Stielhandgranate

Z Wikipedii

Stielhgr.24 mit Bz.24
Dane podstawowe
Państwo	Niemcy
Przeznaczenie	trzonkowy granat zaczepny
Dane techniczne
Długość	360 mm
Średnica	60 mm (głowicy)
Masa	500 g
Materiał wybuchowy	180 g
Typ zapalnika	Brennzunder 24
Opóźnienie	ok. 4 s
Zasięg rzutu	25 m
Promień rażenia	3 - 6 m (podmuch) 15 m (odłamki)

Stielhandgranate - ręczny granat trzonkowy używany w armii niemieckiej przez całą drugą wojnę światową. Pierwsze granaty trzonkowe były produkowane podczas pierwszej wojny światowej. Wyposażenie granatu w drewnianą rękojeść ułatwiało dalekie i celne rzuty.

Spis treści 1 Historia konstrukcji 2 Wersje Stielhandgranate 3 Część niemieckiej instrukcji granatu 4 Opis konstrukcji 5 Bibliografia

[edytuj] Historia konstrukcji

Na początku lat dwudziestych Zarząd Uzbrojenia Reichswehry postanowił wprowadzić do uzbrojenia nowy typ granatu trzonkowego. Nowa konstrukcja miała się charakteryzować większą niezawodnością a także być przystosowana do długotrwałego magazynowania. Prace zakończyły się wprowadzeniem w 1924 roku do uzbrojenia granatu "Stielhandgranate 24 mit Brennzunder 24" (Stielhgr.24 mit Bz.24). Równocześnie zaczęto produkować granat ćwiczebny Ubungsstielhandgranate .24 mit Bz .24.

Pierwsze serie granatów Stielhgr.24 miały na korpusie hak służący do mocowania granatu na pasie ale szybko przestano go montować ponieważ okazało się że żołnierze i tak noszą granaty wsunięte za pasy. Zmieniono także detonatory na bardziej odporne na wilgoć. Nową wersję oznaczono jako "Stielhandgranate 39 mit Brennzunder 39". Opracowano także granaty dymne Nebelhandgranate 39 o konstrukcji wzorowanej na Stielhandgranate.

W 1942 roku Zarząd Uzbrojenia Waffen-SS opracował koszulkę odłamkową (stalowa rura nakładana na głowicę granatu) zwiększającą ilość odłamków powstających po wybuchu granatu. Wkrótce potem podobną koszulkę opracował Zarząd Uzbrojenia Wehrmachtu. W końcowym okresie 1/3 produkowanych granatów była wyposażona w takie koszulki.

Ocenia się że wyprodukowano ok. 100 mln. sztuk tych granatów.

[edytuj] Wersje Stielhandgranate

• Stielhandgranate 24 mit Brennzunder 24 - pierwsza wersja
• Stielhandgranate 39 mit Brennzunder 39 - wersja z nowym bardziej odpornym na wilgoć zapalnikiem i detonatorem.
• Ubungsstielhandgranate .24 mit Brennzunder .24. - granat ćwiczebny wielorazowego użytku. Posiadał korpus z perforowanej blachy zawierający mały ładunek prochu czarnego. Granaty ćwiczebne miały korpusy malowane na czerwono.
• Nebelhandgranate 39 - granat dymny. W denku głowicy znajdowało się osiem otworów przez które wydostawał się dym. Na głowicy namalowane trzy poziome białe paski. Ponieważ dochodziło do pomyłek z granatami bojowymi na trzonkach późniejszych serii granatów dymnych wykonywano trzy nacięcia.

[edytuj] Część niemieckiej instrukcji granatu

Uzbrojenie, rzucanie i rozbrojenie granatu:
1. Odkręcić rękojeść od korpusu.
2. W trzon mechanizmu zapalającego ostrożnie wstawić detonator, następnie na korpus granatu nakręcić do oporu metalową nakrętkę rękojeści.
W celu rzucenia granatu należy:
1. Odkręcić kapturek zabezpieczający od rękojeści.
2. Wyjąć porcelanową kulkę (lub pierścień) z gniazda rękojeści.
3. Wziąć w lewą rękę porcelanową kulkę (lub pierścień) i zdecydowanym ruchem wyrwać rozcieracz, następnie natychmiast rzucić granat w kierunku celu.
W celu rozbrojenia granatu należy:
1. Ostrożnie odkręcić korpus granatu od rękojeści.
2. Wyjąć z trzonu mechanizmu zapalającego detonator.
3. Ponownie nakręcić do oporu korpus granatu na rękojeść.

[edytuj] Opis konstrukcji

Granat Stielhandgranate był granatem zaczepnym. Składał się z metalowego korpusu zawierającego materiał wybuchowy i drewnianej, wydrążonej wewnątrz rękojeści z drewna bukowego. Rękojeść była z obu stron zakończona gwintem. Do górnego był przykręcony korpus granatu i mechanizm zapalający, do dolnego osłonę zabezpieczającą. Pod osłoną znajdował się porcelanowy pierścień połączony sznurem z zapalnikiem tarciowym.

[edytuj] Bibliografia

1. Mariusz Skotnicki, Granaty trzonkowe wz. 24 i 39, Nowa Technika Wojskowa 10/97. ISSN 1230-1655