Peter Brooke
Z Wikipedii
Peter Leonard Brooke, baron Brooke of Sutton Mandeville (ur. 3 marca 1934), brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej, minister w rządach Margaret Thatcher i Johna Majora.
Jest synem Henryego Brooke'a, barona Brooke of Cumnor, byłego ministra spraw wewnętrznych, i Barbary de domo Matthews, baronowej Brooke of Ystradfellte, córki Wielebnego Alfreda Matthewsa. Peter odebrał wykształcenie w Marlborough College, w Balliol College na Uniwersytecie w Oksfordzie (gdzie był przewodniczącym Oxford Union) oraz w Harvard Business School. Po studiach pracował w Spencer Stuart.
W 1977 r. został wybrany do Izby Gmin jako reprezenant okręgu City of London and Westminster South (od 1997 r. okręg nazywał się Cities of London and Westminster). Był lordem skarbu w latach 1981-1983, podsekretarzem stanu w ministerstwie edukacji i nauki w latach 1983-1985 oraz ministrem stanu Skarbu w latach 1985-1987. W 1987 r. został przewodniczącym Partii Konserwatywnej i Paymaster-General. W 1988 r. został członkiem Tajnej Rady. W 1989 r. został członkiem gabinetu jako minister ds. Irlandii Północnej.
Na tym stanowisku utrzymał się do 1992 r. Przyczyną jego dymisji były kontrowersje jakie Brooke wywołał występując w talk-show The Late Late Show, gdzie zaśpiewał Oh My Darling, Clementine w dniu, w którym w zamachu IRA zginęło 7 protestanckich robotników. Brooke powrócił do tylnych ław parlamentu, ale jeszcze w tym samym roku powrócił do gabinetu jako minister dziedzictwa narodowego. Był nim do 1994 r.
W Izbie Gmin zasiadał do 2001 r., kiedy to zrezygnował ze startu w wyborach. W październiku został kreowany parem dożywotnim jako baron Brooke of Sutton Mandeville i zasiadł w Izbie Lordów. Jest tam przewodniczącym Stowarzyszenia Parów Konserwatywnych. W 1992 r. został kawlerem Orderu Kawalerów Honorowych.
| Poprzednik Tom King |
Minister ds. Irlandii Północnej 1989-1992 |
Następca Patrick Mayhew |
| Poprzednik David Mellor |
Minister dziedzictwa narodowego Wielkiej Brytanii 1992-1994 |
Następca Stephen Dorrell |
| Poprzednik Kenneth Clarke |
Paymaster-General 1987-1989 |
Następca Malcolm Sinclair, 20. hrabia Caithness |
| Poprzednik Norman Tebbit |
Przewodniczący Brytyjskiej Partii Konserwatywnej 1987-1989 |
Następca Kenneth Baker |
| Poprzednik Ken Maginnis, baron Maginnis of Drumglass |
Kolejność precedencji w Zjednoczonym Królestwie Mężczyźni |
Następca Richard Livsey, baron Livsey of Talgarth |
W dniu powstania
Kenneth Baker • Paul Channon • Kenneth Clarke • Norman Fowler • Lord Havers • Geoffrey Howe • Douglas Hurd • Tom King • Nigel Lawson • John MacGregor • John Major • John Moore • Cecil Parkinson • Nicholas Ridley • Malcolm Rifkind • Margaret Thatcher • John Wakeham • Peter Walker • Lord Whitelaw • Lord Young of Graffham • George Younger
Późniejsi członkowie gabinetu
Lord Bealstead • Peter Brooke • John Gummer • Michael Howard • David Hunt • Norman Lamont • Peter Lilley • Lord Mackay of Clashfern • Tony Newton • Chris Patten • David Waddington • William Waldegrave
W dniu powstania
Kenneth Baker • Peter Brooke • Kenneth Clarke • John Gummer • Michael Heseltine • Michael Howard • David Hunt • Douglas Hurd • Tom King • Norman Lamont • Ian Lang • Peter Lilley • John MacGregor • Lord Mackay of Clashfern • John Major • David Mellor • Tony Newton • Chris Patten • Malcolm Rifkind • Lord Waddington • John Wakeham • William Waldegrave
W dniu powstania
Virginia Bottomley • Kenneth Clarke • John Gummer • Michael Heseltine • Michael Howard • David Hunt • Douglas Hurd • Norman Lamont • Ian Lang • Peter Lilley • John MacGregor • Lord Mackay of Clashfern • John Major • Patrick Mayhew • David Mellor • Tony Newton • John Patten • Michael Portillo • Malcolm Rifkind • Gillian Shephard • Lord Wakeham • William Waldegrave
Późniejsi członkowie gabinetu
Jonathan Aitken • Peter Brooke • Lord Cranborne • Stephen Dorrell • Michael Forsyth • Roger Freeman • William Hague • Jeremy Hanley • Douglas Hogg • Brian Mawhinney • John Redwood • George Young
