Filip Siarkiewicz
Z Wikipedii
Filip Siarkiewicz (ur. 28 kwietnia 1872 w Żółkwi - zm. 21 maja 1932 w Łańcucie) - major c.k. kawalerii, generał brygady WP, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie z ukraińcami i bolszewikami.
Spis treści |
[edytuj] Młodość i służba w c.k. armii
Filip Siarkiewicz syn Filipa i Marii z Łęgowskich. Maturę złożył we Lwowie. W latach 1891 – 1892 odbył jednoroczną służbę wojskową w Wiedniu. Od 1 października 1892 do 1 listopada 1918 oficer zawodowy c.k. armii. Służbę pełnił we Lwowie i Sarajewie między innymi, jako instruktor szermierki (do 1898). W latach 1901 - 1903 ukończył instytut dla nauczycieli jazdy. W czasie wielkiej wojny był dowódcą taborów dywizji piechoty i korpusu armijnego oraz dowódcą batalionu zapasowego taborów we Lwowie.
[edytuj] Przebieg służby w WP:
6 listopada 1918 został dowódcą taborów obrony Lwowa, a w grudniu tego roku referentem w Referacie Taborów Armii "Wschód" i 6 Dywizji Piechoty w Przemyślu. Podczas walk z Ukraińcami uratował i zabezpieczył przed zniszczeniem olbrzymie ilości mienia wojskowego w Przemyślu i we Lwowie. 15 kwietnia 1919 został dowódcą szwadronu zapasowego taborów nr 6. 1 lipca 1919 mianowany komendantem Szkoły Podchorążych Taborów w Warszawie. 1 maja 1920 powołany na stanowisko zastępcy szefa Sekcji IV Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 listopada 1920 przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów i wyznaczony na stanowisko oficera inspekcji wojskowej taborów. 1 czerwca 1921 otrzymał nominację na dowódcę 6 Dywizjonu Taborów. Od 24 sierpnia 1923 szef Wydziału Wojsk Taborowych w Departamencie Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 27 stycznia 1925 inspektor remontu przy Generalnym Inspektorze Kawalerii. Pod koniec służby starszy oficer - inspektor Departamentu Broni Głównych na Małopolskę. 30 listopada 1926 przeniesiony w stan spoczynku.
[edytuj] Poza wojskiem
W latach 1926 – 1932 zarządca stadniny koni w Albigowej. Mieszkał w Łańcucie, gdzie zmarł. Żonaty z Zofią Schnack-Herbosegg. Miał dwoje dzieci. Jego zięć, Bolesław Orłoś, przejął zarząd stadniny koni. Wnukiem generała jest Andrzej Orłoś.
[edytuj] Awanse:
- Podporucznik (leutnant) 1894
- Porucznik (oberleutnant) 1899
- rotmistrz (rittmeister) 1909
- major (major) 1916
- podpułkownik
- pułkownik taborów 1920 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
- generał brygady 1 grudnia 1924 ze starszeństwem 15 sierpnia 1924 i lokatą 22
[edytuj] Ordery i odznaczenia:
[edytuj] Źródła:
- T. Kryska-Karski i S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania, Warszawa 1991,
- P. Kosk, Generalicja Polska, t. 2, wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" , Pruszków 2001,
- Stawecki Piotr, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 299,
