Kenneth Clarke

Z Wikipedii

Kenneth Harry Clarke (ur. 2 lipca 1940 w Nottingham), brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej, minister w rządach Margaret Thatcher i Johna Majora. Piastował różne stanowiska rządowe przez cały 18-letni okres rządów konserwatystów w latach 1979-1997. Trzykrotnie startował w wyborach na lidera partii, za każdym razem bez powodzenia.

Spis treści

1 Wczesne lata życia
2 Kariera polityczna
- 2.1 W rządzie
- 2.2 W opozycji
3 Życie prywatne
4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Wczesne lata życia

Wykształcenie odebrał w Nottingham High School. Następnie studiował prawo na Gonville and Caius College na Uniwersytecie Cambridge. Na studiach wstąpił do Partii Konserwatywnej i został przewodniczącym uniwersyteckiego stowarzyszenia konserwatystów. Clarke bez powodzenia startował w wyborach na przewodniczącego Związku Studentów Cambridge, ale wygrał wybory rok później. Po ukończeniu studiów w 1963 r. został powołany do korporacji prawniczej. Już w 1964 r. wystartował w wyborach do Izby Gmin, ale przegrał wybory w okręgu Mansfield. Druga próba, w 1966 r. w tym samym okręgu, również zakończyła się porażką. Wreszcie w 1970 r. Clarke wygrał wybory w okręgu Rushcliffe.

[edytuj] Kariera polityczna

[edytuj] W rządzie

Już w 1972 r. został rządowym whipem. Dbał o zapewnienie rządowi większości w Izbie podczas głosowania nad przyjęciem Wielkiej Brytanii do EWG. Stanowisko to utracił po przegranej konserwatystów w wyborach 1974 r. Chociaż sprzeciwiał się wyborowi Margaret Thatcher na lidera partii w 1975 r. otrzymał od niej stanowisko mówcy ds. przemysłu w 1976 r. Kiedy konserwatyści wygrali wybory w 1979 r. otrzymał stanowisko parlamentarnego sekretarza ds. transportu. W 1980 r. został Radcą Królowej.

Po okresie urzędowania na stanowisku podsekretarza stanu w resorcie transportu Clarke został w 1982 r. ministrem stanu w departamencie zdrowia. Był nim do 1985 r. kiedy to został członkiem gabinetu jako Paymaster-General oraz ministrem w resorcie zatrudnienia, reprezentującym resort w Izbie Gmin (minister zatrudnienia, lord Young, zasiadał w Izbie Lordów). W 1987 r. został Kanclerzem Księstwa Lancaster i ministrem w departamencie handlu i przemysłu odpowiedzialnym za centra dużych miast (Inner cities).

W 1988 r. został ministrem zdrowia, gdzie odpowiadał za reformę Narodowej Służby Zdrowia. W 1990 r., pod koniec rządów Thatcher, został ministrem edukacji i nauki. Był jednym z ministrów, którzy nakłaniali Margaret Thatcher do rezygnacji ze stanowiska lidera partii. W wyborach poparł Douglasa Hurda. Pomimo iż wybory wygrał John Major, Clarke zachował swoje stanowisko. Piastował je przez dwa lata przeprowadzając wiele reform w systemie edukacji. Po zwycięstwie partii w wyborach 1992 r. został ministrem spraw wewnętrznych. W maju 1993 r. zastąpił Normana Lamonta na stanowisku Kanclerza Skarbu.

Początkowo Clarke był uznawany za jednego z najbardziej wpływowych polityków w gabinecie. Na stanowisku Kanclerza Skarbu radził sobie dobrze. Za jego urzędowania brytyjska gospodarka zaczęła wychodzić z kryzyzu początku lat 90. Nadzorował nową politykę monetarną po wydarzeniach Czarnej Środy. Obniżył podatek dochodowy z 25 do 23%. Efektywność działań Clarke'a osłabiały spory w gabinecie na temat polityki europejskiej, gdzie Clarke występował jako zdecydowany euroentuzjasta i zwolennik wejścia Wielkiej Brytanii do strefy euro.

[edytuj] W opozycji

Po porażce w wyborach 1997 r. i przejściu do opozycji Clarke wystartował w wyborach na lidera partii. Wygrał w pierwszych dwóch turach głosowania, ale w trzeciej decydującej uległ Williamowi Hague. Ponowną próbę podjął w 2001 r. W pierwszych dwóch turach głosowania wśród deputowanych zajmował trzecie miejsca, ale wygrał trzecią turę. Jednak podczas głosowania wśród wszystkich członków Partii Konserwatywnej zajął drugie miejsce, za Iainem Duncanem Smithem. Porażkę tą przypisywano wzrostowi nastrojów eurosceptycznych w Partii Konserwatywnej. Trzecia próba objęcia stanowiska lidera konserwatystów podjęta w 2005 r. zakończyła się porażką Clarke'a już w pierwszej turze głosowań.

Jako polityk opozycji Clark nie angażował się w działania gabinetu cieni, mimo iż w 1997 r. stanowisko probowanował mu William Hague. Dopiero w 2005 r. przyjął nominację nowego lidera konserwatystów, Davida Camerona, na stanowisko przewodniczącego komitetu programowego Partii Konserwatywnej.

W tym czasie Clarke prowadził ożywioną działalność pozaparlamentarną. Był m.in. wiceprzewodniczącym British American Tobacco (BAT, w latach 1998-2007) oraz wiceprzewodniczącym Alliance Unichem. Prowadził również serię programów poświęcionych jazzowi na antenie BBC Radio Four. Co miesiąc pisywał do Financial Mail oraz co tydzień był komentatorem Bloomberg Television.

[edytuj] Życie prywatne

Clarke interesuje się jazzem, ornitologią, historią polityczną i oglądaniem sportu. Jest kibicem NOttingham Foret F.C.. Był przewodniczącym Nottinghamshire County Cricket Club. Wspiera działalność Formuły 1.

Jest żonaty z Gillian Edwards. Ślub wziął w listopdzie 1964 r. Ma syna i córkę.