Camillo di Pietro

Z Wikipedii

Camillo di Pietro (ur. 10 stycznia 1806 - zm. 6 marca 1884) - włoski kardynał.

Studiował w Rzymie na kilku uczelniach, uzyskując w 1829 doktorat z prawa cywilnego i kanonicznego. Protonotariusz apostolski od listopada 1830. 13 grudnia 1830 wygłosił kazanie dla kardynałów na rozpoczęcie konklawe 1830-1831. Za pontyfikatu Grzegorza XVI był delegatem apostolskim w Orvieto (1832) i Spoleto (1834-35), a następnie audytorem Roty Rzymskiej (1835-39). W 1839 wyświęcony na tytularnego arcybiskupa Bejrutu i mianowany nuncjuszem w Neapolu. 1844-1859 kierował nuncjaturą w Lizbonie (początkowo jako internuncjusz nadzwyczajny, 1847-56 jako nuncjusz apostolski, 1856-59 jako pro-nuncjusz). Papież Pius IX w 1853 kreował go kardynałem in pectore. Nominację tę podano do publicznej wiadomości w 1856, jednak kapelusz kardynalski i tytuł prezbitera S. Giovanni a Porta Latina otrzymał dopiero po powrocie z Portugalii w 1859. Prefekt Sygnatury Apostolskiej 1863-67. Kardynał-biskup Albano (20 września 1867 - 12 marca 1877), Porto e Santa Rufina (12 marca 1877 - 15 lipca 1878) i Ostia e Velletri (od 15 lipca 1878 do śmierci). Uczestniczył w konklawe 1878 jako subdziekan Św. Kolegium, odegrał znaczącą rolę w jego organizacji (m. in. negocjował z rządem włoskim odpowiednie gwarancje). Kamerling Św. Kościoła Rzymskiego i dziekan Św. Kolegium Kardynałów od marca 1878. Zmarł w Rzymie w wieku 78 lat. [1]