Karabin przeciwpancerny PzB38
Z Wikipedii
| Panzerbüchse 38/Panzerbüchse 39 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Niemcy |
| Producent | Gustloff-Werke |
| Rodzaj | jednostrzałowy karabin przeciwpancerny |
| Historia | |
| Produkcja seryjna | 1938 - ?? |
| Wyprodukowano | ok. 39 232 egz. |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 7,92 mm |
| Nabój | 7,92 x 94 mm |
| Wymiary | |
| Długość | 1615 mm (PzB 38) 1620 mm (PzB 39) |
| Długość lufy | 1085 mm |
| Masa | |
| broni | 16,2 kg (PzB 38) 12,6 kg (PzB 39) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | 1210 m/s |
| Przebijalność pancerza | 30 mm z odległości 100 m |
Panzerbüchse 38, PzB 38 to niemiecki karabin przeciwpancerny opracowany przez B. Brauera i produkowany w zakładach Gustloff-Werke w Suhl.
Była to jednostrzałowa broń z ruchomą lufą. W momencie oddania strzału lufa cofała się o około 9 cm, co powodowało otwarcie zamka i wyrzucenie z niego pustej łuski. Lufa zostawała w tej pozycji aż do ponownego załadowania broni i powracała do pozycji wyjściowej po ręcznym zwolnieniu jej. Ten raczej skomplikowany mechanizm był bardzo podatny na zacięcia w warunkach polowych.
W latach 1939-1940 wyprodukowano łącznie 1408 karabinów PzB 38. Nieco ulepszoną wersją PzB 38 był produkowany w latach 1940-41 PzB 39 - był on o 4 kg lżejszy od swojego poprzednika, ale miał praktycznie identyczne osiągi. Łącznie wyprodukowano 39232 sztuk tej broni.
Począwszy od 1942 PzB 38 i PzB 39 zostały wycofane z czynne służby, jako że ze względu na coraz grubsze pancerze czołgów nie stanowiły już skutecznej broni przeciwpancernej. PzB 39 zostały przebudowane na granatniki do wystrzeliwania granatów nasadkowych (Granatbüchse Modell 39 – GrB 38) – ich lufa została skrócona do 590 mm i na jej końcu umieszczono garłacz (niem. schiessbecher). Nowa broń okazała się bardzo przydatna i lubiana przez żołnierzy, i w tej formie służyła do końca wojny.
