Horodło

Z Wikipedii

Współrzędne: 50°53' N 24°2' E50.8833333 24.0333333 (Horodło)

Horodło

Herb Horodła

50° 53' N
24° 2' E

Liczba
mieszkańców (1998)
• liczba ludności

1200

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

22-523

Tablice rejestracyjne

LHR

Położenie na mapie Polski

Horodło

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Wjazd do Horodła od strony Zosina

Lwy na horodelskim rynku

Stary pawilon handlowy w centrum

Nad Bugiem w Horodle - naprzeciw Ukraina

Horodło (lit. Horodle) - wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie hrubieszowskim, w gminie Horodło, na obszarze Grzędy Horodelskiej, na lewym brzegu Bugu.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.

Miejscowość jest siedzibą gminy Horodło.

[edytuj] Historia

Pierwsza wzmianka o Horodle pochodzi z roku 1287, kiedy to książę halicki Włodzimierz zapisał żonie w testamencie "sieło swoje Horodel wraz z ludźmi i mytem".W 1366 roku Horodło jako stolicę włości,a więc już jako miasto przejął Kazimierz Wielki. Horodło ustanowiono wówczas miejscem sądów pogranicznych polsko-litewskich, a król przekazał je w lenno Jerzemu Narymuntowiczowi.W 1376 Litwini na krótko opanowali ziemie bełską i chełmską,ale w 1377 odebrał ją Sędziwój z Szubina. Jan z Czarnkowa wymienia Horodło w 1382 roku wśród najznaczniejszych zamków na Rusi. W roku 1388 król Władysław Jagiełło nadał ziemię bełską wraz z Horodłem księciu mazowieckiemu Ziemowitowi IV jako posag swej siostry Aleksandry. Nadanie to zostało potwierdzone dokumentem królewskim w 1396 r., w którym Horodło nazywane jest już miastem. W 1394 Ziemowit nadaje bełskiemu konwentowi Dominikanów wieś Kościaszyn,a w akcie nadania wystepuje wojewoda horodelski Stanisław. Świadczy to o tym,że Horodło już w tamtym okresie było miastem, w którym często przebywał książę bełski. w 1411 księżna Aleksandra, żona Ziemowita, a siostra Władysława Jagiełły ufundowałą w Horodle kościół i klasztor Dominikanów. Kościół parafialny istniał tu już wcześniej,założony przez Ziemowita IV, być może podczas jego pobytu w Horodle w 1394. Można przypuszczać, że wtedy też nastapiło nadanie prawa magdeburskiego. W krótkim okresie 1413-1430 Horodło należało do Wielkiego Księcia Litewskiego Witolda, przyznane mu przez króla Władysława Jagiełłę. Po śmierci Witolda w 1430 zwrócone zostało książętom mazowieckim, na co dosyć gwałtownie zareagował książę litewski Świdrygiełło, dokonując zaboru ziemi chełmskiej i bełskiej. Władysław Jagiełło w roku 1431 w wyprawie przeciw Świdrygielle, ziemie te wraz z Wołyniem przywrócił Polsce, a zupełnie zniszczone Horodło w 1432 roku przekazał Kazimierzowi II, księciu mazowieckiemu i bełskiemu. Po śmierci Władysława II, księcia belskiego w 1462 księstwo bełskie weszło w skład Korony, jako województwo bełskie, zaś Horodło pozostało aż do końca pierwszej Rzeczpospolitej stolicą powiatu horodelskiego. Horodło zapisało się w historii Polski przede wszystkim jako miasto, w którym została zawarta w 1413 unia polsko-litewska,decydująca o dalszych losach obydwu narodów.

Dnia 10 października 1861 r., w 448 rocznicę podpisania unii horodelskiej, zorganizowano demonstrację w Horodle,w której wzięły udział tłumy zgromadzone na obu brzegach Bugu: szlachta polska, litewska, wołyńska i podolska.

[edytuj] Horodelska legenda

Po wojnie z Kozakami, która toczyła się w latach 1642-1645, Horodło nawiedziła zaraza morowa, która zbierała bogate żniwo. Zmarłych było aż tylu, że nie nadążano robić trumien. Cała wioska zastanawiała się jak zapobiec zarazie. Urządzano wiece i narady. Na jednej z takich obrad znalazł się staruszek, którego nie imała się zaraza. Był to człowiek wiekowy i mający poważanie wśród horodelskiej społeczności. Po długim namyśle zaproponował, aby oborać Horodło zgodnie z ruchem Słońca. Pracę tę mogli wykonać jedynie mężczyźni bliźniacy oraz bliźnacze woły. Na szczęście w Horodle znaleźli się tacy mężczyźni i woły. Mieli zacząć o świcie. Wraz ze wschodem Słońca rozpoczęła sie praca, której towarzyszyli mieszkańcy, zanosząc jednocześnie do Boga gorące modły o oddalenie od nich zarazy. Trud mężczyzn trwał dwa dni, wreszczie o zachodzie słońca pracę zakończono. Mężczyźni i woły znalazły się w tym samym miejscu, z którego przed dwoma dniami wyruszyli. Ludzi nawiedziła wielka radość. Bliźniacy stali się miejscowymi bohaterami, tylko woły nie zdawały sobie sprawy z podniosłości wydarzenia i spokojnie zaczęły skubać trawę. Od tamtej pory po dziś dzień Horodła nie nawiedzaja ani choroby, ani głód, ani wojny