Pistolet P08 Parabellum

Z Wikipedii

Pistole 08
P.08 Parabellum
Dane podstawowe
Państwo	Niemcy
Producent	Deutsche Waffen und Munitionsfabriken (DWM)
Rodzaj	pistolet samopowtarzalny
Historia
Prototypy	1898/99
Produkcja seryjna	1900 - 1942
Wyprodukowano	2 308 000 egz.
Dane techniczne
Kaliber	9 mm
Nabój	9 x 19 mm Parabellum
Magazynek	pudełkowy, jednorzędowy o pojemności 8 nabojów
Wymiary
Długość	220 mm
Wysokość	130 mm
Szerokość	40 mm
Długość lufy	102 mm
Długość linii celowniczej	194 mm
Masa
broni	835 g (niezaładowany) 968 g (z pustym magazynkiem) 1080 g (z amunicją)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	320 m/s
Zasięg skuteczny	50 m

P08 Parabellum - pistolet samopowtarzalny konstrukcji niemieckiej z okresu przed I wojną światową. Był nazywany też Luger. W armii niemieckiej zastąpił Reichsrevolver M1879.

[edytuj] Historia

U schyłku XIX wieku, niemiecki konstruktor Hugo Borhardt, skonstruował pistolet samopowtarzalny, działający na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Miał on zamek typu zbliżonego do stosowanego w karabinach maszynowych Maxima. Zasilany był z magazynka umieszczonego w chwycie. Broń została przyjęta do produkcji w firmie L. LOWE w Berlinie. Wyprodukowano tylko 3000 sztuk pistoletu Borchardt C93. Broń nie znalazła zbyt wielu nabywców z powodu dużych wymiarów i ciężaru. Mechanicznie działała dobrze. Z tego powodu jej przekonstruowaniem zajął się Georg Luger. W rezultacie jego prac powstała broń łącząca niewielkie, na owe czasy, wymiary z pewnością działania. W 1899 roku rozpoczęto jego produkcję w zakładach Deutsche Waffen - Und Munitions Fabriken AG (DWM) w Karlsruhe. Początkowo był to pistolet kalibru 7,65 mm, strzelający amunicją 7,65 mm Parabellum. Został on przyjęty na uzbrojenie armii szwajcarskiej. W 1906 roku powstały wersje kalibru 9 mm na nabój 9 x 19 mm Parabellum. W dalszym ciągu trwała modernizacja konstrukcji pistoletu. Zaowocowała ona przyjęciem go w 1908 roku na uzbrojenie armii cesarskich Niemiec.

[edytuj] Służba

Pistolet wz. 1908 stał się z czasem najpopularniejszym typem broni krótkiej w armii niemieckiej. Stało się to pomimo oczywistych wad broni: droga i pracochłonna produkcja, wrażliwość na zanieczyszczenia i jakość amunicji oraz skomplikowana budowa. Broń była produkowana do 1942 roku. Ogółem armia niemiecka, w czasie II wojny światowej, posiadała 1355000 sztuk broni tego wzoru. Leży to u podstaw stereotypowego wizerunku żołnierza niemieckiego uzbrojonego właśnie w pistolet tego typu.

[edytuj] Konstrukcja

Pistolet wz. 1908 jest bronią samopowtarzalną działającą na zasadzie wykorzystania krótkiego odrzutu lufy.

Mechanizm ryglowy typu kolankowo-dźwigniowego. Mechanizm uderzeniowy bijnikowy (igliczny) z oddzielną sprężyną uderzeniową w zamku. Mechanizm spustowy z przerywaczem umożliwia strzelanie tylko ogniem pojedynczym. Bezpiecznik zapobiegający przypadkowym wystrzałom uniemożliwia jednocześnie cofnięcie zamka po zabezpieczeniu pistoletu. Wyrzutnik sprężynujący znajduje się w kadłubie.

Pistolet zasilany jest z wymiennego magazynka pudełkowego, jednorzędowego o pojemności 8 nabojów, który umieszczony jest w chwycie pistoletu. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu.

Pistolet wyposażony jest w stały celownik szczerbinkowy. Miał przycisk do zwalniania magazynka po lewej stronie chwytu, ułatwiało to znacznie jego wymianę zwłaszcza gdy trzeba to zrobić szybko.

Pistolet Lugera choć długi przy stosunkowo krótkiej lufie, miał bardzo korzystny kat miedzy lufa a chwytem powodujący bardzo dogodne ułożenie dłoni a co za tym idzie umożliwiającym celniejsze strzelanie. Ponadto spust pistoletu przy jego niewielkim kabłąku - co było istotna wada uniemożliwiająca strzelanie np w rękawicach, miał bardzo istotna zaletę umożliwiającą oddanie strzału przy uszkodzeniu sprężyny spustu.Zaleta owa był kształt spustu umożliwiający jego odepchniecie w kierunku lufy palcem wskazującym umieszczonym na spuście a następnie pociągniecie za niego i oddanie strzału.