Janusz Gąsiorowski
Z Wikipedii
Janusz Tadeusz Gąsiorowski ( ur. 17 czerwca 1889 we Lwowie, zm. 19 października 1949 ) - generał brygady Wojska Polskiego.
Spis treści |
[edytuj] Młodość i działalność niepodległościowa
Urodził się i wychował we Lwowie. Był synem Ferdynanda i Wandy z Gostyńskich. W 1907 ukończył gimnazjum filologiczne we Lwowie. Do 1912 zaliczył 9 semestrów na Wydziałach Filozoficznych Uniwersytetu Wiedeńskiego i Jagiellońskiego w Krakowie.
Od 1901 działał w organizacjach niepodległościowych, „Przyszłość”, tzw. Pet i ”Zarzewie”. Od 1909 w Armii Polskiej i Polskich Drużynach Strzeleckich. Był wykładowcą, instruktorem i członkiem Komendy Naczelnej PDS oraz komendantem tej organizacji w Krakowie.
[edytuj] Służba w c.k. armii i POW
1 października 1913 rozpoczął ochotniczą jednoroczną służbę w cesarsko-królewskiej armii. Z chwilą rozpoczęcia I wojny światowej został zatrzymany w służbie czynnej. Walczył na froncie rosyjskim, w 1, a potem 7 Dywizjonie Artylerii Konnej. Zajmował stanowiska dowódcy plutonu i baterii, adiutanta dywizjonu i grupy kombinowanej.
10 grudnia 1916 otrzymał urlop zdrowotny i zdezerterował z armii. Zgłosił się do Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej. 29 kwietnia 1917 w Zielonej pod Wawrem uczestniczył, obok Józefa Piłsudskiego, Tadeusza Kasprzyckiego, Janusza Jędrzejewicz, Wacława Jędrzejewicza, Henryka Krok-Paszkowskiego i innych członków Komendy Naczelnej w dużych ćwiczeniach POW prowadzonych przez Stefana Pomarańskiego.
[edytuj] Służba w Wojsku Polskim
Od 1918 w Wojsku Polskim, m.in jako szef Sekcji Regulaminów i Wyszkolenia Ministerstwa Spraw Wojskowych i Sztabu Generalnego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca 3 Pułku Artylerii Polowej i w zastępstwie III Brygady Artylerii. Od 1923 wykładowca w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie. 14 października 1926 mianowany szefem Gabinetu generalnego inspektora sił zbrojnych i jego oficerem do zleceń.
3 grudnia 1931 został powołany na stanowisko szefa Sztabu Głównego WP.[1]
10 grudnia 1931 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1932 i lokatą 5 oraz „zezwolił na nałożenie odznak nowych stopni przed 1 stycznia 1932 . [2]
Od 1935 dowódca 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie. Mieszkał w domu przy al. Wolności, który od tego czasu nazywany jest "willą generalską". Dowodził 7. Dywizją Piechoty w kampanii wrześniowej. 4 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej. W czasie wojny w oflagu VII A Murnau. Po wojnie przebywał we Francji, gdzie zmarł. Napisał kilka prac, m.in. w 1938 "Bibliografię psychologii wojskowej".
[edytuj] Awanse:
- podporucznik - 1915
- kapitan - 1917
- podpułkownik - 1921
- pułkownik - 1924
- generał brygady - 1932
[edytuj] Ordery i odznaczenia:
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości z Mieczami
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie
[edytuj] Zobacz:
- Generałowie polscy
- Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
- Generałowie polscy w niewoli
- Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka
[edytuj] Źródła:
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 95,
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 119-120,
- "Encyklopedia II wojny światowej", MON
- Tadeusz Jurga, Obrona Polski 1939, Warszawa, Instytut Wydawniczy PAX, 1990, ISBN 83-211-1096-7,
- Wacław Jędrzejewicz, Wspomnienia, Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, Wrocław 1993, ISBN 83-04-04126-X, s. 50,
