Leon Zawistowski

Z Wikipedii

Leon Zawistowski, Łada-Zawistowski (ur. 19 listopada 1873 ^[1] w Kijowie– po 1938) – syn Ignacego, profesora gimnazjum, generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie z bolszewikami.

Spis treści 1 Służba w Armii Imperium Rosyjskiego 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Awanse: 4 Ordery i odznaczenia: 5 Źródła: 6 Linki zewnętrzne: 7 Przypisy

[edytuj] Służba w Armii Imperium Rosyjskiego

Po ukończeniu sześcioklasowej szkoły realnej w Rydze wstąpił do Szkoły Junkrów w Czugujewie.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

Do WP wstąpił 27 października 1918. Służył w 1 Pułku Piechoty. Był dowódcą placu w Zambrowie. Tam 31 grudnia 1918 przystąpił do organizacji Kowieńskiego Pułku Strzelców. 12 lutego 1919 na czele pułku liczącego zaledwie 173 żołnierzy wyruszył na front z zadaniem objęcia odcinka nad Niemnem i nawiązania kontaktu z bolszewikami. 26 lutego dowodził pułkiem w natarciu na stację Różanka. W okresie od 12 do 19 kwietnia dowodził Grupą swojego imienia w skład, której wszedł Kowieński Pułk Strzelców, pół batalionu Strzelców Białostockich, półtora szwadronu ułanów i pluton artylerii. Pod jego rozkazami grupa stoczyła walki o stację Nowojelnia i Nowogródek. Dowództwo pułku zdał 25 lipca 1920. Awansowany został do stopnia podpułkownika i mianowany dowódcą III Brygady w 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej i Grupy „Orawy”. Od 13 do 16 sierpnia 1920 pełnił obowiązki dowódcy 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Następnie dowodził XXXIX Brygadą Piechoty. Po zakończeniu wojny powierzono mu dowództwo 85 Pułku Strzelców Wileńskich, a następnie dowództwo piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. W maju 1924 przeniesiony został do Katowic na takie samo stanowisko w 23 Dywizji Piechoty. ^[2] Od 5 listopada 1926 do 18 lutego 1928 dowodził 5 Dywizją Piechoty we Lwowie. Z dniem 30 czerwca 1928 przeniesiony w stan spoczynku ^[3](pierwotnie miał być przeniesiony w stan spoczynku z dniem 30 kwietnia 1928^[4]). Mieszkał w Białej Szlacheckiej, gm. Rząśnia, pow. pajęczański. Był żonaty. W grudniu 1938 figurował na liście wypłat kawalerów VM.

[edytuj] Awanse:

• podporucznik 1896
• porucznik 1901
• Sztabskapitan 1904
• kapitan 1911
• major 1918
• podpułkownik
• pułkownik zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1924 zajmował 16 lokatę w korpusie oficerów zawodowych piechoty)
• generał brygady 1 stycznia 1927

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie

[edytuj] Źródła:

• Kryska-Karski Tadeusz i Żurakowski Stanisław, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991, s. 187,
• Stawecki Piotr, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 366,
• Szymon Baron, Zarys historii wojennej 77-go Pułku Piechoty, Warszawa 1929,

[edytuj] Linki zewnętrzne:

• Wojciech Markert, 77 Pułk w latach 1921-1939, Ziemia Lidzka, w: Polskie pismo historyczno- krajoznawcze na Białorusi
• Stanisław Uszakiewicz, Z historii 77 pp - Strzelców Kowieńskich, w: Polskie pismo historyczno- krajoznawcze na Białorusi
• Wykaz dowódców dywizji piechoty w latach 1919 – 1939
• Kawalerowie Orderu Virtuti Militari

Przypisy