Rozejm w Dywilinie

Z Wikipedii

Rozejm w Dywilinie (rozejm w Deulinie) – rozejm zawarty 11 grudnia 1618^[1] kończący wojnę polsko-rosyjską trwającą od 1609 r., będącą następstwem dymitriad.

Traktat miał obowiązywać czternaście i pół roku od dnia 3 stycznia 1619 do 3 lipca 1633. Wielkie Księstwo Litewskie uzyskało ziemię smoleńską, Korona ziemię czernihowską i siewierską. Car Michał I Romanow zrzekał się tytułów księcia czernihowskiego, siewierskiego, smoleńskiego oraz inflanckiego^[1]. Uzgodniono wymianę jeńców. Drażliwą kwestię zrzeczenia się pretensji do tronu carskiego przez królewicza Władysława pominięto pomimo nalegań strony rosyjskiej. Nie ujęto również w porozumieniu postulatów Rosjan dotyczących zwrotu łupów wywiezionych z Kremla.

Warunki rozejmu odzwierciedlały aktualny stosunek sił obu stron. Rzeczpospolita uzyskała nabytki terytorialne (Smoleńszczyzna, Czernihowszczyzna i Siewierszczyzna), ale w praktyce okazało się, że nie jest zdolna do dalszej ekspansji na wschodzie, a Rosja obroniła się przed podbojem. Pośrednim skutkiem wojny była zgoda zaangażowanej pełnią sił w działania na wschodzie Rzeczypospolitej na przeniesienie lenna pruskiego na elektorską linię Hohenzollernów.

Odtąd, aż do utraty Inflant w 1622 na rzecz Szwecji, Rzeczpospolita osiągnęła obszar 990 tys. km².

Rozejm nie dotrwał do przewidywanego końca. Rosja rozpoczęła działania wojenne jesienią 1632 r., po śmierci Zygmunta III Wazy, zakończone pokojem w Polanowie, w którym potwierdzono warunki rozejmu dywilińskiego.