Januariusz Cichowicz

Z Wikipedii

Januariusz Cichowicz (ur. 19 listopada 1871 ^[1]) – syn Kazimierza, szlachcic, wyznania prawosławnego, generał lejtnant Armii Imperium Rosyjskiego i Armii Czerwonej oraz generał dywizji Wojska Polskiego.

Spis treści

1 Służba w Armii Imperium Rosyjskiego
2 Służba w Armii Czerwonej
3 Służba państwowa w II Rzeczypospolitej Polskiej
4 Awanse:
5 Ordery i odznaczenia:
6 Źródła:
7 Przypisy

[edytuj] Służba w Armii Imperium Rosyjskiego

Po zakończeniu nauki (otrzymał złoty medal) w Gimnazjum Klasycznym w Radomiu 22 czerwca 1889 wstąpił do armii. Dwa lata był słuchaczem Kursu Wojskowego przy Moskiewskiej Szkole Junkrów Piechoty. 5 sierpnia 1891 został awansowany na podporucznika i przydzielony do XIV Brygady Artylerii. W 1897 ukończył Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego (w 1909 przemianowaną na Imperatorską Mikołajewską Akademię Wojskową). Od 17 stycznia 1898 do 22 września 1901 był starszym oficerem do poruczeń w Sztabie Wileńskiego Okręgu Wojskowego. Od 1 października 1900 do 1 października 1901 odbył praktykę na stanowisku dowódcy kompanii w 108 Saratowskim Pułku Piechoty w Olicie (27 DP). Od 22 września 1901 do 26 maja 1903 był oficerem sztabowym do szczególnych poruczeń w Sztabie I Sybirskiego Korpusu Armijnego . Do 25 kwietnia 1904 pełnił funkcję oficera sztabowego do szczególnych poruczeń przy dowódcy Przyamurskiego Okręgu Wojskowego. W międzyczasie (od 27 września 1903 do 23 lutego 1904) dowodził Mikołajewskim Pułkiem Piechoty Fortecznej.

W czasie wojny rosyjsko-japońskiej (od 25.04.1904 do 5 sierpnia 1905) był starszym adiutantem szefa Zarządu Generała Kwatermistrza Armii Mandżurskiej. Do 24 sierpnia 1905 był oficerem sztabowym do poruczeń szefa Zarządu Generała Kwatermistrza przy Głównodowodzącym na Dalekim Wschodzie. Do 3 marca 1906 pełnił obowiązki szefa sztabu 2 Syberyjskiej Dywizji Piechoty, po czym kierował sztabem 4 Wschodniosyberyjskiej Dywizji Piechoty. 7 grudnia 1910 objął dowództwo 26 Syberyjskiego Pułku Strzelców.

Na czele tegu pułku walczył w I wojnie światowej. 26 kwietnia 1915 został odznaczony Orderem Świętego Jerzego IV klasy za walkę stoczoną 19 sierpnia 1914 pod wsią Kurjan. 19 października 1914 w stopniu generała majora mianowany został szefem sztabu I Turkiestańskiego Korpusu Armijnego. 7 sierpnia 1915 objął dowództwo 1 Samodzielnej Brygady Piechoty. 21 października tego roku, po otrzymaniu rany, przydzielony został do rezerwy oficerskiej przy Sztabie Mińskiego Okręgu Wojskowego. 6 grudnia awansował na generała lejtnanta i 17 grudnia 1915 objął dowództwo 44 Dywizji Piechoty. 12 lipca 1917 mianowany został dowódcą X Korpusu Armijnego wchodzącego w skład 9 Armii. 11 sierpnia tego roku stanął na czele 3 Armii, a 9 września objął dowództwo nad 7 Armią Frontu Południowo-Zachodniego i sprawował je do 3 grudnia 1917.

[edytuj] Służba w Armii Czerwonej

W latach 1918-1920 pełnił służbę w Armii Czerwonej. Był członkiem Wyższej Komisji Kwalifikacyjnej i Wojskowej Komisji Historycznej RKKA oraz redaktorem Oddziału Literatury Wojskowej przy Rewolucyjnej Radzie Wojskowej Republiki (Реввоенсовет Республики), a od 15 lipca 1919 do 7 sierpnia 1920 oficerem Sztabu Generalnego RKKA. W 1920, w czasie wojny polsko-bolszewickiej został aresztowany. Cudem uniknął śmierci.

24 lutego 1921 podpisany został układ o repatriacji zakładników, jeńców cywilnych i wojennych, osób internowanych, uchodźców i emigrantów. Na mocy tego dokumentu w okresie od kwietnia 1921 do maja 1924 powróciło do Polski około 1,1 mln osób, w tym generał Cichowski. W ZSRR pozostało ponad milion Polaków.

[edytuj] Służba państwowa w II Rzeczypospolitej Polskiej

Po powrocie do kraju powołany został na stanowisko komendanta Szkoły Straży Celnej w Zambrowie.

15 marca 1922 minister skarbu wyznaczył go na stanowisko naczelnego inspektora Straży Celnej . 31 maja 1927 został zastąpiony przez płk. Stefana Pasławskiego.

W czerwcu 1925 został przyjęty do rezerwy armii z równoczesnym przeniesieniem do pospolitego ruszenia na podstawie art. 118 i 83 ustawy z dnia 23 marca 1922 r. i art. 74 ustawy o powszechnym obowiązku służby wojskowej ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. i 1 lokatą . ^[2]