Malcolm Rifkind
Z Wikipedii
Sir Malcolm Leslie Rifkind KCMG (ur. 21 czerwca 1946 w Edynburgu) - brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej. W latach 1992-1995 minister obrony Wielkiej Brytanii, a w latach 1995-1997 szef dyplomacji tego państwa.
[edytuj] Biografia
Urodził się w stolicy Szkocji, w rodzinie o żydowskich korzeniach. Ma rodzinę w Izraelu i do dziś jest znany ze sprzyjających temu państwu poglądów. Wykształcenie odebrał w George Watson's College oraz na uniwersytecie w Edynburgu. Studiował prawo, a następnie podyplomowo nauki polityczne. Po raz pierwszy, bez powodzenia, kandydował do Izby Gmin w 1970 r. w okręgu Edinburgh Central. Udało mu się dostać do parlamentu za drugim podejściem, w 1974 r., jako reprezentantowi okręgu Edinburgh Pentlands. Po wyborczym zwycięstwie konserwatystów prowadzonych przez Margaret Thatcher w wyborach w 1979, został młodszym ministrem w resorcie ds. Szkocji. Cztery lata później przeniósł się na stanowisko ministra stanu w resorcie spraw zagranicznych.
W 1986 r. po raz pierwszy został pełnoprawnym ministrem, stając na czele resortu Szkocji. Dał się poznać jako umiarkowany polityk, który nie boi się wyrażać swojego zdania nawet, gdy różni się ono od opinii premiera. W 1988 r. jako pierwszy przedstawiciel władz centralnych pojawił się na miejscu katastrofy lotu Pan Am 103.
Po objęciu sterów rządu przez Johna Majora w 1990 r., został ministrem transportu, a w 1992 r. stanął na czele resortu obrony. W 1995 r. został szefem brytyjskiej dyplomacji. Z tego okresu najbardziej pamiętane jest jego wystąpienie na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 26 września 1996 r. Postulował wówczas, aby osoby ścigane za terroryzm nie mogły korzystać z ochrony przewidzianej w prawie międzynarodowym uchodźcom. W 1997 r. otrzymał Order św. Michała i św. Jerzego klasy Rycerz Komandor, uprawniający go do dopisywania przed nazwiskiem tytułu Sir. W tym samym roku nie uzyskał jednak reelekcji i znalazł się poza Izbą Gmin.
W 2001 r. próbował odzyskać mandat w swoim dawnym okręgu, ale bez powodzenia. Powrócił do parlamentu dopiero w 2005 r., kiedy to otrzymał możliwość startu w okręgu wyborczym Kensington and Chelsea, będącym bastionem konserwatystów. Był to pewnego rodzaju gest władz partyjnych w jego stronę, oznaczał bowiem gwarancję wyboru. Zaraz potem został ministrem pracy i emerytur w gabinecie cieni. Jesienią tego samego roku wziął udział w wyścigu o przywództwo w partii. Jeszcze przed ostatecznym głosowaniem wycofał się jednak i poparł Kennetha Clarke'a. Po jego porażce i objęciu przywództwa przez Davida Camerona, musiał usunąć się z partyjnej elity.
[edytuj] Publikacje
- Head to Head on the Euro, New Europe, 2000, ISBN 0-9536360-3-8 (współautor)
- Conservative Britain in the 21st century, Centre for Policy Studies, 1996, ISBN 1-897969-53-8
- Towards 2000, Conservative Political Centre, 1988, ISBN 0-85070-788-9
[edytuj] Linki zewnętrzne
Poprzednik George Younger |
Minister ds. Szkocji 1986-1990 |
Następca Ian Lang |
Poprzednik Cecil Parkinson |
Minister transportu Wielkiej Brytanii 1990-1992 |
Następca John MacGregor |
Poprzednik Tom King |
Minister obrony Wielkiej Brytanii 1992-1995 |
Następca Michael Portillo |
Poprzednik Douglas Hurd |
Minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii 1995-1997 |
Następca Robin Cook |
W dniu powstania
John Biffen • Leon Brittan • Lord Cockfield • Nicholas Edwards • Norman Fowler • Lord Hailsham of St Marylebone • Michael Heseltine • Geoffrey Howe • Patrick Jenkin • Michael Jopling • Keith Joseph • Tom King • Nigel Lawson • Cecil Parkinson • James Prior • Peter Rees • Norman Tebbit • Margaret Thatcher • Peter Walker • Lord Whitelaw • George Younger
Późniejsi członkowie gabinetu
Kenneth Baker • Paul Channon • Kenneth Clarke • Lord Gowrie • Douglas Hurd • John MacGregor • John Moore • Nicholas Ridley • Malcolm Rifkind • Lord Young of Graffham
W dniu powstania
Kenneth Baker • Paul Channon • Kenneth Clarke • Norman Fowler • Lord Havers • Geoffrey Howe • Douglas Hurd • Tom King • Nigel Lawson • John MacGregor • John Major • John Moore • Cecil Parkinson • Nicholas Ridley • Malcolm Rifkind • Margaret Thatcher • John Wakeham • Peter Walker • Lord Whitelaw • Lord Young of Graffham • George Younger
Późniejsi członkowie gabinetu
Lord Bealstead • Peter Brooke • John Gummer • Michael Howard • David Hunt • Norman Lamont • Peter Lilley • Lord Mackay of Clashfern • Tony Newton • Chris Patten • David Waddington • William Waldegrave
W dniu powstania
Kenneth Baker • Peter Brooke • Kenneth Clarke • John Gummer • Michael Heseltine • Michael Howard • David Hunt • Douglas Hurd • Tom King • Norman Lamont • Ian Lang • Peter Lilley • John MacGregor • Lord Mackay of Clashfern • John Major • David Mellor • Tony Newton • Chris Patten • Malcolm Rifkind • Lord Waddington • John Wakeham • William Waldegrave
W dniu powstania
Virginia Bottomley • Kenneth Clarke • John Gummer • Michael Heseltine • Michael Howard • David Hunt • Douglas Hurd • Norman Lamont • Ian Lang • Peter Lilley • John MacGregor • Lord Mackay of Clashfern • John Major • Patrick Mayhew • David Mellor • Tony Newton • John Patten • Michael Portillo • Malcolm Rifkind • Gillian Shephard • Lord Wakeham • William Waldegrave
Późniejsi członkowie gabinetu
Jonathan Aitken • Peter Brooke • Lord Cranborne • Stephen Dorrell • Michael Forsyth • Roger Freeman • William Hague • Jeremy Hanley • Douglas Hogg • Brian Mawhinney • John Redwood • George Young