Marek Pol

Z Wikipedii

Marek Pol
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1953 Słupsk
Wiceprezes Rady Ministrów, Minister infrastruktury
Okres urzędowania	od 19 października 2001 do 2 maja 2004
Przynależność polityczna	Unia Pracy
Poprzednik	Jerzy Widzyk
Następca	Krzysztof Opawski
Przewodniczący Unii Pracy
Przynależność polityczna	Unia Pracy
Okres urzędowania	od 28 marca 1998 do 24 kwietnia 2004
Poprzednik	Aleksander Małachowski
Następca	Izabela Jaruga-Nowacka
Minister przemysłu i handlu
Przynależność polityczna	Unia Pracy
Okres urzędowania	od 26 października 1993 do 7 marca 1995
Poprzednik	Wacław Niewiarowski
Następca	Klemens Ścierski

Marek Pol (ur. 8 grudnia 1953 w Słupsku) – polski polityk, były przewodniczący Unii Pracy, poseł na Sejm X, II i IV kadencji, minister przemysłu i handlu w rządzie Waldemara Pawlaka oraz wicepremier i minister infrastruktury w rządzie Leszka Millera.

Ukończył w 1977 studia na Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdów Politechniki Poznańskiej, następnie w 1979 studia w zakresie ekonomiki produkcji na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. Pracował w Fabryce Samochodów Rolniczych "Polmo" w Poznaniu, doprowadzając w 1993 do jej prywatyzacji z udziałem koncernu Volkswagen.

W latach 1976-1990 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, następnie współtworzył Polską Unię Socjaldemokratyczną, w 1992 został jednym z założycieli Unii Pracy.

Od 1989 do 1991 sprawował mandat posła na Sejm kontraktowy wybranego z listy PZPR. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego nadzwyczajnej komisji do zajmującej się ustawami związanymi z reformą gospodarczą i wiceprzewodniczącego Komisji Przekształceń Własnościowych. W 1992 był ekspertem gospodarczym PSL podczas zakończonych niepowodzeniem negocjacji w sprawie utworzenia rządu Waldemara Pawlaka.

Ponownie zasiadał w Sejmie II kadencji w latach 1993-1997 z ramienia Unii Pracy. W 1993, mimo niewejścia UP do rządu koalicji SLD i PSL, objął funkcję ministra przemysłu i handlu. Po dymisji rządu Waldemara Pawlaka objął stanowisko sekretarza stanu i pełnomocnika Rady Ministrów do spraw reformy centrum gospodarczego rządu. Po jej przeprowadzeniu, wiosną 1997, odszedł z rządu i powrócił do działalności w Unii Pracy.

W 1997 nie został ponownie wybrany do parlamentu. W tym samym roku objął funkcję prezesa Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, zajmując to stanowisko do 1998. 28 marca 1998 na VI Kongresie Unii Pracy wybrano go przewodniczącym partii. Wkrótce zawarł z PSL i Krajową Partią Emerytów i Rencistów koalicję pod nazwą Przymierze Społeczne celem wspólnego startu w wyborach samorządowych w 1998. Lista uzyskała 89 mandatów w sejmikach, przy czym tylko 2 dla kandydatów UP.

Ponownie wybierano go przewodniczącym UP na trzech kolejnych kongresach. W wyborach prezydenckich w 2000 poparł Aleksandra Kwaśniewskiego. Podpisał następnie porozumienie z SLD o utworzeniu koalicji wyborczej Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy.

23 września 2001 wybrano go po raz trzeci posłem na Sejm z okręgu konińskiego liczbą około 40 tys. głosów. 6 października 2001 objął urząd wicepremiera i ministra infrastruktury w rządzie Leszka Millera, zajmując te stanowiska do 2 maja 2004. W okresie ich sprawowania stworzył system finansowania budowy dróg i autostrad w Polsce oparty o Krajowy Fundusz Drogowy. Przewodniczył także negocjacjom z rządem Ukrainy w sprawie budowy rurociągu Odessa-Brody oraz negocjacjom z rządem Rosji zmian w umowie gazowej z 1993.

W 2004 zrezygnował z ponownego kandydowania na stanowisko przewodniczącego Unii Pracy, obejmując funkcję przewodniczącego rady krajowej tej partii. 21 stycznia 2005 został wybrany na zastępcę przewodniczącego sejmowej komisji śledczej ds. prywatyzacji PZU. W 2005 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Socjaldemokracji Polskiej (w ramach porozumienia wyborczego). Po porażce powrócił do działalności w gospodarce.

Żonaty, ma dwoje dzieci.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona sejmowa posła IV kadencji