Stanisław Jankowski
Z Wikipedii
Stanisław Jankowski (ps. "Agaton", ur. 29 września 1911 w Warszawie, zm. 5 marca 2002 tamże) - polski oficer, architekt, adiutant gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego.
Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, gdzie po ukończeniu studiów w 1938 rozpoczął pracę jako asystent, przerwaną wybuchem II wojny światowej.
Spis treści |
[edytuj] II wojna światowa
W stopniu podporucznika w czasie wojny obronnej 1939 został skierowany do Ośrodka Artylerii Lekkiej w Wilnie i został tam internowany po zajęciu prze wojska radzieckie. Udało mu się uciec z obozu i przedostać się do Francji, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Po upadku Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, po czym w Szkocji przeszedł przeszkolenie w zakresie "doskonalenia administracji wojskowej", czyli zakonspirowane szkolenie oficerów wywiadu, dla przyszłych "cichociemnych".
W nocy z 3 marca na 4 marca 1942 w stopniu porucznika został zrzucony na spadochronie nad okupowaną Polską w ramach operacji lotniczej "Collar". Wkrótce po powrocie do kraju objął kierownictwo Wydziału Legalizacji i Techniki w Oddziale II Komedy Głównej AK. Znany był pod pseudonimami pierwotnie "Burek" i "Kucharski", od 1944 jako "Agaton". Kierowany przez niego Wydział Legalizacji "WD-68" perfekcyjnie opanował sztukę podrabiania wszelkiego rodzaju dokumentów.
[edytuj] Powstanie warszawskie
Po wybuchu powstania warszawskiego w 1944 został dowódcą plutonu "Agaton" w batalionie "Pięść", później w stopniu kapitana walczył w grupie "Północ". W nocy z 13 na 14 sierpnia wraz z patrolem przedarł się ze Starówki na Żoliborz z rozkazami dla płk. Mieczysława Niedzielskiego "Żywiciela", po czym następnej nocy do oddziałów Grupy "Kampinos" w Puszczy Kampinoskiej. Wrócił na Żoliborz i wraz z żołnierzami z m.in. Grupy "Kampinos" wziął udział w nocy z 21 na 22 sierpnia w nieudanym ataku na Dworzec Gdański. Od 8 września 1944 w oddziale osłonowym Komendy Głównej AK. Po upadku powstania dostał się do niewoli i jako jeniec niemieckiego oflagu został adiutantem gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego.
[edytuj] Po wojnie
Po wyzwoleniu z niewoli udał się do Wielkiej Brytanii i zapisał na roczne studium urbanistyczne Uniwersytetu w Liverpoolu, gdzie w 1946 uzyskał dyplom Civic Design. Następnie powrócił do Polski i już 15 września 1946 roku zgłosił się do pracy w Biurze Odbudowy Stolicy. Pracę tę wykonywał w Pracowni Urbanistycznej Warszawy przekształconej w Biuro Planowania Rozwoju Warszawy, do 1977 roku. W tym okresie był współautorem m.in. Trasy W-Z, MDM, kolejnych opracowań Planu Perspektywistycznego Rozwoju Warszawy i Warszawskiego Zespołu Miejskiego.
W latach 1960-1961 przebywał w Iraku, opracowując wraz z zespołem innych polskich urbanistów plany rozwoju takich miast jak Mosul, Karbala czy Basra. W latach 1964-1965 był kierownikiem polskiego zespołu opracowującego plany odbudowy miasta Skopje w Jugosławii (dziś stolica Macedonii), zniszczonego przez trzęsienie ziemi w 1963, za co został odznaczony srebrnym medalem miasta Skopje. Następnie w latach 1971-1972 pracował w polskim zespole opracowującym plany odbudowy miasta Chimbote w Peru, także zniszczonego przez trzęsienie ziemi. W latach 1975-1977 został ekspertem Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w Genewie do spraw budowy domków mieszkalnych dla ofiar bombardowań w Północnym Wietnamie.
Wyróżniony był wieloma odznaczeniami i medalami: Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Orderem Sztandaru Pracy II Klasy, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, trzykrotnie Państwową Nagrodę Artystyczną, Złotą Odznakę Odbudowy Warszawy i innymi. W roku 1995 otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Warszawy.
Wspomnienia z okresu wojny zawarł w książce "Z fałszywym ausweisem w prawdziwej Warszawie" (1980).
[edytuj] Bibliografia
- Stanisław Jankowski: "Z fałszywym ausweisem w prawdziwej Warszawie", Warszawa 1980
- Piotr Stachiewicz: "Starówka 1944", wyd. MON, Warszawa 1983, ISBN 83-11-06881-X
