Henri Michel
Z Wikipedii
Henri Michel (ur. 29 października 1947 w Aix-en-Provence), francuski piłkarz i trener piłkarski. W latach 1984-88 był selekcjonerem reprezentacji Francji, z którą zdobył brązowy medal na Mundialu 1986. Od 2004 do 2006 roku był trenerem drużyny narodowej Wybrzeża Kości Słoniowej, którą jako pierwszy szkoleniowiec w historii wprowadził do mistrzostw świata. Po Mundialu 2006 został opiekunem piłkarzy katarskiego Al-Arabi. W październiku 2006 roku po słabym starcie w lidze dostał wymówienie. Dwa miesiące później podpisał krótkoterminowy kontrakt z egipskim Zamalkiem Kair, który rozwiązał, gdy otrzymał propozycję prowadzenia (po raz drugi w karierze) reprezentacji Maroka.
Spis treści |
[edytuj] Kariera piłkarska
Przez całą piłkarską karierę związany był z FC Nantes. Przez siedemnaście lat był jego podstawowym zawodnikiem, jednym z wyróżniających się ogniw zespołu, który pod koniec lat 70. nie miał sobie równych w lidze francuskiej. Bogatą, zarówno w krajowe trofea, jak w występy w narodowej reprezentacji, karierę zakończył w 1982 roku, w wieku trzydziestu pięciu lat.
[edytuj] Sukcesy piłkarskie
- mistrzostwo Francji 1973, 1977 i 1980, wicemistrzostwo Francji 1967, 1974, 1978, 1979 i 1981, Puchar Francji 1979 oraz finał Pucharu Francji 1970 i 1973 z FC Nantes
W reprezentacji Francji od 1967 do 1980 roku rozegrał 58 meczów i strzelił 4 gole.
[edytuj] Kariera trenerska
Jeszcze jako zawodnik Nantes dostał się do sztabu selekcjonera reprezentacji Michela Hidalgo, u którego przez cztery lata terminował jako asystent. Ukoronowaniem wspólnej pracy było pierwsze w historii francuskiego futbolu mistrzostwo Europy, wywalczone na własnych boiskach w 1984 roku.
Po turnieju Hidalgo zrezygnował z prowadzenia kadry, a na swojego następcę wyznaczył właśnie Michela, który w tym samym roku, jako selekcjoner młodzieżowej reprezentacji, zdobył złoto na Igrzyskach Olimpijskich. Pierwszym sprawdzianem umiejętności nowego trenera były Mistrzostwa Świata 1986. Francuzi, z Platinim, Batsem, Tiganą i Giressem w składzie, po zwycięstwach nad faworyzowanymi Włochami i Brazylijczykami pewnie zmierzali do finału. W półfinałowym meczu z RFN przegrali jednak 0:2. Dzięki wygranej w meczu o trzecie miejsce z Belgią wracali do kraju z tarczą, a Michel pobił osiągnięcie swojego mistrza Hidalgo, który cztery lata wcześniej przegrał w meczu o brąz z Polską. W eliminacjach do Mistrzostw Europy 1988 Trójkolorowi, mimo iż w grupie wylosowali m.in. Związek Radziecki i NRD, startowali z pozycji faworytów. Jednak już po pierwszych, słabych meczach (remis z Islandią, remis i porażka z Norwegią) stracili szansę na awans z grupy. Pierwszy raz w historii obrońca trofeum nie awansował do turnieju mistrzowskiego. Henri Michel ustąpił ze stanowiska, na rzecz swojego podopiecznego Platiniego, po słabym starcie do Mundialu 1990 w listopadzie 1988 roku.
Przez kolejne dwa lata pracował dla krajowego związku, a w 1991 roku, po nieudanej przygodzie w Paris Saint Germain, na prawie trzy lata zrezygnował z pracy szkoleniowej.
W połowie lat 90. rozpoczął się zupełnie nowy etap przygody trenerskiej Michela. Najpierw po zwolnieniu Jules'a Nyonghy na kilka miesięcy przed Mundialem 1994 został selekcjonerem Kamerunu, a później przez pięć lat trenował piłkarzy Maroka, z którymi w 1998 roku grał w finałach mistrzostw świata. Był również selekcjonerem Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W 2001 roku na krótko powrócił do Europy, ale w greckim Arisie Saloniki pożegnano się z nim już po kilku pierwszych meczach. W tym samym roku wywalczył z Tunezją awans na Mundial 2002, ale szefowie federacji cztery miesiące przed turniejem postanowili go zdymisjonować. Oficjalnym powodem był słaby występ reprezentacji w Pucharze Narodów Afryki.
W 2003 roku prowadzona przez niego marokańska Raja Casablanca sięgnęła po najcenniejsze klubowe trofeum w futbolu afrykańskim – Puchar Mistrzów Afryki.
Od 2004 do 2006 roku był selekcjonerem Wybrzeża Kości Słoniowej, z którym pierwszy raz w historii wywalczył awans do mistrzostw świata. Na cztery miesiące przed turniejem drużyna WKS wywalczyła wicemistrzostwo kontynentu na rozgrywanym w Egipcie Pucharze Narodów Afryki. W Niemczech "Słonie" przegrały dwa pierwsze spotkania (z Holandią i Argentyną), więc zwycięstwo w ostatnim z Serbią i Czarnogórą 3:2 miało wyłącznie charakter prestiżowy. Po mistrzostwach Michel złożył dymisję.
- 1980-84 – reprezentacja Francji, asystent Michela Hidalgo
- 1982-84 – reprezentacja Francji U-21
- 1984-88 – reprezentacja Francji
- 1988-90 – reprezentacja Francji, dyrektor techniczny
- 1990-91 – Paris Saint Germain
- 1994-94 – reprezentacja Kamerunu
- 1995-95 – Al-Nassr Rijad
- 1995-00 – reprezentacja Maroka
- 2000-01 – reprezentacja Zjednoczonych Emiratów Arabskich
- 2001-01 – Aris Saloniki
- 2001-02 – reprezentacja Tunezji
- 2003-04 – Raja Casablanca
- 2004-06 – reprezentacja Wybrzeża Kości Słoniowej
- 2006-06 – Al-Arabi
- 2006-07 – Zamalek Kair
- od 2007 - reprezentacja Maroka
1 Baratelli • 2 Battiston • 3 Bossis • 4 Janvion • 5 Bracci • 6 Lopez • 7 Rio • 8 Trésor • 9 Bathenay • 10 Guillou • 11 Michel • 12 Papi • 13 Petit • 14 Berdoll • 15 Platini • 16 Dalger • 17 Lacombe • 18 Rocheteau • 19 Six • 20 Rouyer • 21 Bertrand‑Demanes • 22 Dropsy • trener: Hidalgo
1 Bell • 2 Kana-Biyik • 3 Song • 4 Ekeme • 5 N'Dip • 6 Libiih • 7 Omam-Biyik • 8 M'Bouh • 9 Milla • 10 M'Fedé • 11 Mabdean • 12 Loga • 13 Kalla • 14 Tataw • 15 Agbo • 16 Tchami • 17 Foé • 18 Fiala Fiala • 19 Embé • 20 Mouyeme • 21 N'Kono • 22 Songo'o • trener: Michel
1 El Brazi • 2 Saber • 3 El Hadrioui • 4 Rossi • 5 Triki • 6 Naybet • 7 Hadji • 8 Chiba • 9 Hadda • 10 Ouakili • 11 El Khattabi • 12 Benzekri • 13 Neqrouz • 14 Bassir • 15 Abrami • 16 Azzouzi • 17 Amzine • 18 Chippo • 19 Sellami • 20 El Khalej • 21 Rokki • 22 Chadili • trener: Michel
1 Tizié • 2 Akalé • 3 Boka • 4 K. Touré • 5 Zokora • 6 Kouassi • 7 Faé • 8 Kalou • 9 A. Koné • 10 Yapi Yapo • 11 Drogba • 12 Méïté • 13 Zoro • 14 B. Koné • 15 Dindane • 16 Gnanhouan • 17 Domoraud • 18 Keïta • 19 Y. Touré • 20 Demel • 21 Eboué • 22 Romaric • 23 Barry • Trener: Michel
1 Lamyaghri • 2 Chrétien • 3 Mahdoufi • 4 Ouaddou • 5 El Karkouri • 6 Erbate • 7 Alloudi • 8 Kissi • 9 El Moubarki • 10 Sektioui • 11 Zerka • 12 Fouhami • 13 Kharja • 14 Chahiri • 15 Safri • 16 Mokhtari • 17 Chamakh • 18 Kabous • 19 Alioui • 20 Hadji • 21 El Kaddouri • 22 Bagui • 23 Aboucherouane • trener: Michel
[edytuj] Sukcesy trenerskie
- złoto na Igrzyskach Olimpijskich 1984 z młodzieżową reprezentacją Francji
- III miejsce na Mistrzostwach Świata 1986 z reprezentacją Francji
- start (runda grupowa) w Mistrzostwach Świata 1994 z reprezentacją Kamerunu
- awans do Mistrzostw Świata 1998 i start w tym turnieju (runda grupowa) oraz ćwierćfinał Pucharu Narodów Afryki 1996 z reprezentacją Maroka
- awans do Mistrzostw Świata 2002 z reprezentacją Tunezji
- awans do Mistrzostw Świata 2006 i start w tym turnieju (runda grupowa) oraz wicemistrzostwo Afryki 2006 z reprezentacją Wybrzeża Kości Słoniowej
- mistrzostwo Maroka 2004 i Puchar Mistrzów Afryki 2004 z Rają Casablanca
poprzednik: Tomislav Ivić |
Trener PSG lipiec 1990 – czerwiec 1991 |
następca: Artur Jorge |
Georges Verniet i Henri Guerin • Henri Guerin • Jean Snella i José Arribas • Just Fontaine • Louis Dugauquez • Georges Boulogne • Stefan Kovács • Michel Hidalgo • Henri Michel • Michel Platini • Gérard Houllier • Aimé Jacquet • Roger Lemerre • Jacques Santini • Raymond Domenech