Język wczesny nowoangielski

Z Wikipedii

Artykuł wymaga poszerzenia.
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się, czego brakuje i uzupełnij braki, jeśli to możliwe.

English (Early Modern English)
Obszar	obecnie wymarły, dawniej Wielka Brytania i jej kolonie
Liczba mówiących	wymarły
Ranking	poza rankingiem
Klasyfikacja genetyczna	Języki indoeuropejskie Języki germańskie Języki zachodniogermańskie **Język angielski
Pismo	łaciński


W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata W Wikisłowniku: Słownik języka wczesnego nowoangielskiego

Język wczesny nowoangielski to określenie na okres w historii języka angielskiego, dotyczące lat 1440-1650. Pierwsza edycja Biblii Króla Jakuba oraz dzieła Williama Shakespeare'a zostały napisane we wczesnym nowoangielskim, jednakże w Biblii Króla Jakuba celowo zachowano wiele archaizmów, które nie były w użyciu, gdy ją wydano. Osoby znające angielski generalnie rozumieją wczesny nowoangielski, chociaż czasem tłumaczenie jest utrudnione z powodu zmian w gramatyce i znaczeniach niektórych słów oraz różnicach w zapisie. W okresie języka wczesnego nowoangielskiego rozpoczęła się standaryzacja języka angielskiego.

Spis treści

1 Różnice między wczesnym nowoangielskim a angielskim współczesnym
- 1.1 Koniugacja
- 1.2 Zaimki
2 Zobacz też

[edytuj] Różnice między wczesnym nowoangielskim a angielskim współczesnym

[edytuj] Koniugacja

Odmiana czasowników w formie thou (druga osoba liczby pojedynczej) zakończona była na -(e)st, a w formie trzeciej osoby liczby pojedynczej na -eth, a nie, tak jak obecnie, na -s. Wyróżniał się tu nieregularny czasownik be (być), który w drugiej osobie liczby pojedynczej posiadał formę art (thou art = jesteś), natomiast w trzeciej osobie liczby pojedynczej używaną do dziś formę is.

Zarówno formy drugiej, jak i trzeciej osoby liczby pojedynczej traciły końcówki w trybie łączącym, który używał podstawowej formy czasownika.

[edytuj] Zaimki

Wczesny nowoangielski, jak większość języków europejskich, posiadał zróżnicowanie T-V (rozróżnienie między formą ty i wy). Istniały dwie formy zaimka dla drugiej osoby: ye (liczba mnoga oraz pojedyncza w mowie formalnej, zastąpiona później przez you, będące początkowo przypadkiem zależnym od ye), oraz thou (liczba pojedyncza w mowie nieformalnej). Obecnie forma thou jest archaizmem, używa się jej głównie w modlitwach i niektórych współczesnych dialektach języka angielskiego. Thine i thy to wczesnonowoangielski odpowiednik słowa your (twój). Forma thine stosowana była, jeśli występujący po niej wyraz zaczynał się od samogłoski. Była to też forma emfatyczna i orzecznikowa (w tej drugiej funkcji odpowiednikiem we współczesnym angielskim jest dziś yours). Forma thee była natomiast przypadkiem zależnym (object case) od thou (np. I know thee = znam cię). Formy thou, thy, thine, thee stosowane były w stylu eleganckim jeszcze pod koniec XIX wieku.