Julian Stachiewicz

Z Wikipedii

Julian Stachiewicz (ur. 26 lipca 1890 we Lwowie, zm. 20 września 1934 w Warszawie) – historyk wojskowości, generał brygady Wojska Polskiego.

Urodził się 26 lipca 1890 we Lwowie w rodzinie lekarza Teofila Stachiewicza i Anieli z Kirchmayerów. Był starszym bratem gen. dyw. Wacława Stachiewicza i kuzynem gen. bryg. Jerzego Kirchmayera. Kształcił się i działał we Lwowie, w Związku Strzeleckim. W latach 1900-1908 ukończył Gimnazjum Filologiczne i zdał maturę z odznaką. Następnie przez cztery lata studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego (egzaminów końcowych nie zdał).

Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego (1912), kursu oficerów austro-węgierskiego Sztabu Generalnego (1917) i Centrum Studiów Artyleryjskich (1919). W latach 1914-1917 służył w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym przeszedł do pracy w konspiracji, był m.in. szefem Sztabu Komendy Głównej Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 powierzono mu dowodzenie oddziałem wysłanym z Krakowa do Przemyśla w celu obrony przed Ukraińcami.

W 1919 został szefem Sztabu Dowództwa Głównego Wojsk Wielkopolskich, po czym skierowano go do Oddziału III Naczelnego Dowództwa, gdzie w marcu 1920 objął funkcję szefa tego oddziału. W sierpniu 1920 wyznaczono go na stanowisko szefa Sztabu Kwatery Głównej Naczelnego Wodza, krótko dowodził 65 Pułkiem Piechoty, po czym był szefem Sztabu Frontu Środkowego, a od września 1920 – szefem Sztabu 6 Armii.

9 maja 1921, po zakończeniu wojny polsko-rosyjskiej, wyznaczony został na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii nr III w Toruniu. 9 kwietnia 1922 mianowany został dowódcą 13 Dywizji Piechoty w Równem. ^[1] W 1923 powierzono mu kierowanie Wojskowym Biurem Historycznym Sztabu Generalnego. Rok później został mianowany na stopień generała brygady. W 1928 powołał do życia Przegląd Historyczno-Wojskowy oraz został sekretarzem generalnym Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski. Przez wiele lat był prezesem Towarzystwa Wiedzy Wojskowej, a takie przewodniczącym Głównej Rady Programowej Polskiego Radia. W 1932 został współpracownikiem Komisji Historyczno-Wojskowej Polskiej Akademii Umiejętności. Zmarł w Warszawie 20 września 1934 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.

Był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari 5 kl., Orderem Polonia Restituta 3 i 4 kl., Krzyżem Niepodległości z Mieczami, 4-krotnie Krzyżem Walecznych.

Przypisy