Antoni Macierewicz

Z Wikipedii

Antoni Macierewicz
Data i miejsce urodzenia	3 sierpnia 1948 Warszawa
poseł VI kadencji Sejmu
Okres urzędowania	od 5 listopada 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość (członek Ruchu Patriotycznego, należący do RKN)
Szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego
Okres urzędowania	od 4 października 2006 do 5 listopada 2007
Poprzednik	stworzony urząd
Następca	Janusz Nosek
Minister Spraw Wewnętrznych Rzeczypospolitej Polskiej
Przynależność polityczna	Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe
Okres urzędowania	od 23 grudnia 1991 do 5 czerwca 1992
Poprzednik	Henryk Majewski
Następca	Andrzej Milczanowski

Antoni Macierewicz (ur. 3 sierpnia 1948 w Warszawie) – polski polityk, jeden z liderów partii Ruch Patriotyczny, minister spraw wewnętrznych w latach 1991-1992, od 21 lipca 2006 do 4 października 2006 i od 1 listopada 2007 do 16 listopada 2007 wiceminister obrony narodowej w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, od 4 października 2006 do 5 listopada 2007 szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego, poseł na Sejm RP I, III, IV i VI kadencji. Działacz opozycji demokratycznej w PRL w latach 1968-1989, współtwórca Komitetu Obrony Robotników, od 2007 felietonista Radia Maryja i Telewizji Trwam w cyklu "Myśląc Ojczyzna".

Spis treści 1 Działalność opozycyjna w PRL 1.1 KOR 1.2 NSZZ "Solidarność" 2 Działalność polityczna w III RP 2.1 Minister spraw wewnętrznych 2.2 Lider partii katolicko-narodowych 2.3 Wiceminister obrony narodowej 2.4 Szef SKW 2.5 Poseł na Sejm VI kadencji 3 Zobacz też 4 Linki zewnętrzne 5 Przypisy

[edytuj] Działalność opozycyjna w PRL

Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Jako doktorant Instytutu Historii PAN w Warszawie zajmował się zagadnieniami Ameryki Południowej. Doktoratu nie ukończył. Był uczestnikiem ruchu studenckiego w latach 1966-1968 i strajków studenckich w Marcu 1968, za co został aresztowany.

Był instruktorem harcerskim, przez kilka lat drużynowym 1. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta "Czarna Jedynka" przy warszawskim liceum im. Tadeusza Reytana. Współorganizował Gromadę Włóczęgów – krąg starszoharcerski, jedno z forów swobodnej wymiany myśli.

Po wydarzeniach grudniowych na Wybrzeżu w 1970 zorganizował akcję pomocy, polegającą na oddawaniu krwi dla ofiar. W latach 1973-1975 koordynował, wraz z innymi niezależnymi intelektualistami, akcję pisania listów protestacyjnych do Sejmu PRL przez wyższe uczelnie, w których sprzeciwiano się zmianom w konstytucji, prowadzącym do wasalizacji PRL wobec ZSRR.

[edytuj] KOR

Po pacyfikacjach wystąpień robotników w czasie Czerwca 1976, wraz z członkami KOR, organizował akcję niesienia pomocy robotnikom Radomia i Ursusa. Wraz z niektórymi dawnymi harcerzami Czarnej Jedynki współtworzył konspiracyjną strukturę, która zajmowała się zbieraniem pieniędzy, udzielaniem pomocy prawnej i lekarskiej represjonowanym. We wrześniu 1976 był jednym z założycieli Komitetu Obrony Robotników, był współautorem pierwszego apelu KOR i rozpoczął wydawanie "Komunikatu KOR-u". Blisko współpracował wówczas z Jackiem Kuroniem i Adamem Michnikiem. W 1977 rozpoczął wydawanie podziemnego miesięcznika "Głos", w którym początkowo publikowali Adam Michnik, Jacek Kuroń i inni członkowie KOR. Po konflikcie z nimi Antoni Macierewicz redagował pismo samodzielnie.

[edytuj] NSZZ "Solidarność"

W sierpniu 1980 współorganizował Wolne Związki Zawodowe, a później NSZZ "Solidarność" w Warszawie. Od września 1980 kierował Ośrodkiem Badań Społecznych NSZZ "Solidarność" i rozpoczął wydawanie pierwszego niezależnego dziennika Wiadomości Dnia. Był członkiem zespołu Doradców Krajowej Komisji Porozumiewawczej a później Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność". 27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. W grudniu 1981 był członkiem komitetu strajkowego Stoczni Gdańskiej. Internowany, został osadzony najpierw w więzieniu w Iławie, następnie w Kielcach, Rzeszowie i Łupkowie, z którego uciekł. Ukrywał się do 1984 kierując pracami grupy "Głos" wydającej w podziemiu miesięcznik (GŁOS) i tygodnik (Wiadomości).

Członek zespołu kierowniczego Archidiecezjalnego Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Warszawie. Twórca stowarzyszenia "Wolność i Sprawiedliwość". Członek Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

[edytuj] Działalność polityczna w III RP

[edytuj] Minister spraw wewnętrznych

Był działaczem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. W rządzie Jana Olszewskiego w latach 1991-1992 pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych. Wykonując sejmową uchwałę lustracyjną, ogłosił tzw. Listę Macierewicza, zawierającą informacje o rzekomej współpracy znanych polityków (m.in. ówczesnego prezydenta Lecha Wałęsy i marszałka Sejmu, szefa jego własnej partii Wiesława Chrzanowskiego) ze Służbą Bezpieczeństwa PRL. Wywołało to poważny kryzys polityczny i było jednym z powodów odwołania rządu. Hipotetyczny przebieg zdarzeń z czerwca 1992 przedstawia film Nocna Zmiana na podstawie książki "Lewy czerwcowy".

[edytuj] Lider partii katolicko-narodowych

W 1992 odszedł z ZChN, tworząc wraz z m.in. Mariuszem Maraskiem i Piotrem Walerychem kanapową partię pod nazwą Akcja Polska, blisko wówczas współpracującą z Ruchem dla Rzeczypospolitej Jana Olszewskiego.

Od 1996 był wiceprzewodniczącym rady naczelnej Ruchu Odbudowy Polski, z listy którego wszedł do Sejmu III kadencji. Po rozłamie w tej partii tuż po wyborach został prezesem założonej przez siebie partii Ruch Katolicko-Narodowy. Sprawował mandat posła na Sejm w latach 1991-1993, 1997-2005 oraz od 2007. W latach 1996-1997 współdziałał w opracowaniu Obywatelskiego Projektu Konstytucji. W 2001 został wybrany do Sejmu z listy Ligi Polskich Rodzin, której klub opuścił po kilku miesiącach na skutek konfliktu z Romanem Giertychem. W IV kadencji był członkiem sejmowej komisji śledczej ds. prywatyzacji PKN Orlen.

W wyborach samorządowych w 2002 kandydował na stanowisko Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy. Kampanię zakończył w pierwszej turze, z poparciem 5 849 wyborców (1,09%), zajmując 8. miejsce na czternastu kandydatów^[1]. Współtworzył wówczas koalicję Razem Polsce, zrzeszającą niewielkie konserwatywno-narodowe ugrupowania prawicy, która zaprzestała działalności po porażce w tych wyborach.

Wraz z Janem Olszewskim i Gabrielem Janowskim przed wyborami parlamentarnymi w 2005 stworzył federacyjną partię Ruch Patriotyczny, która w wyborach do Sejmu nie przekroczyła progu wyborczego uzyskując 1,05% głosów.

[edytuj] Wiceminister obrony narodowej

21 lipca 2006 został mianowany na stanowisko wiceministra obrony narodowej w rządzie Jarosława Kaczyńskiego jako weryfikator żołnierzy Wojskowych Służb Informacyjnych, a także pełnomocnik ds. tworzenia służby kontrwywiadu wojskowego. Ppełnił tę funkcję do 4 października 2006. Od 1 listopada 2007 do 16 listopada 2007 był sekretarzem stanu w MON.

20 sierpnia 2006 w Telewizji Trwam, odnosząc się do listu byłych szefów MSZ krytykującego odwołanie szczytu Trójkąta Weimarskiego przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego, stwierdził, że większość dawnych ministrów spraw zagranicznych była "agentami sowieckich służb specjalnych". Niekonsultowane wcześniej i niepoparte żadnymi dowodami oskarżenie wywołało zdziwienie w kręgach rządowych i żądanie dymisji ze strony opozycji i części koalicji (Samoobrony i LPR). 24 sierpnia 2006 sejmowa Komisja Spraw Zagranicznych jednogłośnie przegłosowała uchwałę potępiającą wypowiedź Macierewicza i żądającą wyjaśnień.

25 sierpnia 2006 Macierewicz przesłał swemu bezpośredniemu zwierzchnikowi ministrowi obrony narodowej Radosławowi Sikorskiemu list z wyjaśnieniami. W tym dniu oświadczył też, że: Mówiąc o agenturalnej przeszłości byłych szefów MSZ, użyłem niewłaściwego skrótu myślowego, nie cofając wprost swoich oskarżeń. 28 sierpnia 2006 minister Sikorski ogłosił, że przesłał Macierewiczowi pisemne upomnienie i, podobnie jak premier, uważa sprawę za zamkniętą.

[edytuj] Szef SKW

4 października 2006 został powołany na stanowisko szefa nowej Służby Kontrwywiadu Wojskowego. 23 stycznia 2007 Minister Obrony Narodowej Radosław Sikorski zwrócił się do premiera Jarosława Kaczyńskiego o jego odwołanie z tej funkcji, wskazując jako główną przyczynę efektywne pozbawienie polskich sił zbrojnych ochrony kontrwywiadowczej. Brak ochrony wynikał według Sikorskiego z nieudolnego procesu przejmowania archiwów Wojskowych Służb Informacyjnych oraz amatorskiego poziomu i wątłego udokumentowania informacji i raportów przekazywanych przez nowe służby. Ze stanowiska szefa kontrwywiadu Macierewicz został odwołany 5 listopada 2007 w związku z uzyskaniem mandatu poselskiego^[2].

[edytuj] Poseł na Sejm VI kadencji

W wyborach do Sejmu VI kadencji uzyskał mandat, kandydując z pierwszego miejsca listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu piotrkowskim i otrzymując 40 055 głosów.

[edytuj] Zobacz też

• Lista Macierewicza,
• Raport Macierewicza,
• Film Nocna zmiana.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Antoni Macierewicz – strona prywatna
• Strona sejmowa posła VI kadencji

Przypisy