Antoni Onufry Okęcki

Z Wikipedii

Antoni Onufry Okęcki

Herb

Data wyboru	1771
Urodzony	13 czerwca 1729 Okęcie
Zmarł	15 czerwca 1793

Antoni Onufry Okęcki herbu Radwan (ur. 13 czerwca 1729 w Okęciu, obecnie Warszawie, zm. 15 czerwca 1793) – biskup chełmski a następnie poznański, kanclerz wielki koronny.

Jego rodzicami byli Jakub Okęcki i Katarzyna z Grzybowskich, wywodzący się z Okęcia. W 1747 Antoni wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie prowadzonego przez księży misjonarzy. Po jego ukończeniu został sekretarzem ówczesnego biskupa poznańskiego Teodora Czartoryskiego, dzięki któremu otrzymał wiele prebend.

W 1767 ukończył naukę na Akademii Krakowskiej broniąc doktoraty z obojga praw. Jeszcze w tym samym roku bp. Czartoryski mianował Okęckiego na stanowisko prowincjała warszawskiego. Pełniąc tę funkcję zbliżył się on do dworu Stanisława Augusta, dzięki którego osobistemu wsparciu otrzymał w 1770 roku sakrę, a 1771 objął urząd biskupa chełmskiego. W czasie trwania sejmu rozbiorowego w latach 1773-1775 jako członek Senatu opowiadał się za utrzymaniem integralności terytorialnej Rzeczypospolitej, a także przywilejów kleru i wyznania katolickiego. Jednocześnie, Sejm mianował go przewodniczącym komisji sądowniczej dla dóbr po skasowanym zakonie jezuickim. W 1775 był też na krótko członkiem Rady Nieustającej, a w tym samym roku biskup poznański Andrzej Stanisław Młodziejowski mianował go swoim koadiutorem, jednocześnie kontynuował karierę polityczną.

W 1776 został przewodniczącym deputacji do zbadania działań Komisji Wojskowej Koronnej, a w 1778 ponownie wszedł w skład Rady Nieustającej, gdzie kierował Departamentem Interesów Cudzoziemskich. W 1780, po śmierci bp. Młodziejewskiego został biskupem poznańskim oraz podkanclerzym a następnie kanclerzem wielkim koronnym.

W nowej diecezji powołał, w miejsce Akademii Lubrańskiego połączonej przez KEN z Kolegium Jezuickim, seminarium duchowne, któremu w 1784 nadał statut, wysokie dochody oraz utworzył w nim nieistniejące dotychczas studium teologiczne. Ponadto do jego zasług na tym urzędzie należy dodać odbudowę katedry poznańskiej po pożarze z 1772 oraz reformę organizacyjną administracji diecezjalnej.

Zaangażowanie biskupa w sprawy diecezji sprawiło, że zaczął ona zaniedbywać urzędy świeckie. Nakładający się na to konflikt z posłem rosyjskim sprawił, że w 1786 złożył urząd kanclerski, jednak jako biskup poznański nadal uczestniczył w życiu politycznym kraju. Podczas Sejmu Czteroletniego zaliczano go do zwolenników reform. Był wówczas przewodniczącym deputacji mającej rozpatrzyć żądania mieszczan. Jednocześnie większość reform podatkowych dyskutowanych podczas obrad było jego autorstwa. W końcowym okresie sejmu poparł jednak konfederację targowicką i został z jej ramienia cenzorem nowowydawanych książek. Umarł w Warszawie, gdzie został pochowany w katedrze św. Jana.