Antonio Barberini

Z Wikipedii

Antonio Barberini (ur. 5 sierpnia 1607 - zm. 3 sierpnia 1671) - włoski kardynał. Bratanek papieża Urbana VIII i brat kardynała Francesco Barberini.

W młodości wstąpił do zakonu joannitów i został wielkim przeorem Rzymu. W sierpniu 1627 wuj Urban VIII mianował go kardynałem in pectore, nominację ogłoszono w lutym 1628. Pełnił szereg funkcji kościelnych m. in. prefekta Trybunału Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości (1628-33), archiprezbitera Bazylik Laterańskiej i Liberiańskiej, legata w Urbino (1631-33) i Awinionie (1633-45), naczelnego wodza armii papieskiej, sekretarza Listów Apostolskich, opata komendatoryjnego Tre Fontane, Nonantola i Subiaco. Był także prefektem Św. Kongregacji Propaganda Fide (od 1632) i kamerlingiem Św. Kościoła Rzymskiego (od 1638). 1637-45 i ponownie od 1653 pełnił funkcję ko-protektora Francji przy Stolicy Apostolskiej, w tej roli uczestniczył w konklawe 1644. Podobnie jak jego brat i wuj, był mecenasem sztuki, m. in. współtworzył Teatro Barberini i zgromadził sporą bibliotekę. Korzystał z pozycji kardynała-nepota do wzbogacenia się i żył jak świecki książę. W latach 1642-44 legat a latere w Bolonii, Romanii i Ferrarze, wraz z bratem Taddeo Barberini dowodził armią papieską w pierwszej wojnie o Castro, zakończonej klęską pod Lagoscuro. Nowy (od 1644) papież Innocenty X wszczął śledztwo przeciwko Antonio Barberiniemu i jego braciom o nielegalne wzbogacenie się kosztem majątku Stolicy Apostolskiej. Aby uniknąć aresztowania, bracia uciekli do Francji pod opiekę kardynała Giulio Mazzarini. W 1653 uzyskali przebaczenie i powrócili do Rzymu. Za pontyfikatu Aleksandra VII (1655-67) Antonio odzyskał skonfiskowane dobra, odmienił jednak swój dotychczasowy świecki styl życia, poświęcając się religii, m. in. zaangażował się w kampanię przeciw jansenizmowi. W 1653 król Ludwik XIV mianował go swoim Wielkim Jałmużnikiem oraz biskupem Poitiers. Ta druga nominacja nie zyskała jednak aprobaty papieża. Kardynał-biskup Frascati (1655-61) i Palestriny (od 1661). Od 1657 arcybiskup Reims z nominacji Ludwika XIV, zatwierdzony przez Stolicę Apostolską 10 lat później. Pełnił też urząd protektora zakonu dominikanów. Subdziekan Św. Kolegium Kardynałów od marca 1671. Zmarł w Nemi koło Albano na dwa dni przed swoimi sześćdziesiątymi czwartymi urodzinami.