Kazimierz Ładoś

Z Wikipedii

Kazimierz Ładoś (ur. 18 lutego 1877 we Lwowie, zm. 21 sierpnia 1963 w Cieplicach Śląskich) - podpułkownik piechoty Cesarskiej i Królewskiej Armii i generał dywizji Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Służba w C.K. Armii 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Awanse: 4 Ordery i odznaczenia: 5 Zobacz: 6 Bibliografia 7 Przypisy

[edytuj] Służba w C.K. Armii

Od 1898 w armii austriackiej jako oficer zawodowy piechoty. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze i sztabowe. W czasie I wojny światowej walczył na froncie rosyjskim, gdzie dostał się do niewoli, z której uciekł. Później walczył na froncie włoskim.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Listopad 1918 - luty 1919 w Komisji Likwidacyjnej Wojska Polskiego w Wiedniu. Luty 1919 - kwiecień 1920 szef Oddziału V Sztabu Naczelnego Wodza. Generał brygady z 1 czerwca 1919. Na froncie bolszewickim w okresie kwiecień - sierpień 1920 dowódca 36 Brygady Piechoty, oficer łącznikowy Naczelnego Wodza, dowódca Grupy Operacyjnej. Sierpień 1920 - maj 1927 dowódca 16 Dywizji Piechoty. Na czele dywizji walczył w manewrze zaczepnym znad Wieprza. Po wojnie pozostał dowódcą 16 DP.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 13 lokatą. ^[1]

W okresie od 1 grudnia 1924 do 20 sierpnia 1925 był słuchaczem II kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie.

w czasie przewrotu majowego w 1926 wystąpił po stronie rządowej i stanął na czele Grupy Ożarowskiej organizując odsiecz dla Warszawy. Akcji zaniechał na wyraźny rozkaz rządu. Za przeciwstawienie się siłom Piłsudskiego został w 1927 przedwcześnie zdymisjonowany. Od 31 maja 1927 w stanie spoczynku. Osiadł w Grudziądzu.

We wrześniu 1939 zameldował sie do służby. Formalnie przydzielony do sztabu Armii Pomorze na doradcę gen. W. Bortnowskiego. Wobec beznadziejności położenia Armii roli żadnej nie odegrał.

Po kampanii wrześniowej przedostał sie do Francji. Wrzesień 1939 - styczeń 1940 przewodniczący Wojskowego Trybunału Orzekającego w Paryżu. Po ewakuacji do Anglii do stycznia 1942 bez przydziału, obóz Rothesay na wyspie Bute w Szkocji. Od 2 stycznia 1942 w stanie nieczynnym. W listopadzie 1946 wrócił do Polski. Pracował w Funduszu Wczasów Pracowniczych. Pochowany w Nowym Targu.

[edytuj] Awanse:

• podporucznik (leutnant) – 1896
• porucznik (oberleutnant) – 1900
• kapitan (hauptmann II kl.) –
• kapitan (hauptmann I kl.) – 1909
• major (major) – 1916
• podpułkownik (oberstleutnant) – 1918
• pułkownik - 1920
• generał brygady - 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• generał dywizji - 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 13 lokatą

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi

[edytuj] Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka
• Generałowie polscy w niewoli

[edytuj] Bibliografia

• T. Kryska Karski S. Żurakowski Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991.
• H. P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 198-199, s. 200,

Przypisy