Formuła 1 Sezon 1966

Z Wikipedii

Sezon 1966 Formuły 1 był 17. sezonem organizowanych przez FIA wyścigów. Rozpoczął się 22 maja 1966, i zakończył 23 października po dziewięciu wyścigach.

Film Grand Prix jest fikcyjną wersją rozgrywanych w 1966 roku wyścigów, zawiera on zarówno reżyserowane sceny jak i zdjęcia z prawdziwych wyścigów.

Spis treści 1 Podsumowanie Sezonu 2 Przegląd sezonu 3 1966 Klasyfikacja końcowa konstruktorów 4 1966 Klasyfikacja końcowa kierowców 4.1 Oznaczenia tabel 4.2 Oznaczenia tablicy wyników 5 Wyniki wyścigów nie zaliczonych do mistrzostw

[edytuj] Podsumowanie Sezonu

Sezon ten był pierwszym w którym maksymalna dopuszczona pojemność silnika wynosiła 3 litry (dwa razy więcej niż w latach poprzednich). Ferrari wydawało się być tak dobrze przygotowane jak w 1961 roku ale John Surtees postanowił przejść do Cooper'a po sporze w Le Mans. Jack Brabham wywalczył trzecie w karierze mistrzostwo, tym razem bolidem własnej konstrukcji. BRM i Lotus przez większość sezonu używali 2-u litrowych silników. Silnik H16 zrobiony przez BRM nie spełniał oczekiwań, chociaż Jim Clark wygrał Grand Prix USA w swoim Lotusie napędzanym właśnie tym silnikiem. Według przepisów wprowadzonych w 1966 roku zawodnik który nie przejechał 90% trasy wyścigu nie otrzymywał punktów nawet jeżeli został sklasyfikowany w pierwszej szóstce.

[edytuj] Przegląd sezonu

Rnd	Wyścig	Data	Lokacja	Zwycięzca	Konstruktor
1	Grand Prix Monako	22 maja	Monako	Jackie Stewart	BRM
2	Grand Prix Belgii	12 czerwca	Spa-Francorchamps	John Surtees	Ferrari]
3	Grand Prix Francji	3 lipca	Reims-Gueux	Jack Brabham	Brabham-Repco
4	Grand Prix Wielkiej Brytanii	16 lipca	Brands Hatch	Jack Brabham	Brabham-Repco
5	Grand Prix Holandii	24 lipca	Zandvoort	Jack Brabham	Brabham-Repco
6	Grand Prix Niemiec	7 sierpnia	Nürburgring	Jack Brabham	Brabham-Repco
7	Grand Prix Włoch	4 września	Monza	Ludovico Scarfiotti	Ferrari
8	Grand Prix USA	2 października	Watkins Glen	Jim Clark	Lotus-BRM
9	Grand Prix Meksyku	23 października	Hermanos Rodriguez	John Surtees	Cooper-Maserati

[edytuj] 1966 Klasyfikacja końcowa konstruktorów

Miejsce	Konstruktor	Punktów
1	Brabham-Repco	42 (49)
2	Ferrari	31 (32)
3	Cooper-Maserati	30 (35)
4	BRM	22
5	Lotus-BRM	13
6	Lotus-Climax	8
7	Eagle-Climax	4
8	Honda	3
9	McLaren-Ford	2
10	Brabham-Climax	1
11	McLaren-Serenissima	1
12	Brabham-BRM	1
13	Eagle-Weslake	0
14	Shannon-Climax	0
15	Cooper-Ferrari	0

[edytuj] 1966 Klasyfikacja końcowa kierowców

Pos. Kierowca MON BEL FRA GBR NED GER ITA USA MEX Pts. 1 Jack Brabham NS 4 1 1 1 1 NS NS 2 42 (45) 2 John Surtees NS 1 NS NS NS 2 NS 3 1 28 3 Jochen Rindt NS 2 4 5 NS 3 4 2 NS 22 (24) 4 Denny Hulme NS NS 3 2 NS NS 3 NS 3 18 5 Graham Hill 3 NS NS 3 2 4 NS NS NS 17 6 Jim Clark NS NS NW 4 3 NS NS 1 NS 16 7 Jackie Stewart 1 NS NS 4 5 NS NS NS 14 8 Mike Parkes 2 NS NS 2 12 9 Lorenzo Bandini 2 3 NC 6 6 NS NS 12 10 Ludovico Scarfiotti NS 1 9 11 Richie Ginther NS 5 NS NC 4 5 12 Dan Gurney NC 5 NS NS 7 NS NS 5 4 13 Mike Spence NS NS NS NS 5 NS 5 NS NW 4 14 Bob Bondurant 4 NS 9 NS 7 DSQ NS 3 15 Jo Siffert NS NS NS NC NS NS 4 NS 3 16 Bruce McLaren NS NW 6 NW 5 NS 3 17 Peter Arundell NW NS NS NS 8 8 6 7 1 18 Jo Bonnier NC NS NC NS 7 NS NS NC 6 1 19 Bob Anderson NS 7 NC NS NS 6 1 20 John Taylor 6 8 8 NS 1 21 Chris Irwin 7 0 22 Ronnie Bucknum NS 8 0 23 Chris Amon 8 DK 0 24 Guy Ligier NC NC NC 10 9 NW 0 25 Geki 9 0 26 Chris Lawrence 11 NS 0 – Giancarlo Baghetti NC 0 – Pedro Rodríguez NS NS NS 0 – Innes Ireland NS NS 0 – Trevor Taylor NS 0 – Moises Solana NS 0 – Phil Hill DK 0 Pos. Kierowca MON BEL FRA GBR NED GER ITA USA MEX Pts.

[edytuj] Oznaczenia tabel Zgł. - wszystkie zgłoszenia do wyścigów Starty - zgłoszone samochody, w których kierowca/zespół wystartował (jest to liczba zgłoszeń zmniejszona o ilość wyścigów, do których nie pre-kwalifikował się - NPK, nie zakwalifikował się - NZ, nie wystartował - NW, został wykluczony - WYK) GP - ilość Grand Prix, w których startował zespół P. - pozycja końcowa P1, P2, P3 - pozycje na podium Punkt. - punktował PP - pole position NO - najszybsze okrążenie NS - niesklasyfikowany DK - dyskwalifikacje; [edytuj] Oznaczenia tablicy wyników Kolor Znaczenie Złoty Zwycięzca Srebrny 2. miejsce Brązowy 3. miejsce Zielony Ukończył na punktowanej pozycji Czerwony Niesklasyfikowani Różowy Nie zakwalifikował się (NZ) Nie pre-kwalifikował się (NPK) Szary Dyskwalifikacja (DK) Biały Wykluczony (WYK) Nie wystartował (NW} Brak Nie startował (-) Ukończył na niepunktowanej pozycji

Miejsce	Kierowca	Kraj	Punktów[1]	Zwycięstw	Podium	PP
1	Jack Brabham	Australia	42 (45)	4	5	3
2	John Surtees	UK	28	2	4	2
3	Jochen Rindt	Austria	22 (24)		3
4	Denny Hulme	Nowa Zelandia	18		4
5	Graham Hill	UK	17		3
6	Jim Clark	UK	16	1	2	2
7	Jackie Stewart	UK	14	1	1
8	Mike Parkes	UK	12		2	1
9	Lorenzo Bandini	Włochy	12		2	1
10	Ludovico Scarfiotti	Włochy	9	1	1
11	Richie Ginther	USA	5
12	Dan Gurney	USA	4
13	Mike Spence	UK	4
14	Bob Bondurant	USA	3
15	Jo Siffert	Szwajcaria	3
16	Bruce McLaren	Nowa Zelandia	3
17	Peter Arundell	UK	1
18	Jo Bonnier	Szwecja	1
19	Bob Anderson	UK	1
20	John Taylor	USA	1
21	Chris Irwin	UK
22	Ronnie Bucknum	USA
23	Chris Amon	Nowa Zelandia
24	Guy Ligier	FRA
25	Geki	Włochy
26	Chris Lawrence	UK
–	Giancarlo Baghetti	Włochy
–	Pedro Rodríguez	Meksyk
–	Innes Ireland	UK
–	Trevor Taylor	UK
–	Moises Solana	Meksyk
–	Phil Hill	USA

[edytuj] Wyniki wyścigów nie zaliczonych do mistrzostw

Nazwa Wyścigu	Tor	Data	Zwycięzca	Konstruktor
Grand Prix RPA	Prince George	1 stycznia	Mike Spence	Lotus-Climax
Grand Prix Syrakuz	Syrakuzy	1 kwietnia	John Surtees	Ferrari
BRDC International Trophy	Silverstone	14 maja	Jack Brabham	Brabham-Repco
International Gold Cup	Oulton Park	17 września	Jack Brabham	Brabham-Repco