Bronisław Batsch
Z Wikipedii
Bronisław Alfred Batsch (ur. 24 czerwca 1888) – pułkownik żandarmerii Wojska Polskiego.
Spis treści |
[edytuj] Służba w Wojsku Polskim
W styczniu 1920 w Wilnie objął dowództwo nad Oddziałem Żandarmerii Polowej Okręgu Etapu „Wilno”, który liczył 20 oficerów i 1141 żandarmów i obejmował swym zasięgiem osiem powiatów: Troki, Wilno, Nowogródek, Oszmiany, Święciany, Wilejka, Dzisna, Nowoaleksandrowsk. [1] Dowódcy oddziału podporządkowana była również Szkoła Żandarmerii Polowej i kompania obławcza. 19 lipca oddział przemianowany został na Oddział Żandarmerii Polowej Etapu 1 Armii. W tym samym miesiącu przenosi się kolejno ze swym oddziałem do Grodna, Sokółki, Białegostoku, Łap, Zambrowa, Serocka. 11 sierpnia oddział podzielony został na: Oddział Żandarmerii Polowej Okręgu Etapu 1 Armii pod dowództwem rotmistrza Bronisława Batscha i Oddział Żandarmerii Polowej Okręgu Etapu 5 Armii pod dowództwem rotmistrza Pinkasa. Oddział rotmistrza Batscha liczył 12 oficerów (jednym z nich był ppor. Teofil Ney) oraz 764 podoficerów i szeregowców. 25 sierpnia oddział przeformowany został na I Dywizjon Żandarmerii Polowej Etapowej złożony z trzech szwadronów i plutonu sztabowego. 28 sierpnia dywizjon został rozformowany, a rotmistrz Batsch objął dowództwo V Dywizjonu Żandarmerii Polowej Etapowej w Nasielsku. Także ten pododdział został zlikwidowany (10 października), a rotmistrz Batsch wyznaczony został na dowódcę III Dywizjonu Żandarmerii Polowej Etapowej w Grodnie. Dowódcy dywizjonu podporządkowane były cztery szwadrony (nr 18-21), a od listopada pięć (nr 22).
7 lipca 1921, po zakończeniu wojny z bolszewikami, objął dowództwo 3 Dywizjonu Żandarmerii w Grodnie i sprawował je do 14 czerwca 1922. 6 lipca tego roku stanął na czele 2 Dywizjonu Żandarmerii w Lublinie . 1 marca 1923 powierzono mu pełnienie obowiązków dowódcy 10 Dywizjonu Żandarmerii w Przemyślu. Później został zatwierdzony na tym stanowisku. W 1931 został dowódcą 9 Dywizjonu Żandarmerii w Brześciu. Na tym stanowisku pozostał do II wojny światowej. 27 września 1939, w czasie kampanii wrześniowej gen. bryg. Franciszek Kleeberg mianował go zastępcą komisarza cywilnego Michała Gnoińskiego. Po kapitulacji Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” dostał się do niewoli niemieckiej. W niewoli pozostawał do roku 1945. Był jeńcem Oflagu VII A Murnau.
[edytuj] Awanse:
- major zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1 lokatą w korpusie oficerów żandarmerii
- podpułkownik ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 1 lokatą w korpusie oficerów żandarmerii
[edytuj] Ordery i odznaczenia:
[edytuj] Źródła:
- Rocznik Oficerski 1924, s. 964, 965.
- Rocznik Oficerski 1928, s. 671, 674.
- Rocznik Oficerski 1932, s. 287, 795.
- Jan Suliński, Żandarmeria Wojskowa w latach 1918-1947. Szkic organizacyjno-historyczny, Drukarnia Warszawskiego Okręgu Wojskowego, Warszawa 1994, s. 179-193, 244, 245.
- Jan Wróblewski, Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939, Wydawnictwo MON, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07699-6, s.
Przypisy
- ↑ Pod koniec marca 1920 r. Ekspozytury Powiatowe w Oszmianach, Wilejce i Dziśnie przekazane zostały do nowo powstałego Oddziału Żandarmerii Polowej Okręgu Etapu „Mołodeczno”.
