Númenor

Z Wikipedii

Númenor (quenya Númenórë, zwana również "Andorem", czyli "Krainą Daru") to fikcyjna wyspa z mitologii Śródziemia stworzonej przez J. R. R. Tolkiena, tolkienowski odpowiednik mitu o Atlantydzie. Powierzchnia wyspy wynosiła 167 961 mil kwadratowych (czyli ok. 40 razy większa niż Hawaii). Kraina była umiejscowiona na morzu Belegaer, bliżej Valinoru niż Śródziemia.

Wyspa ta została stworzona przez Valarów na początku Drugiej Ery, jako dar dla Edainów (nazywanych odtąd Dúnedainami), śmiertelnych ludzi którzy pozostali wierni Valarom i elfom podczas Wojny o Wielkie Klejnoty.

Wyspa miała kształt pięcioramiennej gwiazdy z 5 półwyspami i zatokami pomiędzy nimi. W centrum wyspy znajdowała się wysoka góra - Meneltarma. Numenor dzielił się na 6 krain:

• Forostar - Górzysty północny półwysep wyspy. Na samym jego krańcu znajdował się Przylądek Północny. W górach tej krainy wznosiła się Wieża na Sorontil. W południowo-zachodniej części kraju leżało miasto Ondosto, które znajdowało się na trakcie od Rómenny do Anduinё.
• Andustar - Północno-Zachodni półwysep Numenoru. Północną część zajmowały góry, na zachodzie znajdowała się Zatoka Anduinë oraz port Anduinë - początkowo największe miasto wyspy. W górach stała Wieża na Oromet. W południowej części tej krainy, przy ujściu rzeki Nunduinë znajdowało się miasto Eldalondë (nad zatoką Eldanna) dokąd przypływali z Valinoru elfowie.
• Hyarnustar - Południowo-zachodni półwysep wyspy. Na jego krańcu wznosiły się wzgórza. Na wschodzie graniczy z Hyarrostarem na rzece Siril - największej rzece Numenoru.
• Hyarrostar - Południowo-wschodni półwysep wyspy. Kraj ten był silnie zalesiony oraz równinny. Największym miastem było znajdujące się w bagnistej delcie Sirilu - rybackie Nindamos.
• Orostar - Północno-Zachodni połwysep wyspy. Północną jego część zajmowały wzgórza.
• Mittalmar - Centralna kraina Numenoru. W jej środku wznosiła się na wysokość 14 000 stóp góra Meneltarma. U podnóża góry wznosiła się stolica kraju Armenelos. Na wschodzie leżał port Rómenna nad zatoką Rómenna. Z Rómmenny biegł trakt przez Armenelos w kierunku Anduinё. Na zachodzie nieopodal ujścia rzeki Nunduinë, znajdowało się jezioro Nesinen.

Mieszkańcy Numenoru byli znakomitymi żeglarzami. Często wypływali do Śródziemia odwiedzając Elfów Szarych, a także wypływali dalej na wschód, opływając południowe brzegi Śródziemia, na Zewnętrzne Morza. Odkryli Ciemny Kraj (Kraj Południowy), dopłynęli do Północnych Ciemności, do Południowych Ciemności, a także do Bram Poranka, na najdalszym wschodzie, na spotkanie wschodzącemu słońcu. W późniejszych czasach zakładali też kolonie, liczne miasta i osady. Znane nam miasta Numenorejskie w Śródziemiu to:

• Vinyalonde (750 - 800 rok Drugiej Ery)
• Umbar (2280 rok Drugiej Ery)
• Pelargir (2350 rok drugiej ery)

Valarowie zabronili Númenorejczykom postawić stopę w Nieśmiertelnych Krajach, ani odpływać dalej niż można sięgnąć wzrokiem do wyspy. Po pewnym czasie Dúnedainowie zaczęli narzekać na Przywilej Człowieka i Valarów, odwracając sie od nich. Za panowania Tar-Ancalimona doszło do podziału na Wiernych, którzy pozostali lojalni Valarom, i Ludzi Króla. Númenorejczycy zaczęli w swej pysze zakładać kolonie na brzegach Śródziemia i porzucili mowę elfów. Pod koniec Drugiej Ery, król Númenoru Ar-Pharazôn pokonał w wojnie Saurona, Czarnego Władcę. Wkrótce jednak Sauron omamił króla i przekonał go, by ten popłynął wraz ze swą flotą do Amanu, co rzekomo dać mu miało nieśmiertelność. W roku 3319 Drugiej Ery Ar-Pharazôn na czele Wielkiej Armady, postawił stopę na Błogosławionym Amanie. W rezultacie Valarowie odwołali się do Jedynego i cały świat się odmienił. Númenor został zatopiony, Flota Króla zniszczona, a dotychczas płaski świat został zamieniony przez Eru w kulę. Valinor został przeniesiony poza kręgi świata.

Zanim to nastąpiło, Elendil, przywódca ludzi wciąż wiernych elfom i Valarom, wraz ze swymi synami Isildurem i Anárionem, poprowadził swych ludzi na wschód, do Śródziemia, gdzie założyli królestwa Arnoru i Gondoru.

Numenorejczycy będący po stronie ciemnosći, znajdujący się w czasie zatopienia Numenoru w Umbarze i innych koloniach w Haradzie, nazwani zostali Czarnymi Numenorejczykami i stali się Korsarzami z Umbaru.

Po zagładzie Numenoru, kraina ta została nazwana Atalantë, to znaczy zatopione. Wielu ludzi w późniejszych czasach próbowało szukać tej krainy, lecz przemierzając morza na zachód, po pewnym czasie znajdowali się w tym samym miejscu z którego wyruszyli.

Ojczystym językiem Dúnedainów z Númenoru był Adûnaik, ale wyżej postawieni i bardziej wykształceni znali quenyę. W czasach upadku język elfów został jednak zakazany, i tylko Wierni kultywowali go w sekrecie.