Daniel Konarzewski

Z Wikipedii

Daniel Konarzewski (ur. 21 sierpnia 1871 w Petersburgu, zm. 3 kwietnia 1935 w Warszawie) – pułkownik armii rosyjskiej i generał dywizji WP, uczestnik wojen: rosyjsko-japońskiej, I światowej, polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej oraz uczestnik powstania wielkopolskiego.

Spis treści 1 Młodość i służba w armii rosyjskiej 2 Przebieg służby wojskowej w Wojsku Polskim 3 Ordery i odznaczenia: 4 Źródła 5 Zobacz też 6 Linki zewnętrzne 7 Przypisy

[edytuj] Młodość i służba w armii rosyjskiej

• kadet II Korpusu Kadetów w Moskwie,
• słuchacz Pawłowskiej Wyższej Szkoły Wojskowej w Petersburgu,
• student prawa na Uniwersytecie Petersburskim i archeologii w Petersburskim Instytucie Archeologicznym,
• oficer armii rosyjskiej (1890-1907 i 1914-1917), jako ochotnik uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904 - 1905. W 1917 pułkownik na froncie niemieckim. Po rewolucji 1917 organizator i dowódca Legii Oficerskiej i Brygady w I Korpusu Polskiego na Wschodzie (w Rosji). Następnie dowódca Brygady Piechoty - ranny i kontuzjowany w 1918 pod Toszycą. Po rozwiązaniu Korpusu osiadł w majątku rodzinnym na Litwie.

[edytuj] Przebieg służby wojskowej w Wojsku Polskim

Od stycznia 1919 służba w formacjach wielkopolskich:

• organizator i dowódca 1 pułku strzelców późniejszy 1 Pułk Strzelców Wielkopolskich,
• dowódca Grupy Wojsk Wielkopolskich,
• dowódca I Brygady w 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich
• dowódca 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich IX.1919 – 20.IV.1921
• dowódca Okręgu Generalnego Białystok od 20.IV.1921 r. (dekret Nr L. 2828 Naczelnego Wodza z 20.IV.1921 r., Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 18 z dnia 7.V.1921, pkt 675)
• zastępca dowódcy Wojsk Litwy Środkowej,
• dowódca Wojsk Litwy Środkowej i Grupy Operacyjnej "Bieniakonie",
• dowódca Okręgu Wojskowego Nr III w Grodnie, urlop zdrowotny,
• dowódca Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie (od 19 VIII 1923),

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 6 lokatą. ^[1]

14 grudnia 1925 mianowany został szefem Administracji Armii.

• I wiceminister spraw wojskowych – szef Administracji Armii (od VII 1926),
• inspektor armii w Warszawie (2 VI 1931 – 3 IV 1935).

Po przejściu w stan spoczynku mieszkał w prywatnym dworze w m. Punżanki, gdzie w 1935 r. wybudował rodzinną kaplicę pw. świętych Kazimierza i Wincentego. Po śmierci pochowany na cmentarzu w m. Balingródek, a po zakończeniu budowy kaplicy został w niej pochowany razem z żoną Wincentyną Prewyst-Kwinto, synem i córką Marią.

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Krzyż Oficerski Wyższy Legii Honorowej
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej

[edytuj] Źródła

• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991
• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6
• H. P Kosk Generałicja polska t. 1 Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998.

[edytuj] Zobacz też

• generałowie polscy
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Studia nad dziejami osiedla Balingródek
• fragment przemówienia gen. Konarzewskiego

Przypisy