Izabela Jaruga-Nowacka
Z Wikipedii
Izabela Jaruga-Nowacka | |
Data i miejsce urodzenia | 23 sierpnia 1950 Gdańsk |
Przewodnicząca Unii Pracy | |
Okres urzędowania | od 24 kwietnia 2004 do 19 kwietnia 2005 |
Przynależność polityczna | Unia Pracy |
Poprzednik | Marek Pol |
Następca | Andrzej Spychalski |
Wiceprezes Rady Ministrów | |
Przynależność polityczna | Unia Lewicy |
Okres urzędowania | od 2 maja 2004 do 31 października 2005 |
Minister Polityki Społecznej | |
Przynależność polityczna | Unia Pracy, Unia Lewicy |
Okres urzędowania | od 24 listopada 2004 do 31 października 2005 |
Poprzednik | Krzysztof Pater |
Następca | Krzysztof Michałkiewicz |
poseł VI kadencji Sejmu | |
Przynależność polityczna | KP Lewica |
Okres urzędowania | od 5 listopada 2007 |
Izabela Walentyna Jaruga-Nowacka (ur. 23 sierpnia 1950 w Gdańsku) – polska polityk, posłanka na Sejm II, IV, V i VI kadencji, była przewodnicząca Unii Pracy i Unii Lewicy, wicepremier w rządach Marka Belki.
Ukończyła studia etnograficzne na Uniwersytecie Warszawskim, później pracowała w Instytucie Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego (1974-1976) i Polskiej Akademii Nauk (Instytut Krajów Socjalistycznych, 1976-1986). Feministka. Była wśród założycieli, od kwietnia 2004 przewodniczyła Unii Pracy. Pełniła funkcję wicepremiera ds. komunikacji społecznej od 2 maja 2004 oraz minister polityki społecznej od 24 listopada 2004 do 19 października 2005 w rządach Marka Belki.
Jest matką dwóch córek Barbary i Katarzyny oraz żoną profesora Jerzego Nowackiego, rektora Polsko-Japońskiej Wyższej Szkoły Technik Komputerowych w Warszawie.
[edytuj] Kariera polityczna
W okresie PRL nie należała do organizacji politycznych. Aktywność polityczną rozpoczęła od działań związanych z obroną praw człowieka, w tym szczególnie praw kobiet. Od połowy lat 80. działa w Lidze Kobiet Polskich. Przez dwie kadencje pełniła funkcję przewodniczącej Zarządu Głównego tej organizacji. W 1991 przystąpiła do Ruchu-Demokratyczno Społecznego, z którego listy wyborczej bezskutecznie kandydowała w wyborach parlamentarnych w 1991.
W 1993 została z listy Unii Pracy posłem II kadencji. Pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Sejmowej Komisji Edukacji, Nauki i Postępu Technicznego. Była jedną z dwóch posłanek wchodzących w skład delegacji Sejmu RP do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Przewodniczyła też polsko-mongolskiej grupie parlamentarnej (Mongolią zajmowała się naukowo pracując w Polskiej Akademii Nauk).
Do Sejmu ponownie została wybrana w 2001, uzyskując mandat w okręgu gdyńsko-słupskim z listy SLD – UP liczbą 23 666 głosów. Przez dwa miesiące była członkiem Komisji Kultury i Środków Przekazu. 29 listopada 2001 została sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, miesiąc później objęła stanowisko Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn. Pracowała nad przyjęciem przez rząd w 2002 II Krajowego Programu Działań na Rzecz Kobiet.
W rządzie Marka Belki została tzw. ministrem bez teki oraz drugim, obok Jerzego Hausnera, wicepremierem ds. komunikacji społecznej. Zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z 11 maja 2004 do jej zadań należała m.in. koordynacja prac Rady Ministrów w zakresie polityki społecznej, równego statusu kobiet i mężczyzn oraz przeciwdziałania dyskryminacji, sprawowanie nadzoru, w zakresie wyznaczonym przez Prezesa Rady Ministrów, nad działalnością Rządowego Centrum Studiów Strategicznych oraz Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn.
Z Unii Pracy odeszła 19 kwietnia 2005, przystępując do założonej przez siebie partii o nazwie Unia Lewicy. Była członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w 2005. W wyborach do Sejmu w 2005, po raz trzeci została posłem, kandydując z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W grudniu 2005 wystąpiła z Unii Lewicy.
W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz czwarty uzyskała mandat poselski, kandydując z listy koalicji Lewica i Demokraci i otrzymując 14 827 głosy.
[edytuj] Działalność i poglądy
Działa na rzecz równego statusu kobiet i mężczyzn, państwa neutralnego światopoglądowo oraz zapewnienia równych szans startu życiowego młodzieży poprzez dostępność edukacji. Wraz ze Zbigniewem Bujakiem prowadziła w 1991 akcję na rzecz referendum w sprawie karalności przerywania ciąży. W 1996 zaproponowała projekt ustawy liberalizujący przepisy o planowaniu rodziny, przerywaniu ciąży, ochronie płodu ludzkiego. Uczestniczy w demonstracjach osób LGBT.
[edytuj] Linki zewnętrzne
[edytuj] Zobacz też
- Posłowie II kadencji 1993-1997
- Posłowie IV kadencji 2001-2005
- Posłowie V kadencji 2005-2007
- Posłowie VI kadencji od 2007
W dniu zaprzysiężenia |
Marek Belka • Jerzy Hausner • Izabela Jaruga-Nowacka • Włodzimierz Cimoszewicz • Sławomir Cytrycki • Waldemar Dąbrowski • Ryszard Kalisz • Michał Kleiber • Wojciech Olejniczak • Krzysztof Opawski • Krzysztof Pater • Andrzej Raczko • Wojciech Rudnicki • Mirosław Sawicki • Jacek Socha • Jerzy Swatoń • Jerzy Szmajdziński |
W dniu zaprzysiężenia |
Marek Belka (SLD) • Jerzy Hausner (SLD) • Izabela Jaruga-Nowacka (UP) • Włodzimierz Cimoszewicz (SLD) • Sławomir Cytrycki (SLD) • Marian Czakański (bezp.) • Waldemar Dąbrowski (bezp.) • Ryszard Kalisz (SLD) • Michał Kleiber (bezp.) • Wojciech Olejniczak (SLD) • Krzysztof Opawski (bezp.) • Krzysztof Pater (SLD) • Andrzej Raczko (bezp.) • Mirosław Sawicki (bezp.) • Jacek Socha (bezp.) • Jerzy Swatoń (bezp.) • Jerzy Szmajdziński (SLD) |
|
Późniejsi członkowie rządu |
Marek Balicki (SdPl) • Mirosław Gronicki (bezp.) • Andrzej Kalwas (bezp.) • Jacek Piechota (SLD) • Jerzy Józef Pilarczyk (SLD) • Tomasz Podgajniak (SLD) • Adam Rotfeld (bezp.) |
Ryszard Bugaj • Aleksander Małachowski • Marek Pol • Izabela Jaruga-Nowacka • Andrzej Spychalski • Waldemar Witkowski