Jerzy Kłoczowski
Z Wikipedii
| Jerzy Kłoczowski | |
 |
|
| Data i miejsce urodzenia | 29 grudnia 1924 Bogdany Wielkie |
| senator I kadencji | |
| Okres urzędowania | od 1990 do 1991 |
| Przynależność polityczna | Unia Demokratyczna |
Jerzy Kłoczowski (ur. 29 grudnia 1924 w Bogdanach Wielkich k. Przasnysza) – polski historyk, profesor KUL, senator I kadencji.
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej i uczestnikiem powstania warszawskiego, podczas którego stracił prawą rękę. W latach 1945-1948 studiował na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1950 uzyskał stopień naukowy doktora i został wykładowcą Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1967 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1974 profesorem zwyczajnym.
W pracy naukowej zajmuje się historią Polski przedrozbiorowej i XIX w., historią chrześcijaństwa w Polsce i dziejami zakonów oraz historią Europy Środkowo-Wschodniej.
Kierował na KUL Katedrą Historii Średniowiecznej, Katedrą Historii Kultury Polskiej, od 1957 Instytutem Geografii Historycznej Kościoła w Polsce. Był także dziekanem Wydziału Nauk Humanistycznych na tej uczelni, wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Komisji Historii Porównawczej Kościołów, przewodniczącym Polskiej Komisji Historii Porównawczej Kościołów w Komitecie Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk. W latach 2000-2004 przewodniczył Konwentowi Europejskiego Kolegium Polskich i Ukraińskich Uniwersytetów, następnie został jego honorowym przewodniczącym.
W 1956 należał do założycieli warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Od 1981 do 1991 był członkiem członek rady Polskiego Instytutu Kultury Chrześcijańskiej Fundacji Jana Pawła II w Rzymie. Od 1981 kierował pracami Wszechnicy Regionu Środkowowschodniego "Solidarności". W okresie stanu wojennego współpracował z tajnymi strukturami "Solidarności". Od 1989 do 1990 przewodniczył Komitetowi Obywatelskiemu na Lubelszczyźnie. W 1989 został powołany w skład Trybunału Stanu. Rok później z ramienia KO w wyborach uzupełniających po śmierci Adama Stanowskiego uzyskał mandat senatora I kadencji w województwie lubelskim. W Senacie zasiadał do 1991, pracował w Komisji Spraw Zagranicznych, należał do Parlamentarnego Klubu Unii Demokratycznej.
Był jednym z inicjatorów powołania organizacji kombatanckiej Armii Krajowej. W okresie 1989-1990 pełnił funkcję prezesa Światowego Związku Żołnierz AK w okręgu lubelskim. W 1991 znalazł się wśród inicjatorów i fundatorów Instytutu Armii Krajowej w Lublinie. Należy do Związku Inwalidów Wojennych RP (od 1946), Rady Kasy im. Mianowskiego (od 1999), jest wiceprzewodniczącym Forum Polsko-Ukraińskiego (od 1999), członkiem Narodowej Rady Integracji Europejskiej (od 2001), rady naukowej przy Wielkim Kanclerzu KUL (od 1998), rady naukowej Instytutu Jana Pawła II KUL, współprzewodniczącym polsko-białoruskiej komisji ds. podręczników szkolnych (od 1992), rady Państwowego Muzeum na Majdanku (od 1998), członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności (od 2004), członkiem-korespondentem PAU (od 1992), członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Historycznego (od 2000), stowarzyszenia Collegium Invisibile (od 2004), Poznańskiego Towarzystwa Naukowego (od 2006) i Warszawskiego Towarzystwa Naukowego. Należy też do Lubelskiego Towarzystwa Naukowego i Towarzystwa Naukowego KUL.
Od 1991 kieruje Towarzystwem Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej w Lublinie, w 2002 został dyrektorem Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej. Był przewodniczym Międzynarodowej Federacji Instytutów Europy Środkowo-Wschodniej, przewodniczącym Polskiego Komitetu ds. UNESCO, członkiem Rady Wykonawczej UNESCO, kilkakrotnie przewodniczył polskiej delegacji na Konferencji Generalnej UNESCO, założycielem polskiej rady Ruchu Europejskiego.
Wykładał m.in. na College de France, Merton College Oxford University, University of Madison-Wisconsin. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu w Grodnie, Akademii Kijowsko-Mohylańskiej, Wolnego Uniwersytetu w Berlinie i Uniwersytetu Sorbona w Paryżu.
Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (2004), Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
[edytuj] Wybrane publikacje
- Wspólnoty chrześcijańskie, 1964
- Kościół w Polsce, 1968 i 1970
- Chrześcijaństwo w Polsce, 1981
- Europa Słowiańska w XIV-XV wieku, 1984
- Szkice historyczne, 1986
- Dzieje polskiego chrześcijaństwa, 1987 i 1991
- Od pustelni do wspólnoty, 1987
- Chrześcijaństwo i historia, 1990
- Europa Środkowowschodnia w historiografii krajów regionu, 1993
- Europa Środkowo-Wschodnia w kręgu cywilizacji chrześcijańskiej średniowiecza, 1998
- Dzieje chrześcijaństwa polskiego, 2000
- Historia Polski od czasów najdawniejszych do końca XV wieku, 2000
- Aktualność przesłania paryskiej "Kultury" w dzisiejszej Europie (współautor), 2007
