Benedykt Czuma

Z Wikipedii

Benedykt Czuma (ur. 1941 w Niepołomicach) – działacz opozycji politycznej w okresie PRL, polski polityk, wydawca i dziennikarz.

Ukończył studia na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej. Działalność opozycyjną rozpoczął w 1965, tworząc wspólnie z bratem Andrzejem, Stefanem Niesiołowskim, Emilem Morgiewiczem i innymi tajną organizację Ruch. Był aktywnym uczestnikiem wszystkich pięciu zjazdów tej formacji. W 1970 nawiązał kontakt z emigracją polityczną, głównie z działaczami Stronnictwa Pracy. Został aresztowany wiosną tego roku i sądzony w procesie Ruchu. 23 października 1971 został skazany na karę sześciu lat pozbawienia wolności, m.in. za próbę obalenia przemocą ustroju). Zwolniono go na mocy amnestii 25 września 1974.

W marcu 1977 podjął działalność w Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W jego łódzkim mieszkaniu utworzono punkt konsultacyjno-informacyjny ROPCiO. Organizował odczyty i spotkania (w ramach Klubu Swobodnej Dyskusji), zajmował się drukiem i kolportażem wydawnictw niezależnych. Od maja 1978 był członkiem Rady Konsultacyjnej przy redakcji "Opinii".

Od września 1980 należał do doradców MKZ NSZZ "Solidarność" Ziemi Łódzkiej, od maja 1981 wchodził w skład zarządu regionu. Był też delegatem na I KZD "Solidarności". Współzałożyciel (razem ze Stefanem Niesiołowskim i Andrzejem Woźnickim) oraz redaktor naczelny tygodnika regionalnego "Solidarność Ziemi Łódzkiej".

W stanie wojennym został internowany w Łęczycy i w Łowiczu na okres od 13 grudnia 1981 do 13 lipca 1982. Po zwolnieniu zaangażował się w działalność podziemną (współpracował m.in. z Tajnym Zarządem Regionu Ziemi Łódzkiej), a następnie z jawnymi strukturami związku.

W III RP należał do założycieli ZChN i Przymierza Prawicy, działa w Stowarzyszeniu Wolnego Słowa.

W maju 2007 został zgłoszony przez Platformę Obywatelską jako kandydat na wybieranego przez Senat członka Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej. W głosowaniu przegrał z kandydatem Prawa i Sprawiedliwości Andrzejem Gwiazdą. Podczas kolejnego głosowania w czerwcu 2007 wygrał z Teofilem Wojciechowskim, ale nie uzyskał wymaganej bezwzględnej liczby głosów.

Prowadził biuro senatorskie Stefana Niesiołowskiego, obecnie jest jego społecznym współpracownikiem.

11 listopada 2006 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.