Janusz Suchywilk

Z Wikipedii

Janusz Suchywilk
Herb
Data wyboru	1374
Urodzony	1310
Zmarł	5 kwietnia 1382

Jan II albo Janusz Suchywilk Strzelecki herbu Grzymała (ur. ok. 1310, zm. 5 kwietnia 1382 w Żninie) - kanclerz krakowski w latach 1357-1373 , arcybiskup gnieźnieński w latach 1374 -1382.

Był siostrzeńcem arcybiskupa Jarosława Bogorii Skotnickiego. Ukończył studia prawnicze w Bolonii. Należał do Rady Królewskiej już w 1356. Kontynuował budowanie katedry gnieźnieńskiej. Nazwany Suchywilk podobno z powodu szczupłego wyglądu. Niektórzy uważali, że Jan II zaniedbywał swe pasterskie obowiązki, zabiegając głównie o dobra materialne.

Pomagał Kazimierzowi Wielkiemu w umacnianiu państwa, jego centralizacji i wzmacnianiu władzy, reformowaniu wymiaru sprawiedliwości. Był współautorem statutu Kazimierza Wielkiego dla Akademii Krakowskiej. Po śmierci króla był zwolennikiem kandydatury Każka Słupskiego na jego następcę. Był przywódcą opozycji przeciw Ludwikowi Węgierskiemu.

• 1377 - Ludwik Węgierski zorganizował zbrojną wyprawę na Litwę, ponieważ władający Chełmem i Bełzem bratanek Witolda nie składał mu hołdu lennego, który składał Kazimierzowi Wielkiemu. Wyprawę wsparł finansowo Janusz Suchywilk przeznaczając na nią 200 kop groszy.
• 1378 - zwołał synod biskupi w Kaliszu z udziałem biskupów: włocławskiego, lubelskiego i krakowskiego, którego celem było uwolnienie duchowieństwa od danin królewskich. Wysłano delegację z postulatami do Ludwika Węgierskiego, który zmniejszył poradlne z 3 na 2 grosze z łana.
• 1380 - przeniósł parafię ze wsi Pólko do Konar /w dobrach stołowych biskupów gnieźnieńskich zlokalizowanych przy ujściu Pilicy do Wisły (dawna Ziemia czerska- teraz Gmina Warka).
• 1381 - potwierdził dokument sprzedaży wójtostwa w Łowiczu.

W czasie swojego pontyfikatu erygował min. kościół parafialny w Budzisławiu Kościelnym.

W 1364 roku został właścicielem klucza kobylańskiego w skład którego wchodziła Dukla. Otrzymał ten klucz od swoich rodziców. W 1366 roku przekazał swoje dobra bratankom z wyłączeniem linii żeńskiej, ustanowił w ten sposób pierwszą ordynację w Polsce. Kazimierz Wielki potwierdził ten dokument. W 1376 r oddał zarząd nad zamkiem w Opatówku /był własnością biskupów gnieźnieńskich/ swoim bratankom Piotrowi i Mikołajowi, którzy po jego śmierci nie chcieli go dobrowolnie zwrócić.