Annibale Albani

Z Wikipedii

Annibale Albani (ur. 15 sierpnia 1682 w Urbino - zm. 21 października 1751 w Rzymie) - włoski kardynał.

Bratanek papieża Klemensa XI. W 1709 został mianowany przez niego nuncjuszem ekstraordynaryjnym w celu prowadzenia negocjacji pokojowych z cesarzem w wojnie o sukcesję hiszpańską. Reprezentował Stolicę Apostolską na cesarskim sejmie elekcyjnym we Frankfurcie po śmierci Józefa I (wrzesień 1711). W grudniu 1711 otrzymał od wuja nominację kardynalską z tytułem diakona S. Eustachio, nie zdobył jednak pozycji porównywalnej z papieskimi nepotami w poprzednich stuleciach. Archiprezbiter Bazyliki Watykańskiej i prefekt Fabryki Św. Piotra od 1712 roku. Gubernator Frascati i Castel Gandolfo 1712 do 1726, kiedy zrezygnował z powodu konfliktu z kardynałem Niccolo Coscia, głównym doradcą papieża Benedykta XIII. Kamerling Św. Kościoła Rzymskiego 29 marca 1719 - 23 lutego 1747, w tej roli uczestniczył w konklawe 1721, 1724, 1730 i 1740. W latach 1720-48 pełnił funkcję ambasadora Austrii wobec Stolicy Apostolskiej, mimo to na konklawe często sprzymierzał się z Francuzami i głosował wbrew stanowisku Wiednia. Był także kardynałem-protektorem Polski w Kurii Rzymskiej. W 1722 awansował do rangi kardynała-prezbitera S. Clemente. Osiem lat później uzyskał dalszą promocję do rangi biskupa suburbikarnej diecezji Sabina i przyjął sakrę biskupią z rąk kardynała Francesco Barberini iuniore. Biskup Porto e Santa Rufina i subdziekan kolegium kardynalskiego od 1743 aż do śmierci. Zmarł w Rzymie w wieku 69 lat i został pochowany w kaplicy św. Klemensa w Bazylice Watykańskiej. Jako patron kultury i zapalony numizmatyk pozostawił po sobie bogatą bibliotekę oraz kolekcje obrazów, rzeźb i monet, które wzbogaciły zbiory Watykanu. Był także autorem biografii swojego wuja Klemensa XI, opublikował w dwóch tomach jego listy, brewe i bulle (Rzym, 1724).

[edytuj] Linki zewnętrzne

• [1]
• [2]
• [3]