Tadeusz Kasprzycki

Z Wikipedii

Tadeusz Adam Kasprzycki (ur. 16 stycznia 1891 w Warszawie, zm. 4 grudnia 1978 w Montrealu) - generał dywizji Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Działalność niepodległościowa 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Ordery i odznaczenia: 4 Zobacz 5 Bibliografia 6 Przypisy

[edytuj] Działalność niepodległościowa

Studiował nauki społeczne, przyrodnicze i prawo w Sorbonie i w Wyższej Szkole Nauk Politycznych w Paryżu oraz w Uniwersytecie w Genewie. Działał w Związku Walki Czynnej i w Związku Strzeleckim. Ukończył Oficerską Szkołę Strzelecką i Kurs Wyższej Szkoły Oficerskiej, oraz brał czynny udział w pracach Związku Strzeleckiego, komenderując oddziałem Związku w Paryżu.

Od sierpnia 1914 dowódca Pierwszej Kompanii Kadrowej Legionów Polskich, potem w sztabie I Brygady (porucznik i kapitan). Od listopada 1914 organizator i komendant POW w Warszawie i Lublinie. W 1915 przeniesiony do pracy w Polskiej Organizacji Wojskowej, komendant organizacji w Warszawie i Lublinie. W 1917 utworzył Związek Polskich Organizacji Wojskowych.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

Od 1918 oficer Wojska Polskiego. Od listopada 1918 do września 1919 adiutant generalny Naczelnego Wodza i Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. Podpułkownik Sztabu Generalnego ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W latach 1919-1921 Studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu i odbył studia dyplomatyczne. Od 1921 do marca 1927 szef Oddziału III Sztabu Generalnego WP i szef Wydziału w Biurze Ścisłej Rady Wojennej. Pułkownik z 1 lipca 1923. Od marca 1927 do lipca 1931 dowódca 19 Dywizji Piechoty oraz delegat Polski na konferencję rozbrojeniową i komisję Wojskową Ligi Narodów. 1 stycznia 1929 mianowany generałem brygady. Od lipca 1931 zastępca I wiceministra Spraw Wojskowych. Zarządzeniem Prezydenta RP z 2 lipca 1934 mianowany został I wiceministrem spraw wojskowych. ^[1]

Generałem dywizji został 19 marca 1936. Od 1936 do 17 września 1939 był ministrem Spraw Wojskowych w rządach Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 wraz z rządem ewakuował się do Rumunii, gdzie został internowany. Z Rumunii w 1944 przez Turcję przybył do Wielkiej Brytanii. Od 1954 przebywał na emigracji w Kanadzie, gdzie zmarł.

Na emigracji stronił od polityki i nie usiłował odgrywać żadnej roli publicznej. Minister opieki społecznej w rządzie Sikorskiego Jan Stańczyk (PPS) chciał postawić m.in. Kasprzyckiego przed Trybunałem Stanu. Kasprzycki jest autorem Kartek z dziennika oficera I Brygady.

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi

[edytuj] Zobacz

• Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych

[edytuj] Bibliografia

• T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991
• H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998

Przypisy