Karabin VG 1-5

Z Wikipedii

VG 1-5
Dane podstawowe
Państwo	Niemcy
Producent	Gustloff-Werke
Rodzaj	karabin samopowtarzalny
Historia
Prototypy	1943
Produkcja seryjna	1944 - 1945
Wyprodukowano	ok. 10 000 egz.
Dane techniczne
Kaliber	7,92 mm
Nabój	7,92 x 33 mm Kurz
Wymiary
Długość	960 mm
Długość lufy	380 mm
Masa
broni	4,27 kg (karabin niezaładowany)

Volkssturmgewehr 1-5 (Versuchs-Gerät 1-5) - niemiecki karabin samopowtarzalny opracowany pod koniec drugiej wojny światowej dla oddziałów Volkssturmu.

Utworzone we wrześniu 1944 roku oddziały Volkssturmu były początkowo uzbrajane w broń zdobyczną lub przestarzałą broń wycofaną z jednostek liniowych Wermachtu, lecz zdawano sobie sprawę że jest to rozwiązanie tymczasowe ze względu na ograniczona ilość broni i amunicji pochodzącej z tych źródeł. Docelowym rozwiązaniem miało być uzbrajanie żołnierzy Volkssturmu w broń opracowaną w ramach Primitiv-Waffen-Programm.

Jedną z broni opracowanych w ramach tego programu był karabin VG 1-5. Został on opracowany w 1943 r. w zakładach Gustloff-Werke przez inż. Barnitzke.

Była to prosta, tania w produkcji broń działająca na zasadzie odrzutu zamka półswobodnego. Zasilana była nabojem pośrednim 7,92 x 33 mm Kurz ze standardowych 30-nabojowych magazynków karabinu szturmowego Stg 44. Choć nabój ten był projektowany dla broni automatycznej (strzelającej seriami), karabin VG 1-5 był samopowtarzalny (mógł strzelać tylko ogniem pojedynczym). Uzbrajając Volkssturm w broń samopowtarzalną, a nie automatyczną chciano uniknąć marnowania amunicji przez słabo wyszkolonych żołnierzy.

Produkcję rozpoczęto w końcowych miesiącach 1944 roku, a pierwsze egzemplarze dostarczono w styczniu 1945 r. Do końca wojny zdołano wyprodukować około 10 000 karabinów VG 1-5.