Wikipedysta:Belfer00/brudnopis

Z Wikipedii

belfer00 brudnopis Proszę nie niszczyć!

[edytuj] Projekt 1 Negentropia

Negentropia, synonimy: negatywna entropia, ujemna entropia – pojęcie, z pomocą którego próbowano wyjaśnić funkcjonowanie organizmów żywych, miało ono opisywać zjawisko "eksportowania" entropii na zewnątrz przez żywe organizmy i złożone urządzenia techniczne (systemy), w celu utrzymania niskiego poziomu własnej, wewnętrznej entropii.

W 1943 roku, Erwin Schrödinger użył pojęcia ujemnej entropii w popularnonaukowej książce pt. What is life? ^[1]/Czym jest życie? ^[2] , aby zjawisko to zilustrować w bardziej "pozytywny" sposób: organizm (system) importuje z zewnątrz negatywną entropię i składuje ją wewnątrz.

Léon Brillouin zastąpił termin negatywna entropia pojedynczym słowem: negentropia. ^[3][4]

W 1974, Albert Szent-Györgyi zaproponował zastąpienie terminu negentropia słowem syntropia. Słowo to wprowadził prawdopodobnie w latach 1940. włoski matematyk Luigi Fantappiè, przy próbach stworzenia zunifikowanej teorii dla jedności biologii i fizyki (bez większego jednak powodzenia). Buckminster Fuller starał się również popularyzować termin syntropia, niemniej negentropia jest nadal pojęciem najczęściej używanym.

Obecnie termin ten jest używany głównie w teorii informacji.

[edytuj] Czym jest negentropia Schrödingera

Opis, w publikacji Schrödingera ujemnej entropii nazwanej później negentropią spotkał się z wątpliwościami i silnym sprzeciwem wśród fizyków, dlatego w późniejszych wydaniach książki Schrödinger dołączył adnotację, wyjaśniając tę koncepcję następująco:

Powiedzmy na wstępie, że gdybym zwracał się tylko do nich (fizyków), powinienem skierować dyskusję na problem energii swobodnej. To pojęcie jest częściej używane w tym kontekście. Niemniej ten bardzo naukowo-techniczny termin wydawał się językowo zbyt bliski z terminem energia by pozwolić przeciętnemu czytelnikowi na rozróżnienie tych dwóch rzeczy.

Już to wyjaśnienie Schrödingera wskazuje, że negentropia nie jest entropią wziętą ze znakiem minus, a raczej pojęciem bliskim energii swobodnej. Energia swobodna, to ta cześć energii pobranej w pokarmie lub zmagazynowanej w organizmie, którą organizm może przetworzyć na pracę nieobjętościową. Organizm funkcjonuje przy stałym ciśnieniu i praktycznie w stałej temperaturze, w takich warunkach energia swobodna jest równa entalpii swobodnej zwanej funkcją Gibbsa. ^[5]

[edytuj] Negentropia w teorii informacji i statystyce

W teorii informacji i statystyce, negentropia jest miarą odległości rozkładu zmiennej np. wartości cechy lub sygnału od rozkładu normalnego (Gaussa), jedną z miar koncentracji rozkładu. ^[6][7][8] Podstawą porównania jest rozkład normalny, ponieważ zmienna podlegająca temu rozkładowi charakteryzuje się największą entropią. Negentropia jest zawsze nieujemna, niezmiennicza względem dowolnego liniowego przekształcenia współrzędnych i równa zeru tylko gdy zmienna ma rozkład normalny.

Negentropia jest definiowana jako:

gdzie S(φ_x) jest entropią różnicową rozkładu Gaussa o takiej samej średniej i wariancji jak rozkładu p_x a S(p_x) jest entropią różnicową tego rozkładu. Entropia różnicowa zdefiniowana jest wzorem:

Negentropię stosuje się także w przetwarzaniu sygnałów, do analizy składowych niezależnych. ^{[9][10][11][12]}

[edytuj] Negentropia w cybernetyce

W cybernetyce i teorii systemów negentropia jest miarą stopnia organizacji. Stanowi ona różnicę pomiędzy maksymalną możliwą wartością entropii odpowiadającą całkowitej dezorganizacji systemu, a jej aktualną wartością. Przy dezorganizacji systemu negentropia maleje, podczas gdy entropia wzrasta, i - na odwrót - wzrostowi organizacji odpowiada zawsze wzrost negentropii. ^[13]

[edytuj] Negentropia w termodynamice

Obecnie pojęcie negentropii praktycznie nie jest używane w termodynamice jak i w teoriach wyjaśniających funkcjonowanie organizmów żywych. Termodynamiczna interpretacja zjawisk zachodzących w organizmach żywych została całkowicie opracowana i wyjaśniona z pomocą występujących w termodynamice pojęć, głównie dzięki fundamentalnym pracom Larsa Onsagera z termodynamiki procesów nieodwracalnych ^[14] i Ilyi Prigogine'a z teorii procesów nierównowagowych, a szczególnie teorii struktur dyssypatywnych. ^[15]

Problem pozornego naruszenia drugiej zasady termodynamiki został wytłumaczony. Przykładowo, w opublikowanej w 1982 książce Principles of Biochemistry amerykański biochemik Albert Lehninger, argumentuje, że wytwarzaniu porządku w komórkach towarzyszy wzrost nieporządku w otoczeniu, który kompensuje, a nawet przewyższa wzrost porządku w komórkach. Lehninger wyjaśnia: "Organizmy żywe utrzymują swój wewnętrzny porządek przez pobieranie z otoczenia energii swobodnej w formie pożywienia lub światła, a oddają do otoczenia równoważną ilość energii jako ciepło wraz z towarzyszącą mu entropią". ^[16]

[edytuj] "Capacity for entropy" Gibbsa i potencjały Massieu-Plancka

Willarda Gibbsa 1873 wykres dostępnej energii (entalpii swobodnej), który ukazuje płaszczyznę prostopadłą do osi v (objętości) i przechodzącą przez punkt A, który przedstawia stan początkowy ciała. MN jest sieczną powierzchni energii rozproszonej. Qε i Qη są siecznymi płaszczyzn η = 0 i ε = 0, i dlatego są równoległe odpowiednio do osi ε (energii wewnętrznej) i η (entropii). AD i AE są energią wewnętrzną i entropią ciała w jego stanie początkowym, AB i AC odpowiednio jego dostępną energią (entalpią swobodną) i jego pojemnością dla entropii (ilość entropii, o którą entropia ciała może być zwiększona bez zmiany energii wewnętrznej ciała lub zwiększenia jego objętości).

Istnieje wielkość fizyczna, ściśle związana z energią (entalpią) swobodną, mająca wymiar entropii i izomorficzna do negentropii znanej ze statystyki i teorii informacji. W 1873 Willard Gibbs sporządził wykres ilustrujący pojęcie dostępnej energii, odpowiadające późniejszemu pojęciu entalpii swobodnej. Obok niej, na wykresie pojawia się wielkość nazwana przez Gibbsa pojemnością dla entropii, oznaczająca ilość entropii, o jaką może być zwiększona entropia ciała, bez zmiany energii wewnętrznej ciała, lub zwiększenia jego objętości. ^[17] Innymi słowy, jest to różnica między maksymalną, dla założonych warunków, możliwą entropią ciała, a jego entropią obecną. Odpowiada to dokładnie przyjętej w statystyce i teorii informacji definicji negentropii. Podobną wielkość wprowadził już w 1869 Massieu, dla przemiany izotermicznej ^[18][19][20] (obie wielkości różnią się tylko znakiem), następnie Planck, dla przemiany izotermiczno-izobarycznej. ^[21] Obecnie potencjały Massieu-Plancka, znane też pod nazwą entropia swobodna, odgrywają ogromną rolę w tzw. entropijnym sformułowaniu mechaniki statystycznej, ^[22] stosowanym m.inn. w biologii molekularnej ^[23] i termodynamice procesów nierównowagowych. ^[24]

Entropia

Potencjał Massieu \ Entropia swobodna Helmholtza

Potencjał Plancka \ Entropia swobodna Gibbsa

S to entropia

Φ to potencjał Massieu

Ξ to potencjał Plancka

U to energia wewnętrzna

T to temperatura

p to ciśnienie

V to objętość

F to energia swobodna Helmholtza

G to entalpia swobodna Gibbsa

N_i to liczba cząstek lub liczba moli i-tej substancji

μ_i to potencjał chemiczny i-tej substancji

s to całkowita liczba substancji

i to i^ta substancja

gdzie:

J - negentropia ("pojemność dla entropii" Gibbsa)

Φ - potencjał Massieu (entropia swobodna),

Z - suma statystyczna

k - stała Boltzmanna

[edytuj] Negentropia w pseudonauce

Pojęcie negentropii jest powszechnie nadużywane przez pseudonaukowe publikacje i opracowania, w których jest przedstawiana jako zjawisko lub wielkość fizyczna, która jest kluczem do rozwiązania najprzeróżniejszych problemów. ^[25][26]

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Schrödinger Erwin What is Life - the Physical Aspect of the Living Cell, Cambridge University Press, 1944, ISBN 0-521-42708-8
2. ↑ Czym jest życie? wyd. Prószyński i S-ka, 1998
3. ↑ Brillouin, Leon: (1953) "Negentropy Principle of Information", /J. of Applied Physics/, v. 24:9, pp. 1152-1163
4. ↑ Léon Brillouin La science et la théorie de l'information, Masson, 1959
5. ↑ Mae-Wan Ho, What is (Schrödinger's) Negentropy?, Bioelectrodynamics Laboratory, Open university Walton Hall, Milton Keynes
6. ↑ http://www.cis.hut.fi/aapo/papers/NCS99web/node32.html Aapo Hyvärinen, Survey on Independent Component Analysis, node32: Negentropy, Helsinki University of Technology Laboratory of Computer and Information Science
7. ↑ http://www.cis.hut.fi/aapo/papers/IJCNN99_tutorialweb/node14.html Aapo Hyvärinen and Erkki Oja, Independent Component Analysis: A Tutorial, node14: Negentropy, Helsinki University of Technology Laboratory of Computer and Information Science
8. ↑ Ruye Wang, Independent Component Analysis, node4: Measures of Non-Gaussianity
9. ↑ P. Comon, Independent Component Analysis - a new concept?, Signal Processing, 36:287-314, 1994.
10. ↑ http://www.fmrib.ox.ac.uk/analysis/techrep/tr01dl1/tr01dl1/tr01dl1.html Didier G. Leibovici and Christian Beckmann, An introduction to Multiway Methods for Multi-Subject fMRI experiment. FMRIB Technical Report, Oxford Centre for Functional Magnetic Resonance Imaging of the Brain (FMRIB), Department of Clinical Neurology, University of Oxford, John Radcliffe Hospital, Headley Way, Headington, Oxford, UK.
11. ↑ http://www.u.lodz.pl/~wibig/analizaDII/ICA.pdf Tadeusz Wibig, Analiza danych ICA, w: T. Wibig - Analiza danych dla zaawansowanych, Katedra Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Łódzkiego Instytutu Problemów Jądrowych im A. Sołtana, Łódź - jesień 2007.
12. ↑ http://www.statsoft.pl/czytelnia/finanse/pdf/04ica.pdf Agnieszka Pasztyła, Analiza kursów akcji z wykorzystaniem metody ICA, StatSoft Polska Sp. z o.o.; Akademia Ekonomiczna w Krakowie, Katedra Statystyki.
13. ↑ Mały słownik matematyczny, Adam B. Empacher [i in.], Warszawa, Wiedza Powszechna, 1967.
14. ↑ The Lars Onsager Archive, III Writings by Onsager
15. ↑ [,]
16. ↑ Lehninger Albert Principles of Biochemistry, 2nd Ed., Worth Publishers, 1993, ISBN 0-87901-711-2
17. ↑ http://www.ufn.ru/ufn39/ufn39_4/Russian/r394b.pdf Willard Gibbs, A Method of Geometrical Representation of the Thermodynamic Properties of Substances by Means of Surfaces, «Transactions of the Connecticut Academy», 382-404 (1873)
18. ↑ Massieu, M. F. 1869a. Sur les fonctions caract6ristiques des divers fluides. C. R. Acad. Sci. LXIX:858-862.
19. ↑ Massieu, M. F. 1869b. Addition au precedent memoire sur les fonctions caract6ristiques. C. R. Acad. Sci. LXIX:1057-1061.
20. ↑ Massieu, M.F. (1869), "Compt. Rend." 69 (858): 1057.
21. ↑ Planck, M. 1945. Treatise on Thermodynamics. Dover, New York.
22. ↑ Antoni Planes, Eduard Vives Entropic Formulation of Statistical Mechanics Entropic variables and Massieu-Planck functions 2000-10-24 Universitat de Barcelona
23. ↑ http://www.biophysj.org/cgi/reprint/73/6/2960.pdf John A. Scheilman, Temperature, Stability, and the Hydrophobic Interaction, Biophysical Journal Volume 73 December 1997 2960-2964, Institute of Molecular Biology, University of Oregon, Eugene, Oregon 97403 USA
24. ↑ http://arxiv.org/pdf/chao-dyn/9604008 Z. Hens and X. de Hemptinne, Non-equilibrium Thermodynamics approach to Transport Processes in Gas Mixtures, Department of Chemistry, Catholic University of Leuven, Celestijnenlaan 200 F, B-3001 Heverlee, Belgium
25. ↑ http://www.xorceria.pl/slownik/negentropia.html Negentropia
26. ↑ http://www.helsinki.fi/~matpitka/nmp.html Matti Pitkänen, Negentropy Maximization Principle and TGD Inspired Theory of Consciousness, Department of Physics, Theoretical Physics Division, University of Helsinki, Finland.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Negentropia w encyklopedii Interii

kategoria:teoria informacji kategoria:statystyka kategoria:termodynamika kategoria:pseudonauka

[edytuj] Projekt 2 Biorezonans

Biorezonans - dla każdego człowieka istnieje indywidualne spektrum drgań jego tkanek. Drgania te można podzielić na dwie grupy:

• fizjologiczne - koordynujące reakcje chemiczne, sterujące procesami rozwojowymi i regeneracyjnymi, oraz
• patologiczne - spowodowane ogniskami chorobowymi, wirusami, bakteriami, truciznami.

Terapia biorezonansowa polega na odczytaniu za pomocą specjalnych elektrod drgań tkanek, zredukowaniu lub nawet usunięciu drgań patologicznych oraz wzmocnieniu drgań fizjologicznych. Dokonywane jest to poprzez elektroniczne inwertowanie odczytanych drgań patologicznych, a następnie przekazanie ich z powrotem do organizmu i nałożenia na drgania oryginalne.

Terapię biorezonansową zastosował po raz pierwszy w 1977 r. niemiecki lekarz Franz Morell.

[edytuj] Kontrowersje

Nie istnieją dowody na skuteczność terapii biorezonansowej. Urządzenie wykorzystywane w terapii nie jest zdolne do pomiaru fal elektromagnetycznych.^[1] Postulowana przez zwolenników biorezonansu jego skuteczność w leczeniu atopowego zapalenia skóry i innych schorzeń alergicznych nie znajduje potwierdzenia w badaniach naukowych.^[2][3]

Przypisy

Kategoria:Medycyna niekonwencjonalna

[edytuj] Bioresonance therapy

Bioresonance therapy claims to be a diagnostic and therapeutical method of alternative medicine. Due to an absence of evidence of effect it is not part of scientific medicine. A similar, older method is electroacupuncture according to Voll.

Bioresonance therapy was invented in 1977 and marketed as MORA-therapy by the German Franz Morell and his son-in-law, engineer Erich Rasche and was named after them (MOrell RAsche). This method is based on former radionics introduced in the USA during the 1920s.

[edytuj] Mode of Operation

Descriptions are obscure^[1]. Usually electrodes, linked to a box, are applied to the patient's skin. According to the manufacturer of these devices, they emit alternating currents which are claimed to be healing. They describe cells as resonating objects (with unknown frequency and energy however) having a natural resonance (ie bio-resonance).

Due to the complexity of the electrical signals in an electrically noisy environment and the range of frequencies utilised, the response is sometimes read though an extended period, in order to average to increase the accuracy of the results. In some of these devices a modern signal processing techniques, usually PC-based, is able to analyse the response' multiple parameters, and interpret the results. The analyst is then supposedly able to make an assessment/summary of the physical and mental health of the patient.

Treatment is also considered possible by practitioners, claiming to be able to invert the process generating the correct elements to stimulate the change of bioresonance in the cells. The devices would need to be able to isolate and pinpoint pathogen's responses from the mixture of responses the device receives via the electrodes. These pathogen's signals may then be compensated by their opposite. Transmitting these transformed signals over the same electrodes generate healing signals that are claimed to have the curative effect. With this action/reaction, practitioners claim to be able to detect and cure a variety of diseases and addictions without drugs.

[edytuj] Detection and Healing

Example of symptoms/features that are claimed to be detected:

• Energy level / Vitamin deficiencies / Cell oxygenation
• Mental health / Stress / Adrenal activity
• Hormonal disorders / Immunity response

Examples of diseases that are claimed could be healed:

• allergies
• Sleep disorders
• Chronic pain / Chronic Fatigue Syndrome (CFS)
• Stress
• Hormonal disorders

[edytuj] Controversy

Bioresonance is a controversial subject, due to the involvement of fraudsters and uncertainty of description of its operation. Scientific studies^{[2][3][4][5][6][7][8][9]} did not show effects surpassing placebo-effects.

There are also proven cases of abuse of the unsanctioned diagnostic method. For example, in one case, when a bioresonance device was opened, an electronic circuit measuring skin-resistance was found, akin to the E-Meter used by Scientology or older lie detectors. To add to the controversy, so far, manufacturer of bioresonance devices do not disclose how they may use the amplitude, phase angle or frequency range of these signals.

The given mode of operation (pathogen / healthy signals) is linked to similar concepts in Traditional Chinese Medicine and especially acupuncture. Bioresonance has nothing in common with bio-feedback concepts.

In the USA, The FDA classifies "devices that use resistance measurements to diagnose and treat various diseases" as Class III devices, which require FDA approval prior to marketing. Some of these devices have been banned from the US market.

[edytuj] References

[edytuj] See also

• Acupuncture,
• Reiki
• Traditional Chinese Medicine

[edytuj] External links

• A sceptical view on the therapy: "Electrodiagnostic" Devices

Category:Alternative medicine Category:Pseudoscience

[edytuj] Bioresonanztherapie

Die Bioresonanztherapie, abgekürzt BRT, alternative Bezeichnungen sind Mora-Therapie, biophysikalische Informationstherapie oder Multiresonanztherapie, ist eine alternativmedizinische Methode zur Behandlung von Allergien, Migräne, Schlafstörungen, chronischen Schmerzen und weiteren Krankheiten. Darunter fallen auch Krankheitsbilder, die in der evidenzbasierten Medizin unbekannt sind und im Widerspruch zu grundlegenden Erkenntnissen über die menschliche Physiologie stehen (vgl. „Zuckerallergie“). Die Bioresonanztherapie wurde 1977 von dem deutschen Arzt Franz Morell und seinem Schwiegersohn, dem Ingenieur Erich Rasche als MORA-Therapie eingeführt. Bioresonanztherapie gehört nicht zum Methodenspektrum der wissenschaftlichen Medizin. Einen Nachweis für eine Wirksamkeit der Bioresonanztherapie, die über Placeboeffekte hinausginge, gibt es nicht. Die Bioresonanztherapie hat nichts mit Biofeedback zu tun.

[edytuj] Funktionsweise

Die Bioresonanzverfahren leiten sich von der seit 1920 in den USA verbreiteten Radionik ab. Die entsprechenden Geräte werden über Elektroden mit mindestens zwei Stellen der Haut des Probanden in Verbindung gebracht. Im einfachsten Falle nimmt der Proband zwei bewegliche Elektroden in jeweils eine Hand. Die genaue Funktionsweise wird von den Herstellern und Entwicklern nicht offengelegt. Vermutlich messen sie den Hautwiderstand, ähnlich einem Lügendetektor, der Elektroakupunktur nach Voll (EAV) oder dem in der Scientology verwendeten E-Meter (Der Gründer von Scientology, L. Ron Hubbard, entwickelte ein "Radionics"-Gerät). Einige Geräte verstärken elektrische Signale im Niederfrequenzbereich, wie der Verstärker einer Stereoanlage.

Die Anwender geben an, dass es körpereigene elektrische Signale gebe, die man an der Haut messen könne. Krankheiten und Fehlfunktionen seien anhand veränderter körperspezifischer elektromagnetischer Schwingungen (Frequenzen) erkennbar bzw. durch diese erst hervorgerufen. Durch Interferenz mit dem invertierten Signal könne man die krankhaften elektromagnetischen Schwingungen aufheben und damit die Krankheit "löschen". Dabei seien die Geräte in der Lage, aus einer Vielfalt an körpereigenen elektrischen Signalen und äußeren Störsignalen die bedeutsamen Signale zu isolieren.

Jedes Lebewesen, das ein Nervensystem besitzt, erzeugt sehr geringe elektrische Ströme und nutzt diese für die Erregungsleitung im zentralen und peripheren Nervensystem. Dabei entstehen schwache elektromagnetische Felder, die mit den Methoden der modernen Medizin messbar sind. So können beispielsweise mit wissenschaftlich etablierten Methoden die elektrischen Vorgänge im Herzen im Elektrokardiogramm, das elektrische Spannungen misst, sichtbar gemacht werden. Weitere Beispiele sind das Elektroenzephalogramm, das schwache Wechselspannungen, die von der Kopfhaut abgeleitet werden, sichtbar macht, oder das Magnetenzephalogramm zur Darstellung schwacher magnetischer Felder. Die Existenz von normalen oder krankhaften Frequenzmustern ist jedoch nie angemessen untersucht worden. Ebenfalls sind keine physikalischen und biologischen Grundlagen für eine "Löschung" solcher Frequenzmuster im Körper wissenschaftlich nachgewiesen. Die Bioresonanzgeräte ermitteln zum einen die bestehenden körpereigenen Schwingungen, vergleichen diese mit einem festgelegten Sollwert und schicken gleichzeitig (Regelkreismodell) korrigierende Signale wieder an den Körper zurück.

[edytuj] Wirksamkeit

Eine große Zahl von wissenschaftlichen Studien konnte zeigen, dass mögliche Indizien für Heilungserfolge bei der Allergiebehandlung von Kindern nicht reproduzierbar waren. ^{[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10]}

[edytuj] Stellung der gesetzlichen Krankenkassen

Aufgrund des fehlenden wissenschaftlichen Wirksamkeitsnachweis des biophysikalischen Behandlungskonzeptes ist die Bioresonanztherapie vom Gemeinsamen Bundesausschuss der Ärzte und Krankenkassen von der generellen Erstattungsfähigkeit durch gesetzliche Krankenkassen in Deutschland ausgeschlossen worden. Eine Kostenerstattung durch eine gesetzliche Krankenkasse erfordert daher einen sog. Einzelfallentscheid von dieser.

Um nicht weiter in die Nähe von Scientology gerückt zu werden, benannten sich in den 90er Jahren des vergangenen Jahrhunderts mehrere bedeutende Therapeutenvereinigungen um und verbannten „Bioresonanz“ aus ihrer Namensgebung.

In der Schweiz hingegen wird die Bioresonanztherapie von den meisten Krankenkassen anerkannt und Behandlungskosten übernommen.

[edytuj] Siehe auch

• Radionik
• Elektroakupunktur nach Voll (EAV)

[edytuj] Literatur

• Hans Otfried Dittmer: Radionik und Bioresonanz für Praktiker, 2004 ISBN 3-8334-1479-0
• Hans Otfried Dittmer: D-Methode Band 2. Allergien: Balancierung mit Radionik und Bioresonanz, 2004 ISBN 3-8334-1406-5
• Hans Otfried Dittmer: Diabetes mellitus Typ 2 mit Blick auf Naturheilkunde, Ernährung, Radionik und Bioresonanz, Norderstedt 2006, ISBN 3-8334-3929-7
• Siegfried Dörfler: Neue Lebenskraft durch Bioresonanz. Diagnose, Therapie, Lebensweise, Simondo, 2002, ISBN 978-3-9804994-7-7
• Endler/Stacher: Niederenergetische Bioinformation. Physiologische und physikalische Grundlagen für Bioresonanz und Homöopathie, Facultas, Wien 1997, ISBN 978-3-85076-432-2
• Peter Grunert: Heilwellen statt Antibiotika. Bioresonanz, Radionik, Elektro-Akupunktur, Magnetfeld-Therapie & Co, Droemer Knaur, 2006, ISBN 978-3-426-87303-8
• Manfred B. Hartmann: Bioresonanz-Praxis und Radionik. Methoden zur Heilung des biodynamischen Feldes, Schirner, 2006, ISBN 978-3-89767-283-3
• Dietmar Heimes: Bioresonanz nach Paul Schmidt. Einführung – Geräte – Anwendung, Spurbuchverlag, 2004, ISBN 978-3-88778-217-7
• Peter Jakubowski: Die Biofrequenzen. Das komplette Spektrum. Die neuen theoretischen Grundlagen der Chronobiologie, Chronomedizin und der Bioresonanz-Therapie, Books on Demand, 2006, ISBN 978-3-8334-4851-5
• Peter Schumacher: Biophysikalische Therapie der Allergien. Erweiterte Bioresonanztherapie, 2004 ISBN 3-8304-9094-1
• Reinhold D. Will: Bioresonanz-Therapie. Mit körper- und substanzeigenen Schwingungen heilen, Oesch, 16. A. 2003, ISBN 978-3-0350-5031-8

[edytuj] Einzelnachweise

1. ↑ Berggold O.: Der sogenannte Medikamententest in der Elektroakupunktur, Zeitschr. Allgemeinmed., 1976, 52, S.312
2. ↑ Bresser H.: Allergietestung mit der Elektroakupunktur nach Voll, Hautarzt, 1993 44, S.408
3. ↑ Hörner M.: Bioresonanz: Anspruch einer Methode und Ergebnis einer technischen Überprüfung, Allergologie, 1995, 18, S. 302
4. ↑ Kofler H.: Bioresonanz bei Pollinose. Eine vergleichende Untersuchung zur diagnostischen und therapeutischen Wertigkeit, Allergologie 1996,19, S. 114
5. ↑ Niggemann B.: Unkonventionelle Verfahren in der Allergologie. Kontroverse oder Alternative?, Allergologie 2002,25, S. 34
6. ↑ Schöni M. H.: Efficacy trial of bioresonance in children with atopic dermatitis, Arch. Allergy Immunol., 1997, Mar; 112(3), S. 238-246
7. ↑ Schultze-Werninghaus: Paramedizinische Verfahren: Bioresonanzdiagnostik und -Therapie, Allergo J., 1993, 2, 40-2
8. ↑ Wandtke F.: Biorensonanz-Allergietest versus pricktest und RAST, Allergologie 1993, 16, S. 144
9. ↑ Wille A.: Bioresonance therapy (biophysical information therapy) in stuttering children, Forsch. Komplementarmed. 1999, Feb., 6, Suppl 1: 50-2
10. ↑ Wüthrich B.: Unproven techniques in allergy diagnosis, J. Invest. Clin. Immunol., 2005, 15, S. 86-90

[edytuj] Audio

• SWR2-Wissen Sendung: Heilen durch Information? vom 23. Januar 2006 (RealAudio-Format) (Artikel zur Sendung hier)

[edytuj] Weblinks

• SGAI Stellungnahme der Fachkommission der schweizerischen SGAI zu Bioresonanz
• Bioresonanztherapie: Falsch gepolte Schwingungen Artikel der Sueddeutschen Zeitung
• Scientology und die Bioresonanztherapie Information der Aktion Bildungsinformation e.V.
• Gerichtsurteil zur Kostenübernahme einer Bioresonanzbehandlung durch Kranken-Zuschuss–Kasse

Kategorie:Therapeutisches Verfahren in der Alternativmedizin

[edytuj] Биорезонанс

Биорезонанс, биорезонансная терапия — группа направлений в альтернативной медицине, декларирующая возможность получения терапевтического эффекта при "резонансном" взаимодействии физических (электромагнитных) либо нефизических (торсионные поля) волн и полей с биологическими объектами.

Сторонники этого метода утверждают, что с помощью направленных воздействий посредством таких волн на биологические объекты (например, человеческий организм) можно изменять некоторые характеристики этих объектов и, тем самым, использоваться для лечения многих заболеваний без применения химических медикаментов. Существуют исследования на эту тему в России и за рубежом (см. en:Bioresonance therapy), разрабатывается специальное оборудование и программное обеспечение (например, известен продукт «Имедис-тест»).

Предположительно, сфера применения биорезонансных технологий выходит за рамки медицины — в некоторых кругах рассматривается, например, сельскохозяйственное, а также военное применение.

Клинические исследования с применением метода двойного слепого контроля, позволяющего исключить эффект плацебо, эффективность биорезонансной терапии не подтверждают^[1][2]. См. также: http://www.skeptik.net/clinic/brt1.htm

Сам термин «биорезонанс» квалифицируется как псевдонаучный^[3].

[edytuj] Литература

Классическая биорезонансная терапия по Ф.Морелло и Э.Раше Теория и практика
Видео-фильм BBC о лечении с использованием БРТ "Паразиты человека - глисты, аскариды, лямблии"

[edytuj] См. также

• Биолокация
• Биополе

[edytuj] Ссылки

• http://imedis.ru/pages/21
• http://www.npl-rez.ru/litra/biorez.htm
• http://www.biorez.ru/
• http://www.biorezonans.ru/
• Запрос "биорезонанс" в "Яндексе"
• Запрос "биорезонанс" в "Гугле"

[edytuj] References

1. ↑ Schoni M.H. et al. Efficacy trial of bioresonance in children with atopic dermatitis. Int Arch Allergy Immunol. 1997 Mar;112(3):238-46.
2. ↑ Wille A. Bioresonance therapy (biophysical information therapy) in stuttering children. Forsch Komplementarmed. 1999 Feb;6 Suppl 1:50-2.
3. ↑ E. Ernst. Bioresonance, a Study of Pseudo-Scientific Language. Forschende Komplementärmedizin und Klassische Naturheilkunde / Research in Complementary and Classical Natural Medicine 2004;11:171-173

Категория:Альтернативная медицина Категория:Маргинальные направления исследований

[edytuj] Projekt 3 Wymiar wielkości fizycznej

wymiar wielkości fizycznej - wyrażenie danej wielkości za pomocą wielkości podstawowych danego układu wielkości fizycznych, w postaci iloczynu wielkości podstawowych w odpowiednich potęgach ^{[1] [2]} (wzorem wymiarowym, zbudowanym w oparciu o wzór definicyjny tej wielkości fizycznej). ^[3]

N.p. w układzie wielkości fizycznych długość - masa - czas (LMT), wymiarem siły jest:

Symbole wielkości fizycznych piszemy pismem pochyłym (kursywą), a symbole wielkości podstawowych we wzorze wymiarowym (ale nie w definicyjnym), pismem prostym (antykwą) lub kursywą (spotyka się obie pisownie). Wielkości podstawowe we wzorze wymiarowym oznaczamy wielkimi literami (n.p. długość to L lub L, a nie l, jak w wielu wzorach definicyjnych). We wzorze wymiarowym symbol wielkości "wymiarowanej" (ale nie symbole wielkości podstawowych) zapisujemy w nawiasie kwadratowym. ^[4] Wykładniki potęgowe we wzorze wymiarowym nazywamy wykładnikami wymiarowymi.

Wielkością podstawową, w danym układzie wielkości fizycznych, nazywamy wielkość fizyczną, która jest umownie przyjęta, jako niezależna od pozostałych wielkości układu. ^[5]

Wielkością pochodną nazywamy wielkość fizyczną, która w danym układzie wielkości jest funkcją wielkości podstawowych. ^[6]

Jest sprawą dyskusyjną, czy przyjmowanie pewnych wielkości fizycznych za podstawowe, jest wyłącznie kwestią umowną, czy odzwierciedla pewną rzeczywistość fizyczną, a jeśli tak, to ile jest tych wielkości. ^[7]

Obowiązujący obecnie, w większości krajów świata, układ jednostek miar SI jest oparty o układ wielkości długość - masa - czas, uzupełniony o temperaturę, natężenie prądu elektrycznego, światłość i ilość (liczność) materii, którym odpowiadają jednostki podstawowe: metr, kilogram, sekunda, kelwin, amper, kandela i mol. Jednak, o ile pozycja temperatury, jako wielkości podstawowej, nie jest kwestionowana nawet w układzie jednostek naturalnych Plancka (mimo, że temperaturę można interpretować, jako wyrażającą średnią energię kinetyczną cząstek), to natężenie prądu elektrycznego zostało przyjęte, jako wielkość podstawowa, jedynie ze względu na łatwość odtworzenia wzorca (naturalną wielkością podstawową dla elektryczności jest ładunek elektryczny), a światłość stała się wielkością podstawową, jedynie aby zobiektywizować subiektywny odbiór pewnego zakresu fal elektromagnetycznych przez ludzki wzrok (obiektywną wielkością odpowiadającą światłości jest gęstość kątowa strumienia energii mierzona w watach na steradian, co znalazło wyraz w obecnej definicji kandeli). Obowiązująca obecnie definicja metra, wyrażająca go w powiązaniu z sekundą, choć nie kwestionuje pozycji długości jako wielkości podstawowej, to wydaje się podkreślać jej związek z czasem, wynikający ze szczególnej teorii względności (czasoprzestrzeń).

wymiar jednostki miary - wyrażenie danej jednostki miary za pomocą podstawowych jednostek miar danego układu jednostek miar (t.j. głównych jednostek miar wielkości podstawowych układu wielkości, na którym jest oparty układ jednostek), w postaci iloczynu jednostek podstawowych w odpowiednich potęgach ^{[8] [9]} (wzorem wymiarowym, zbudowanym w oparciu o wzór wymiarowy wielkości fizycznej). ^[10]

N.p. w, opartym o układ LMT, układzie jednostek miar SI, wymiarem niutona jest:

a w, opartym o ten sam układ, układzie jednostek miar CGS, wymiarem dyny jest:

Symbole jednostek miar piszemy pismem prostym (antykwą). We wzorze wymiarowym symbol jednostki miary "wymiarowanej" (ale nie symbole jednostek podstawowych) zapisujemy w nawiasie kwadratowym. ^[11]

Przykład:

Ustalić wymiar mocy i wymiar jednostki głównej mocy w układach jednostek miar SI, CGS, MKGS.

1) Ustalamy wzór definicyjny (wielkościowy), niezależny od układu wielkości fizycznych, i od układu jednostek miar:

2) Ustalamy wzór wymiarowy (wymiar mocy) w układzie długość - masa - czas (niezależny od układu jednostek miar):

3) Ustalamy wymiar jednostki miary mocy w układzie SI, opartym o układ długość - masa - czas:

4) Ustalamy wymiar jednostki miary mocy w układzie CGS, również opartym o układ długość - masa - czas:

5) Ustalamy wzór wymiarowy (wymiar mocy) w układzie długość - siła - czas (niezależny od układu jednostek miar):

6) Ustalamy wymiar jednostki miary mocy w układzie MKGS, opartym o układ długość - siła - czas:

Niekiedy różne jednostki miar, różnych (niejednorodnych) wielkości fizycznych mają ten sam wymiar, n.p. jednostka energii dżul 1 J = N · m = kg · m /s² · m = kg · m² · s^-2 i jednostka momentu siły niutonometr 1 Nm = kg · m² · s^-2. Takie jednostki miar nazywamy homologicznymi.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Leksykon naukowo-techniczny WNT Warszawa 1984
2. ↑ Encyklopedia Interii wymiar wielkości fizycznej
3. ↑ H. Chmielewski Międzynarodowy układ jednostek miar SI PWSZ Warszawa 1973 rozdz. 14. Równania (wzory) fizykalne, definicyjne, wielkościowe i wymiarowe
4. ↑ H. Chmielewski Międzynarodowy układ jednostek miar SI PWSZ Warszawa 1973 rozdz. 5. Pisownia jednostek miar i ich oznaczeń (symboli)
5. ↑ H. Chmielewski Międzynarodowy układ jednostek miar SI PWSZ Warszawa 1973 rozdz. 7. Układy wielkości i układy jednostek miar
6. ↑ H. Chmielewski Międzynarodowy układ jednostek miar SI PWSZ Warszawa 1973 rozdz. 7. Układy wielkości i układy jednostek miar
7. ↑ M. J. Duff, L. B. Okun and G. Veneziano, Trialogue on the number of fundamental constants, JHEP 0203, 023 (2002) preprint.
8. ↑ Leksykon naukowo-techniczny WNT Warszawa 1984
9. ↑ J. Gałecki Układ SI w nauczaniu chemii i fizyki PZWS Warszawa 1973 rozdz. Wymiar jednostki miary,
10. ↑ H. Chmielewski Międzynarodowy układ jednostek miar SI PWSZ Warszawa 1973 rozdz. 14. Równania (wzory) fizykalne, definicyjne, wielkościowe i wymiarowe
11. ↑ H. Chmielewski Międzynarodowy układ jednostek miar SI PWSZ Warszawa 1973 rozdz. 5. Pisownia jednostek miar i ich oznaczeń (symboli)

[edytuj] Kopia artykułu "Józef Kossecki" (ze względu na usuwanie dużych części artykułu pod pozorem "odchudzania"

Józef Kossecki w czasie wykładu w Kielcach, 5 stycznia 2007 r.

Józef Kossecki (ur. 18 stycznia 1936 r. w Kaliszu) - polski inżynier, politolog i cybernetyk społeczny, współtwórca polskiej szkoły cybernetycznej. Działacz opozycyjny, dziennikarz i polityk, podejrzewany o współpracę z SB (jako tajny współpracownik "X" i "Rybak") oraz o współpracę z KGB.

[edytuj] Życie i działalność naukowa

Jego właściwe nazwisko brzmi Józef Maria Stefan Ferdynand Kossecki. Pochodzi ze starej szlacheckiej rodziny Kosseckich herbu Rawicz (dawniej używana była nazwa Rawa). Jego ojciec, Stefan Kossecki był oficerem Wojska Polskiego, który we wrześniu 1939 roku dowodził 18 Dywizją Piechoty. Po kampanii wrześniowej został najprawdopodobniej zamordowany przez NKWD. Przez Naczelnego Wodza PSZ został w 1964 roku pośmiertnie awansowany do stopnia generała brygady, w 2004 roku ten awans uznał Prezydent RP. Jego matką była Jadwiga z domu Zaremba herbu Zaremba, następnie Twardowska, ostatecznie Kossecka.

W czasie wojny Józef Kossecki mieszkał wraz z matką w Łańcucie. W latach 50. studiował w Politechnice Śląskiej w Gliwicach, w Wydziale Budownictwa Przemysłowego i Ogólnego. Po ukończeniu tych studiów w 1958 roku został zatrudniony w macierzystej jednostce jako asystent, a następnie jako starszy asystent. Był tam zatrudniony do 1960 roku. Jako współzałożyciel i działacz opozycyjnej Ligi Narodowo-Demokratycznej (LND), został aresztowany przez SB 7 maja 1960 roku w Warszawie wraz z kilkoma współpracownikami. 29 maja 1961 roku w tajnym procesie został skazany na 2 lata pozbawienia wolności. W więzieniu, przebywał do 19 grudnia 1961 roku.

Po wyjściu na wolność krótko pracował w biurze projektów "Separator" w Gliwicach. Następnie zdał na studia doktoranckie, prowadzone przez Instytut Podstawowych Problemów Techniki PAN w Warszawie. W rozmowie z kierownikiem tej placówki przedstawił mu informację o swoim aresztowaniu i procesie. Mimo to został przyjęty na studia. W 1967 roku obronił tam pracę doktorską pt. "Jednowymiarowy ruch dyslokacji". W IPPT PAN pracował jako adiunkt do 1973 roku. Opublikował w tym czasie kilkanaście artykułów naukowych z zakresu mechaniki teoretycznej. Przygotowując się do egzaminu doktoranckiego z filozofii zainteresował się dorobkiem cybernetycznym Mariana Mazura, zwłaszcza teorią systemów autonomicznych, co miało decydujący wpływ na jego dalszą działalność naukową. Zmienił dyscyplinę naukową z nauk technicznych na nauki społeczne. Jego zainteresowania cybernetyką społeczną miały podwójną motywację: naukową oraz polityczną, bowiem znajomość cybernetyki umożliwiła mu opracowywanie nowych metod walki informacyjnej, których jeszcze nie znali przeciwnicy. Teorie Mazura znacząco rozwinął i uogólnił opracowując m.in. ogólną jakościową teorię informacji, oraz teorię procesu cybernetycznego.

W latach 50. zainteresował się pracami Feliksa Konecznego, zwłaszcza jego teorią cywilizacji. W 1969 r. wykorzystał teorię cywilizacji Konecznego oraz teorię systemów autonomicznych Mazura do opracowania maszynopisu własnej teorii cywilizacji, wydanej oficjalnie prawie 30 lat później jako "Podstawy nauki porównawczej o cywilizacjach" (1996). W dalszej działalności naukowej wielokrotnie odwoływał się do teorii cywilizacji Konecznego. Wykorzystał metodę socjologiczno-psychologiczną Leona Petrażyckiego, zwłaszcza zaś teorię norm społecznych Petrażyckiego i jego ucznia Henryka Piętki, do głębszego ujęcia mechanizmu funkcjonowania cywilizacji. W szczególności wyjaśnił mechanizm asymilacji religii i ideologii przez społeczeństwa o różnych typach cywilizacji, którego Koneczny nie był w stanie zadowalająco wytłumaczyć. Szerokie omówienie nauki porównawczej o cywilizacjach Feliksa Konecznego w języku cybernetyki społecznej zawarł Kossecki w książkach "Podstawy nauki porównawczej o cywilizacjach" (1996) oraz "Podstawy nowoczesnej nauki porównawczej o cywilizacjach. Socjologia porównawcza cywilizacji" (2003).

W 1973 roku, mieszkając w Warszawie, jako docent został pracownikiem naukowym w Międzywydziałowym Instytucie Nauk Społeczno-Politycznych WSP w Kielcach, w późniejszym czasie przekształconym w Instytut Nauk Politycznych, Wydziału Zarządzania i Administracji Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach, później Akademii Świętokrzyskiej, a obecnie Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego. Kierował tam Zakładem Cybernetyki Społecznej i Metodologii Nauk Społecznych (jedynym takim w kraju), który został zlikwidowany w czasie stanu wojennego. 19 grudnia 1974 roku rozpoczęło się tam pierwsze i jedyne w Polsce seminarium doktoranckie z cybernetyki społecznej. W latach 70. propagował cybernetykę społeczną m.in. w ramach fakultatywnych wykładów objazdowych w głównych ośrodkach akademickich kraju. Począwszy od 1972 roku wykładał cybernetykę społeczną w Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Początkowo jako przedmiot fakultatywny (tylko wykład), zaś od 1973 roku jako przedmiot obowiązkowy wprowadzony programem ministerialnym zarówno dla dziennikarzy jak i politologów, w wymiarze 30 godz. wykładów i 30 godz. ćwiczeń na studiach dziennych oraz w wymiarze 10 godz. wykładów na dziennikarskich studiach zaocznych. Na studiach dziennych zajęcia prowadził do początku lat 80. (w stanie wojennym przedmiot zlikwidowano), a na studiach zaocznych dla dziennikarzy zajęcia te prowadził do roku akademickiego 1986/87. Przez jeden rok w latach 70. wykładał też cybernetykę społeczną dla politologów w Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Po likwidacji Zakładu Cybernetyki Kossecki był pracownikiem Zakładu Socjologii INP WSP w Kielcach. W pierwszej połowie lat 80. z powodu działalności politycznej był przez 4 lata na bezpłatnym urlopie w macierzystej uczelni. W 1982 roku prowadził wykłady zlecone nt. wojny informacyjnej w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR. Później miał również prelekcje w Wojskowej Akademii Politycznej i Akademii Sztabu Generalnego.

Jako pracę awansową napisał książkę "Cybernetyka społeczna", wydaną w części w 1973 roku, zaś w całości 2 lata później. Na podstawie specjalnej procedury obowiązującej wówczas dla tzw. nauk niedysertablnych (takich, dla których nie było rady kompetentnej do nadawania habilitacji z danej dziedziny), przyznano mu tytuł docenta. Recenzentem jego dorobku naukowego dla Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej był Marian Mazur. Początkowo Kossecki był docentem kontraktowym, zaś od 1977 r. docentem mianowanym przez ministra.

Zajmuje się politologią, a zwłaszcza teorią sterowania społecznego (cybernetyką społeczną). Od połowy lat 90. dużo uwagi poświęca metacybernetyce. W Kielcach pracował do przeniesienia na emeryturę w 2001 roku. Później przez 2 lata pracował jeszcze na cząstce etatu kończąc rozpoczęte prace magisterskie i doktorskie. W ostatnich latach współpracuje z naukowcami z Ukrainy oraz udziela wykładów popularyzujących cybernetykę społeczną oraz wiedzę o totalnej wojnie informacyjnej w której sam częściowo uczestniczył. Wykłady te odbywają się w Warszawie, Kaliszu i innych miastach Polski.

Józef Kossecki był promotorem jednej pracy doktorskiej, recenzentem kolejnej w Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego oraz recenzentem jednej pracy doktorskiej w Wojskowej Akademii Politycznej. Pod jego kierunkiem wykonano ponad 100 prac dyplomowych i magisterskich z cybernetyki społecznej oraz ponad 200 z innych pokrewnych nauk społecznych (marketing, historia systemów walki informacyjnej, problemy organizacji i kierowania itp.) w Kielcach w WSP, potem Akademii Świętokrzyskiej, oraz w Uniwersytecie Warszawskim.

Józef Kossecki wszystkie swoje publikacje naukowe z zakresu teorii sterowania społecznego napisał w języku polskim i nigdy nie zgodził się na ich tłumaczenie. Zrobił to, mimo iż dobrze zna kilka języków obcych, w których opublikował niemal wszystkie swoje prace z zakresu mechaniki teoretycznej. Zrobił tak, gdyż uważa, że tego typu wiedza powinna w pierwszym rzędzie służyć krajowi z którego pochodzi dany naukowiec. Kolejny czynnik ograniczający popularność jego dokonań naukowych, to ścisły, precyzyjny i konkretny język publikacji, do którego używania (a nawet rozumienia) nie przywykli przedstawiciele tradycyjnych nurtów badawczych w naukach społecznych. Z kolei duże zaangażowanie w działalność polityczną i jej skutki ograniczały mu czas i możliwości wychowania i wdrożenia do pracy naukowej większej liczby naśladowców. Z tego powodu jego teorie są słabo rozpowszechnione i niektórzy naukowcy kierujący się ogólnie przyjętą w środowisku naukowym praktyką szerokiego propagowania efektów swojej pracy krytykowali go za to.

W 1965 roku Józef Kossecki ożenił się z Elżbietą z domu Sulimierską herbu Stary Koń. Jest ona profesorem zatrudnionym w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN. Mają razem 5 dzieci: Annę (1965), Marię (1969), Stefana (1972), Pawła (1976), oraz Jadwigę (1982).

Józef Kossecki za swoją działalność naukową był wyróżniany nagrodami Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego, w jego ramach w połowie lat 80. prowadził m.in. kurs cybernetyki społecznej w Sekcji Psychocybernetyki PTC. Jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy RP.

[edytuj] Działalność opozycyjna i polityczna

W sierpniu 1957 roku Józef Kossecki brał udział w duszpasterstwie turystycznym na Rusinowej Polanie w Tatrach, prowadzonym przez ojca Leona Szeląga. Poznał tam Przemysława Górnego, wraz z którym podjął decyzję o stworzeniu tajnej niepodległościowej organizacji narodowej^[1]. Powstała ona w 1958 roku jako Liga Narodowo-Demokratyczna. Kossecki organizował działalność Ligi głównie w Polsce południowej. Korzystał przy tym z wcześniejszych doświadczeń nabytych podczas współpracy z dr Janem Bogdanowiczem^[2] i mecenasem Leonem Mireckim. Jego działaniami kierował wówczas przywódca Ligi – Walenty Majdański. Kossecki wspólnie z Górnym założyli Oddział Warszawski Ligi. Sam Kossecki w Gliwicach przeniknął do duszpasterstwa akademickiego, PAX-u, drużyny starszoharcerskiej w Politechnice Śląskiej, a nawet zorganizował kanały wpływu w POP PZPR w tej uczelni. W 1959 roku został wyrzucony z harcerstwa za "klerykalno-nacjonalistyczne odchylenie". Jednak w ramach działalności w PAX-ie opracował program szkolenia kadry młodzieżowej i prowadził prelekcje z zakresu zakazanej i utajnianej wówczas przez władze tematyki, czyli nauki o cywilizacjach (Konecznego), problemów demograficznych kraju i historii ruchu narodowego. Oprócz Gliwic Kossecki działał aktywnie w Krakowie i Zakopanym.

Józef Kossecki dojeżdżał ze Śląska do Warszawy na zebrania Ligi. Jego działalność, polegająca na rzekomym namawianiu do wstąpienia do legalnego PAXu, była kamuflażem dla działalności grupy. Kossecki pełnił wówczas ważną rolę łącznika pomiędzy niektórymi osobami funkcyjnymi i grupami Ligi. Okręg Warszawski Ligi, który bardzo szybko się rozwinął (liczył wówczas kilkadziesiąt osób), z tego powodu został rozpracowany przez SB, która 7 maja 1960 roku w pokoju 409 w akademiku przy placu Narutowicza w Warszawie aresztowała kilku jej członków, m.in. Józefa Kosseckiego. Po ponad 9 miesięcznym śledztwie, na utajnionym procesie, który zakończył się 29 maja 1961, sześciu członków Ligi zostało skazanych, w tym Józef Kossecki. Uniewinniono Jana Bogdanowicza i Leona Mireckiego. Podczas śledztwa i procesu Kossecki zastosował obronę polegającą na wykorzystaniu pewnych metod kontrwywiadu defensywnego, czego elementem była bardzo dobrze opracowana legenda. Niektóre elementy tej fałszywej legendy do dziś pojawiają się w publikacjach odwołujących się do jego osoby. Podczas śledztwa na polecenie komórki kontrwywiadowczej Ligi Kossecki złożył zeznania obciążające siebie (za utworzenie Ligi i napisanie jej programu) oraz Bogdanowicza i Mireckiego, działaczy narodowych nie należących do Ligi, a jedynie czasem kontaktujących się z jej członkami i nie znających rzeczywistego charakteru działalności aresztowanych członków Ligi. Bodganowicz i Mirecki zostali oczyszczeni w procesie z zarzutów i nie mieli później pretensji do Kosseckiego za te zeznania. Informacje podane przez Kosseckiego sprowadziły śledztwo na jałowy boczny tor. Celem było odsunięcie wszelkich podejrzeń od rzeczywistego przywódcy Ligi Walentego Majdańskiego i innych członków wyższych szczebli organizacji. Cel ten został osiągnięty. SB uznała organizację za rozbitą, co ułatwiło jej dalszą opozycyjną działalność. W wyniku procesu "spalone" zostały tylko kanały wpływu Ligi w PAXie oraz tekst jej programu. Kossecki został skazany na 2 lata pozbawienia wolności. W więzieniu, przebywał do 19 grudnia 1961 roku, gdyż na poczet kary uwzględniono czas aresztowania. Po procesie wszyscy oskarżeni wyszli natychmiast na wolność, w więzieniu pozostał jedynie Kossecki. Ten fakt oraz wysokość wyroku dla niego nie satysfakcjonowała jednak SB, dlatego poleciała ona swoim tajnym współpracownikom szerzenie dezinformacji jakoby Kossecki "wszystko wysypał w śledztwie". Po wyjściu na wolność Kossecki musiał na kilka lat zaprzestać działalności szkoleniowej w Lidze, ze względu na ewentualną inwigilację przez SB. Wyjątek zrobił jedynie w dwóch sprawach. W 1962 roku skontaktował się z komórką kontrwywiadowczą wyższego szczebla Ligi w celu wykrycia donosiciela, który doprowadził do aresztowania jej działaczy (agent ten został zidentyfikowany i wydalony z organizacji, po czym wkrótce popełnił samobójstwo) oraz w celu przejścia przeszkolenia teoretycznego i praktycznego z zakresu kontrwywiadu ofensywnego w zakresie penetracji struktur przeciwnika, czyli aparatu władzy PRL. Po tym okresie przystąpił do "odmrażania" nie namierzonych przez SB elementów struktury LND oraz do ich rozbudowy.

W drugiej połowie lat 60. działacze Ligi, także Kossecki, skupiali się głównie na indywidualnym kształceniu członków i sympatyków (lub najwyżej w grupach 2 osobowych), w trudno uchwytny dla SB sposób. Obserwowali i oceniali działania polityczne władz. Starali się również wytypować przedstawicieli władz i dysydentów^[3] podatnych na idee narodowe. Pod koniec lat 60. działacze Ligi Narodowo-Demokratycznej starali się docierać do wybranych działaczy i intelektualistów partyjno-państwowych, by kontaktując się z nimi indywidualnie wpływać na nich w myśl programu Ligi. W ramach tej działalności Kossecki dotarł m.in. do pułkownika Zbigniewa Załuskiego oraz redaktora Ryszarda Gontarza. Działania te znalazły pewien oddźwięk np. w szczegółach oceny przez władze wydarzeń marca 1968 zainicjowanych przez odchodzących od trockizmu tzw. "komandosów"^[4]. Po wypadkach 1968 roku znacząco poszerzyły się możliwości szkolenia (w małych grupach) członków i sympatyków Ligi. Jej członkowie mogli też już głosić oficjalnie część swego programu. Kossecki opracował program stopniowej indoktrynacji narodowej członków PZPR i aparatu władzy PRL. Zmierzał on do zmiany antynatalistycznej polityki państwa na pronatalistyczną (czyli zmierzającą do zwiększenia wskaźnika urodzeń) oraz ograniczenia wrogich dla Kościoła katolickiego działań na rzecz przeciwstawienia się ideologii liberalno-wolnomularskiej. Tego rodzaju hasła były bliskie frakcji moczarowców w PZPR. Przystąpiono do realizacji tego programu przekształcając w latach 70. frakcję moczarowców we frakcję nacjonalizujacą.

Dzięki współpracownikom z Ligi Narodowo-Demokratycznej w latach 50. Kossecki zainteresował się pracami Feliksa Konecznego, zwłaszcza jego teorią cywilizacji. Wprowadził tę naukę jako podstawę doktryny LND, choć pierwotna inspiracja wyszła od Walentego Majdańskiego. W 1969 r. wykorzystał teorię cywilizacji Konecznego oraz teorię systemów autonomicznych Mazura, którą poznał nieco wcześniej podczas przygotowań do egzaminu doktorskiego, do opracowania maszynopisu własnej teorii cywilizacji, wydanej oficjalnie prawie 30 lat później jako "Podstawy nauki porównawczej o cywilizacjach" (1996). Wykładał tą teorię członkom Ligi i propagował jej wykorzystywanie do realizacji celów statutowych tej organizacji. Wykorzystanie cybernetyki społecznej umożliwiało mu opracowywanie nowych metod walki informacyjnej, których jeszcze nie znali przeciwnicy.

Najwyżej po kilku latach od powstania organizacji wyższy szczebel kontrwywiadu Ligi zaczął wprowadzać swoich ludzi do różnych struktur MSW. Po tym jak pod koniec lat 60. LND wprowadziła swoją pierwszą "wtyczkę" do archiwum MSW, stwierdziła, że na podstawie materiałów Biura "C" tylko oficer prowadzący i jego szef mogą stwierdzić kto jest tajnym współpracownikiem SB, a kto tylko rozpracowywanym "figurantem". Dlatego Kossecki przy pomocy metod cybernetyki społecznej opracował metody namierzania agentury SB oraz obcych wywiadów i kanałów wpływu w Polsce^[5].

Na początku lat 70. Kossecki przekonał do swoich koncepcji ówczesnego zastępcę kierownika Wydziału Prasy KC PZPR. Dzięki temu mógł opublikować szereg artykułów propagujących elementy programu Ligi w tygodnikach Walka Młodych i Prawo i Życie oraz w dzienniku Trybuna Ludu. W latach 1971-1972 występował z nimi również w Telewizji Polskiej.

Na początku lat 70. kontrwywiad Ligi Narodowo-Demokratycznej ustalił, iż władze PZPR postawiły na masowy rozwój szeregów organizacji, dlatego zabroniły organom partii sprawdzania kandydatów na jej członków w teczkach SB. Gierkowi chodziło przy tym o to, by Służba Bezpieczeństwa nie decydowała o tym, kogo partia będzie przyjmować w swe szeregi. Ewentualną kryminalną przeszłość kandydata sprawdzano w Centralnym Rejestrze Skazanych, a nie w teczkach SB. Dlatego po zatarciu wyroku pod koniec 1974 r. Kossecki wstąpił do PZPR, w WSP w Kielcach, by skuteczniej realizować cele statutowe Ligi. Z czasem stał się nieoficjalnym głównym ideologiem nacjonalizującego skrzydła w PZPR. Był członkiem tej partii do jej końca w 1990 roku.

Infiltracja różnych organów PZPR przez członków i sympatyków LND i ich wpływ na pronarodową część członków KC tej partii umożliwiły publikację książek Kosseckiego pt. "Tajemnice mafii politycznych" (1978) oraz "Granice manipulacji" (1984). Zwłaszcza publikacja pierwszej z nich miała duże znaczenie. Pozornie poświęcona prezentacji historycznej działalności tajnych stowarzyszeń (zwłaszcza masonerii) oraz policji politycznej, zwłaszcza carskiej, w rzeczywistości powstała głównie po to, by móc ukazać (zakamuflowane opracowanym przez Ligę sposobem kodowania) metody działania służb specjalnych PRL w zakresie walki z organizacjami nielegalnymi. Było to możliwe, ponieważ polskie tajne służby przejęły metody pracy służb radzieckich, a te wykorzystywały nieco zmodyfikowane metody carskiej Ochrany. SB ze względu na ówczesne relacje partia-służby nie mogła zapobiec tym publikacjom, ale znając ich potencjalną wagę dla działaczy opozycyjnych oraz wykorzystując oficjalnie znane przejawy działalności Kosseckiego w PZPR, poleciła swoim agentom w środowiskach opozycyjnych rozpowszechnianie fałszywych opinii, np. że Kossecki to "komuch", "beton partyjny", "jego książki to komunistyczna propaganda" i dlatego nie należy ich czytać. Osiągnęła w tym zakresie duży sukces. Kossecki natomiast z powodu ich publikacji był bardzo często zapraszany do terenowych i zakładowych organizacji partyjnych PZPR, przybliżając ich członkom i osobom zainteresowanym treści tych książek, najczęściej znacznie je poszerzając o treści na których druk nie zgodziłaby się cenzura (np. podając nazwiska osób prowadzących mafijno-agenturalną działalność). Wykorzystywano je również do szkolenia członków Ligi, niejednokrotnie w lokalach PZPR. Podczas tych prezentacji Kossecki mógł lepiej poznać sytuację w kraju oraz przejawy działań SB wobec robotników, różnych organizacji i ujawniającej się opozycji, w tym przejawy i przykłady wprowadzania do nich agentów. Jego spostrzeżenia przyczyniły się do tego, że Liga podjęła decyzję o nie włączaniu się w działania NSZZ "Solidarność" lecz obserwowała jego działania z boku i częściowo od wewnątrz za pośrednictwem nielicznych "posterunków kadrowych".

W 1980 r. kontrwywiad ofensywny LND ustalił, że w najbliższym czasie realna jest interwencja wojsk krajów Układu Warszawskiego w Polsce. Dlatego kierownictwo Ligi postanowiło zamontować swe kanały rozpoznawczo-inspiracyjne w środowiskach tzw. betonu partyjnego, uznając, że pozwoli to na lepszą obserwację sytuacji na linii Warszawa-Moskwa. Realizując tą decyzję Kossecki w roku 1980 rozpoczął działania w zorganizowanym pod patronatem Komitetu Warszawskiego PZPR Klubie Partyjnej Inteligencji Twórczej "Warszawa 80". W latach 1980-1981 publikował w "Biuletynie" Komitetu Warszawskiego PZPR. Działalność publicystyczna w powstałym z inicjatywy Klubu Partyjnej Inteligencji Twórczej "Warszawa 80" tygodniku Rzeczywistość miała na celu zaostrzenie walki wewnętrznej w PZPR, wzmocnienie w niej tendencji narodowych oraz zdobycie wpływu na środowiska partyjnych fachowców, m.in. poprzez utworzone z inspiracji redakcji tygodnika Stowarzyszenie Klubów Wiedzy Społeczno-Politycznej "Rzeczywistość".

Od końca lat 70. co najmniej do końca lat 80. Kossecki był prezesem "Towarzystwa Kultury Moralnej", walczącego z przerywaniem ciąży. Towarzystwo wydawało własny biuletyn informacyjny, występowało również z różnymi inicjatywami do władz.

Po wprowadzeniu stanu wojennego środowiska polskich narodowców w PZPR sterowane przez LND podjęły próbę zdominowania polskich mediów^[6]. Kossecki, od pierwszych dni stanu wojennego, wielokrotnie występował na antenie Polskiego Radia, pisał artykuły do Trybuny Ludu i innych gazet. W ramach tej kampanii na antenie TVP w wystąpieniu w Dzienniku Telewizyjnym 8 stycznia 1982 r. o godzinie 22.30 (powtórzonym przez telewizję następnego dnia rano), zaatakował, nie podając nazwisk, osoby z kierownictwa PZPR i państwa, które jego zdaniem (a właściwie według ustaleń kontrwywiadu ofensywnego LND) były związane z zagranicznymi ośrodkami prowadzącymi działalność mafijną o charakterze masońskim w powiązaniu z lożą "Kopernik" oraz dywersję antypolską. W kolejnym programie miał podać nazwiska, ale mu to uniemożliwiono. Spotkały go za te i następne wystąpienia szykany ze strony zaatakowanych prominentów^[7]. Doprowadzono do rozwiązania kierowanego przez niego Zakładu Cybernetyki Społecznej i Metodologii Nauk Społecznych. Ówczesny rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach doprowadził do zwolnienia go z pracy w tej uczelni. Po interwencji współpracowników Kosseckiego z Wydziału Informacji KC PZPR został zawarty kompromis polegający na tym, że poprosił on o urlop bezpłatny (najpierw na rok, potem na dalsze trzy lata), na który zamieniono zwolnienie dyscyplinarne. Nie został wyrzucony z PZPR tylko dlatego, że szybko wziął przeniesienie z organizacji partyjnej w WSP w Kielcach do Warszawy, a tam nie zgłaszał się do żadnej z organizacji, aż opadną emocje. Współpracownicy wybronili go też przed aresztowaniem. Po pewnym czasie przeniósł się do organizacji partyjnej w Zjednoczeniu Patriotycznym "Grunwald", skupiającym członków PZPR o poglądach narodowych i oddziałującym na innych członków tej partii. Po roku, w maju 1983, został sekretarzem ds. propagandy ZP "Grunwald", był również I sekretarzem POP PZPR w stowarzyszeniu. Zorganizował tam Zespół do Badania Historii Polskiej Myśli Patriotycznej i Działalności Antypolskiej, który stał się przykrywką dla działalności komórki kontrwywiadu ofensywnego LND. Komórka ta starała się namierzać, rozpracowywać i w miarę swych ograniczonych możliwości zwalczać agentów obcych państw (w tym agentów wpływu) w strukturach kierowniczych PZPR i państwa. Rozwinięto wówczas również zagraniczne kanały wpływu Ligi w USA i ZSRR. Kossecki kontynuował intensywną działalność prelekcyjną, aż do opublikowania w lipcowo-sierpniowym numerze 1983 r. paryskiej "Kultury" artykułu Adama Michnika pt. "Analiza i perspektywy". W artykule tym Michnik zręcznie przedstawił go jednocześnie jako przedstawiciela betonu partyjnego i obsesyjnego antykomunistę. Celem było jednoczesne skompromitowanie go wobec przedstawicieli opozycji i władz. Władze partyjne wszczęły postępowanie wyjaśniające, które zamknęło mu drogę do wszelkich oficjalnych mediów poza Biuletynem Informacyjnym ZP "Grunwald".

Podczas zawieszenia w dotychczasowym miejscu pracy w 1982 roku starał się o pracę w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR, jednak po donosie na niego i rozmowie wyjaśniającej z jej rektorem, generałem Michtą, otrzymał jedynie wykłady zlecone nt. wojny informacyjnej. Po zmianie rektora tej uczelni zlikwidowano wspomniane wykłady. Miał również prelekcje w Wojskowej Akademii Politycznej, Akademii Sztabu Generalnego i samym Sztabie Generalnym WP^[8]. W tym czasie, mając zablokowane wystąpienia w mediach publicznych, opublikował dwie serie złożone z kilkunastu artykułów zamieszczonych w branżowym miesięczniku oficerów Ludowego Wojska Polskiego "Wojsko Ludowe". Zbiór artykułów z jednej z tych serii został wydany w zmienionej wersji w 1983 roku jako książka pt. "Geografia opozycji politycznej w Polsce w latach 1976-1981"^[9]. Artykuły z drugiej serii, dotyczące białych plam w historii Polski, zostały włączone do drugiego wydania "Tajemnic mafii politycznych" (1991).

W połowie lat 80. w ocenie członków Ligi Narodowo-Demokratycznej aparat władzy PRL uległ dezorganizacji i zmierzał do kryzysu, w wyniku którego zmaleje rola PZPR a wzrośnie rola aparatu państwowego, czyli administracji. Aby uzyskać dostęp do tego ostatniego wykorzystano organizację ORMO. Kossecki dzięki pomocy swego byłego studenta Adama Hempla został członkiem tej formacji w 1985 roku, a po roku został szefem szkolenia w dzielnicy Warszawa – Śródmieście. Był majorem tej formacji. Wybór był nieprzypadkowy. Tam miały swoje siedziby wszystkie ministerstwa, a w nich działały organizacje ORMO mające wielu członków. ORMO wówczas faktycznie spełniała funkcję swego rodzaju policji partyjnej PZPR, używanej przez tą partię m.in. do kontrolowania Milicji Obywatelskiej. Wynikało to z podległości służbowej jej członków sekretarzom organizacyjnym odpowiednich komitetów PZPR. Dlatego była słabo kontrolowana kontrwywiadowczo, brakowało jej również koncepcji szkolenia członków. Taki program stworzył Kossecki, zawierając w nim przedmioty czysto policyjne oraz część treści narodowych w myśl programu LND. W latach 1986-1988 prowadził szkolenia dla członków tej formacji w praktycznie wszystkich ministerstwach.

Trudniej przedstawiała się sprawa infiltracji MSW, którego funkcjonariusze nie należeli do ORMO. Dlatego w 1986 roku Kossecki podjął również próbę infiltrowania Akademii Spraw Wewnętrznych. Jego zatrudnienie w tej uczelni zablokował rektor Tadeusz Walichnowski, po sprawdzeniu przeszłości Kosseckiego w dokumentach SB^[10].

Atak na prominentów z PZPR oskarżanych przez Kosseckiego o współpracę z zachodnioniemieckim wywiadem BND oraz takie wydarzenia jak zabójstwo księdza Jerzego Popiełuszki i odbywający się potem proces sprawców, podczas którego pojawiły się informacje o możliwych związkach zabójców ze służbami specjalnymi RFN sprawiły, iż w połowie lat 80. kontrwywiad Ligi Narodowo-Demokratycznej uznał, iż Kossecki może być zagrożony przez SB, będącą na usługach prominentnych agentów wpływu zidentyfikowanych przez Ligę^[11]. Aby go chronić przed takim zagrożeniem uaktywniono komórkę dezinformacyjną LND, której członkowie rozpowiadali, że Kossecki jest agentem KGB. W różnej formie czynił to również Kossecki^[12]. Informacje te dotarły do SB i znalazły się w materiałach archiwalnych dotyczących Józefa Kosseckiego. Po latach są wykorzystywane przez niektórych historyków z IPN w publikacjach naukowych i popularnonaukowych^[13].

W przełomie lat 70. i 80. Józef Kossecki dokonał analizy systemu sterowania społecznego w Polsce, którą opublikował omijając cenzurę w 1981 roku w niskonakładowej książce "Refleksje o reformie systemu sterowania społecznego w Polsce"^[14]. Przewidział tam, że pod koniec lat 80. ze względu na trendy demograficzne dojdzie do kryzysu sterowania ekstensywną gospodarką, a tym samym państwem. Przewidywany kryzys nastąpił w 1988 roku. Wzmocniła go ówczesna polityka władz, dążących do urynkowienia cen, czyli ich wzrostu. W maju 1988 r. doszło do fali strajków. Zanosiło się na kolejne strajki i ich eskalację. Ponieważ LND miała wówczas rozbudowane za sprawą działalności Kosseckiego kanały wpływu w aparacie partyjnym i państwowym postanowiono je wykorzystać. Rozpoznanie charakteru generała Jaruzelskiego przez Kosseckiego (w skrócie: silne pragnienie władzy) pozwoliło stwierdzić, że najłatwiej i najskuteczniej zdopinguje go do działania możliwość utraty władzy. Dlatego opracowano informację o możliwości odsunięcia go od władzy przez grono generałów. Członkowie Ligi wybrali wiarygodne źródło i kanał przesyłu tej wiadomości, w którym znajdował się zaufany współpracownik Jaruzelskiego, prawdopodobnie Czesław Kiszczak. Spreparowana przez członków Ligi informacja w maju 1988 r. dotarła do adresatów, a dalszy rozwój wypadków potwierdza, że odegrała ona istotną rolę w zainicjowaniu procesu pokojowego przekazywania władzy przez PZPR dla opozycji. W sierpniu i wrześniu 1988 r. Czesław Kiszczak zaproponował opozycji dialog i rozmowy przy okrągłym stole^[15].

Józef Kossecki od lat 70. publikował dużo artykułów prasowych, początkowo w prasie PRL-owskiej (np. Trybuna Ludu, Walka Młodych, Prawo i Życie, Rzeczywistość, Żołnierz Wolności, Wojsko Ludowe), a także w biuletynach informacyjnych KW PZPR, Zjednoczenia "Grunwald" oraz "Towarzystwa Kultury Moralnej", od lat 90. głównie w organie prasowym Partii X oraz prasie o charakterze narodowym.

Po przejęciu władzy przez opozycję jesienią 1989 roku w MSW kierowanym dalej przez Czesława Kiszczaka trwało niszczenie akt i oczekiwanie na reorganizację. W tej sytuacji Liga Narodowo-Demokratyczna podjęła próbę zdobycia przyczółka w tym resorcie do dalszych działań. Kossecki zaproponował prowadzenie wykładów z okrojonej wersji cybernetyki społecznej w Akademi Spraw Wewnętrznych dla przyszłych policjantów. Rektorem tej uczelni był wciąż Tadeusz Walichnowski, który ponownie nie dopuścił do zatrudnienia go w tej uczelni. Jednak kierownictwo zamiejscowego Wydziału Bezpieczeństwa Publicznego tej uczelni w Legionowie zatrudniło go w roku akademickim 1989/1990 na umowę zlecenie jako wykładowcę cybernetyki społecznej i statystyki. Wiosną 1990 opracował program specjalnego kursu dla wybranych oficerów policji, który zrealizował w Legionowie w okresie od lipca do września 1990. Następny kurs miał się odbyć w zimie i być poświęcony wykorzystaniu cybernetyki społecznej i psychocybernetyki do zwalczania przestępczości mafijnej. Opanowanie przez policjantów wiedzy z tego zakresu znacznie ułatwiłaby im walkę z gangami przestępczymi o charakterze mafijnym, które rozwinęły się w latach 90. w Polsce. Planowany kurs nie odbył się jednak, gdyż po publikacji serii artykułów w Gazecie Wyborczej atakującej dr Adama Hempla, byłego członka ORMO, doradcy ministra spraw wewnętrznych Krzysztofa Kozłowskiego, został on usunięty ze stanowiska. W ten sposób Kossecki stracił polityczno-administracyjne poparcie, a z jego wiedzy nie chciała później korzystać żadna instytucja państwowa należąca do służb specjalnych. Jedynym wyjątkiem byli oficerowie policji, którzy indywidualnie podejmowali decyzje pisania u niego prac magisterskich w Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach^[16]. Dla nich Kossecki napisał skrypt pt. "Elementy nowoczesnej wiedzy o sterowaniu ludźmi. Socjotechnika, socjocybernetyka, psychocybernetyka" (2001), który zawiera skrót materiału wykładanego na kursie w 1990 roku.

Po tym jak wiosną 1990 r. Parlament uchwalił ustawę o partiach politycznych kierownictwo Ligi Narodowo-Demokratycznej uznało, że nie ma już konieczności działania w konspiracji i zawiesiło działalność Ligi. Wezwało jednocześnie byłych członków, w miarę ich chęci i możliwości, do realizacji z własnej inicjatywy programu Ligi w administracji państwowej oraz w legalnych partiach i organizacjach.

Od przełomu lat 80. i 90. Kossecki dalej zajmował się polityką, w szczególności był członkiem ścisłego kierownictwa Partii X^[17] Stanisława Tymińskiego. W 1991 roku był członkiem Reprezentacji Krajowej Partii X. Mimo, iż nie odpowiadał za stronę administracyjną nieudolnie prowadzonych przygotowań partii do wyborów parlamentarnych w październiku tego roku, był za to ostro atakowany. Jednym z głównych organizatorów nagonek na niego był człowiek zwany „Maksiem”, który chwalił się, iż jest byłym oficerem SB i ma kontakty z UOPem, czym straszył innych członków partii. Zaatakowano go zwłaszcza na Kongresie Krajowym Partii X 14 grudnia 1991. Po wyjaśnieniu Kosseckiego jaki był rzeczywisty charakter jego działalności w PZPR został wybrany członkiem Reprezentacji Krajowej, a 16 grudnia 1991 roku został zastępcą Tymińskiego. Wkrótce potem powołano Rząd Jana Olszewskiego, w którym ministrem spraw wewnętrznych został Antoni Macierewicz, a szefem UOP Piotr Naimski. „Maksio” i inni prowodyrzy wewnętrznych rozrób w partii wycofali się z niej. Co sugeruje, że mogli oni być nasłani przez tą służbę. Od 1995 r. do momentu rozwiązania Partii X w 1999 roku Kossecki był jej przewodniczącym.

Jako wiceprzewodniczący Partii X w Biuletynie Informacyjnym Partii "X" nr 6 z czerwca 1994 r. Kossecki wskazał na bezprawność realizowanej w Polsce prywatyzacji i wyliczył artykuły kodeksu karnego, które zostały naruszone w trakcie tego procesu. Zwołał wówczas konferencję prasową, na której przedstawił ten problem. Przyczynił się tym prawdopodobnie do tego, że na początku 1996 r. odbyło się referendum w sprawie prywatyzacji, które miało eks post zalegalizować prywatyzację. Z powodu zbyt małej frekwencji nie było jednak wiążące.

W dniu 19 lutego 1992 roku przed Sądem Najwyższym w Warszawie odbył się proces rehabilitacyjny członków Ligi Narodowo-Demokratycznej skazanych w 1961 roku. W trakcie tego procesu Józef Kossecki po raz pierwszy przedstawił oficjalnie wiele szczegółów z działalności LND w latach 1958-1990. Osobom zrehabilitowanym przysługiwało prawo do ubiegania się o wysokie odszkodowanie. Kossecki zrezygnował z tego prawa, uważając za nieetyczne obciążanie współczesnego podatnika obowiązkiem płacenia za przestępstwa i zbrodnie popełnione przez funkcjonariuszy dawnego reżimu.

[edytuj] Prognozy polityczne w oparciu o teorię Kosseckiego

Józef Kossecki opracował i wydał oryginalną teorię umożliwiającą odtwarzanie przeszłych i prognozowanie przyszłych stosunków międzynarodowych, opartą na danych o produkcji surówki żelaza i stali. Opublikował ją w książkach "Wzajemne oddziaływania sterownicze państw jako układów samodzielnych" (1980) oraz "Cybernetyka społeczna" (1981). Ze względu na działalność cenzury w PRL nie mógł publikować wynikających z niej prognoz, a analizę przeszłych wydarzeń kończył na roku 1945. Przedstawiał je jednak na konferencjach naukowych i w wielu prelekcjach publicznych dla zainteresowanych słuchaczy. Analizę stosunków międzynarodowych do 2003 roku opartą o tą teorię opublikował ostatnio w książce "Metacybernetyka" (2005). Zawarte tam prognozy sprawdziły się z dokładnością do roku. Nie zaktualizowana interaktywna wersja analiz wynikających z tej teorii, obejmująca dane z lat 1776-1945, znajduje się również w serwisie "Wirtualna Historia" firmy Tytan.

Ze zaktualizowanej prognozy wynika, że w 2008 roku^[18] stosunki międzynarodowe osiągnęły podwójny krytyczny punkt, grożący nawet wybuchem III wojny światowej. Stany Zjednoczone powoli tracą swój status jedynego supermocarstwa. Z kolei Chiny posiadają już potencjał gospodarczy, który pozwala im przeciwstawić się USA, zwłaszcza gdyby udało im się pozyskać do sojuszu Rosję. W tej sytuacji musi nastąpić wzrost napięcia międzynarodowego, do którego od kilku lat przygotowywało się wiele służb specjalnych. Dotyczy to zwłaszcza służb odpowiadających za realizację wojny informacyjnej (będącej prowadzeniem wojny w czasie pokoju) w najważniejszych państwach świata. Zadaniem dyplomacji i służb specjalnych USA w tej sytuacji jest pozyskanie jak największej liczby sojuszników i użytecznych informacji, którzy wzmocnią siłę bloku politycznego pod przywództwem USA i będą mogli przeważyć szalę konfliktu na rzecz tego kraju. W związku z tym spodziewać się można wzmożonych kontaktów i akcji dyplomatycznych amerykańskich polityków i dyplomatów wśród ewentualnych sojuszników tego kraju, a w razie oporów włączenia do akcji służb walki informacyjnej i służb specjalnych. Ich celem będzie pozyskanie jak największej liczby sojuszników oraz neutralizacja lub nawet wyeliminowanie np. przez wywołanie afer, tych polityków i niezależnych organizacji politycznych, które mogłyby się temu przeciwstawiać. Ze względu na stawkę narastającego konfliktu nie można wykluczyć żadnych działań.

Ważną rolę w zbliżającym się konflikcie powinna odegrać Polska. Dlatego operujące w naszym kraju obce służby specjalne wzmogły aktywność. Jej przejawem może być faktyczny demontaż służb specjalnych Rzeczypospolitej, który obecnie zachodzi. Mniejszą rolę mogą mieć działania polegające na kompromitowaniu konkretnych osób i organizacji niezależnych od tych służb przy pomocy spreparowanych i zmanipulowanych informacji. Stąd być może wynikają pojawiające się coraz częściej informacje jakoby Kossecki był TW "X" (Tajnym Współpracownikiem "X"^[19]) oraz przygotowywane przez media informacje oczerniające Ligę Narodowo-Demokratyczną, która posiadała kiedyś jedyny sprawny (choć mało liczny) i szczelny kontrwywiad w Polsce.^[20]

W odniesieniu do obecnych władz Polski istotne dla przebiegu wojny informacyjnej w naszym kraju będzie m.in. stanowisko rządu Donalda Tuska wobec planów instalacji w Polsce elementów amerykańskiej tarczy antyrakietowej. Jeżeli ewentualnie rząd nie zgodzi się na ten projekt, można się spodziewać wybuchu afer oczerniających kluczowych ministrów tego rządu (zwłaszcza ministrów spraw zagranicznych, wewnętrznych i obrony), a nawet Premiera. W skrajnym przypadku może to być nawet próba obalenia rządu.

Oficjalne sygnały napływające z Chin i Rosji napawają na razie w związku z przedstawioną sytuacją pewnym optymizmem. Władze Chin włożyły dużo wysiłków i środków w przygotowanie Letnich Igrzysk Olimpijskich 2008 w Pekinie, które odbędą się w sierpniu 2008 roku. Do tego czasu nie będą więc zbyt zainteresowane wybuchem ewentualnego konfliktu. Z kolei w Rosji zaplanowano na 2 marca 2008 roku wybory prezydenckie, po których Prezydentem najprawdopodobniej zostanie liberalnie i przyjaźnie do zachodu (jak na tamtejsze warunki) nastawiony Dmitrij Miedwiediew. Niestety, takie działania jak ogłoszenie przez Kosowo niepodległości i poparcie jej przez większość krajów Unii Europejskiej wzmagają poziom napięcia międzynarodowego. Skłoniły USA do poparcia Kosowa, zaś Rosję do poparcia Serbii. Po tym mogą nastąpić kolejne wynikające stąd działania. Następnym pretekstem do wzrostu napięcia międzynarodowego może być np. czas i sposób rozstrzygnięcia projektu budowy radaru w Czechach i elementów tarczy antyrakietowej w Polsce. Im więcej tego typu wydarzeń i inicjatyw odbieranych w Rosji jako skierowane przeciwko niej się pojawi, tym bardziej będą skłaniały jej władze do przeciwstawienia się im, a nawet szukania poparcia w Chinach. Jeżeli władze tego ostatniego kraju będą mieć własne, związane ze swoją racją stanu, powody polityczne (np. kolejne próby uniezależnienia się Tajwanu od Chin przy poparciu Stanów Zjednoczonych), to po Olimpiadzie w Pekinie mogą się zdecydować w sojuszu z Rosją na konfrontację ze Stanami Zjednoczonymi. Może to być nawet konfrontacja zbrojna.

Pewne pocieszenie stanowi fakt, że zgodnie z obserwacjami Kosseckiego prezentowanymi na prowadzonych przez niego wykładach współczesne konflikty stopniowo przekształcają się z konfliktów energomaterialnych (klasycznych wojen) w konflikty informacyjne (burze polityczno-medialne). Stąd narastający konflikt polegać będzie prawdopodobnie przede wszystkim na moralnym rozkładaniu przeciwnika i generowaniu u niego konfliktów wewnętrznych.

[edytuj] Kontrowersje wokół działalności Józefa Kosseckiego

W ostatnim okresie pojawiają się publikacje informujące o tym, że w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej znajduje się 14 tomów materiałów dotyczących Józefa Kosseckiego. Według zawartych tam informacji miał on być w latach 1963-1988 tajnym współpracownikiem SB o pseudonimie "X", zaś w latach 1988-1989 tajnym współpracownikiem "Rybak".^[21] Dokumenty archiwalne IPN dotyczące tajnego współpracownika "X" przedstawione są m.in. w publikacji "Marzec 1968 w dokumentach MSW, T. 1, Niepokorni" 2008^[22]. Znajdują się one zapewne również w artykule "„Endekoesbecja”. Dezintegracja Polskiego Związku Katolicko-Społecznego w latach 1982–1986" (2007)^[23].

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Publikacje i źródła zawierające informacje wykorzystane w rozdziale hasła dotyczącym politycznej działalności Ligi Narodowo-Demokratycznej i Kosseckiego wymienione są w wykazie bibliografii na dole strony. Podstawowym źródłem jest książka Kosseckiego "Wpływ totalnej wojny informacyjnej na dzieje PRL". Wyd. b.d., Kielce 1999, a w niej strony: 3-4, 328-332, 335, 339, 353, 356-362, 370-371, 383-384, 396, 422-423, 425, 428-431, 441-443, 446, 452, 454-461, 468, 477-479, 488-489, 495-496, 502. Ze względu na ich obszerność nie uwzględniono w haśle wielu drobnych szczegółów tam przedstawionych. Wymieniona publikacja jest najobszerniejszym omówieniem działalności politycznej Ligi i Kosseckiego. Jest ona jednak bardzo słabo znana przez historyków.
2. ↑ W latach 30. był on asystentem prof. Stanisława Grabskiego, a zarazem szefem wewnętrznej tajnej struktury obozu narodowego w Lwowie. Miał więc duże doświadczenie w metodach działalności konspiracyjnej.
3. ↑ Kontakty tego rodzaju były niebezpieczne. Przykładowo w 1965 roku Kossecki przypadkowo był z wizytą u Ludwika Hassa. W tym samym czasie pojawił się tam śledzony przez SB Jacek Kuroń z maszynopisem napisanego przez siebie i Karola Modzelewskiego "Listu otwartego do partii". W związku z tym spotkaniem J. Kossecki był potem przesłuchiwany przez SB i zrobiono u niego rewizję.
4. ↑ Prof. Andrzej Friszke w artykule "Desant Komandosów. Zanim doszło do marca ‘68" zamieszczonym w Pomocniku Historycznym nr 1 (10) z lutego 2008, s. 6-10, stanowiącym bezpłatny dodatek do tygodnika Polityka, nr 8 (2642) z 23 lutego 2008 r. określa Józefa Kosseckiego jako jednego z dwóch najważniejszych w tym czasie informatorów SB o życiu środowiska "komandosów". Podaje nawet jego rzekomy kryptonim - tajny współpracownik X. Nie podaje jednak żadnych szczegółów tej domniemanej współpracy, poza kilkoma informacjami o wypowiedziach Michnika rzekomo przez niego przekazanych SB. Prof. Friszke nigdy również nie rozmawiał z Kosseckim w celu wyjaśnienia sprawy. W świetle późniejszej działalności Kosseckiego z połowy lat 80. oraz przełomu lat 80. i 90. może tu chodzić o próbę jego dyskredytacji realizowaną na podobnej zasadzie jak "lojalka" Jarosława Kaczyńskiego.
5. ↑ Korzystając z tych metod kontrwywiad zewnętrzny LND w czasie całej swej działalności namierzył i uprawdopodobnił agenturalną działalność około 300 agentów SB i obcych wywiadów, włącznie z najgroźniejszymi dla państwa agentami wpływu.
6. ↑ Było to możliwe dzięki nieudolnej, polegającej m.in. na wielokrotnym powtarzaniu długich i nudnych przemówień, kampanii propagandowej stanu wojennego prowadzonej przez władze, którą kierował Mieczysław Rakowski oraz dzięki współpracownikom Ligi w mediach. Byli to najczęściej dawni studenci Kosseckiego z Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Nie wszyscy oni mieli świadomość o rzeczywistym charakterze działalności Kosseckiego.
7. ↑ Po tej audycji Kossecki był jednak zapraszany z prelekcjami do setek podstawowych i terenowych organizacji partyjnych, a przede wszystkim do jednostek wojskowych.
8. ↑ Funkcjonariusze instytucji wojskowych byli wówczas przychylnie nastawieni do idei narodowych, które umacniał Kossecki. Gorsza sytuacja była w MSW. Nieliczni funkcjonariusze tego ostatniego resortu czasem pojawiali się na zebraniach organizacji partyjnych lub organizowanych przez PZPR, gdzie występował Kossecki.
9. ↑ Ma ona charakter antologii oryginalnych tekstów różnych ugrupowań opozycyjnych (zwłaszcza o charakterze narodowym i trockistowskim), demaskującej różne mafijne manipulacje pewnych ówczesnych kręgów władzy i opozycji. Po zorientowaniu się w tym, władze podjęły decyzję o wycofaniu jej z trwającej już sprzedaży, zaś pułkownik WP odpowiedzialny za jej druk został wydalony z wojska. Kolejne wydanie tej książki, różniące się tylko wstępem i tytułem ukazało się jako "Korzenie polityki" (1992).
10. ↑ Nieco później Walichnowski opublikował w tygodniku "Za Wolność i Lud" (nr 47, z 22 listopada 1986 r.) artykuł o opozycji antysocjalistycznej, w którym pisał m.in. o LND, jako organizacji, która miała dokładnie opracowany program - w odróżnieniu od innych organizacji antysocjalistycznych. Nie wymienił jednak żadnych nazwisk, tym samym nie złożył na Kosseckiego publicznego donosu do MSW.
11. ↑ Dla zrozumienia przyczyn tego rodzaju działań ważna jest ówczesna świadomość członków LND poparta analizą, obserwacją i obserwacją uczestniczącą. Uprawdopodobniały one taką możliwość. To czy oskarżani politycy rzeczywiście byli (lub nie) agentami obcych służb jest kwestią dowodów, zwłaszcza operacyjnych, i ma znaczenie głównie dla historii Polski i oceny sprawności służb specjalnych PRL.
12. ↑ Na przykład rozpowiadając, że "byli u niego niedawno znajomi z Mińska ze szkoły KGB". Rozpowiadał takie informacje, mimo iż jego wiedza o Mińsku pochodziła jedynie od zaufanego uczestnika partyjnego szkolenia pracowników aparatu ideologicznego PZPR. Ponadto ZP "Grunwald" nawiązało współpracę z jednym naukowcem z Mińska, który zajmował się badaniami nad masonerią. Współpraca polegała na wymianie literatury na ten temat.
    Wybór KGB przez członków Ligi był tu nieprzypadkowy. Przedstawiciele polskich władz wypytujący swoich radzieckich odpowiedników o osobę podejrzaną o współpracę z KGB sami staliby się dla towarzyszy radzieckich podejrzani o prowadzenie kontrwywiadu przeciwradzieckiego, dlatego bali się to sprawdzać. Kontrakcja polityczna byłaby dużo większa po zamordowaniu prawdziwego agenta KGB i wykryciu dowodów o udziale w tym polskich służb, co było bardzo prawdopodobne ze względu na ich oficjalne i ukryte zinfiltrowanie przez agentów radzieckich. W ten sposób Kossecki był doskonale jak na ówczesne warunki chroniony.
    Przykładem opisywanej działalności komórki dezinformacji LND jest relacja jednego z ormowców ze szkolenia prowadzonego przez Kosseckiego: "Piotr Górski przedstawił nam Kosseckiego jako docenta współpracującego z KGB". Patrz: Wojciech Cieśla, "Ormowiec w ministerstwie", dziennik Polska The Times, 29.12.2007 r., aktualizacja: 29.12.2007, 00:15, Cześć 1, Część 2 [Dostęp: 11.02.2008 r.].
    Z powstaniem tego artykułu wiąże się osobna historia. W 1990 roku redaktor Jachowicz z Gazety Wyborczej zaatakował dr Adama Hempla, doradcę ministra spraw wewnętrznych Krzysztofa Kozłowskiego, w serii artykułów. Hempel stracił pracę w ministerstwie. Wytoczył on proces Gazecie Wyborczej, ale gdy już był bliski wygrania go zaproponowano mu ugodę, polegającą na tym, że wycofa sprawę z sądu, a Gazeta Wyborcza zobowiąże się nigdy więcej go nie atakować. Kossecki odradzał Hemplowi taką ugodę, gdyż wskazywał na możliwość wykonania ataku przez inną gazetę. Hempel poszedł jednak na tą ugodę, a atak powtórzył się po latach z użyciem podobnych, skompromitowanych w przywołanym procesie materiałów. Istnieje możliwość, że rzeczywistym obiektem ataku nie był wówczas Hempel, tylko Kossecki, któremu chciano zamknąć możliwość szkolenia polskich służb specjalnych. Bez pomocy Hempla okazało się to niemożliwe.
    Motywy działania ewentualnych inspiratorów tych publikacji ze służb specjalnych mogły być patriotyczne, gdyż opierając się na zmanipulowanych przez Ligę Narodowo-Demokratyczną materiałach zgromadzonych na Kosseckiego przez SB mogli sądzić, że w ten sposób zamykają drogę działania rzeczywistemu radzieckiemu szpiegowi. Materiały te, oparte na pogłoskach, nie pozwalały jednak go aresztować i postawić przed sądem. Mogły one później również motywować oficerów służb specjalnych do zwalczania Kosseckiego w czasie jego działalności w Partii X, a nawet samej tej partii jako potencjalnego rosyjskiego kanału wpływu w Polsce.
13. ↑ Przykładem jest podanie jej przez Sławomira Cenckiewicza w artykule "Narodowa esbecja", Wprost, nr 32/33 z 12-19 sierpnia 2007, s. 74-76. [Dostęp: 11.02.2008 r.; opisywany fragment znajduje się w końcowej części artykułu] Autor użył jej do dopełnienia tezy, że Jędrzej Giertych stworzył system poglądów, który zaprowadził wielu działaczy narodowych w czasach PRL do współpracy z bezpieką. Przykład Kosseckiego miał wskazać, że niektórzy z nich byli nawet z tego powodu współpracownikami radzieckich tajnych służb. Wspomniany historyk nie zna jednak najprawdopodobniej książki Kosseckiego "Wpływ totalnej wojny informacyjnej na dzieje PRL", gdyż nie odnosi się do przedstawionego tam tła historycznego znalezienia się tej informacji w archiwach SB. Nigdy również nie odbył rozmowy z Kosseckim w celu wyjaśnienia okoliczności tej sprawy.
14. ↑ W 1984 roku ukazała się ona w ocenzurowanej wersji pt. "Jak sterować społeczeństwem". Wycięto z niej dwa kluczowe podrozdziały z prognozami dla Polski.
    Kolejnym czynnikiem który motywował wówczas Kosseckiego do działania była opracowana przez niego analiza przyszłych stosunków międzynarodowych, z której wynikało, że jeżeli blok państw komunistycznych tworzących Układ Warszawski pod przewodem ZSRR się nie rozpadnie, to w 1993 roku (z odchyleniem +/- 3 lata) znajdzie się on w konflikcie z państwami NATO pod wodzą USA. Ze względu na cenzurę nie mógł jej publikować w czasach PRL, przedstawiał ją jednak na konferencjach naukowych. W wolnej Polsce opublikował te prognozy w książce "Metacybernetyka" (2005).
15. ↑ Gdyby zainspirowana informacja nie dotarła do Jaruzelskiego i Kiszczaka mogliby się oni zdecydować na konfrontację ze społeczeństwem mając pewność posłuszeństwa w wojsku. To zaś wobec narastającego kryzysu mogło doprowadzić do destabilizacji kraju i rozlewu krwi. Po jej uzyskaniu zdecydowali się jednak na przeciąganie sprawy przez długotrwałe obrady Okrągłego Stołu i kompromis w Magdalence, dogadując się jedynie z wybranymi przez siebie przedstawicielami opozycji, głównie działaczami NSZZ "Solidarność" i dawnymi członkami KSS KOR oraz Konserwatorium Doświadczenie i Przyszłość.
16. ↑ Po likwidacji Akademii Spraw Wewnętrznych nie ma w Polsce uczelni wyższej kształcącej fachowe kadry dla policji na poziomie wyższym, magisterskim. Są jedynie uczelnie kształcące na poziomie pomaturalnym, licencjackim bądź w formie krótkich kursów. Umowa Komendy Głównej Policji z Akademią Świętokrzyską umożliwiała policjantom kształcenie fachowe w zakresie zbliżonym do ich potrzeb na poziomie magisterskim. Kształcenie to było możliwe m.in. dzięki zatrudnieniu na wspomnianej uczelni Józefa Koseckiego, prowadzącego część zajęć.
17. ↑ Ze względu na doświadczenie z kierowania niektórymi działaniami kontrwywiadu Ligi Narodowo-Demokratycznej szybko wykrył w otoczeniu Tymińskiego dwóch agentów służb specjalnych. Doprowadził do ich wyrzucenia z partii. Przeszli oni później do Porozumienia Centrum i tam kontynuowali działalność. Kossecki ostrzegł Jarosława Kaczyńskiego o swoich podejrzeniach co do nich, jednak ten nie pozbył się agentów. Afera z szafą Lesiaka ukazała, że Kossecki miał co do nich rację.
18. ↑ Rozkład odchyłek czasów rzeczywistych od czasów teoretycznych, dla okresu po II wojnie światowej, stanowi rozkład normalny o odchyleniu standardowym ponad 3 lata, przy czym im większe odchylenie tym mniejsze prawdopodobieństwo jego wystąpienia, a poza zakresem dopuszczalnego odchylenia prawdopodobieństwo wystąpienia zbliża się do 0%. W tym przypadku odchylenie będzie jednak najprawdopodobniej znacznie mniejsze od maksymalnego.
19. ↑ W latach 90. w książce "Wpływ totalnej wojny informacyjnej na dzieje PRL" (1999) Kossecki zwracał uwagę na zachodzące wówczas procesy fabrykowania teczek na niewygodnych polityków przez dawnych pracowników SB, a wówczas UOP, opisywane przez prasę (Porównaj np. M. Bratek, "Jak rozmnażają się szpicle". „NIE”, z 6 sierpnia 1998 r.) oraz na procesy "formowania" ich akt, polegające na dodawaniu do ich teczek materiałów z teczek prawdziwych agentów SB (np. raportów) lub rozpracowywanych figurantów (np. z nielegalnych podsłuchów zamienianych przez oficerów prowadzących na raporty agentów). Na ukrytych wcześniej oryginalnych blankietach SB uzupełniane były informacje ewidencyjne mające potwierdzać długoletnią agenturalną działalność oczernianej osoby. Nie potwierdzone w pełni informacje sugerują, że proceder ten dotyczył również czołowych działaczy Partii X, w tym Stanisława Tymińskiego i Józefa Kosseckiego. Tak opracowywane materiały mają być podrzucane do IPN przez przekupionych lub zastraszonych archiwistów tej instytucji. Proceder ten trwa prawdopodobnie do dnia dzisiejszego. Świadczy o tym m.in. ciągle zwiększająca się liczba materiałów "cudownie" odnajdowanych w archiwach IPN. Jeżeli to prawda, to w przypadku Kosseckiego ze względu na jego jawną szeroką działalność szkoleniową względnie łatwo będzie można dowieść ich nieprawdziwości. Polegać może ona np. na tym, że nie mógł jednocześnie prowadzić otwartego wykładu czy szkolenia dla kilkudziesięciu czy kilkuset osób (świadków) w terenie (daleko od Warszawy) i dokładnie w tym samym czasie spotykać się z oficerem prowadzącym w kawiarni w Warszawie, co potwierdzić mogą jedynie słowa tego oficera i wytworzone przez niego materiały.
20. ↑ Tylko ludzie odpowiednio przeszkoleni i znający dorobek bardzo sprawnych służb specjalnych II Rzeczpospolitej i takich organizacji jak LND mogą być zdolni do prowadzenia nowoczesnej polskiej działalności wywiadowczej i kontrwywiadowczej, ale np. z wiedzy fachowej Józefa Kosseckiego żadna polska instytucja państwowa do dziś nie korzysta. Mimo, że prowadzone przez niego seminaria z cybernetyki społecznej są ogólnodostępne, podobnie jak publikacje z zakresu politologii, cybernetyki społecznej i teorii cywilizacji. Co najmniej w ograniczonym zakresie (np. kryteria doboru kadr) dorobek polskiej szkoły cybernetyki społecznej wykorzystują jednak "resortowe" instytucje niemieckie.
21. ↑ Porównaj np. wypowiedzi prof. Andrzeja Friszke w artykule: Maja Narbutt, "Pan minister i pan X", Rzeczpospolita, nr 52 (7953), z 1-2 marca 2008, s. A14-A15. Aktualizacja: 01-03-2008, 00:22, [Dostęp: 1.03.2008 r.]
22. ↑ "Marzec 1968 w dokumentach MSW", T. 1, Niepokorni, red. nauk. Franciszek Dąbrowski, Piotr Gontarczyk, Paweł Tomasik, Warszawa 2008, s. 956, Seria: „Dokumenty”, T. 23.
23. ↑ Por. Sławomir Cenckiewicz, "„Endekoesbecja”. Dezintegracja Polskiego Związku Katolicko-Społecznego w latach 1982–1986". [w:] Aparat Represji w Polsce Ludowej 1944–1989, nr 1 (5)/2007.

[edytuj] Ważniejsze publikacje

[edytuj] Książki

• Cybernetyka społeczna, t. I. Wyd. Centralny Ośrodek Metodyczny Studiów Nauk Politycznych, Warszawa 1973.
• Cybernetyka kultury. Wyd. PIW, Warszawa 1974. Seria: Biblioteka Myśli Współczesnej.
• Cybernetyka społeczna. PWN, Warszawa 1975.
• Kossecki J., (red.) 1976, Cybernetyka społeczna. Wyd. WSP w Kielcach, Kielce.
• Tajemnice mafii politycznych. Wyd. Iskry, Warszawa 1978.
• Wzajemne oddziaływania sterownicze państw jako układów samodzielnych. Wyd. WSP, Kielce 1980.
• Problemy sterowania społecznego. Wyd. PZGraf. RSW, Warszawa 1980.
• Cybernetyka społeczna. Wyd. 2 rozsz., PWN, Warszawa 1981. ISBN 83-01-02314-7
• Gry sił i interesów w historii. Wyd. Iskry, Warszawa 1981. ISBN 83-207-0287-9
• Refleksje o reformie systemu sterowania społecznego w Polsce. Wydawnictwa Rady Uczelnianej SZSP UW, Warszawa 1981.
• Geografia opozycji politycznej w Polsce w latach 1976-1981. Wyd. MON, Warszawa 1983. Seria: Ideologia Polityka Obronność. ISBN 83-11-07019-9
• Tajniki sterowania ludźmi. Wyd. KAW, Warszawa 1984. ISBN 83-03-00422-0
• Granice manipulacji. Wyd. MAW, Warszawa 1984. ISBN 83-203-1280-9
• Jak sterować społeczeństwem. Wyd. MAW, Warszawa 1984. ISBN 82-203-1799-1
• Elementy historii trockizmu. Biuletyn A-Z, nr 1-2. Wyd. Wydział Organizacyjny ZG ZSMP, Zespół Informacji, Warszawa 1985.
• Tajemnice mafii politycznych. Wyd. 2 rozsz., Wyd. Szumacher, Kielce 1991.
• Korzenie polityki. Wyd. RON, Warszawa 1992.
• Kossecki J., Tymiński S., Plan „X”. Polska potrzebuje gospodarza!. Wyd. b.d., Warszawa, 1992.
• Podstawy nauki porównawczej o cywilizacjach. Wyd. WZiA WSP, Kielce 1996.
• Cybernetyczna analiza systemów i procesów społecznych. Wyd. WZiA WSP, Kielce 1996.
• Totalna wojna informacyjna XX wieku a II RP [Rzeczpospolita Polska]. Wyd. WSP, Kielce 1997.
• Historia systemu sterowania społecznego Kościoła Katolickiego. Wyd. Pomorskie Towarzystwo Edukacyjne FAMA, Bydgoszcz 1999. ISBN 83-910680-1-3
• Wpływ totalnej wojny informacyjnej na dzieje PRL. Wyd. b.d., Kielce 1999.
• Elementy nowoczesnej wiedzy o sterowaniu ludźmi. Socjotechnika, socjocybernetyka, psychocybernetyka. Skrypt dla oficerów policji. Wyd. WZiA Akademii Świętokrzyskiej, Kielce 2001. ISBN 83-87798-18-5
• Podstawy nowoczesnej nauki porównawczej o cywilizacjach. Socjologia porównawcza cywilizacji. Wyd. Śląsk Sp. z o.o. Wydawnictwo Naukowe, Katowice 2003. ISBN 83-7164-387-X
• Metacybernetyka. Wyd. b.d., Kielce-Warszawa 2005.

[edytuj] Artykuły

• Socjodynamiczna analiza prognoz demograficznych Polski do roku 1980. Ruch Prawniczy Ekonomiczny i Socjologiczny, tom XXXIII, nr 2, 1971, s. 147-167.
• Socjodynamiczna metoda badania procesów demograficznych. Polska 2000, nr 3, 1971, s. 436-496. Głos w dyskusji, s. 316-322.
• Zastosowanie cybernetyki społecznej do przewidywania skutków polityki ludnościowej. Studia Demograficzne, nr 29, 1972, s. 3-24.
• Socjotechnika propagandy politycznej. Zeszyty Prasoznawcze, nr 3 (53), R. XIII, 1972, s. 15-26.
• Zastosowanie cybernetycznej teorii układów samodzielnych do opracowywania prognoz demograficznych. Materiały z Seminariów Problemowych, Polskie Towarzystwo Cybernetyczne, Warszawa 1972, s. 83-114.
• Proces produkcji informacji i jego wpływ na aktywność społeczną. Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, tom XXXV, nr 4, 1973, s. 215-232.
• Cybernetyczna metoda optymalizacji schematów zarządzania. [w:] Wybrane zagadnienia z teorii polityki. Centralny Ośrodek Metodyczny Studiów Nauk Politycznych, Warszawa 1973, s. 1-24.
• Cybernetyczna analiza zasad propagandy w środkach masowego przekazu – na przykładzie filmu. Film na Świecie, nr 7 (191), 1974, s. 16-28.
• Optymalizacja modelu rodziny z punktu widzenia skutków społeczno-ekonomicznych. Zeszyty Naukowe Stowarzyszenia PAX, nr 5, 1974, s. 18-24.
• Integracyjna funkcja cybernetyki społecznej. Studia Filozoficzne, nr 9 (106), 1974, s. 103-112.
• Optymalizacja struktury awansów a sterowanie wydajnością układu społecznego. [w:] Prace Zespołu Marksistowskiej Teorii Polityki Centralnego Ośrodka Metodycznego Studiów Nauk Politycznych, COMSNP, Warszawa 1974, s. 167-184.
• Cybernetyczny model dyfuzji norm społecznych. Studia Filozoficzne, nr 4 (113), 1975, s. 57-66.
• Seminarium doktoranckie z cybernetyki społecznej. Studia Filozoficzne, nr 4 (113), 1975, s. 197.
• Rzymski czy bizantyjski? Zarządzanie, rok 3, nr 10 (31), 1975, s. 34-37.
• Wstęp. [w:] Cybernetyka społeczna, red. J. Kossecki, Wyd. WSP w Kielcach, Kielce 1976, s. 5-12.
• Wpływ oddziaływań międzygrupowych na procesy sterowania społecznego. [w:] Cybernetyka społeczna, red. J. Kossecki, WSP w Kielcach, Kielce 1976, s. 42-56.
• Cybernetyczna metoda identyfikacji związków przyczynowych w procesach społecznych. Studia Filozoficzne, nr 2 (123), 1976, s. 121-129.
• Znaczenie czasu decyzyjnego dla struktury organizacyjnej społeczeństwa. Zarządzanie, R. 4, nr 1 (34), 1976, s. 20-23.
• Procesy sterowania społecznego w zakresie norm zdrowotnych oraz ich wpływ na całkowitą moc społeczną. Studia Demograficzne, nr 45, 1976, s. 105-110.
• Socjo-cybernetyczna analiza nauki. [w:] Problemy postępu naukowo-technicznego, pod red. L. Zachera. PWN, Warszawa 1977, s. 131-148.
• Społeczno-sterownicze znaczenie programowania ideologicznego. [w:] Światopoglądowe problemy w procesie dydaktyczno-wychowawczym Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Wyd. WSP w Kielcach, Kielce 1977, s. 111-113.
• Cybernetyka a kultury narodowe. Studia Filozoficzne, nr 11 (156), 1978, s. 25-37.
• Cybernetyka społeczna część I problemy ogólne. [w:] Badania Studia Przyczynki, Materiały Informacyjne Centrum Informacji Naukowej, Technicznej i Ekonomicznej, nr 5, 1980, s. 23-44.
• Kossecki J., Zacher L., Problemy sterowania cywilizacyjnym potencjałem wytwarzania informacji w okresie rewolucji naukowo-technicznej. [w:] Zagadnienia informacji oraz działalności innowacyjnej. PAN, Ośrodek Informacji Naukowej i Instytut Filozofii i Socjologii, Warszawa 1980, s. 56-81.
• Cybernetyka społeczna - oddziaływanie na procesy rewolucji naukowo-technicznej. Nauka - Technika - Społeczeństwo, Ossolineum, Wrocław 1981, s. 225-232.
• Sztuka nowoczesna a kultura narodowa. [w:] Film Sztuka i Ideologia. Studia Filmoznawcze II. Pod red. J. Trzynadlowskiego. Instytut Filologii Polskiej Zakład Teorii Literatury - Pracownia Filmoznawcza, Uniwersytet Wrocławski, Wrocław 1981, s. 61-72.
• Cybernetyka społeczna część II Informacja a procesy sterowania społecznego. [w:] Badania Studia Przyczynki. Materiały Informacyjne Centrum Informacji Naukowej, Technicznej i Ekonomicznej, Warszawa 1981, s. 52-78.
• Ogólna panorama opozycji politycznej. [w:] Wojsko Ludowe, nr 2 (381), R. XXXIII, 1982, s. 22-24.
• „Białe plamy” w historii Polski. [w:] Wojsko Ludowe, nr 3 (382), R. XXXIII, 1982, s. 48-52.
• Nurt trockistowski. Geografia opozycji politycznej w Polsce. [w:] Wojsko Ludowe, nr 4 (383), R. XXXIII, 1982, s. 33-38.
• Endecja i piłsudczyzna przed pierwszą wojną światową. „Białe plamy” w historii Polski (2). [w:] Wojsko Ludowe, nr 5 (384), R. XXXIII, 1982, s. 14-21.
• Nurt neoendecki. Geografia opozycji politycznej w Polsce. [w:] Wojsko Ludowe, nr 6 (385), R. XXXIII, 1982, s. 18-25.
• Endecja i piłsudczyzna podczas pierwszej wojny światowej. „Białe plamy” w historii Polski (3). [w:] Wojsko Ludowe, nr 7 (386), R. XXXIII, 1982, s. 36-42.
• Nurt liberalno-wolnomularski (I). Geografia opozycji politycznej w Polsce. [w:] Wojsko Ludowe, nr 8 (387), R. XXXIII, 1982, s. 17-23.
• Endecja i piłsudczyzna w pierwszych latach niepodległości. „Białe plamy” w historii Polski (4). [w:] Wojsko Ludowe, nr 9 (388), R. XXXIII, 1982, s. 31-36.
• Wojna polsko-radziecka 1919-1920. „Białe plamy” w historii Polski (5). [w:] Wojsko Ludowe, nr 10 (389), R. XXXIII, 1982, s. 42-47.
• Nurt liberalno-wolnomularski (II). Geografia opozycji politycznej w Polsce. [w:] Wojsko Ludowe, nr 11 (390), R. XXXIII, 1982, s. 41-46.
• Endecja, piłsudczyzna i wolnomularstwo w okresie przedmajowym. „Białe plamy” w historii Polski (6). [w:] Wojsko Ludowe, nr 12 (391), R. XXXIII, 1982, s. 69-74.
• Nurt liberalno-wolnomularski (III). Geografia opozycji politycznej w Polsce. [w:] Wojsko Ludowe, nr 1 (392), R. XXXIV, 1983, s. 65-70.
• Endecja, piłsudczyzna i wolnomularstwo w pierwszych latach po zamachu majowym. „Białe plamy” w historii Polski (7). [w:] Wojsko Ludowe, nr 2 (393), R. XXXIV, 1983, s. 29-34.
• Nurt neopiłsudczykowski. Geografia opozycji politycznej w Polsce. [w:] Wojsko Ludowe, nr 3 (394), R. XXXIV, 1993, s. 24-29.
• Endecja, piłsudczyzna i wolnomularstwo w ostatnich latach życia Piłsudskiego. „Białe plamy” w historii Polski (8). [w:] Wojsko Ludowe, nr 5 (396), R. XXXIV, 1983, s. 24-28.
• Geografia opozycji politycznej w Polsce (Dokończenie). [w:] Wojsko Ludowe, nr 6 (397), R. XXXIV, 1983, s. 29-33.
• Endecja, piłsudczyzna i wolnomularstwo w przededniu II wojny światowej. „Białe plamy” w historii Polski (9). [w:] Wojsko Ludowe, nr 8 (399), R. XXXIV, 1983, s. 33-36.
• Oświata a homeostaza w różnych systemach sterowania społecznego. [w:] Procesy samoregulacji w oświacie. Problemy homeostazy społecznej, pod red. M. Pęcherskiego i J. Tudreja. Wyd. Instytut Kształcenia Nauczycieli, Warszawa 1983, s. 150-160.
• Cybernetyczna analiza procesów sterowania międzynarodowego. [w:] Acta Universitatis Wratislaviensis, No 619. Prace Pedagogiczne, 32. Rozwój człowieka i społeczeństwa w warunkach współczesnej cywilizacji, pod red. R. Łukasiewicza i L. Zachera. Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1984, s. 9-26.
• Czynnik ludzki w procesie eksploatacji systemów technicznych. [w:] Efektywność eksploatacji systemów technicznych, II Szkoła Podstaw Eksploatacji. Warszawa-Poznań 1985, s. 184-203.
• Czynnik ludzki w procesach tworzenia, przetwarzania i wdrażania innowacji w systemach eksploatacji. [w:] Efektywność Eksploatacji Systemów Technicznych, III Szkoła Eksploatacji Systemów Technicznych. Szklarska Poręba 1987, s. 36-45.
• Wykorzystanie cybernetyki społecznej w procesie humanizacji pracy. [w:] Udział inżynierów i techników w procesie humanizacji warunków pracy. Częstochowa 1987, s. 38-45.
• Metacybernetyka i jej rola w nowoczesnej nauce. Phaenomena T. 1, Wyd. WSP Kielce, Kielce 1995, s. 55-74.
• Wzmocnienie społecznej pozycji biurokracji w trakcie przemian dokonujących się w Polsce po 1989 roku. [w:] Kieleckie Studia Społeczne, T. 3, Transformacja w Europie Środkowo-Wschodniej (ze szczególnym uwzględnieniem Polski). Red. K. B. Janowski. Wyd. WZiA WSP w Kielcach, Kielce 1996, s. 161-167.
• Socjocybernetyczne podłoże aktualnego kryzysu transformacji ustrojowej w Polsce. Phaenomena T. 2, Wyd. WSP Kielce, Kielce 1996, s. 81-92.
• Znaczenie prawa i etyki dla procesów sterowania społecznego w niektórych cywilizacjach. „Miscellanea Methodologicae”, Studia i Materiały, WZiA WSP w Kielcach, No 1, Kielce 1997, s. 99-117.
• Pierwiastki łacińskie i bizantyńskie w rozwoju gospodarki polskiej przed i po 1989 roku. „Miscellanea Oeconomicae”, Studia i Materiały, rok 1, No 2. Red. nauk. Cz. Szczepańczyk, H. Pałaszewski. WZiA WSP w Kielcach, Kielce 1997, s. 63-69.
• Demokracja - bizantyjskie państwo prawa czy łacińskie państwo etyki. [w:] Phaenomena, Tom IV-V, Demokracja – trudne początki. Red. B. Burlikowski, L. Zakrzewski. Wyd. WSP Kielce, Kielce 1997 s. 179-185.
• Metacybernetyczna teoria poznania. „Miscellanea Philosophica”, Rok 2, No 3, 5/1998, Kielce, s. 195-207.
• Człowiek jako proces autonomiczny. [w:] The Peculiarity of Man vol. 4. Wyd. WZiA WSP w Kielcach, Warszawa-Kielce 1999, s. 91-94.
• Zastosowanie teorii procesów autonomicznych do analizy procesu normotwórczego w etyce. [w:] The Peculiarity of Man vol. 5. Wyd. WZiA WSP w Kielcach, Warszawa-Kielce 2000, s. 245-250.
• Rozwój człowieka i społeczeństwa jako procesy autonomiczne. [w:] The Peculiarity of Man vol. 5. Wyd. WZiA WSP w Kielcach, Warszawa-Kielce 2000, s. 395-406.
• Współczesne państwo prawa czy etyki. [w:] Wyzwania moralne XXI wieku, pod red. M. Michalika. Wyd. PWSBiA, Warszawa 2000, s. 318-331. Seria: Konferencje i Seminaria PWSBiA nr 9.
• Relacja prawda - fałsz w ilościowej i jakościowej teorii informacji. [w:] The Peculiarity of Man vol. 6. Wyd. WZiA Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach, Warszawa-Kielce 2001, s. 349-386.
• Socjocybernetyczne funkcjonowanie kategorii piękna i brzydoty w różnych systemach sterowania społecznego. [w:] The Peculiarity of Man vol. 7. Wyd. WZiA AŚ w Kielcach, Warszawa-Kielce 2002, s. 371-389.
• Porządek i bezład w ujęciu metacybernetycznym. [w:] The Peculiarity of Man vol. 8. Wyd. WZiA AŚ w Kielcach, Warszawa-Kielce 2003, s. 245-256.
• Czas w metacybernetyce. [w:] The Peculiarity of Man vol. 9. Wyd. WZiA AŚ w Kielcach, Warszawa-Kielce 2004, s. 425-434.
• Metajęzyk nauki w świetle cybernetyki. [w:] Studia Methodologica, No 14, Tarnopol 2004, s. 10-19.
• Brak filozofii jako podstawowy element manipulacji. [w:] Filozofia w Szkole, VI, Współczesne dylematy i wyzwania etyczne, pod red. B. Burlikowskiego i W. Rechlewicza. Wyd. Akademia Świętokrzyska, Zakład Historii Filozofii INP WZiA, Polskie Towarzystwo Filozoficzne Oddział Kielecki, Kielce 2005, s. 35-41.
• Progres, regres, stagnacja w cybernetyce społecznej. [w:] The Peculiarity of Man vol. 10. Wyd. WZiA AŚ w Kielcach, Kielce-Warszawa 2005, s. 131-137.
• Subiektywne i obiektywne metody oceny prawdziwości informacji w ujęciu socjocybernetyki. [w:] Slawisticzni Zapiski, No 1 (5), Tarnopol 2006, s. 33-47.
• Znaczenie relacji prawdy do ideologii dla społecznych procesów poznawczych. [w:] Studia Methodologica, Wipusk 17, Tarnopol 2006, s. 4-9.
• Metacybernetyka. [w:] Filozofia w Szkole, VII, Współczesne kierunki filozoficzne, pod red. W. Rechlewicza. Akademia Świętokrzyska, Pracownia Filozofii Polityki INP WZiA, Polskie Towarzystwo Filozoficzne Oddział Kielecki, Kielce 2006, s. 213-218.
• Cybernetyka społeczna w świetle poprawności politycznej dawniej i dziś. [w:] The Peculiarity of Man vol. 11. Wyd. WZiA AŚ w Kielcach, Warszawa-Kielce 2006.
• Elementy wojny informacyjnej. [w:] Manipulacja intelektualna. Pod red. D. Kaparuka. Wyd. Klub Myśli Narodowej Calisia, Kalisz 2006.
• Cybernetyka społeczna w świetle poprawności politycznej dawniej i dziś. [w:] The Peculiarity of Man vol. 11. Tom 1. Poprawność polityczna – wolność czy równość? Pod red. R. Stefańskiego. Wyd. WZiA Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach, Toruń-Kielce 2007, s. 226-231.
• Relacje abstrakcyjne - idealne czy realne. [w:] "Studia Methodologica ", wipusk 20, Ternopil 2007, s. 21-24.

[edytuj] Publikacje o dorobku naukowym Józefa Kosseckiego

• Nowakowska E., Społeczne funkcjonowanie norm etycznych w ujęciu twórców Polskiej Szkoły Cybernetycznej. [w:] The Peculiarity of Man vol. 5, Wyd. WZiA WSP w Kielcach, Warszawa-Kielce 2000.
• Nowakowska E., Geneza polskiej szkoły cybernetyki społecznej. [w:] The Peculiarity of Man vol. 7, Wyd. WZiA AŚ w Kielcach, Warszawa-Kielce 2002.
• Piotrowski R., O metacybernetyce metanaukowo. [w:] The Peculiarity of Man vol. 11. Tom 1. Poprawność polityczna – wolność czy równość? Pod red. R. Stefańskiego. Wyd. WZiA Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach, Toruń-Kielce 2007, s. 232-241.

[edytuj] Bibliografia

• Friszke A., Opozycja polityczna w PRL 1945-1980. Wyd. Aneks, Londyn 1994. ISBN 1-897962-03-7
• Kossecki J., Wpływ totalnej wojny informacyjnej na dzieje PRL. Wyd. b.d., Kielce 1999, ss. 524.
• Winni służby narodowi. [w:] „Nowy Świat”, 20 lutego 1992.
• Akta sprawy Józefa Kosseckiego i innych, Archiwum Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy, sygn. IV K. 51/61.
• Akta Sądu Najwyższego, sygn. II KRN 360/91 (z procesu rehabilitacyjnego członków Ligi Narodowo-Demokratycznej).
• Archiwum Ligi Narodowo-Demokratycznej.
• Król Z., Liga Narodowo - Demokratyczna 1958 - 1960. Maszynopis pracy licencjackiej. Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Wydział Nauk Historycznych i Społecznych, Warszawa 2007, ss. 32. (przygotowywana do druku)

[edytuj] Zobacz też

• Cybernetyka społeczna
• Feliks Koneczny
• Leon Petrażycki
• Liga Narodowo-Demokratyczna
• Marian Mazur
• Metacybernetyka
• Partia X
• Polskie Towarzystwo Cybernetyczne
• Stanisław Tymiński

[edytuj] Linki zewnętrzne

• http://www.autonom.edu.pl - serwis zwolenników polskiej szkoły psychocybernetyki i cybernetyki społecznej.
• Publikacje Józefa Kosseckiego w serwisie Autonom
• Józef Kossecki w portalu Nauka Polska
• Fragmenty książki Totalna wojna informacyjna XX wieku a II RP
• Fragmenty książki Tajniki sterowania ludźmi
• Interaktywna Historia Wirtualna autorstwa Janusza Kucika na bazie teorii Józefa Kosseckiego
• Dobór partnerski autorstwa Janusza Kucika na podstawie teorii Józefa Kosseckiego

Kossecki, Józef Kossecki, Józef Kossecki, Józef Kossecki, Józef Kossecki, Józef Kossecki, Józef Kossecki, Józef

[edytuj] Projekt 4 Materia (fizyka)

W fizyce klasycznej materia to wszystko co posiada masę i zajmuje określoną przestrzeń. W fizyce współczesnej materią nazywamy wszystko co posiada energię i pęd. Np. foton jest cząstką materialną, ale nie ma masy spoczynkowej. Nie istnieje układ, w którym spoczywałby (nie zajmuje określonej przestrzeni). Jego energię i pęd widzimy (dosłownie, efekt fotoelektryczny).

Współczesna fizyka nie interesuje się ścisłym zdefiniowaniem pojęcia "materii", ponieważ nie jest potrzebne dla opisu zjawisk.

[edytuj] Dwie definicje

Definicja powyższa wymaga sprecyzowania, o jaką masę chodzi (spoczynkową). Cząstki, posiadające zerową masę spoczynkową (np. fotony), poruszają się bowiem zawsze z prędkością światła i tym samym posiadają energię i pęd, a w konsekwencji zdolność do zakrzywiania czasoprzestrzeni.

W różnych działach fizyki używa się dwóch różnych definicji:

[edytuj] Inne definicje

Powyższe definicje obowiązują w obrębie nauk przyrodniczych. Niektóre systemy filozoficzne przyjmują inne definicje.

Inne, filozoficzne definicje materii znajdują się w artykule materia (filozofia).

[edytuj] Uwagi dotyczące pierwszej definicji (z masą spoczynkową)

Z definicji tej wynika, że za materię w fizyce można uznać każdy materiał, który składa się z fermionów (czyli cząstek posiadających masę i podlegających zakazowi Pauliego) lub bozonów. Zakaz Pauliego stwierdza, że żadna dowolnie wybrana para fermionów nie może być w dokładnie tym samym stanie kwantowym. Ma to daleko idące konsekwencje, gdyż z zakazu tego wynika że:

• materia jest w stałym ruchu, gdyż żaden z fermionów nigdy nie może uzyskać najniższego teoretycznie dla niego możliwego stanu energetycznego
• dwa fermiony nie mogą równocześnie występować w jednym punkcie przestrzeni - co powoduje, że materia nie może "przenikać" samej siebie, lub przebywać naraz w dwóch punktach czasoprzestrzeni.

Materia zbudowana z bozonów nie podlega zakazowi Pauliego i może kondensować, dając kondensat Bosego-Einsteina.

Klasyczna definicja materii nie obejmuje cząstek nie posiadających spoczynkowej masy - takich jak np. fotony - uznając je tylko za nośniki energii. Mechanika kwantowa ujednoliciła obraz materii, foton zyskał własności korpuskularne, a elektron (będący fermionem) własności falowe (zasada komplementarności).

[edytuj] Materia a energia

Materia i energia są w fizyce dwoma wyraźnie osobnymi pojęciami. We współczesnej fizyce energia jest cechą materii (niezmiennik wynikający z własności czasu i przestrzeni), w którym materia istnieje. Energia nie jest samodzielnym bytem.

Wiele systemów filozoficznych (np. marksizm) traktuje materię w sensie klasycznej definicji fizycznej i energię jako dwa różne przejawy materii w sensie filozoficznym - jednak, jeszcze raz - w fizyce taka koncepcja materii nie jest powszechnie akceptowana, ze względu na to, że prowadzi to do terminologicznych nieporozumień, gdyż wtedy należałoby przyjąć, że materia składa się z "materii właściwej (czyli tej wg podawanej tu na początku definicji) oraz energii, która nie jest samodzielnym bytem".

[edytuj] Materia wokół nas

Materia fizyczna, z jaką stykamy się na co dzień, przyjmuje formę cząstek elementarnych, jąder atomowych, atomów, tworzących cząsteczki związków chemicznych, mieszaniny nie związanych ze sobą pierwiastków, lub znacznie rzadziej - pierwiastki w formie czystej.

Zależnie od warunków termodynamicznych, takich jak ciśnienie i temperatura, materia może występować w różnych stanach skupienia, z których najczęściej stykamy się ze stanem gazowym, ciekłym i stałym. Oprócz tego istnieją jeszcze m.in. stany nazywane plazmą, nadcieczą i kondensatem Bosego-Einsteina.

[edytuj] Zobacz też

• antymateria
• ciemna materia
• szczególna teoria względności
• zasada zachowania energii

[edytuj] Materia (fizyka)

Materia w potocznym rozumieniu oznacza ogół obiektywnie istniejących przedmiotów fizycznych poznawalnych zmysłami^[1]. Dziś taka definicja może być uważana jedynie za makroskopowe przybliżenie o wiele bogatszej rzeczywistości, opisywanej przez mechanikę kwantową. Wśród fizyków nie istnieje konsensus dotyczący definicji materii. Wielu z nich, utożsamiając pod wpływem pozytywizmu, empiriokrytycyzmu i filozofii analitycznej materię z metafizycznym "pierwotnym tworzywem" lub niepoznawalną "rzeczą samą w sobie", stara się unikać posługiwania się tym pojęciem. Wydaje się jednak, że jeśli nie expressis verbis to implicite w fizyce zawsze zakłada się obiektywne istnienie pewnej rzeczywistości i jej poznawalność zmysłami bezpośrednio, lub za pośrednictwem przyrządów badawczych. Powszechnie akceptowane są też takie cechy tej rzeczywistości jak: czasoprzestrzenny sposób istnienia, zmienność w przemianach fizycznych i podleganie prawom fizycznym.

[edytuj] Definicje materii

Obraz dyfrakcji elektronu, dowodzący, że materia posiada również naturę falową

W klasycznej fizyce XIX wieku zakładano, że dwie cząstki materialne nie mogą się znajdować w tym samym miejscu (nieprzenikalność materii), a jej podstawową właściwością jest niezmienna masa, wytwarzająca przyciąganie grawitacyjne.

Wraz z nadejściem mechaniki kwantowej i ogólnej teorii względności okazało się, że:

• Materia ma zarówno cechy cząstek jak i fal (tzw. fale de Broglie'a). Z drugiej strony np. światło, tradycyjnie uważane za falę, należy opisywać także jako strumień cząstek (dualizm korpuskularno-falowy).
• Cząstki elementarne dzielą się na dwie duże rodziny (fermiony o spinie ułamkowym i bozony o spinie całkowitym)^[2]. Dwa fermiony w tym samym stanie kwantowym rzeczywiście nie mogą znaleźć się w tym samym miejscu (zakaz Pauliego)^[3]. Bozony jednak nie mają takich ograniczeń, w dodatku im więcej bozonów znajduje się w danym stanie kwantowym, tym większe jest prawdopodobieństwo, że kolejny również się tam znajdzie^[4]. Co więcej, układy fermionów mogą zachowywać się jak bozony (np. jądra helu ⁴He albo pary Coopera)^[5].
• Okazało się, że nawet w próżni w każdej chwili tworzą się i unicestwiają cząstki wirtualne, co ma obserwowalne skutki (efekt Casimira)^[6].
• Grawitacja jest związana z energią oraz pędem (ściślej: ze składowymi tzw. tensora napięć-energii)^[7]. Z masą jest jedynie związany szczególny przypadek energii, zgodnie ze słynnym równaniem E = mc².

W literaturze funkcjonują co najmniej dwie różne definicje materii, które starają się zachować dwie (jak się okazało nierównoważne) cechy definiujące materię w fizyce klasycznej:

• Bazujące na nieprzenikalności materii – materia to wszystko, co jest zbudowane z elementarnych fermionów^[8]
• Bazujące na zdolności do wytwarzania grawitacji – wszystkie obiekty wytwarzające grawitację i jej podlegające^[9]

Definicje te różnią się w szczegółach, np. według drugiej światło jest rodzajem materii, według pierwszej nie.

[edytuj] Organizacja materii

[edytuj] Oddziaływania podstawowe

Zobacz więcej w osobnym artykule: Oddziaływania podstawowe.

W wyniku oddziaływań materia organizuje się w najprzeróżniejsze struktury. Wszystkie oddziaływania obserwowane w przyrodzie są wynikiem czterech^[10] tzw. oddziaływań podstawowych:

• oddziaływanie silne, wiążące składniki jądra atomowego
• oddziaływanie słabe, odpowiedzialne za pewne rozpady promieniotwórcze
• oddziaływanie elektromagnetyczne, m.in. wiążące atomy oraz cząsteczki chemiczne
• grawitację.

Oddziaływania silne i elektromagnetyczne sprawiają w szczególności, że materia organizuje się w atomy i cząsteczki. Dzięki grawitacji powstają struktury w skali astronomicznej, takie jak planety, czy galaktyki.

Struktura protonu

[edytuj] Skala jądra atomowego

Fermiony dzielą się na kwarki i leptony. Dwa kwarki górne i jeden kwark dolny są za pomocą oddziaływania silnego wiązane w strukturę, która kiedyś uważana była za niepodzielną cząstkę – proton. Dwa kwarki dolne i jeden kwark górny tworzą z kolei neutron. Oddziaływanie silne można też rozumieć jako ciągłą wymianę cząstek zwanych gluonami. Kwark górny ma ładunek elektryczny +2/3e, a kwark dolny -1/3e. Sprawia to, że neutron ma zerowy ładunek, a proton równy +1e.

Protony i neutrony (zbiorczo nazywane nukleonami) są wiązane za pomocą oddziaływań silnych w jądra atomowe. Protony posiadające dodatni ładunek odpychają się, jednak jądro utrzymywane jest w całości przez oddziaływania silne. Działają one tylko dla niewielkich odległości, dlatego jądra zbyt duże i ciężkie stają się nietrwałe, co prowadzi do samorzutnego rozpadu najcięższych pierwiastków.

Schematyczna budowa atomu helu

[edytuj] Skala atomowa

Spośród fermionów często w przyrodzie występują także należące do leptonów elektrony, obdarzone ładunkiem elektrycznym -1e. Elektrony często znajdują się w otoczeniu jąder (ale w odległości znacznie większej od promienia jądra), przyciągane przez odwrotnie naładowane protony.

Cząstek elementarnych nie należy wyobrażać sobie jako kulki, czy punkty. W szczególności ich falowa natura sprawia, że ulegają dyfrakcji, a ich położenie nie jest ściśle określone. Niekiedy za Feynmanem w popularnych opracowaniach mówi się o chmurze elektronowej, zamiast o elektronie w atomie, dla podkreślenia, że elektron powinien być traktowany raczej jako obiekt rozmyty, zgodnie z jego falową naturą.

Jądra atomowe wraz z elektronami nazywane są atomami. Nazwa ta pochodzi z greckiego ἄτομος – niepodzielny, gdyż kiedyś myślano, że są najmniejszymi składnikami materii. Atomy o tej samej liczbie protonów w jądrze zaliczane są do tego samego pierwiastka chemicznego. Atomy jednego pierwiastka mogą różnić się liczbą neutronów w jądrze – są to tzw. izotopy.

Tym samym spośród 24 znanych fermionów (6 kwarków, 6 leptonów i 12 ich antycząstek) w budowie typowej materii biorą udział tylko 3: kwark dolny, górny i elektron.

Kształty orbitali – miejsca w których najbardziej prawdopodobne jest znalezienie elektronu

Matematycznie stan cząstki^[11] jest opisywany tzw. funkcją falową, z której^[12] wynika m.in. prawdopodobieństwo znalezienia tej cząstki w zadanym obszarze. Prawa fizyki kwantowej określają w szczególności możliwe stany, jakie może przyjąć elektron w atomie. Te dozwolone stany są opisywane przez funkcje falowe zwane orbitalami atomowymi. Orbitale atomowe grupują się w tzw. powłoki elektronowe. Zakaz Pauliego sprawia, że dwa elektrony nie mogą być w tym samym stanie, jeśli więc obsadzają ten sam orbital, muszą się czymś różnić. Mogą się wówczas różnić tylko tzw. spinem, a ponieważ ich spin może przyjąć jedną z dwóch wartości, więc na jednym orbitalu mogą być co najwyżej dwa elektrony.

[edytuj] Skala cząsteczkowa

Położenie atomów w cząsteczce sacharozy

Atomy mogą łączyć się w cząsteczki, których względną trwałość zapewniają wiązania chemiczne. Wiązania chemiczne powstają dzięki wymianie elektronów między atomami, która może odbywać się na dwa sposoby:^[13]

• kowalencyjny - polegający na uwspólnianiu par elektronów przez dwa lub więcej atomów; w kategoriach mechaniki kwantowej uwspólnione pary elektronów obsadzają odpowiednie orbitale molekularne
• jonowy - polegający na trwałym przeniesieniu elektronów z jednego atomu na drugi, w wyniku którego na jednym z atomów tworzy się całkowity ładunek ujemny, a na drugim dodatni; w efekcie powstaje para jonowa, która jest związana z sobą zwykłymi oddziaływaniami elektrostatycznymi.

Najmniejsze cząsteczki zawierają tylko dwa atomy (np: H₂), największe mogą liczyć nawet setki milionów atomów (np: DNA). Największe cząsteczki można już obserwować z użyciem mikroskopu optycznego.^[14]

[edytuj] Skala makroskopowa

Obraz ze skaningowego mikroskopu tunelowego pokazujący pojedyncze atomy złota.

Obok wiązań atomowych istnieją oddziaływania międzycząsteczkowe, w których elektrostatycznie oddziałują całe cząsteczki. Oddziaływania te starają się związać cząsteczki ze sobą w większe struktury (agregaty, krystality). Przeciwstawia się temu ciągły ruch cząsteczek, którego makroskopowym przejawem jest temperatura.

Cząsteczki chemiczne niekiedy łączą się w tzw. cząstki supramolekularne za pomocą słabych oddziaływań międzycząsteczkowych (siły Van Der Waalsa, wiązania wodorowe itp.)^[15]. Cząstki supramolekularne odgrywają kluczową rolę w funkcjonowaniu organizmów żywych. Część tego rodzaju cząstek jest na tyle duża, że da się je obserwować pod mikroskopem optycznym.

W skali makroskopowej z czterech oddziaływań obserwowalne są jedynie oddziaływania elektromagnetyczne i grawitacja, gdyż zanikają one najwolniej wraz z odległością.

[edytuj] Stany skupienia materii

Zobacz więcej w osobnym artykule: Stan skupienia materii.

Efektem oddziaływań międzycząsteczkowych są również tzw. stany skupienia materii. Tradycyjnie wyróżnia się trzy stany skupienia według nomenklatury z XVII w.:

• stały (ciało stałe)
• ciekły (ciecz)
• lotny (gaz)

oraz dodany w czasach nam współczesnych czwarty stan, czyli

• gaz zjonizowany (plazma).

Jeśli oddziaływania są tak małe, tak że energia ruchu cząsteczek umożliwia im dowolnie oddalenie się to ciało jest gazem. Gdy energia ruchu nie jest w stanie pokonać energii oddalania się cząsteczki od pozostałych cząsteczek, ale jest wystarczająco duża by cząsteczka mogła zmieniać położenie względem innych cząsteczek, powstaje ciecz. Gdy oddziaływania te są jeszcze silniejsze i cząsteczki nie mogą poruszać się swobodnie ruchem postępowym, powstaje ciało stałe. Stan skupienia zależy od składu chemicznego oraz warunków termodynamicznych, takich jak temperatura, czy ciśnienie.

Nowsze badania wykazały, że stały i ciekły stan skupienia mogą być realizowane na wiele różnych sposobów różniących się układem cząsteczek. Sposoby te są nazywane fazami materii.

[edytuj] Skala astronomiczna

Gromada galaktyk Pocisk - pośredni dowód obserwacyjny na istnienie ciemnej materii - na zdjęciu materia widzialna: gwiazdy i gaz (kolor czerwony) oraz sugerowany obszar występowania ciemnej materii (kolor niebieski), wyjaśniający nietypowe zachowanie tej gromady galaktyk.

W skali pojedynczych ciał niebieskich oddziaływanie elektromagnetyczne ma mniejsze znaczenie niż grawitacja. Istnieją jednak takie obiekty jak pulsary, w których efekty elektromagnetyczne odgrywają dużą rolę. W jeszcze większej skali oddziaływanie elektromagnetyczne przestaje się liczyć, a rolę odgrywa wyłącznie grawitacja.

Grawitacja wiąże w całość materię tworząc gwiazdy, czy planety, wiąże też ciała niebieskie w większe struktury. Niekiedy tworzą one układy planetarne, takie jak Układ Słoneczny. Istnieją też układy gwiazd nie posiadające planet, tzw. gwiazdy wielokrotne. W większej skali gwiazdy tworzą gromady. Materia nie musi jednak być skupiona w gwiazdy, czy planety. Istnieje również materia międzygwiazdowa, tworząca niekiedy mgławice. Gwiazdy (z ewentualnymi planetami) oraz materia międzyplanetarna i międzygwiazdowa tworzą galaktyki, a te (wraz z materią międzygalaktyczną) grupy galaktyk, gromady i supergromady. Wyniki badań z ostatnich lat wskazują na to, że supergromady mogą tworzyć jeszcze większe struktury - tzw. włókna i ściany, otaczające olbrzymie obszary pustki, nadając kosmosowi w największej skali kształt piany.

Obserwacje wskazują, że we wszechświecie, w skali astronomicznej, mogą występować także inne, niewidoczne odmiany materii zwane ciemną materią. Jej natura nadal stanowi zagadkę.

[edytuj] Źródła

• Richard P. Feynman, Robert B. Leighton: Feynmana wykłady z fizyki, tom 3 Mechanika kwantowa. Wyd. 5. PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15011-2. 
• Bernard F. Schutz: Wstęp do ogólnej teorii względności. PWN, 2001. ISBN 83-01-11666-8. 

Przypisy

[edytuj] Zobacz też

• materia dziwna
• materia kwarkowa
• substancja