Valentin Bakfark

Z Wikipedii

Valentinus Greff Bakfark (ur. jako Bálint Bakfark [ˈbaːlint ˈbɒkfɒrk], czasami znany jako Bachfarrt, Backvart, Bekwark; ur. między sierpniem 1506 a sierpniem 1507 (być może też 1527?) w Kronsztadt, obecnie Braszów/Siedmiogród; zm. 22 sierpnia 1576 w Wenecji) – węgierski kompozytor i wirtuoz-lutnista.

[edytuj] Biografia

Bakfark uczył się muzycznego rzemiosła na dworze przyszłego węgierskiego króla Jana Zápolyi a następnie przebywał we Włoszech i na dworze we Francji. W latach 1549-1566 był lutnistą na dworze króla polskiego i wielkiego księcia litewskiego Zygmunta II Augusta w Wilnie. Następnie do roku 1568 był nadwornym cesarskim lutnistą w Wiedniu, po czym powrócił na krótko do Siedmiogrodu by ostatecznie osiąść w Wenecji, gdzie zmarł 22 sierpnia 1576 na dżumę.

Bakfark zyskał sławę poprzez swe zbiory muzyki lutniowej, zawierające intawolacje (transkrypcje lutniowe) współczesnych mu madrygałów, chansons, motetów i tańców, jak również swe własne kompozycje, fantazje, odznaczające się wysokim poziomem techniki muzycznej i kunsztowną polifonią.

Jego druga tabulatura, dedykowana Zygmuntowi II Augustowi, była przez długie lata jedyną znaną wydaną w Polsce tabulaturą lutniową.

Jan Kochanowski poświęcił mu fraszkę O bekwarku, a Jan Lechoń wydał w 1942 w Londynie tomik wierszy Lutnia po Bekwarku.