Karabin maszynowy MG 42
Z Wikipedii
| Maschinengewehr 42 (MG42) | |
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Niemcy |
| Rodzaj | uniwersalny karabin maszynowy |
| Historia | |
| Prototypy | 1939 |
| Produkcja seryjna | 1941 - 1945 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 7,92 mm |
| Nabój | 7,92 x 57 mm Mauser |
| Taśma nabojowa | segmentowa, Patronengurt 34 lub 34/41, segmenty po 50 nab.[1] |
| Wymiary | |
| Długość | 1230 mm[1] |
| Wysokość | 215 mm (ze złożonym celownikiem)[1] |
| Szerokość | 130 mm [1] |
| Długość lufy | 533 mm 565 mm (z nasadą ryglową)[1] |
| Masa | |
| karabinu właściwego | 11,6 kg[1] |
| wyposażenia dodatkowego | ok. 1 kg (dwójnóg)[1] 0,18/1,5 kg (taśmy pustej/ załadowanej 50 nabojami) 9,3 kg (250 nab. w Patronenkaste 34)[1] |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | średnio 820 m/s[1] |
| Szybkostrzelność teoretyczna | 1500 strz./min (wg niemieckiej instrukcji)[1] 1200 strz./min (wg większości źródeł)[1] |
| Zasięg max. | ok. 4000 m[1] |
| Zasięg skuteczny | 2000 m (z dwójnogu) 3000 m (z trójnogu) |
MG 42, niemiecki uniwersalny karabin maszynowy.
[edytuj] Historia
W 1934 roku do uzbrojenia Wehrmachtu wprowadzono uniwersalny karabin maszynowy MG34. Była to broń skomplikowana i droga w produkcji, ale dobrze sprawdzająca się w warunkach bojowych. Dlatego niemieckie firmy zbrojeniowe kontynuowały prace nad tego rodzaju bronią.
W połowie 1939 roku w firmie Metall und Lackierwarenfabrik Johannes Grossfuss AG (spotykana jest też nazwa Paul Johannes Grossfuss Metall und Lackierwaren) powstał prototyp nowego ukaemu. Nowa broń została opatentowana we wrześniu 1939 roku.
O procesie konstruowania karabinu maszynowego MG42 niewiele wiadomo. Jedyną osobą, która na pewno brała udział w jego projektowaniu był inż. Grunow, który opracował osłonę lufy z komorą zamkową. Kto był konstruktorem zamka – nie wiadomo. Według jednej z hipotez zamek MG42 jest twórczym rozwinięciem opatentowanego 8 lipca 1933 roku przez polskiego inżyniera Edwarda Stecke Pat.nr 20103 zamka półswobodnego, w którym rozchylane dźwignie zastąpiono rolkami. Dokumentacja tego rozwiąznia dostała się w ręce niemieckie w 1939 roku po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do Warszawy, kiedy to specjaliści z Wehrmachtu poszukiwali dokumentacji wszystkich rozwiązań mogących przydać się Niemcom.Ale jest to malo prawdopodobne gdyz patent Polaka byl juz dawno znany a poza tym dzialanie niemieckiego systemu jest oparte na zupelnie innej koncepcji a widocznej w patencie niemieckim nr 582097 firmy Siemens-Schuckert z 14 lutego 1929 roku.Poza tym patent niemiecki na zamek MG42 dla jego tworcy Paula Kurta Großfuß'a zostal zarejestrowany 26 wrzesnia 1939 roku a wiec na dwa dni przed kapitulacja Warszawy.
W 1941 roku rozpoczęto produkcję nowej broni, która oficjalnie została przyjęta na uzbrojenie w 1942 roku jako Maschinengewehr 42 (MG42).
MG-42 nazywany był przez żołnierzy niemieckich Hitler-Säge (niem. Piła Hitlera), ze względu na jego długość i sposób noszenia na pasie na sposób podobny do drwali noszących piły.
MG 42 został po raz pierwszy użyty w maju 1942 w Afryce. Pierwszymi żołnierzami, którzy z niego strzelali w warunkach bojowych, byli grenadierzy pancerni z Afrika Korps feldmarszałka Erwina Rommla. Tak rozpoczęło się bojowe użytkowanie MG 42 - karabinu, który powszechnie jest uważany za udany pierwowzór nowoczesnego uniwersalnego karabinu maszynowego. Oryginalność i trafność rozwiązań konstrukcyjnych sprawiają, że mimo upływu 60 lat, broń ta jest nadal produkowana (po wojnie pojawiły się nowe wersje tego karabinu: MG-42/59, MG-1 i MG-3 strzelające NATO-wską amunicją kalibru 7,62 mm).
MG 42 zdobył tak duże uznanie, że Amerykanie postanowili skopiować tę broń na podstawie kilku zdobytych egzemplarzy, lecz próby te skończyły się fiaskiem. Do dziś w większości współczesnych karabinów maszynowych stosuje się rozwiązania, które po raz pierwszy pojawiły się właśnie w MG-42.
[edytuj] Bibliografia
- Nowakowski, Tomasz. MG-42 i jego następcy. Nowa Technika Wojskowa. 1993, nr 1, s. 11-13. ISSN 1230-1655.
- Nowakowski, Tomasz. MG-42 i jego następcy (II). Nowa Technika Wojskowa. 1993, nr 6, s. 6-9. ISSN 1230-1655.
- Pawlikowski, Robert. Spandau - weteran. Komandos. 1994, nr 7-8(29), str. 24-26. ISSN 0867-8669.
[edytuj] Linki zewnętrzne
