Jan Taszka Koniecpolski
Z Wikipedii
Jan Taszka Koniecpolski herbu Pobóg - (ur. ?- zm. 26 marca 1455), kanclerz wielki koronny od 1434, starosta lelowski, sieradzki, dobrzyński. Bliski współpracownik i protegowany kardynała Zbigniewa Oleśnickiego, któremu w głównej mierze zawdzięczał karierę polityczną.
Był synem wojewody sieradzkiego Jakuba z Koniecpola i Konstancji, wychowawczyni synów królewskich. Jego żoną była Dorota z Sienna, stryjeczna siostra Zbigniewa Oleśnickiego, wychowawczyni córek Kazimierza IV. W 1427 był jednym z rycerzy, oskarżonych o utrzymywanie stosunków intymnych z królową Zofią Holszańską. Królowa w tej sprawie musiała przed dostojnikami królestwa złożyć upokarzającą przysięgę.
W 1431 wziął udział w wojnie o Łuck przeciwko Świdrygielle. Już jako kanclerz królestwa wielokrotnie stał na czele polskich misji dyplomatycznych do cesarstwa, Czech i na Węgry. W 1434 roku uczestniczył w poselstwie do cesarza Zygmunta Luksemburskiego z prośbą o rękę jego córki Anny dla małoletniego Władysława III. W 1439 o mało nie stał się ofiarą zamachu Spytka z Melsztyna, przywódcy polskich husytów. W tym samym roku wyruszył w poselstwie do Budy z inicjatywą unii polsko-węgierskiej oraz uzyskania korony węgierskiej dla Władysława III. Gdy Władysław został królem Węgier Jan Taszka pozostał przy nim wraz z kancelarią koronną. W 1444 wziął udział w wyprawie króla Władysława Warneńczyka do Bułgarii, jednak w bitwie pod Warną nie uczestniczył.
Po śmierci Władysława III był zwolennikiem osadzenia na tronie polskim królewicza Kazimierza, wielkiego księcia litewskiego. Kilkakrotnie posłował w tym celu na Litwę. 15 października 1447 zawarł pokój z Wrocławiem i miastami Śląskimi na 10 lat. 20 sierpnia 1448 przyjmował w imieniu króla w Kamieńcu Podolskim hołd lenny hospodara mołdawskiego Piotra II Muszatowicza. W 1453 wynegocjował we Wrocławiu korzystne dla Polski warunki małżeństwa Elżbiety Rakuszanki z Kazimierzem. Był gorącym zwolennikiem przyjęcia Związku Pruskiego pod opiekę Polski. Porozumiewał się z opozycją antykrzyżacką i przygotowywał powstanie w Prusach. 28 maja 1454 w Toruniu przyjął w imieniu króla poddanie się stanów pruskich Polsce. 19 czerwca 1454 przyjął hołd lenny stanów pruskich w Królewcu.
Jan Taszka Koniecpolski oskarżony został przez Jana Długosza o spowodowanie klęski w bitwie pod Chojnicami, co uzasadniałoby pomijanie jego synów przy nadawaniu godności.
Zmarł 26 marca 1455 pozostawiając dwóch synów Jana i Przedbora, starostów sieradzkich.
Klemens • Jarost • Stanisław z Krakowa • Franciszek z Krakowa • Zbigniew z Szczyrzyca • Janusz Suchywilk • Zawisza Kurozwęcki • Jan Radlica • Zaklika z Miedzygorza • Mikołaj Kurowski • Wojciech Jastrzębiec • Jan Szafraniec • Jan Taszka Koniecpolski • Jan Gruszczyński • Jakub Dembiński • Uriel Górka • Stanisław Kurozwęcki • Krzesław Kurozwęcki • Jan Łaski • Maciej Drzewicki • Krzysztof Szydłowiecki • Jan Chojeński • Paweł Dunin-Wolski • Tomasz Sobocki • Samuel Maciejowski • Jan Ocieski • Walenty Dembiński • Piotr Dunin-Wolski • Jan Zamoyski • Maciej Pstrokoński • Wawrzyniec Gembicki • Feliks Kryski • Stanisław Żółkiewski • Andrzej Lipski • Wacław Leszczyński • Jakub Zadzik • Tomasz Zamoyski • Piotr Gembicki • Jerzy Ossoliński • Andrzej Leszczyński • Stefan Koryciński • Mikołaj Prażmowski • Jan Leszczyński • Jan Stefan Wydżga • Jan Wielopolski • Jerzy Albrecht Denhoff • Karol Tarło • Andrzej Chryzostom Załuski • Jan Stanisław Jabłonowski • Jan Szembek (kanclerz) • Andrzej Stanisław Załuski • Jan Małachowski • Andrzej Zamoyski • Andrzej Stanisław Młodziejowski • Jan Jędrzej Borch • Antoni Onufry Okęcki • Jacek Małachowski • Antoni Sułkowski
