Gabriel Janowski

Z Wikipedii

Gabriel Janowski
Data i miejsce urodzenia	22 kwietnia 1947 Konstantów
Minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej
Okres urzędowania	od 23 grudnia 1991 do 8 kwietnia 1993
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe - Porozumienie Ludowe
Poprzednik	Adam Tański
Następca	Janusz Byliński (p.o.)
poseł IV kadencji Sejmu
Przynależność polityczna	Ruch Patriotyczny
Okres urzędowania	od 19 października 2001 do 18 października 2005

Gabriel Janowski (ur. 22 kwietnia 1947 w Konstantowie) – polski polityk ludowy, działacz opozycji w PRL, senator I kadencji, poseł na Sejm I, III i IV kadencji, od 1991 do 1993 minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej w rządach Jana Olszewskiego i Hanny Suchockiej.

Spis treści 1 Działalność do 1989 2 Działalność publiczna w III RP 3 Linki zewnętrzne 4 Przypisy

[edytuj] Działalność do 1989

W trakcie studiów za udział w zorganizowaniu protestów w czasie wydarzeń marcowych 1968 w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego został relegowany z tej uczelni i skierowany do kompanii karnej. Uniknął wcielenia do wojska, ukrywając się przez kilka tygodni. Studia ostatecznie ukończył na Wydziale Ogrodniczym SGGW w 1970, tam też obronił doktorat. W 1980 powołał opozycyjny wobec władzy państwowej Związek Zawodowy Producentów Rolnych, w marcu 1981 został jednym z liderów NSZZ Rolników Indywidualnych "Solidarność".

Po wprowadzeniu stanu wojennego został 13 grudnia 1981 aresztowany i internowany w więzieniu na Białołęce, skąd w sierpniu 1982 przeniesiono go do obozu internowania w Strzebielinku. Przebywał tam do 18 listopada 1982. W 1983 był współzałożycielem Duszpasterstwa Rolników. Działał również w Warszawskim Towarzystwie Gospodarczym, którego wiceprzewodniczącym został w 1986.

[edytuj] Działalność publiczna w III RP

W 1989 uczestniczył w obradach podstolików Okrągłego Stołu. W tym samym roku został wiceprzewodniczącym Tymczasowej Krajowej Rady reaktywowanego NSZZ RI "Solidarność", a następnie przewodniczącym rady krajowej, funkcję tę pełnił do 1992.

W latach 1989-1991 z ramienia Komitetu Obywatelskiego sprawował mandat senatora z województwa siedleckiego. Zasiadał wówczas w Komisji Gospodarki Narodowej, Komisji Rolnictwa i Komisji Ustawodawstwa Gospodarczego.

Od 1991 do 1993 był posłem na Sejm z okręgu obejmującego województwa siedleckie i bialskopodlaskie. W wyborach parlamentarnych uzyskał wówczas najlepszy procentowo wynik wyborczy spośród wszystkich posłów w skali całego kraju. Pełnił również od 23 grudnia 1991 do 8 kwietnia 1993 funkcję ministra rolnictwa i gospodarki żywnościowej w rządach Jana Olszewskiego i Hanny Suchockiej. W latach 1992-1999 był ponadto prezesem powstałej na bazie komitetu wyborczego PL i działaczy związkowych Polskiego Stronnictwa Ludowego - Porozumienie Ludowe. W 1996 został przewodniczącym rady olitycznej Porozumienia Konserwatywno-Ludowego "Chadecja" (krótko działającego sojuszu PSL-PL, KK i PChD).

W 1997 po czteroletniej przerwie ponownie został posłem z listy Akcji Wyborczej Solidarność, z której odszedł w trakcie kadencji. W 2001 założył nowe niewielkie ugrupowanie polityczne pod nazwą Przymierze dla Polski, którego działacze w kolejnych wyborach kandydowali z list Ligi Polskich Rodzin. W tych wyborach po raz trzeci uzyskał mandat poselski w okręgu siedleckim. 19 października 2001 bez powodzenia ubiegał się o stanowisko wicemarszałka Sejmu z ramienia LPR (otrzymał 115 głosów). 20 grudnia 2002 wystąpił z klubu LPR. W trakcie tej kadencji zasiadał w Komisji Europejskiej i Komisji Skarbu Państwa.

W 2005 jako przewodniczący Przymierza dla Polski był współtwórcą Ruchu Patriotycznego i został szefem jego sztabu wyborczego. 13 września 2005 stanął na czele trzyosobowego koła poselskiego Ruch Patriotyczny. W tym samym roku próbował również wystartować w wyborach prezydenckich, jednak nie zdołał zebrać wymaganych 100 tys. podpisów. Nie został też ponownie wybrany do Sejmu. W 2007 bez powodzenia kandydował w przedterminowych wyborach parlamentarnych z ramienia PdP do Senatu.

Jako poseł sprzeciwiał się prywatyzacji polskich cukrowni, sektora bankowego, energetycznego oraz PZU.

16 stycznia 2000 przed debatą na temat odwołania ministra skarbu państwa Emila Wąsacza na korytarzu sejmowym - jak określił to jego rzecznik prasowy - "zachowywał się ekscentrycznie". Według Janowskiego było to spowodowane narkotykami, które ktoś mu podstępnie zaaplikował^[1]. W ramach protestu przeciwko polityce prywatyzacyjnej ministra skarbu państwa Wiesława Kaczmarka m.in. okupował mównicę Sejmu^[1], próbował wygłaszać przemówienia niezgodne z ustalonym porządkiem obrad, a 20 grudnia 2002 zostawił na mównicy woreczek, mówiąc, iż jest to "wąglik, rózgi na prezydenta i premiera, lista z nazwiskami zdrajców ojczyzny i setki listów od osób z informacjami o rozkradaniu majątku narodowego"^[2].

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona sejmowa posła IV kadencji

[edytuj] Przypisy

1. ↑ ^{1,0 1,1} informacja na stronie Ruchu Patriotycznego
2. ↑ www.wprost.pl/ar/?O=37453 informacja na portalu wprost.pl