William Hague

Z Wikipedii

William Jefferson Hague (ur. 26 marca 1961 w Rotherham), brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej, lider Opozycji w latach 1997-2001. Pierwszy lider konserwatystów, który nie został premierem od czasów Austena Chamberlaina (początek lat 20. XX w.).

Spis treści 1 Wczesne lata życia 2 Stanowiska rządowe 3 Lider Opozycji 4 Backbencher 5 Powrót do gabinetu cieni 6 Gabinet cieni Williama Hague 7 Linki zewnętrzne 8 Przypisy

[edytuj] Wczesne lata życia

Wykształcenie odebrał w Wath-upon-Dearne Comprehensive w Rotherham. Szybko związał się z Partią Konserwatywną. Już w 1977 r., mając 16 lat, przemawiał na krajowej konferencji partii. Hague studiował politologię, filozofię i ekonomię na Magdalen College na Uniwersytecie w Oksfordzie. Był tam przewodniczącym Stowarzyszenia Konserwatywnego oraz Oxford Union. Po ukończeniu studiów w Oksfordzie rozpoczął naukę w szkole biznesu INSEAD, którą ukończył z tytułem magistra. Następnie pracował jako konsultant w McKinsey.

[edytuj] Stanowiska rządowe

Pierwszą, nieudaną, próbę dostania się do Izby Gmin Hague podjął w 1987 r. w okręgu Wentworth. Do parlamentu dostał się w 1989 r. wygrywając wybory uzupełniające w okręgu Richmond. W 1993 r. został podsekretarzem stanu w ministerstwie zabezpieczenia socjalnego, a w 1994 r. ministrem stanu w tym resorcie. W 1995 r. został członkiem gabinetu jako minister ds. Walii. Aby uniknąć wpadki poprzednika, Johna Redwooda, którego przyłapano na nieznajomości walijskiego hymnu, Hague poprosił jedną z urzędniczek w ministerstwie, Ffion Jenkins, aby ta nauczyła go słów hymnu. Pani Jenkins została później jego żoną.

[edytuj] Lider Opozycji

Po wyborczej porażce konserwatystów w 1997 r. ze stanowiska lidera partii zrezygnował John Major. Hague wystartował w wyborach na lidera. W pierwszych dwóch turach głosowania zajął drugie miejsce za Kennethem Clarke'em. Wygrał jednak trzecią, decydującą, turę i został nowym liderem konserwatystów i liderem Opozycji. Okręg przewodnictwa Hague'a był ciężkim czasem dla Partii Konserwatywnej. Obserwatorzy oceniali Hague'a jako nieprzygotowanego do kierowania partią, nie rokującego nadziei na zwycięstwo w wyborach oraz "niegrzeszącego charyzmą"^[1].

Hague'owi nie pomagały PR-owskie błędy z pierwszych miesięcy kierowania partią (np. wizyta w wesołym miasteczku, podczas której Hague, jego szef stabu Sebastian Coe i lokalny deputowany urządzili sobie przejażdżkę po torze wodnym mając na głowach bejsbolówki z napisem "HAGUE", co polityk Partii Konserwatywnej Cecil Parkinson określił mianem "dziecinady"). Okres tuż przed wyborami 2001 r. upłynął pod znakiem konfliktu Hague'a z jego Kanclerzem Skarbu Michaelem Portillo i odpieraniu zarzutów o rasizm i ksenofobię, jakie pojawiły się po przemówieniu Hague'a na konferencji partyjnej w 2001 r. kiedy Hague powiedział: Talk about asylum and they call you racist; talk about your nation and they call you Little Englanders [...] This government thinks Britain would be alright if we had a different people [...] Elect a Conservative government and we will give you back your country! ("Mów o azylu, a wtedy nazwą Cię rasistą; mów o twoim narodzie a nazwą Cię Małym Angolem (...) Ten rząd myśli, że Brytania będzie w porządku, jeśli będziemy mieli innych ludzi (...) Wybierzcie Konserwatystów a otrzymacie z powrotem wasz kraj!").^[2]

[edytuj] Backbencher

Wybory 2001 r. przyniosły kolejne zdecydowane zwycięstwo laburzystów. Po porażce Hague zrezygnował ze stanowiska lidera partii. Zastąpił go Iain Duncan Smith. Hague zasiadł w tylnych ławach parlamentu, gdzie często wypowiadał się na sprawy bieżące. W 2003 r. poparł interwencję w Iraku. W latach 1997-2002 był przewodniczącym Międzynarodowej Unii Demokratycznej, a od 2002 r. zastępcą przewodniczącego. Jako backbencher Hague zyskał większą popularność niż jako lider Opozycji. Częściej występował w mediach, napisał również biografię XVIII-wiecznego premiera, Williama Pitta Młodszego (opublikowaną w 2004 r.). Nauczył się grać na pianinie. W 2005 r. wystąpił w satyrycznym programie Yes Minister z okazji 25 rocznicy utworzenia Radio 4. W czerwcu 2007 r. opublikował swoją drugą książkę, biografię abolicjonisty Williama Wilberforce'a.

[edytuj] Powrót do gabinetu cieni

Hague, razem z Johanem Majora, Kennethem Clarke'em oraz Iainem Duncanem Smithem zasiadał w 2003 r. w Radzie Wyborczej Partii Konserwatywnej w czasie wyborów lidera, którym został wówczas Michael Howard. Po przegranych wyborach powszechnych 2005 r. Howard zrezygnował. W nowym wyborach na lidera partii Hague poparł zwycięzcę, [[David Cameron|Davida Camerona, który powierzył Hague'owi stanowisko ministra spraw zagranicznych w swoim gabinecie cieni. Hague uzyskał w nim status starszego członka (Senior Member) i faktycznego zastępcy Camerona. Zastępował go m.in. kiedy ten urlopie rodzicielskim w lutym 2006 r.

[edytuj] Gabinet cieni Williama Hague

• lider Opozycji: William Hague
• Kanclerz Skarbu: Peter Lilley
• minister spraw zagranicznych: Michael Howard
• minister spraw wewnętrznych: Brian Mawhinney
• przewodniczący Brytyjskiej Partii Konserwatywnej: Cecil Parkinson, baron Parkinson
• minister edukacji i zatrudnienia: Stephen Dorrell
• przewodniczący Izby Gmin i Kanclerz Księstwa Lancaster: Gillian Shephard
• przewodniczący Izby Lordów: Robert Gascoyne-Cecil, wicehrabia Cranborne
• minister obrony: George Young
• minister handlu i przemysłu: John Redwood
• minister środowiska, transportu i regionów: Norman Fowler
• minister spraw konstytucyjnych, Szkocji i Walii: Michael Ancram
• minister rolnictwa, rybołówstwa i żywoności: David Curry
• minister rozwoju międzynarodowego: Alistair Goodlad
• naczelny sekretarz skarbu: David Heathcoat-Amory
• minister kultury, mediów i sportu: Francis Maude
• minister ds. Irlandii Północnej: Andrew Mackay
• minister zdrowia: John Maples
• minister zabezpieczenia socjalnego: Iain Duncan Smith
• główny whip Opozycji: James Arbuthnot
• główny whip Opozycji w Izie Lordów: Thomas Galbraith, 2. baron Strathclyde

Zmiany

• czerwiec 1998 r. - Peter Lilley zostaje zastępcą lidera Opozycji, Francis Maude zastępuje Lilleya jako Kanclerz Skarbu, jego następcą na stanowisku ministra kultury, mediów i sportu zostaje Peter Ainsowrorth, Brian Mawhinney opuszcza gabinet, Norman Fowler zastępuje go jako minister spraw wewnętrznych, Gillian Shephard zastępuje Fowlera jako minister środowiska, transportu i regionów, George Young zastępuje Shephard jako przewodniczący Izby Gmin, John Maples zastępuje Younga jako minister obrony, Ann Widdecombe zostaje członkiem gabinetu jako minister zdrowia, Alistair Goodlad opuszcza gabinet, jego następcą na stanowisku ministra rozwoju międzynarodowego zostaje Gary Streeter, David Curry opuszcza gabinet, jego następcą na stanowisku ministra rolnictwa, rybołówstwa i żywności zostaje Tim Yeo, Michael Ancram zostaje wiceprzewodniczącym Partii Konserwatywnej, jego następcą na stanowisku ministra spraw konstytucyjnych zostaje Liam Fox, Stephen Dorrell opuszcza gabinet, jego następcą na stanowisku ministra edukacji i zatrudnienia zostaje David Willetts
• grudzień 1998 r. - lord Cranborne opuszcza gabinet, lord Strathclyde zastępuje go na stanowisku przewodniczącego Izby Lordów, następcą Strathclyde'a na stanowisku głównego whipa Opozycji w Izbie Lordów zostaje Oliver Eden, 8. baron Henley
• czerwiec 1999 r. - Peter Lilley opuszcza gabinet, stanowisko zastępcy lidera Opozycji pozostaje nieobsadzone, lord Parkinson opuszcza gabinet, jego następcą na stanowisku przewodniczącego Partii Konserwatywnej zostaje Michael Ancram, stanowisko wiceprzewodniczącego pozostaje nieobsadzone, Michael Howard opuszcza gabinet, John Maples zastępuje go na stanowisku ministra spraw zagranicznych, Iain Duncan Smith zastępuje Maplesa jako minister obrony, David Willetts zastępuje Smitha na stanowisku ministra zabezpieczenia socjalnego, jego następcą na stanowisku ministra edukacji i zatrudnienia zostaje Theresa May, Gillian Shephard opuszcza gabinet, jej następcą na stanowisku ministra środowiska, transportu i regionów zostaje John Redwood, Angela Browning zastępuje Redwooda na stanowisku ministra handlu i przemysłu, Norman Fowler opuszcza gabinet, jego następcą na stanowisku ministra spraw wewnętrznych zostaje Ann Widdecombe, Liam Fox zastępuje Widdecombe jako minister zdrowia, George Young zastępuje Foxa jako minister spraw konstytucyjnych, pozostając na swoich poprzednich stanowiskach
• luty 2000 r. - John Redwood opuszcza gabinet, jego następcą na stanowisku ministra środowiska, transportu i regionów zostaje Archie Norman, John Maples opuszcza gabinet, jego następcą na stanowisku ministra spraw zagranicznych zostaje Francis Maude, Michael Portillo zastępuje Maude'ego jako Kanclerz Skarbu
• wrzesień 2000 r. - George Young opuszcza gabinet, jego następcą na stanowisku przewodniczącego Izby Gmin zostaje Angela Browning, David Heathcoat-Amory zastępuje Browning jako minister handlu i przemysłu, Olivier Letwin zastępuje Heathcoata-Amoryego jako naczelny sekretarz skarbu

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Biografia Williama Hague na stronach Partii Konserwatywnej

Przypisy

Poprzednik David Hunt

Minister ds. Walii 1995-1997

Następca Ron Davies

Poprzednik John Major

Lider Opozycji 1997-2001

Następca Iain Duncan Smith

Poprzednik Liam Fox

Minister spraw zagranicznych w brytyjskim gabinecie cieni 2005-

Następca -

Poprzednik John Major

Lider Brytyjskiej Partii Konserwatywnej 1997-2001

Następca Iain Duncan Smith