którzy w 1873 roku budowali fabrykę w Rijece.

Wprawdzie krajowa federacja piłkarska powołana została już w roku 1912, ale aż do 1990 roku piłkarze urodzeni w Chorwacji grali w reprezentacji Jugosławii. W latach 1941-1945 wydzielone było Niezależne Państwo Chorwackie, które w istocie znajdowało się pod wpływem państw Osi. Krótko przed rozpoczęciem II wojny światowej sportowe reprezentacje Chorwacji dostały pozwolenie na występy pod flagą własnego kraju, właśnie wtedy drużyna narodowa rozegrała mecz, który czasem uznawany jest za pierwszy w jej niepodległej historii. Zwycięskie spotkanie ze Szwajcarią (4:0) odbyło się w Zagrzebiu 2 kwietnia 1940 roku. Niepodległa Chorwacja powstała w roku 1990.

Od początku lat 90. reprezentacja trzykrotnie awansowała do finałów mistrzostw Europy (1996, 2004 i 2008), trzykrotnie do mistrzostw świata (1998, 2002 i 2006). Największy sukces odniosła na Mundialu 1998, kiedy drużyna prowadzona przez Miroslava Blaževića zdobyła brązowy medal, a Davor Šuker został królem strzelców turnieju.

Z obecnej reprezentacji tylko obrońcy Dario Šimić i Igor Tudor wystąpili na tamtej imprezie. Po nieudanym Mundialu 2006 selekcjonerem został ich kolega z brązowej drużyny Slaven Bilić. Nie przeprowadził kadrowej rewolucji, w pierwszej jedenastce wciąż grają najczęściej najbardziej doświadczeni piłkarze. Bilicia bronią jednak wyniki - od sierpnia 2006 do lutego 2007 roku reprezentacja w sześciu spotkaniach nie odniosła ani jednej porażki, a pokonała m.in. mistrzów świata Włochów oraz - w eliminacjach do Euro 2008 - Anglię.

Spis treści

1 Początki futbolu w Chorwacji
2 Lata 1940-1944. Piłka nożna na tle wojennej zawieruchy
3 Lata 1945-1990. W barwach Jugosławii
4 1998 rok – brązowy medal mistrzostw świata
5 Udział w mistrzostwach świata
6 Udział w mistrzostwach Europy
7 Rekordziści
8 Trenerzy reprezentacji Chorwacji
9 Mecze z Polską
10 Linki zewnętrzne
11 Zobacz też:

[edytuj] Początki futbolu w Chorwacji

Piłka nożna w Chorwacji pojawiła się pod koniec XIX wieku. Pierwsze chorwackie kluby – PNiSK (Prvi Nogometni i Sportski Klub, tj. Pierwszy Piłkarski i Sportowy Klub) oraz HASK (Hrvatski Akademski Sportski Klub, tj. Chorwacki Akademicki Klub Sportowy) – powstały w roku 1903. Oba miały swoją siedzibę w stolicy kraju Zagrzebiu. Trzy lata później właśnie te zespoły rozegrały pierwszy odnotowany w oficjalnych statystykach mecz w Chorwacji. Spotkanie zakończyło się remisem 1:1. Zainteresowanie piłką nożną stopniowo wzrastało. Wkrótce pojawiły się kolejne kluby, m.in. Slavija Trsat (1905), Concordia Zagrzeb (1906), Segesta Sisak (1907), Croatia Zagrzeb (1907), Hajduk Split (1911) i Gradjanski Zagrzeb (1911).

Drużyna narodowa zadebiutowała na arenie międzynarodowej, na razie nieoficjalnie, w 1907 roku dwumeczem ze Slavią Praga. Pięć lat później został założony Chorwacki Związek Piłki Nożnej, który jeszcze w tym samym roku zainaugurował rozgrywki ligowe. Pierwszym mistrzem kraju był HASK Zagrzeb.

Po I wojnie światowej, po przyłączeniu Chorwacji do królestwa SHS, utworzono Jugosłowiański Związek Piłki Nożnej, który był piłkarską centralą dla wszystkich trzech drużyn narodowych. Prezesem związku został Chorwat, były prezydent HASK-u Zagrzeb Hinko Wurth. W pierwszych jugosłowiańskich rozgrywkach ligowych zwyciężył chorwacki Gradjanski Zagrzeb, który wygrywał jeszcze czterokrotnie (1926, 1928, 1937 i 1940). Ponadto mistrzostwo kraju zdobywały Hajduk Split (1927 i 1929), Concordia Zagrzeb (1930 i 1932) oraz HASK (1938). Drużyny z Chorwacji grały w lidze jugosłowiańskiej do 1940 roku.

[edytuj] Lata 1940-1944. Piłka nożna na tle wojennej zawieruchy

W roku 1941 faszystowskie ugrupowanie ustaszy na czele z Ante Paveliciem przejęło władzę w Chorwacji oraz ogłosiło niepodległość kraju. Niezależne Państwo Chorwackie (NDH), sprzymierzone z Niemcami, istniało do maja 1945 roku, kiedy to zostało zlikwidowane przez armię jugosłowiańską.

W tym czasie rozgrywała swoje mecze reprezentacja Chorwacji. Jej rywalami byli zazwyczaj drużyny narodowe krajów będących pod kontrolą III Rzeszy lub państw, które zachowały neutralność. Zadebiutowała już 2 kwietnia 1940 roku spotkaniem ze Szwajcarią w Zagrzebiu, ale w 1940 roku wychodziła na boisko jeszcze jedynie trzy razy. W 1941 roku Chorwaci zostali przyjęci do FIFA. Od 1940 do 1944 roku rozegrali w sumie dziewiętnaście meczów, w których dziewięć razy wygrywali, cztery remisowali i sześciokrotnie przegrywali. Dwukrotnie ulegli Niemcom nazistowskim (po 1:5) i raz drużynie faszystowskich Włoch (0:4). Silniejsi okazali się m.in. od Bułgarów (6:0) i Słowaków (6:1 i 7:3).

W tym czasie, dla drużyn klubowych krajów zaprzyjaźnionych z Państwami Osi, powołano tzw. Europejski Puchar Piłkarski. W 1944 roku w jego finale grał chorwacji Gradjanski Zagrzeb, który w najważniejszym meczu przegrał z węgierskim Nagyvaradi FC 0:4. Gradjanski cieszył się sympatią Ante Pavelicia, a niektórzy piłkarze tego klubu, m.in. Ivan Hitrec i Zvonimir Cimermancić, byli aktywnymi współpracownikami reżimu. Ośrodkiem opozycji był za to Hajduk Split, którego sympatycy w pewnym momencie zmuszeni zostali do ucieczki na wyspę Vis, strzeżoną przez okręty armii brytyjskiej.

W roku 1945, kiedy partyzanci jugosłowiańscy wyzwolili Chorwację spod kontroli niemieckiej, większość klubów zostało rozwiązanych, a ich archiwa zniszczono.

[edytuj] Lata 1945-1990. W barwach Jugosławii

O istniejącej w latach 1945-1990 reprezentacji Jugosławii czytaj tutaj.

Skład Dinama z dwumeczu z Leeds Utd
30.08. i 06.09.1967

Zlatko Škorić

Branko Gračanin
Mladen Ramljak
Rudolf Belin
Marijan Brnčić

Filip Blašković
Denijal Pirić

Marijan Čerček
Slaven Zambata
Josip Gucmirtl
Krasnodar Rora

1. W obu spotkaniach grali ci sami zawodnicy.
2. Chorwatów wyróżniono pogrubieniem.

Po II wojnie światowej Chorwacja została włączona do Socjalistycznej Federalnej Republiki Jugosławii. Podobnie jak i rola państwa, tak i piłki nożnej została zmarginalizowana. Chorwaccy zawodnicy od 1945 do 1990 roku występowali w barwach reprezentacji Jugosławii.

Na terenie Zagrzebia niedługo po wojnie z graczy HASK-u, Gradjanskiego i Concordii powstało Dinamo Zagrzeb, które do 1991 roku trzykrotnie wygrywało rozgrywki ligowe w komunistycznej Jugosławii (1948, 1954 i 1958). W latach 60. Dinamo stanowiło istotną siłę nie tylko futbolu na Bałkanach, ale i w całej Europie. W 1963 roku zespół prowadzony przez Milana Antolkovicia awansował do finału Pucharu Miast Targowych, w którym przegrał w dwumeczu (1:2 i 0:2) z Valencią. Cztery lata później drużyna, którą trenowali najpierw Branko Zebec, późniejszy szkoleniowiec m.in. Bayernu Monachium i HSV (z oboma zdobył tytuł mistrza Niemiec), a potem Ivan Horvat, wygrał Puchar Miast Targowych, pokonując w ostatnim spotkaniu Leeds United (2:0 i 0:0). Oprócz Dinama tytuł mistrza kraju zdobywał Hajduk Split (1950, 1952, 1955, 1971, 1974, 1975 i 1979).

Kilku chorwackich piłkarzy znalazło się w kadrach reprezentacji Jugosławii, kiedy ta zdobywała w 1960 roku złoty medal olimpijski i trzykrotnie grała w finałach mistrzostw świata. W 1960 roku współkrólem strzelców mundialu został Chorwat Dražan Jerković.

Reprezentacji Chorwacji w ciągu tych czterdziestu pięciu lat pozwolono rozegrać tylko jeden mecz – we wrześniu 1956 roku, po "odwilży" w krajach komunistycznych. Rywalem Chorwatów była Indonezja, którą pokonali 5:2.

[edytuj] 1998 rok – brązowy medal mistrzostw świata

Podstawowe ustawienie reprezentacji Chorwacji w czasie Mundialu 1998

Ladić

Bilić

Štimać

Boban

Šuker

Soldo

Šimić

Asanović

Stanić

Jarni

Vlaović

[edytuj] Udział w mistrzostwach świata

1930– 1990 – Nie brała udziału, była częścią Jugosławii
1994 – Nie zakwalifikowała się
1998 – III miejsce
2002 – Runda grupowa
2006 – Runda grupowa

[edytuj] Udział w mistrzostwach Europy

1960– 1992 – Nie brała udziału, była częścią Jugosławii
1996 – Ćwierćfinał
2000 – Nie zakwalifikowała się
2004 – Runda grupowa
2008 – Ćwierćfinał

[edytuj] Rekordziści

Stan na 30 stycznia 2007.

Najwięcej występów w kadrze

#	Nazwisko	Lata gry w kadrze	Mecze
1	Dario Šimić*	od 1996	86
2	Robert Jarni	1990-02	81
3	Davor Šuker	1990-02	69
4	Niko Kovač*	od 1996	66
5	Robert Kovać*	od 1999	62
=	Aljoša Asanović	1990-00	62
7	Zvonimir Soldo	1994-02	61
8	Dražen Ladić	1990-99	59
9	Stipe Pletikosa*	od 1999	57
10	Igor Tudor*	od 1997	55

Najwięcej goli w kadrze

#	Nazwisko	Lata gry w kadrze	Mecze (Gole)
1	Davor Šuker	1990-02	69 (45)
2	Goran Vlaović	1992-02	51 (15)
3	Zvonimir Boban	1990-99	51 (12)
=	Franjo Woelfl	1940-44	18 (12)
5	Darijo Srna*	od 2002	41 (11)
6	Boško Balaban*	od 2000	30 (10)
=	Alen Bokšić	1993-02	40 (10)
=	Robert Prosinečki	1993-02	49 (10)
9	Dado Pršo	2003-06	32 (9)
10	Zvonimir Cimermancić	1940-44	17 (8)

Pogrubioną czcionką odznaczeni zdobywcy brązowego medalu na Mundialu 1998.
Gwiazdką oznaczono piłkarzy branych pod uwagę, przy ustalaniu obecnej kadry.

[edytuj] Trenerzy reprezentacji Chorwacji

1990-91 – Dražan Jerković
1991-92 – Stanko Poklepović
1993-93 – Vlatko Marković
1994-00 – Miroslav Blažević
2001-02 – Mirko Jožić
2002-04 – Otto Barić
2004-06 – Zlatko Kranjčar
od 2006 – Slaven Bilić

[edytuj] Mecze z Polską

Piłkarze Chorwacji grali z Polską pięć razy – wygrali trzy razy, raz zremisowali, a raz schodzili z boiska pokonani (bramki 7:3):

28.02.1996, Rijeka: CHORWACJA-POLSKA 2:1 (Brajković, Cvitanović – Bałuszyński)
22.04.1998, Osijek: CHORWACJA-POLSKA 4:1 (Boban, Stanić 2, Boksić – Ratajczyk)
12.02.2003, Split: CHORWACJA-POLSKA 0:0
03.06.2006, Wolfsburg (Niemcy): CHORWACJA-POLSKA 0:1 (E.Smolarek)
16.06.2008, Klagenfurt (Austria): CHORWACJA-POLSKA 1:0 (Klasnić) fin. ME