Stanisław Kostka Bieliński

Z Wikipedii

Stanisław Kostka Bieliński
Junosza
Data śmierci	1812
Miejsce śmierci	Witebsk
Rodzina	Bielińscy
Rodzice	Mikołaj Bieliński Tekla Pepłowska

Stanisław Kostka Bieliński herbu Junosza (zm. 1812 w Witebsku) – marszałek nadworny koronny od 1793, marszałek sejmu grodzieńskiego 1793, ostatniego sejmu I Rzeczypospolitej, cześnik koronny od 1778, podkomorzy nadworny koronny od 1761, starosta garwoliński.

Syn wojewody chełmińskiego Mikołaja i Tekli z Pepłowskich.

W 1761 został podkomorzym nadwornym koronnym, w 1765 szambelanem Stanisława Augusta Poniatowskiego. W 1778 mianowany cześnikiem koronnym. Fortunę rodzinną roztrwonił prowadząc hulaszczy tryb życia. W latach 1784-1786 zasiadał w Radzie Nieustającej. Jako jeden z pierwszych przystąpił do konfederacji targowickiej. W 1793 został wskazany przez posła rosyjskiego Jakoba Sieversa do objęcia funkcji marszałka sejmu, ponieważ poprzedni kandydat Piotr Ożarowski żądał za swoje usługi zbyt wysokiej sumy pieniędzy. Współczesny mu Jędrzej Kitowicz uważał, że Stanisław Kostka Bieliński miał na tym stanowisku składnie i rozumnie zarzynać na śmierć Ojczyznę. W czasie obrad był bezpośrednio sterowany przez zausznika Sieversa instygatora Karola Boscampa. Uznał milczenie posłów, zastraszonych obecnością artylerii rosyjskiej w pobliżu Nowego Zamku w Grodnie za ich zgodę na II rozbiór Polski. W dowód uznania, dzięki rosyjskiej protekcji został mianowany marszałkiem nadwornym koronnym, z kasy poselstwa rosyjskiego wypłacono mu 100 000 złotych pensji wraz z prezentem w postaci sygnetu z brylantami. W 1798 uzyskał tytuł hrabiowski od Fryderyka Wilhelma III.

W 1775 odznaczony Orderem Świętego Stanisława, w 1785 mianowany kawalerem Orderu Orła Białego.

[edytuj] Bibliografia

• Adam Skałkowski Stanisław Kostka Bieliński w PSB, t. II Kraków 1936 s. 56-7