Antoni Gliszczyński

Z Wikipedii

Antoni Gliszczyński herbu Gliszczyński (ur. 7 stycznia 1766 w Rożnowie – zm. 25 grudnia 1835 w Warszawie) – minister spraw wewnętrznych Rządu Narodowego w czasie powstania listopadowego.

Wybrany posłem na Sejm Czteroletni z województwa poznańskiego, członek Stronnictwa Patriotycznego, poparł konstytucję 3 maja. Związany ze Zgromadzeniem Przyjaciół Konstytucji Rządowej, 13 czerwca 1791 przewodniczył obradom klubu, poświęconym projektowi ustawy o policji. W czasie konfederacji targowickiej był jednym z inicjatorów konspiracji w Wielkopolsce. Brał czynny udział w przygotowaniach do wybuchu insurekcji kościuszkowskiej. 21 sierpnia 1794 w Kościanie wziął udział w spotkaniu sprzysiężonych na którym zapadła decyzja o wywołaniu powstania w Wielkopolsce.

Przed 1797 nawiązał kontakt z Towarzystwem Republikanów Polskich. W 1804 został członkiem czynnym Towarzystwa Przyjaciół Nauk i zajął się opracowaniami naukowymi dotyczącymi ekonomi i przemysłu.

Po wkroczeniu wojsk napoleońskich w 1807, został członkiem Izby Najwyższej Wojennej i Administracyjnej. Od 16 lutego do 2 maja 1807 był członkiem Izby Administracyjenj departamentu warszawskiego. Mianowany prefektem departamentu bydgoskiego. W czasie wojny polsko-austriackiej, jako naczelnik siły zbrojnej swojego departamentu wydał 23 kwietnia 1809 odezwę wzywającą do tworzenie pospolitego ruszenia.

W czasach Królestwa Polskiego był od 1815 członkiem Rady Stanu, senatorem kasztelanem od 1817 i sędzią najwyższej instancji od 1818. Jako członek masonerii należał do loży Kazimierz Wielki na Wschodzie Warszawy. 18 grudnia 1830 podpisał akt uznający powstanie listopadowe za rewolucję narodową i 25 stycznia 1831 poparł uchwałę sejmu o detronizacji Mikołaja I. 14 maja mianowany ministrem spraw wewnętrznych i policji.